De enige veranderingen in Oma’s slaapkamer - sinds haar komst als bruid op de boerderij in 1940 - zijn de centrale verwarmingsplaat die veertig jaar later is aangebracht en de quilts die er recent zijn opgehangen om de muren op te vrolijken. Stelt u zich voor: een slaapkamer op het noorden en oosten – dus op de koude kant - met halfsteens muren, betengeld met latten en triplex om nog voor een beetje isolatie te zorgen. Een kamer waar het vocht ervoor zorgt dat het behang langzamerhand naar beneden komt. Een kamer met een bed, twee nachtkastjes, twee stoelen, een klerenkast en een ouderwetse wastafel met een opstaande spiegel en een lampetkan.

Ook de attributen die op het richeltje voor de spiegel staan, zijn sinds tientallen jaren dezelfde. We zien een aardewerken potje met deksel, waarin een paar oude fietsplaatjes, naast een rij nog half gevulde eau-de-cologne-flesjes. Een lampetkan van Duits aardewerk, compleet met bijpassend zeepbakje. In het deksel van het zeepbakje zitten twee gaatjes. Om de zeepgeur te kunnen ruiken?

Het metalen fietsplaatje laat de jaren 1934/1935 zien. Het is het bewijs dat de grootvader van mijn vrouw destijds oprecht en eerlijk zijn rijwielbelasting heeft betaald. (Ik neem aan dat je zo’n plaatje na betaling op het belastingkantoor kon meenemen en het vervolgens om de stang van je fiets moest klemmen.)

Eén van de eau-de-cologne-flesjes is van het merk Tosca. Niet afkomstig van het beroemde huisnummer 4711 uit Keulen, maar van de concurrent. Ik zie het voor me: oma die zich klaar maakt om naar de kerk te gaan en vooraf wat druppels odeklonje op haar witgesteven schone zondagse zakdoek doet. Nu, in 2014, zou je deze procedure kunnen herhalen want bij het opendraaien van het flesje komt de typische toscageur je nog steeds tegemoet.