(Of: de kost gaat voor de baat uit)

Wanneer ik een schilder vraag het buitenwerk van mijn huis van een nieuw verfje te voorzien moet ik niet raar opkijken als deze na volbrachte arbeid mij een al dan niet gepeperde rekening stuurt. Want voor wat hoort wat. Maar wat te doen - wat mij wel eens is overkomen - als een docent van een of andere onderwijsinstelling in een uithoek van het land mij vraagt om een lezing te komen houden over een onderwerp waar ik toevallig veel van af weet?

"Nou," zei de directeur van het instituut waar ik destijds werkte, "dan doe je hetzelfde." Want voor niks gaat de zon op, zei hij er ook nog bij. Vanaf die dag werden wij geacht na een verleende dienst een fikse rekening in te dienen. Het batig saldo was niet voor ons, wij hadden immers een vast salaris, maar voor ons instituut.

Het was ook de tijd dat wij begonnen tijd te schrijven. Noteren waar je je werkzame uren aan besteedt. Per jaar moest je een aantal declarabele dagen kunnen aantonen; dagen waarin  je werk deed waarvoor je een rekening kon indienen. Voor mij was dat geen probleem want ik deed ik die dagen nogal wat advieswerk in binnen- en buitenland dat prima vergoed werd.

Ik geef het toe: ik had een tamelijk gruwelijke hekel aan dat tijdschrijven. Voor mij waren alle werkdagen, ook die waar ik geen rekening voor indiende, declarabel. Want ik had nuttig, aangenaam en prettig werk waar ik iedere dag fluitend naar toe ging.

Samen met mijn vriend en collega Jos zat ik wel eens te mopperen over dat tijdschrijfgedoe en die declarabele dagenterreur. Ik mopperde dan en schreef er dit stukje over. Mijn vriend Jos maakte er prachtige tekeningen bij.