Schrikt u niet: het is geen luguber verhaaltje dat nu volgt. Het is een gewone, simpele huis-tuin-en-keuken-story, dus u kunt met een gerust hart verder lezen.

Hebt u dat nu ook? U koopt of u krijgt een prachtige wandversiering. Een foto op groot formaat of een imposante zeefdruk. Het probleem is dan vaak dat u en ik moeten zoeken naar een geschikt stuk muur c.q. wand om die versiering een plek te geven die recht doet aan haar schoonheid. Een blanco stuk muur dat groot genoeg is om alle aandacht op dat ene olieverfschilderij te richten (Jacob Bruins: Koeien in IJssel-maanlicht, Neo-Haagse School, gesigneerd linksonder). Vaak is er geen ruimte voor nóg een schilderij, want er hangt al zo veel!

Het ligt aan de manier waarop wij, thuis en in musea, platte twee-dimensionele kunstvoorwerpen aan de muur een plaats geven. Wij doen dat in principe náást elkaar. In een vrij rechte lijn van links naar rechts, met voldoende tussenruimte naar beide zijden. Hoogst zelden hangen wij schilderijen bóven elkaar. Wij vinden: het staat niet en het past niet.

Hoe anders dachten de Russische czaren (en hun welvarende gevolgslieden) in St. Petersburg er over! Zij bedachten een alternatieve manier van schilderijen-ophangen. Naast elkaar én boven elkaar. Een muurstuk van, zeg, tien (breed) bij drie meter (hoog) werd van links naar rechts en van boven naar beneden volgehangen met platte kunstwerken. Omdat zowel kwaliteit en prijs als kwantiteit belangrijk zijn, hang je zoveel mogelijk mooie en dure schilderijen op, al was het maar om je gasten daarmee de ogen uit te steken.

Deze manier van exposeren noemen de Duitsers ’die Petersburger Aufhängung’. Wij zouden zeggen: ophangen op z’n Sint Petersburgs. Kijkt u maar eens rond in de Hermitage, dan weet u wat ik bedoel.

Bij mij thuis begint het ook op St. Petersburg te lijken. Er hangt langzamerhand zo veel aan de muur dat je het behang bijna niet meer kunt zien. Maar dat geldt alleen voor speciale wandversieringen en speciale kamers. Op de eerste foto hieronder ziet u een deel van mijn werkkamer. Hier hang ik alles op waarvan ik vind dat het verdient opgehangen te worden. Totdat de ruimte óp is, en dat is nu het geval: er kan niets meer bij. De tweede foto is een portrettengalerij van mijn (voor)ouders. Ook op z’n Petersburgs opgehangen.

Maar voor dat ene, speciale, prachtige kunstobject maken wij altijd een uitzondering. Dat krijgt een compleet muurstuk voor zich alleen. Het hoeft geen Petersburgse concurrentie te vrezen; het heeft het rijk alleen.