Neem nu meneer Voorschoten, Henk van zijn voornaam. Ruim dertig jaar heeft hij, zij het met wisselend succes, de gemeenschap gediend. Aanvankelijk als materiaalman bij de plaatselijke zaterdagmiddagvoetbalclub ADBR (Afschaffen Die Buitenspel Regel), later als de grote man achter de gescheiden inzameling van oud ijzer en niet-gestolen koper, lompen, papier en oplaadbare batterijen ten bate van het goede doel. In dit kader (dat van het lintje) mogen we de jaren niet vergeten dat Henk in de schaduwfractie van de PvdA in de gemeenteraad zat.

Maar boven alles kennen we Henk als een raadgever en inspirator, waarbij zijn nogal bemoeizuchtig karakter haast vanzelf een faciliterende werking heeft. Want Henk bemoeit zich overal mee, heeft voor elke ziekte een remedie, en voor ieder die naar hem luistert een goed woord. Vandaag echter vervallen alle kritische commentaren, want vandaag is het Henk zijn dag. Hij krijgt een lintje.

Om te worden onderscheiden moet iemand of een aantal personen je voordragen. Want van de burgemeester, die de onderscheiding zal uitreiken, kunnen wij niet eisen dat zij alle kwaliteiten die iemand van iemand anders onderscheidt, kent. Laat staan van Zijne Majesteit, uit wiens naam iemand wordt onderscheiden. De burgemeester moet noodzakelijkerwijs kunnen afgaan op het oordeel van lieden die meneer Voorschoten aanbevelen.

Grosso modo kunnen wij rond deze gang van zaken twee andere zaken vaststellen.  In de eerste plaats komen de meeste onderscheidingen terecht bij mensen die ze verdienen. Niet allen in gelijke mate en er bevinden zich ook onverdienstelijke lieden onder de gelauwerden, maar dat zijn uitzonderingen. In de tweede plaats is iedere onderscheiden persoon blij en trots op het eremetaal aan het lint. Meneer Voorschoten zegt wel dat het hem niet zoveel doet, maar dat is ver bezijden de waarheid. Zie hem eens pronken met zijn draagmedaille die bewijst dat hij zich lid mag noemen van de orde. Thuis laat meneer Voorschoten los dat hij eigenlijk verwacht had ridder te worden. Maar hier zien we weer zijn bemoeizieke geest die het liefste zelf Zijne Majesteit terzake had geadviseerd.

Blijft staan dat deze dag der onderscheidingen voor praktisch iedere betrokkene een echte feestdag is. Voor de burgemeester die haar ambtsketting weer eens fier kan tonen, voor de partner van de nieuwe lintjesdrager die bedenkt hoe zij hiermee anderen de ogen kan uitsteken, voor de vrienden en bekenden die voorgedragen hebben en hun moeite beloond zien, en tenslotte voor Zijne Majesteit zelf die een landgenoot blij en gelukkig heeft gemaakt.

En jij zelf, beste weblogschrijver, ben jij wel eens onderscheiden? Wanneer en waarvoor dan wel, als wij zo vrij mogen zijn te vragen? Ik kan u mededelen dat ik nooit koninklijk ben onderscheiden en ook nooit geen onderscheiding zal ontvangen op welke dag des oordeels dan ook. De reden is heel eenvoudig. Ik ben van nature solist, heb geen sociaal netwerk dat bereid is mij voor te dragen, heb bij geen enkele firma, bedrijf of instelling een bepaald aantal jaren gewerkt waarbij je automatisch onderscheiden wordt, en ik verricht geen belangrijk (vrijwilligers)werk ten bate van de mij omringende gemeenschap. De enige onderscheiding die ik letterlijk met enig bloed, zweet en tranen heb verworven, is het speldje MLV (Militaire Lichamelijke Vaardigheid) in blauw (ik kan dus goed zwemmen) waar ik geheel vrijwillig tijdens mijn militaire dienstplicht voor heb gevochten. Ik ben er niet mee onderscheiden, want ik heb het mezelf moeten opspelden.

Ik prijs mij dus gelukkig een sportief speldje te bezitten, maar meer zit er niet in. Terwijl ik toch voor zovelen een steun en toeverlaat ben. Al was het maar door de opbeurende, troostende verhaaltjes die ik hier op het weblog schrijf.

Vergissen wij ons, beste schrijver, of bespeuren wij hier toch een niet bij deze dag passende ondertoon? En zweem van verongelijktheid en afgunst? Gemis aan erkenning, aanzien en respect? Nee hoor, pleeg ik dan altijd oprecht te antwoorden, het is de kift.

Ja, het is een mooie dag, zo’n lintjesdag. Je merkt het aan alles. De oranjebitter staat koud, de mobieltjes en digitaaltjes in de aanslag, de nationale driekleur die zich van haar mooiste kanten laat zien, de toespraak nog even vlug gerepeteerd tijdens het douchen, de verzameling clichés geordend, het feestvarken zichtbaar onder de indruk. Een dag om nooit te vergeten!

*1 De koninklijke onderscheiding die u hieronder ergens ziet, is van Pa. Niet teruggestuurd na zijn overlijden onder het motto: eens gegeven, blijft gegeven.

*2 De talrijke fietsvierdaagsemedailles zijn van mijn echtgenote, net als het strikje.