Als iemand van mij beweert dat ik geen vlieg kwaad doe, dan is dat waar. Althans, wanneer u het letterlijk neemt. Ik kan geen hond slaan, geen konijn villen, geen poes een mep met de krant verkopen en ik ben als de dood dat ik in het voorjaar bij het omspitten van mijn groentetuin per abuis een regenworm in tweeën steek, terwijl ik weet dat de twee delen apart vrolijk verder leven.

Om deze reden kunt u zich voorstellen dat ik weinig affiniteit heb met iets als de jacht en met personen die zich jagers noemen. Zeker niet als het om lieden gaat die jagen beschouwen als een sport. Want in dát geval zeg ik dan, moet je de hazen óók een geweer geven. Aan de andere kant moet ik toegeven dat de jagers in onze plattelandscontreien zich langzamerhand ontwikkelen van een stelletje op-alles-wat-zich-beweegt-schutters tot enthousiaste natuurbevorderaars en milieubehoeders. En niet alleen met de mond beleden, maar met de handen uit de mouwen. Dat wij langzamerhand weer kunnen genieten van een heel gevarieerde flora en fauna is ook te danken aan het wildbeheer van de jagers.

Naar het zich laat aanzien zal de Koninklijke Jachtvereniging binnenkort weer een van haar jaarlijkse slipjachten houden. Die voert zoals ieder jaar ook langs onze voormalige boerderij in het Achterhoekse buitengebied. In Engeland, waar de ene helft van de bevolking roept dat de aardigheid er van af is als er niet op échte vossen gejaagd mag worden en de andere helft om die reden te hoop loopt en moord en brand schreeuwt, leidt zo’n slipjacht tot een breuk in het maatschappelijk krachtenveld. In Nederland is zoiets niet aan de orde. Natuurlijk niet, want hier is een slipjacht een aangenaam ritje over akkers en weilanden. Met de jachtleider voorop en een meute die al spoorzoekend de juiste route vindt, gevolgd door paarden, ruiters en amazones. Het enige wat naar een vos riekt, is een bundel lappen gedrenkt in vossenurine. Daarmee hebben twee nijvere handlangers het spoor getrokken.

Wanneer ruiters en paarden arriveren, staat zoals gebruikelijk auteur/fotograaf Terracidus dan weer klaar achter een boom om alles op de gevoelige geheugenkaart vast te leggen. Voor de rest steekt hij geen hand uit, want hij is bij vlagen liever lui dan moe.