Hoe lang heb ik niet heilig geloofd dat er in ieder fototoestel een vogeltje zat? Waarom anders zeiden volwassenen tegen mij dat ik naar het vogeltje moest kijken als ik op de foto werd gezet? En inderdaad, je zag weliswaar geen vogeltje uit de cameralens naar buiten kruipen om met een vrolijk gezang plaats te nemen naast de uil in de olmen, maar je hoorde wel zijn zacht geklik.

Een verhaal apart is natuurlijk de schoolfoto. Op een goede dag verscheen de schoolfotograaf in een semi-kunstzinnig colbert met dito broek. Soms - zeker om nog meer indruk te maken - met een artistiek vlinderdasje. Om de beurt moest je de klas uit om in een leeg lokaal plaats te nemen in een houten schoolbank met een geschiedenisplaat van Isings of een natuurplaat van Koekoek op de achtergrond. Had je een broertje of zusje op school, dan kwam die tegelijk met jou op de foto, want de fotograaf had bedacht dat het onverstandig was de ouders op kosten te jagen. Eén foto was al duur genoeg.

Sommige schoolfotografen maakten bovendien klassenfoto’s. Buiten op het schoolplein werd een opstelling gemaakt met veilingkistjes en planken. Daarop zaten of stonden dan alle kinderen uit de klas. De fotograaf was druk in de weer om het statief met toestel zó neer te zetten dat iedereen er zo voordelig mogelijk op kwam. Op de foto wel te verstaan. Ook de meester die meestal met een onnatuurlijke glimlach ergens aan de zijkant stond.

Soms werden er groepsfoto’s gemaakt. Die leken op een klassenfoto, maar waren het niet, want er stonden kinderen op uit verschillende klassen. De bijgaande foto is zo’n groepsproduct. Terra38 uit klas vier staat er hoogstpersoonlijk op, samen met zijn kleine broertje uit de eerste en zijn oudere zus die destijds in de zesde klas zat. Ik kan me nog goed herinneren hoe de fotograaf iedereen op de foto probeerde te krijgen en tenslotte zei: nou eventjes stil blijven staan, niet bewegen, en goed naar het vogeltje kijken!