Twee keer per jaar, in het voorjaar rond maart en eind oktober nog een keer, komt hij langs. De tijdverzetter. Hij komt onherroepelijk, net als de Sint en de kerstman. Hij spijbelt nooit eens een keer. Hij komt op vaste, gezette tijden. Je kunt er de klok op gelijk zetten. Hij gaat van huis tot huis, van blad naar boom naar laan naar bos en laat overal zijn sporen achter. Hij ontziet niets en niemand. Hij is de gerechtigheid in eigen persoon en doet zulks allemaal in zijn eigen tijd.

Dezelfde twee keer per jaar is mijn huis in rep en roer. Mijn tekstverwerker had eigenlijk willen schrijven dat ‘.. er de pleuris uitbreekt’, maar dat vond zelfs ík te vergaand. Op de hoogte gebracht door krant en tv-gids en gemaand door de zaterdagse nieuwslezer van het 8-uur journaal trekken wij de ochtend erop door het gehele huis om alle uurwerken de juiste tijd te laten aanwijzen. Wintertijd: dan moet de klok een uur vooruit … of was het nu achteruit? Vroeger had je in ieder geval altijd nog dat hilarische heerschap (pardon, die Heerschop) bij Kopspijkers dat ons uit de droom hielp, maar nu moeten we het zonder hem stellen. Wat te doen als de wintertijd aanbreekt? Óf je zet de klok een uurtje stil (om drie uur in de nacht!) óf je draait alle wijzers een uurtje terug (wat je bij onze mechanische klokken nooit moet doen!).

Genoeg. Genoeg over uurwerken, over metingen van tijd, over pogingen de tijd te stabiliseren en vast te houden in een opmerking als: bij de volgende piep is het precies zeven voor half zes. Ja, en?

Als afbeelding toon ik u ook nog even een mannenlinkerpols. Het is, met permissie, mijn eigen lichaamsdeel. Ooit droeg het een polshorloge, maar nadat ik merkte hoezeer de tijd beslag ging leggen op mijn leven, heb ik het horloge, inclusief de metalen schakelarmband, voor eeuwig afgedaan. En u zult mij sindsdien nooit kunnen betrappen op het dragen van een uurwerk. Waarom ook? Overal waar ik kom is met een beetje goede wil een uurwerk te vinden waarop ik de tijd zou kunnen aflezen als ik dat wilde. En voor sommige situaties, noodgevallen, waarbij ik absoluut niet te laat mág komen, heb ik een klein smartfoontje in mijn broekzak. Ooit was ik slaaf van de tijd. Nu is de tijd mijn dienaar.

Ondertussen ben ik nog geen draad verder met het op wintertijd zetten van alle uurwerken. Wij denken ondertussen wel aan een definitieve oplossing van het probleem. Ik schaf twee sets van uurwerken aan. Al onze klokken en wekkertjes tezamen worden in twee groepen verdeeld. De ene groep noemen wij de zomertijdwijzers. Zij doen dienst van eind maart tot eind oktober. Dan worden zij één voor één van de wand gehaald om vervangen te worden door een exemplaar uit de wintertijdcollectie. Geen gedoe meer van het vooruit of achteruit zetten. Wij vinden het zelf een grandioos idee. De eerbiedwaardige Chronos en zijn handlanger Tijdverzetter zullen dat met ons eens moeten zijn.