|
Nee hoor, ik geloof hen niet.
Ik geloof hen niet die beweren zonder enige vorm van respect en erkenning te
kunnen. Werken met je hoofd of met je handen zonder dat er ooit iemand komt die
enige lof betuigt voor wat je doet. Een complimentje, een schouderklop, een
extra stevige handdruk, een aai over je bol, een koninklijke onderscheiding,
een zoen van de juffrouw en een gemeend waarderend woordje van je baas.
Iedereen leeft bij de gratie van het gevoel dat alles wat je doet er op enigerlei
wijze toe doet. Echter, niet alleen trouw moet blijken, respect en waardering
evenzo. Dat doen we onder andere met oorkondes en getuigschriften. Waarbij we bullen
en diplomas zodanig scharen dat ze onder de getuigschriften vallen.
Het is wel duidelijk waarom
wij onze toevlucht zoeken in déze manier van waardering. Complimentjes en van
respect getuigende toespraken zijn vluchtig en sterven langzaam uit tot een
onhoorbaar niveau. En de zoen van de juffrouw mag lang blijven hangen, hij
droogt een keer op. De omhelzing en het schouderklopje verliezen op de duur hun
lichamelijkheid, je weet drie maand later niet meer hoe het voelde wil ik maar
zeggen.
De oplossing is een stoffelijk blijk van waardering. En de
stof kan bestaan uit papier (zoals daar zijn diplomas. bankbiljetten en
tegoedbonnen) of uit edel dan wel onedel metaal (zoals een gouden horloge, een medaille
of een vierdaagsekruisje).
Een tijd geleden was ik in de
USA op bezoek bij een collega die er een typisch Amerikaanse gewoonte op na
bleek te houden. Hij was niet de enige, merkte ik later. Wat is het geval? Om
te imponeren op Europese bezoekers hebben Amerikaanse wetenschappers hun
werkkamers op de diverse Colleges and Universities volgehangen met álle, ik
herhaal álle, oorkondes en getuigschriften die zij hun eigen kunnen noemen.
Allemaal eerlijk verdiend, thuis en op school, en soms verworven in sportieve
evenementen. De collectie van genoemde collega varieerde van zijn zwemdiploma A
(met het tien meter onderwaterzwemmen) via zijn
EHBO- en kookdiploma (met
erwtensoep als specialiteit) tot zijn Masters-Degree en PhD benevens de
vermelding als rookie-van-het-jaar in de baseballcompetitie van South Carolina
(beste achtervanger in één inning). In Vlaanderen en Nederland zouden wij zulke
lieden als uitslovers bestempelen,
maar goed, in de VS liggen de zaken blijkbaar anders.
Enigszins blozend en met een
gevoel van oprechte schaamte beken ik hier en nu dat ik, wat de oorkondes &
getuigschriften betreft, mij niet heb kunnen verweren tegen de Amerikaanse
invloeden. Er is wel een excuus voorradig, namelijk dat van de onwetendheid,
maar als iedereen zo begint kunnen we wel ophouden. Ik heb de Amerikaanse trend
gevolgd en voordat ik het zelf in de gaten had, was het te laat om het ongedaan
te maken.
Op een van de fotos die ik
met schroom presenteer, ziet u mijn werkkamer tijdens avondlijke uren. Aan de
wand rechts ziet u enkele oorkondes en getuigschriften netjes gerangschikt en
gegroepeerd. Het is al erg genoeg dat ze er hangen dus laat ik helemaal in het
midden wat ze voorstellen en waarom ze het waard zijn daar te hangen. Laat ik in
het algemeen zeggen dat het om tamelijk schoolse
prestaties gaat. Bovenstaand relaas is dus een reden te meer om nooit uit
Amerika overwaaiende tendensen klakkeloos te volgen. Laat dit een les voor mij
zijn voor de volgende keer.
Toegift: het mooiste diploma
dat wij thuis bewaren en koesteren is het melkdiploma van mevrouw T. Het ultieme
bewijs dat zij met theoretische kennis van zaken en praktische kunde Antje 35
en Hanna 4 op uitstekende wijze heeft gemolken. Met liefst 182 van de maximaal
te behalen score van 200. Zo goed dat men na afloop kon zeggen dat allen: de
examinator, de geslaagde kandidaat en de betreffende koeien, tevreden naar huis
gingen. De oorkonde wordt niet aan de
muur maar in een map bewaard, aldus gevrijwaard van vocht en blekend licht. Uit
het cijferlijstje kunt u ook afleiden dat mevrouw T. de hoogste waardering te beurt viel voor de zindelijkheid van haar
handen en kleding. Wat later nóg steeds het geval was.
|
