Onlangs trof ik, al bladerend in een stapel oude boeken op een boekenmarkt, een boekje aan dat volgens het titelblad door een (achter)naamgenoot geschreven was. Bijzonder was ook dat deze mij onbekende naamgenoot geboren werd in hetzelfde grensdorp waar ik geboren en getogen ben. 

Het bleek een wel heel bijzonder boekje te zijn, namelijk een proefschrift, een echte dissertatie. Geschreven in 1930 door een lerares Duits aan een destijds beroemd Amsterdams gymnasium. Onderwerp van de studie was een zekere Hermann Löns, een dichter/schrijver uit Nedersaksen. Eén van de bijgevoegde stellingen over de relatie tussen spreektaal en schrijftaal wil ik u niet onthouden.

" Afgezien van hun onschatbare verdiensten van de Gebroeders Grimm is het jammer dat hun sagen en sprookjes in het Hoogduits opgeschreven zijn en niet in het Platduitse dialect waarin ze verteld zijn. "

Hier spreekt de geachte promovenda een waar woord. De oorzaak is dat er voor de verschillende Nedersaksische dialecten geen uniforme spellingregels bestaan en dat is voor officiële landstalen wel het geval. Er worden, ook nu nog, pogingen gedaan tot uniformering, maar die lijden schipbreuk. De meeste auteurs die in de streektaal schrijven houden er een eigen spelling op na.

Leuk dat iemand die in het gotische, moeilijk leesbare Hoogduits een dissertatie schrijft dit opmerkt. Nog leuker is dat zij een naam- en plaatsgenoot blijkt te zijn van wie ik het bestaan niet wist.