Het wereldkampioenschap voetbal in Brazilië is nu twee weken oud en langzamerhand stijgt de stemming. Dat die stemming er überhaupt in zit komt ook, en niet in de laatste plaats, door het feit dat zowel de Rode Duivels als de Oranje Leeuwen de tweede ronde hebben bereikt. Met een beetje optimisme en veel goede wil zit het erin dat we binnenkort bij de finale kunnen spreken van een ouderwetse Holland-België (of omgekeerd). En reken maar dat wij dan de leeuw niet in zijn hempie zullen laten staan. Nee, zolang er gewonnen wordt straalt de spelvreugde behalve op de spelers en de trainer (de onovertroffen Louis van Gaal: verguisd tot op het bot en nu opgehemeld tot en met) ook op ons allen neer.  

Toch is er ook hier sprake van een toenemende onzekerheid. Ik bedoel wat betreft het uitleggen en toepassen van de regels van het edele voetbalspel. Hebt u geteld hoeveel scheidsrechters er bij iedere wedstrijd langs de kant staan? Het is een soort existentiële onzekerheid die bezit van ons heeft genomen. Wij kunnen zelfs niet meer vaststellen of de bal de doellijn wél heeft gepasseerd of net niet.

Vroeger, als kleine jongens, speelden wij een potje voetbal op een zandveldje tussen de nieuwbouwhuizen en we deden dat zonder één scheidsrechter. Probleemloos. En nu? Ondanks de tientallen extra camera’s, de video-scheidsrechter bij hockey en rugby, de challenge in het Wimbledon-tennis en nu weer de doellijntechnologie bij de voetballers is onze onzekerheid alleen maar toegenomen. Heeft de als zeer vredelievend bekend staande Uruguayaan Suarez in een schouder gebeten of was het een appel die hij stiekem uit de kleedkamer had meegesmokkeld? Wie zal het zeggen? Het is die knagende onzekerheid die ons parten speelt.

Intussen zijn de fundamentele basisregels van het voetbal niet veranderd. Twee teams met ieder elf spelers spelen twee keer 45 minuten tegen elkaar. De rust (inclusief een kopje thee) duurt 15 minuten. Het elftal dat aan het eind de meeste doelpunten heeft gescoord heeft gewonnen. En aan het eind van de partij zal blijken dat dat Duitsland is.

Voor de liefhebbers onder ons nog even een beeld van een Nederlandse speler, spits van professie. Het is, velen kennen en bewonderen hem, Klaas-Jan Huntelaar. Het poppetje stamt uit het jaar 2010, van de vorige wereldkampioenschappen in ZA toen Klaas-Jan net als nu op de reservebank zat. Mijn voetbalverstand zegt mij dat wij nog van hem zullen horen. Maar ook hier ben ik er niet zeker van.