De twee kappers, bij de grote kerk, in het centrum van ons dorp, woonden daar op strategische plaatsen. Kapper Schuurman woonde tegenover de kerktoren, wat erg handig was, want de kapper was tevens luider van de torenklokken. Bij speciale gelegenheden (kerkdiensten, begrafenissen) trok hij naar de toren om daar met een druk op de knop de elektrische luidinstallatie in werking te zetten. Ik neem aan dat hij vóór die tijd aan het klokkentouw heeft gehangen. De andere kapper, kapper Lenkhof, woonde aan de andere kant, tegenover het koorgedeelte van de kerk. Toen kapper Schuurman verhuisde naar de Hogestraat, nam Lenkhof het klokluiden van hem over.

In de tijd dat de kapper nog barbier heette, maar ook daarna, was het op de zaterdagmiddag in de salon een drukte van belang. Veel klanten (mannen) kwamen om zich voor de komende zondag eens goed op te poetsen. Vooral het scheren was erg in trek. Omdat het er erg gezellig was, bleven veel mannen na hun scheerbeurt nog een poosje zitten napraten. Over de landelijke politiek en over de nieuwste dorpsroddels. Veel over de dagelijkse gang van zaken in het dorp. Voor de kapsalon bleef weinig verborgen.

Er werden ook grappige verhalen verteld en grapjes uitgehaald met klanten. Maar nooit beledigend of kwetsend, altijd met een uitkomst waarbij de geplaagde kon lachen als een boer met kiespijn. Een beroemd verhaal uit die tijd gaat over meneer A. die de bijnaam ‘de rooie’ had en over meneer B. die in het verborgene ‘het varken’ werd genoemd. Beiden waren bijna elke zaterdagmiddag aanwezig in de kapsalon.

Zegt meneer B. tegen A.: “Waarom noemen ze jou eigenlijk altijd ‘de rooie’? Je hebt immers praktisch geen haar meer, je bent bijna helemaal kaal!”

Zegt meneer A. tegen B.: “En waarom noemen ze jou ‘het varken’? Je hebt immers helemaal geen krul in je staart?”