Vandaag hebben we de dag doorgebracht bij oma en opa.
We hebben wijselijk het huis gelaten aan Lucas die voor het eerst echte examens heeft en aan Piet die hem dit weekend daarin zou begeleiden. 
Tijdens autoritten luister ik soms naar Radio 1, soms naar een CD. Maar bij voorkeur als ik alleen in de auto zit.
Dan zou ik zo naar zee willen rijden om een CD in alle rust te kunnen beluisteren.
Deze ochtend was het stil in de auto, onze grootste lawaaimaker zat immers thuis achter het bureau of tenminste; dat hoopte ik toch.
Radio 1 zond de hoogmis uit. Een hoogmis in het kader van de vasten.
En ook al krijg ik kriebels van de stemmen en vooral de manier van spreken van de voorlezers, ik liet de radio aan.
Remi zat naast me met zachte blauwe oogskes naar buiten te kijken. 
Rustig en geconcentreerd luisterend dacht ik.
Tot hij na zo'n minuut of tien vroeg 'mama, mag ik nog een Bakugan?'  
Dàt was het dus dat zijn blik zo zacht maakte.
Helena volgde duidelijk wel.
Als een eigenzinnig jufje koos ze woorden uit het Kyrie Eleison en verklaarde ze.
'Liefde', 'vergeven' en 'ziekte'.
Hoe hun uitleg precies was weet ik niet meer, maar deze kon ik aan een verkeerslicht opschrijven :
'Goed' : goed is dat je eerst buikpijn had en dan niet meer.
Wie kan daar iets tegenin brengen?