Elke dinsdagmiddag, dus ook vandaag, komt mijn reclamepostbode. ’s Morgens heeft mijn trouwe ochtendblad de brievenbus voor zich alleen, maar wanneer ik ’s avonds nog eens een keer kijk en de klep open doe, valt een hele lading papieren reclame op de grond. En omdat wij in het grensgebied tussen Nederland en Duitsland wonen, bevinden zich onder de reclamefolders ook veel veelkleurige aanbiedingen van-over-de-grens van winkelketens als daar zijn Edeka, Netto, Penny en natuurlijk de grootgrutters Lidl en Aldi.

Aan mij hebben de makers van de supermarktreclames een slechte, want in de meeste gevallen verdwijnt op de dinsdagavond de hele folderstapel ongelezen in de oud-papier-container.

 Ook aan boodschappen doen heb ik een broertje dood. Het is dat de mens af en toe moet eten om te blijven leven, anders kwam ik nooit in een supermarkt. Het enige interessante uit zo’n winkel zijn de observaties van de bezoekers. Net als zomers op een terrasje kijk ik graag naar de voorbijslenterende klanten met hun volle boodschappenwagentjes en luister ik naar hun gesprekken wanneer zij met diezelfde inkoopskarren mij de weg versperren. Af en toe zie of hoor je in de supermarkt iets waarvan je denkt: daar moet ik toch eens een blogje over schrijven zodat ook anderen van mijn ervaring kunnen profiteren.

De volgende, echt waar gebeurde, gebeurtenis speelde zich vorige week maandagmorgen af toen ik noodgedwongen de als een olifant zo grote Jumbo bezocht die zich aan de rand van het dichtstbijzijnde dorp bevindt. Ik ga voor het gemak even over in de tegenwoordige tijd.

Ik sta net bij de handsinaasappelen in de groenteafdeling als ik in de korte rij bij kassa 2 iets bijzonders zie gebeuren. Een wat oudere vrouw onderhandelt met de kassière over de afhandeling van de aankoop. Achter haar straat een man van zeer middelbare leeftijd rustig zijn beurt af te wachten. Het schijnt dat de blijkbaar zwakbegaafde vrouw te weinig geld meegebracht heeft voor het vele dat ze mee naar huis wil nemen. Met opmerkingen als “Heb je dit wel nodig?” en “Eén pak frisdrank in plaats van twee kan toch ook wel?” probeert de kassière de kosten van de mee te nemen waren in overeenstemming te brengen met het beschikbare geld. Maar de oudere mevrouw houdt voet bij stuk en weet van geen wijken. Net zo min als de vriendelijke kassière die blijft volhouden dat de mevrouw zeven euro en zeventig cent tekort komt.

Dan gebeurt het wonder: de middelbare man achter hen komt naar voren en zegt: “Zo komen we geen steek verder. Weet je wat: ik zal de rest wel betalen. Zo, van een tientje krijg ik zelfs nog twee euro dertig terug.”

Het lijkt of een golf van geluk neerdaalt over de betrokken personen. De oudere mevrouw bedankt de gulle gever uitbundig en schommelt even later vrolijk met haar volle kar richting uitgang. De kassière bedankt evenzo hartelijk en vertelt het verhaal aan een collega die gemerkt heeft dat er wat bijzonders aan de hand is. En ikzelf, nog altijd geïnteresseerd toekijkend bij de handsinaasappelen, verheug mij zeer omdat er blijkbaar toch nog steeds mensen op deze wereld rondlopen die iets voor een ander over hebben. Mijn dag kan niet meer stuk. Dat geldt voor iedereen uit het verhaal, behalve voor die enkele kniesoor die zijn hoofd schudt bij het idee dat iemand zo dom kan zijn de schulden van een onbekend iemand in een supermarkt te betalen. Maar zo’n soort mensen hou je altijd. Daar halen wij onze schouders over op.