In 1930 liet mijn vader een eigen huis bouwen aan de Kerkstraat. Het vrijstaande huis was ontworpen door een zekere architect Boland die tot ver in de omtrek bekend stond om zijn gedegen constructies en zijn voorliefde voor gebroken kappen. De klus werd geklaard door aannemer Klomps die u op een van de foto’s met zijn personeel bezig ziet met het hangen der dakpannen. Opdat de toekomstige bewoners met hun komende kroost hun dagen droog zouden kunnen doorbrengen.

Er zitten veel aparte details aan dit huis, maar dat is bij veel vooroorlogse vrijstaande huizen het geval. Het meest opmerkelijke aan ons huis was de aanbouw rechts beneden. Naar de kerk toegewend, met een oppervlakte van twintig vierkante meter, met drie buitenmuren op de koude kanten en een plat dak dat om die reden ook het platje werd genoemd. Het was ons kantoor aan huis. Dat kwam zo.

Mijn vader was destijds gemeenteontvanger. Hij was verantwoordelijk voor de ontvangsten en uitgaven van de gemeente en voor een ordentelijk beheer. Waar het geld vandaan kwam en waaraan het werd besteed, was ter beoordeling aan B&W en de gemeenteraad, maar hem kennende heeft hij er zich intern wel mee bemoeid. Zo’n gemeentelijke penningmeester is ook belast met het innen van de gemeentelijke belastingen. Onroerende (grondbelasting) en ontroerende zaken (hondenbelasting) en meer van dat soort zaken. Daarvoor was het kantoor aan huis. Dorpelingen kwamen bij ons thuis – soms vol wrevel en gemopper, soms euforisch van vreugde – hun belastingschulden voldoen op tijden waarop het gemeentehuis gesloten was.

Ik heb dit alles van horen zeggen en het fijne weet ik er ook niet van want de stof der tijd heeft veel bedekt. Op een gegeven moment was het afgelopen met het kantoortje-spelen-aan-huis en werd de ruimte omgebouwd tot een extra slaapkamer. Ik heb er jaren gebruik van gemaakt. Ik sliep ‘op het kantoor’, want zo is de kamer blijven heten.

Nu het een beetje wintert moet ik er nog wel eens aan terugdenken. Bijvoorbeeld toen we de barre winter van 1956 beleefden. In het kantoor vroor het dat het kraakte en ’s morgens bij het opstaan waren de bovenste randen van de beddenlakens keihard doordat de gecondenseerde uitadem van een slapende jongen was bevroren. Het was maar goed dat Ma ’s avonds zo’n gloeiende zinken warmwaterkruik in bed stopte, anders waren mijn tenen tot op de huidige dag blijvend bevroren.

Wat ik ook op het kantoor heb geleerd, is het schaatsen. Schaatsen? Jawel, op die Friese doorlopertjes met de leren teen- en hielbanden en hun gestrikte linten. Op het platte dak van het kantoor – dat om de haverklap tekenen van lekkage vertoonde, maar daar kunnen alle eigenaars van platte daken over meepraten -  op het platje dus, bleef vaak water staan. Zo’n laagje van een paar centimeter. Bij de eerste de beste nachtvorst door en door bevroren. Na zo’n eerste vriesnacht trokken wij de trap op naar boven, naar de overloop, bonden onszelven de schaatsen onder en trokken baantjes op het platje. Van voren naar achter, van de straatkant naar de achterkant, over een afstand van vijf meter, meer lopend dan schaatsend, maar zo heeft iedereen het geleerd. Het was maar goed dat architect Boland in 1930 een soort schutting om het platje had ontworpen en timmerman Veerbeek die vakkundig heeft geplaatst. Anders waren we met zijn allen het platje afgeschaatst.