 |
|
|
| 29-10-2009 |
 Weer tot leven |
Een gillende Lucas en geloof me; die gilt niet zo snel.
Mama, mama, ik ben gebeten!
Dat zal een wesp zijn denk ik, of een bij.
Want eens de stralende warmte van het net ontstoken houtvuur zich verspreidt komen ook de wespen en bijen weer tot leven.
Ze verschuilen zich buiten in het hout en worden met de houtmand naar binnen gedragen.
Maar de Aspivenin, dat groene trekspuitje om gif uit te zuigen, is hier steeds bij de hand. Eentje in de keuken, eentje in de medicijnenkast, eentje in mijn handtas. Een neurotische kronkel met oorzaak bij mijn felle reacties op wespen-en bijengif waar ik niet trots op ben, maar die al veel leed heeft kunnen verzachten.
Lucas dus.
Een gillende Lucas.
Met een beet in de hals en een sneluitbreidende rode vlek.
De oorzaak blijkt echter een spin te zijn. Van onherkenbare soort, wegens platgeklopt.
Ze ligt hier naast me op mijn bureautje. Keurig op een wit blaadje.
Als Lucas hevig op de beet zou reageren, dan mag ze mee naar spoed om haar alsnog te determineren.
|
|
|
|
Reacties op bericht (0)
|
