Het was maar een klein eindje, van hier naar daar. Híer was de stoep voor mijn ouderlijk huis, in een rustige Kerkstraat in het grensdorp. Dáár was Hotel ’t Wapen van Oldenburg, het enige fatsoenlijke hotel-café-restaurant in het centrum van hetzelfde grensdorp. Ik liep altijd binnendoor van hier naar daar. Oversteken, dan door het gangetje bij ons tegenover naast de Albino (een soort Spar in de jaren zestig van de vorige eeuw), een klimpartij over een het hek met gaas, een klein stukje halfverhard zandpad en je was er. Je stond voor de zij-ingang van het hotel, tevens de ingang van de enige echte plaatselijke bioscoop. Hemelsbreed tweehonderd meter;  ik deed er nog geen twee minuten over.

Op zaterdag en zondag kon je naar de film. ‘Aanvang der voorstelling 20.00 uur’ stond op het aanplakbord-achter-glas bij de ingang naast een paar aantrekkelijke foto’s van de komende film. Ik ging bijna altijd op zaterdagavond. Dat wil zeggen: áls ik ging en dat was misschien zo’n tien keer per seizoen. De kosten bedroegen twee kwartjes, waarbij ik het geluk had dat de jongen achter de kassa (tevens de filmvertoner) mij matste en mij toeliet tegen het kindertarief. De kwartjes kreeg ik vaak van mijn vader, want die ging zelf ook. Pa was lid van de commissie die er op toezag dat er bij een film van boven de achttien (of veertien) geen personen die deze leeftijd nog niet hadden bereikt werden binnengelaten. Als beloning voor dit veelomvattende werk had hij te allen tijde vrije toegang.

Daar zaten we dan met zijn tachtigen. Er waren geen rangen en standen. Sommige groepjes jongens zaten altijd helemaal vooraan op de eerste rij. Daarachter kwam een leeg tussenstuk en achteraan, op wat men zei de beste plaatsen, zat de rest van het publiek. Voor aanvang, in het schemerdonker, heerste er altijd een opgewonden sfeertje waarbij iedereen zich even luidkeels liet gelden. Nadat de kassier zijn schamele contanten in het sigarenkistje had weggeborgen, klom hij het laddertje op naar boven waar de projector stond. Gelijktijdig met de muziek van het Polygoonjournaal (‘k Heb u lief mijn Né-hé-der-land) stierf het zaallicht uit, schoof het gordijn naar beide zijden opzij en vertoonden zich de eerste flikkerende beelden. De volgorde was bijna altijd dezelfde: Nederlands nieuws, wereldnieuws, een trailer (hoewel het woord trailer nog niet bestond) van de film voor de komende week en dan een pauze. Soms werd om onnaspeurlijke redenen een extra filmpje ingelast. Meestal een slechte oude zwartwitkopie van Chaplin op de kunstijsbaan of het verhaal van Stan en Ollie die pogingen deden een piano een trap op te zeulen. Ik moest er altijd vreselijk om lachen, ook al was het de dertiende keer.

In de pauze moest iedereen naar het toilet. De rest liet zich een Vami-ijsje tussen twee wafels of een zakje pinda’s aansmeren door het hulpje van de bioscoopexploitant. Vijf minuten later begon de hoofdfilm en gingen we er allemaal eens goed voor zitten.

Van de films die ik heb gezien, zijn er me enkele tot op de dag van vandaag bijgebleven. De eerste film die ik mij herinner gezien te hebben, was er een met de Engelse komiek Georg Formby, die opviel omdat hij zo virtuoos op zijn banjo kon spelen. Dan natuurlijk de Stan & Ollie-films, maar daar hebben we het al over gehad. Van Chaplins City Lights blijft de scène met het konijnenpootje (dat boksers untouchable maakte) onvergetelijk.Verder vanzelfsprekend de klassieken: Casablanca, The third man, Citizan Cane en Gone with the wind. En natuurlijk niet te vergeten de onvergetelijke avonturen van het stel Don Camillo & Peppone en de individualist Monsieur Hulot die tijdens zijn vakantie en op Jours de fêtes alles in zijn eentje probeert op te lossen. Nu ik films zit op te noemen die me te binnen schieten, valt het op dat er weinig Duits bij is. Terwijl wij een steenworp van de grens woonden.

Om kwart over tien kwam je thuis. Dezelfde weg terug: over het hek met gaas, door het Albinosteegje en dan de Kerkstraat overstekend naar huis. Ik liet meestal de voordeur openstaan voor Pa die via de normale weg en in een bezadigd tempo huiswaarts keerde. Soms glimlachte hij zachtjes voor zich uit. Nagenietend van een briljante Tati-scène of nog steeds onder de indruk van de verblindende schoonheid van Sophia Loren. Want – onder ons gezegd – Pa mocht graag een mooie vrouw zien, ook al was het op een filmdoek. Trouwens, zijn zoon was geen haar beter.

15-12-2011, 17:23 Geschreven door lovelylookat