Officieel staat het Nederlandse warmterecord op 38.6 graden Celsius. Gemeten zomer 1946 in Warnsveld-of-all-places door een enthousiaste amateur-meteoroloog, medewerker van het KNMI in De Bilt en tevens gerespecteerd huisarts.

Nu ik dit schrijf is het half juli en we hebben al twee hittegolven achter de rug. Bij de laatste spande het erom of het record van 1946 zou worden verbeterd. Dat is niet gebeurd, maar het kan nog! Want de zomer duurt nog even.

Bij ons thuis wemelt het van barometers, thermometers, weer-apparaatjes en mini-weerstationnetjes. Zij zouden u kunnen laten denken dat wij geheel en al geobsedeerd zijn door alles met het weer en de weersvoorspellingen te maken heeft. Dat is niet het geval. Wij laten alles wat van boven komt over ons heen komen en dat is ook het geval met Gods water over Gods akker. Kortom, wij zien wel.

Toch kijk ik tijdens een hitte- of koudegolf graag naar mijn metertjes om te zien of zij de officiële KNMI-verwachting bij kunnen houden. Ik tik op mijn oeroude barometer in de voorkeuken en kijk naar de grote buitenthermometer buiten aan de schuurmuur. Die denkt dat het bij benadering 38° is. Ik kijk met verbazing naar mijn display op mijn weerstationnetje in de schuur – dat, wonder boven wonder de temperatuur in de toekomst kan voorspellen - en zie dat het op 19 juli 39.7° zal worden. De thermometer in de groentetuin houdt het bij 38 graden en nog iets.

Dat is nog niet alles. Op mijn werkkamer boven, onder het pannendak van de boerderij, hangt een klein thermometertje dat het verschil laat zien tussen binnen en buiten. Op het thermometertje lees ik dat het om 11 minuten over vier vóór de monitor en bóven mijn toetsenbord 32.5 graden is. Maar aan de andere kant van de muur, vlak onder de pannen van het dak waar nu de mussen (pardon, de mosjes) van af vallen, is het 41.0 graden. Celsius wel te verstaan. Oftewel tegen de 100 graden Fahrenheit. Dat slaat alle records.