We hebben in het plaatsje Bishop (CA) geslapen, een leuk dorp met veel murals, waarvan er drie op de foto staan.

We beginnen daarna aan onze zoveelste scenic drive. We rijden oostelijk langs de Sierra Nevada (Hwy 395) met zicht op veel besneeuwde bergtoppen. Bergen zijn mooi, maar nog mooier met sneeuw.

Langs de Hwy 395 komen we het bord tegen: Tioga Pas: OPEN. We kijken elkaar aan en slaan links af om de Tioga Pass heen en terug te rijden. Het is een schitterende Pass, die in het voorseizoen vaak nog dicht is. Bovenop komen we in de sneeuw en het is 3 gr.C. Er speelde op de radio het liedje  ‘What a wonderful world’. Dan word je bijna emotioneel. Dat je zo’n mooie omgeving samen mag beleven.

Op de camping aan het Topaz Lake waar we slapen, net weer over de grens met Nevada, gaat de lange broek en de trui aan. Het is 8 gr.C en 's nachts rond het vriespunt. Dus de dekens uit de kast en de dikke pyama’s aan.

We wilden vanaf hier een meer westelijker route nemen naar Vancouver. Maar vanwege de aankondigingen op Weather Channel voor regen, sneeuw en vorst blijven we aan de oostkant van de Sierra Nevada richting ‘t noorden, door Oost-Oregon.

Vanuit Las Vegas, waar we een heerlijke week hebben gehad, nu in ruim twee weken naar Vancouver. We hebben natuurlijk weer allerlei scenic routes uitgezocht. En dat neemt tijd. We reden vandaag en gisteren samen 280 mijl (ca 450 km). We hebben weer genoten van de vergezichten, de passen. We hebben deze twee dagen er 4 gehad. Het is toch weer lekker om ’s morgens op te staan, je dingen te doen, de thermoskan met koffie te vullen, de koekjes erbij en dan weer ‘on the road’. Onderweg een plekje zoeken om te lunchen, je weet nooit waar dat is  en van de dag en de omgeving te genieten.

Vanmiddag met de bus naar de Strip. Het was heerlijk weer. Hollands weer: wolkje, zonnetje en 22 gr.C. Dat is 20 gr. minder dan afgelopen zaterdag. Dan kun je goed lopen. We hebben ons naar het eind van The Strip laten brengen. Even door een paar oudere casino’s en in een van die casino’s van een lekker buffet genoten, voorafgaand aan de show van Celine Dion. Mensen we hebben heerlijke en gezellige dagen in Las Vegas gehad, maar de show van Celine Dion slaat alles. Het was in één woord: GEWELDIG. We hebben enorm genoten. Het was een non-stop show van 1 uur en 40 minuten. Een aanrader voor iedereen.

Vanochtend zijn we naar de Red Rock Canyon gereden, een one-way route door een schitterend natuurgebied, aan de rand van Las Vegas. Mooi weer, een zonnetje en wat wolken, 32 gr.C.

Het was er behoorlijk druk. Dan denken wij op z’n Nederlands: oh, tweede Pinksterdag. Maar het gekke is dat hier Pinksteren helemaal niet gevierd wordt. Geen eerste en geen tweede Pinksterdag. Het is een gewone maandag. Maar met veel toeristen in Las Vegas gaan er veel ‘n tour doen hier naar toe.

Na de Canyon door naar mijn nichtje, waar we de rest van de dag hebben doorgebracht. Kletsen en eten, dat doe je dan. Veel herinneringen ophalen. Dat krijg je boven de 65. Dan ga je terug in de tijd. En dan neem je weer afscheid. We’ll meet again, don’t know where, don’t know when…….

Gisteren en vandaag Las Vegas in. Gisteren was het erg heet: 107 F. Dat is bijna 42 gr. C. Als je af en toe een casino of winkelpromenade in gaat, is het te doen. Het is een droge hitte.

Vanmorgen naar Fremont gegaan. Dit wordt nog steeds downtown Las Vegas genoemd. Het is het oude centrum van Las Vegas, waar de oudste casino’s staan.
Daar was de Helldorado-parade. De eerste Helldorado-dagen (3-daags festijn) werden gehouden in de 30-jaren ter ere van het gereed komen van de Hooverdam. Dit was zo’n succes en een goede promotie van Las Vegas dat dit festijn nog jaarlijks wordt gehouden. De parade begon om 10.00 uur. Een plekje in de schaduw gezocht, want het was alweer erg warm. Vandaag wordt het 100F. Eerst een beker koffie gescoord en toen genieten van alles wat langs kwam.

Het is toch altijd leuk om er naar te kijken, de Amerikanen op hun stoeltjes en de parade start altijd met een aantal veteranen met de vlaggen. Ze gaan allemaal staan met hun hand op hun hart. Toch voor mij altijd een kippenvel-momentje. Je kent dit in Nederland niet. Amerikanen hebben toch veel respect voor veteranen. Er hoeft maar iets van het leger langs te komen of er wordt geklapt. Zo wordt er ook altijd geklapt voor brandweermannen. Het zijn in hun ogen allemaal heroes.

Na de parade met de bus door naar The Strip. We wilden vandaag naar een nieuw gedeelte dat vorig jaar nog gedeeltelijk in aanbouw was. Nu helemaal klaar en het complex van casino, hotels en appartementen heeft ruim $8 miljard gekost. Mensen, wat wordt er een geld ingepompt. Maar het kan blijkbaar allemaal. Tenslotte brengen we er met z’n allen het geld op een makkelijke manier binnen. Zij hoeven alleen maar te innen. Ik heb een hele dollar vergokt. Ik stond op een gegeven moment op $9,37 en dacht als het $10,-- wordt, ga ik het innen. Tja, de afloop kun je raden. Met lege handen naar huis.

Van Pahrump naar Las Vegas is niet zo’n spannende weg. Wel een rustige 4 baansweg, waardoor we lekker rustig aan kunnen rijden (ca 55 mph / 90 km/u). We zeggen altijd, iedereen kan er langs. Een aantal jaren geleden reden we rustig op een tweebaansweg en werden aangehouden door de politie met de vraag of er iets aan onze motor mankeerde. Nee dus, maar hij vertelde dat met deze snelheid mensen gaan passeren. We moesten maar gewoon harder gaan rijden. Voor iedereen beter. Dus dan de voet op het gaspedaal.

We gaan eerst even door de outlet aan de zuidkant van Las Vegas. Een overdekte outlet, dus heerlijk koel, want de temperatuur buiten is alweer boven de 35 gr.C. We komen op weg naar de camping veel nieuwbouw tegen. De huizen en appartementgebouwen worden met spaanplaten en latten opgetrokken. We zijn altijd benieuwd, hoelang deze bouw blijft bestaan.

Onderweg ziet Clemens mooie auto’s (nieuwste Tesla+Corvette), ik niet. Voor mij zijn ze allemaal hetzelfde.

We staan op een RV-park, waar ook een aantal mensen permanent wonen. We betalen voor de hele week $88-- en daar komt dan de elektriciteit bij. Dat is 14 dollarcent per kwh. En vanaf hier kun je met de bus downtown.

We houden jullie van ons ‘Las Vegas-avontuur’ op de hoogte.

Het is wel een giller hier in Death Valley. We gaan bij ‘t Visitor Center langs dat net iets verder ligt dan onze camping. Als we aangeven waar we langs willen met de vraag of dat mogelijk is met onze camper, dan horen we toevallig dat die weg voor alle verkeer is afgesloten. Dus moeten de plannen weer worden aangepast. We zijn zo flexibel. Kun je niet linksom dan moet je gewoon rechtsom.

We lopen de trail door de Golden Canyon. Een mooie trail van slechts 3 km, maar een beetje te warm (ca 38gr C). Als we doorrijden komen we bij Badwater, het laagste punt van Noord-Amerika (86m onder zeeniveau). Het is een grote zoutvlakte, een vreemd iets. Er wordt ons daar iets vreemds voorgeschoteld. Een plas zoutwater met zeemeeuwen erin. Ze bewegen wel iets, ze lijken net echt, maar het lijkt bedrog, waar je bij staat. En toch lijkt het echt. Ik heb ooit eens met mijn oppaskindjes houten eendjes staan voeren. Dit is hetzelfde.

We kunnen op deze weg niet verder en moeten terugrijden. Bij Zabriskie Point gaan we eerst lunchen. Hier staan toch de nodige huurcampers. Je hoort Belgisch, Duits, Nederlands praten. En natuurlijk een of andere Aziatische taal. Er zijn altijd en overal, waar je ook bent, Aziaten. Zeer vriendelijke mensen.

We zijn inmiddels de grens met Nevada gepasseerd. We overnachten in Pahrump. En morgen naar een camping in Las Vegas waar we tot volgende week woensdag staan. Er staan afspraken met familie en met Celine Dion.

Een dag kan vele verschillende gezichten hebben. We zijn vanochtend na een paar boodschappen en McD. voor het internet uit Ridgecrest vertrokken naar Death Valley Nat’l Park. We zijn de oostelijke route (Hwy 178) gaan rijden langs de Naval Air Base China Lake. Bij een stop kregen we in de gaten dat er aardig gevlogen werd, straaljagers, met de nodige stunts. Dus even staan kijken. Heerlijk al dat lawaai. Het is weer een mooie weg die we rijden tot we ineens “sneeuw” zien. Er blijkt een hele industrie te zijn, waar mineralen (met name    borax) uit de vallei worden verwerkt. Treinen, fabrieken en de daarbij behorende inwoners in een klein dorp. Volgens ons word je daar niet echt gelukkig. Maar ja, het is werk. En de Amerikanen zijn daar waar er werk is. Borax is een soort zout vermengd met een aantal andere mineralen. Het wordt verwerkt in onder meer schoonmaakmiddelen en isolatiemateriaal

Mijlen verder worden we ineens opgeschrikt door een straaljager die achter een berg wegkomt en laag, recht op ons afvliegt. We kropen ineen, bang dat hij ons zou raken. Wauw, wat een ervaring. Dat voel je tot in je tenen. De airco zit er nog op.

Verderop staat het teken van Death Valley, waar ik de hoffotograaf wordt. We staan daar te lunchen en ik bied aan om de ’gasten’ samen op de foto te zetten. En daar wordt door drie stellen graag gebruik van gemaakt. Er is ook een Hollands stel bij. Die in drie weken half Amerika doet. Ik stelde de vraag of ze ook nog tijd hadden om af en toe een wandeling te maken. Nee, ze hadden ongeveer 2,5 uur tijd voor ieder Nat’l Park. Ik heb ze heel veel plezier gewenst. Dan zie je dus helemaal niets.

In het Nat’l Park hadden we een camping uitgezocht, maar die blijkt nu juist vanaf vandaag gedurende het zomerseizoen gesloten te zijn. Maar oké, dan gaan we verder. Eerst naar de Sand Dunes. En dan op naar de volgende camping bij Scotty’s Castle. Bij de afslag naar Scotty’s Cattle staat dat de weg dicht is door schade vanwege een overstroming afgelopen oktober. Ook nu niet getreurd. Op naar camping nr. 3. Wel jammer, want hierdoor hebben we toch een groot stuk moeten missen.

Op de camping Furnace Creek is volop plaats. We hebben echte Death Valley-temperaturen. Het is in de schaduw 38 gr.C. en geen wind. Het is echt HEET.  Dus dat wordt stil liggen vannacht.

We komen door het plaatsje dat naar het meer is genoemd. Toen we daar bij een klein bedrijfje propane tankten, bleek deze ook wat camperonderdelen te verkopen. Een bovenraam heeft een kapot onderdeel, dat maatgebonden is. Onze ervaring is dat juist dit soort bedrijfjes vaak die onderdelen hebben en de grote RV-zaken niet. Dus even opmeten en jawel, we zijn weer blij. Het past. Een mooi klusje voor in Las Vegas.

We willen lunchen aan het Lake Isabella, maar je waait daar weg. Dus dan maar in de kar met uitzicht op…..

Toen we bovenlangs om het meer heen reden, kwamen we  door ‘t plaatsje Kernville, een klein gezellig dorpje met enkele ‘antiek’-winkeltjes. Even een wandelingetje en lekker snuffelen. En dan loopt je tegen een ‘koopje’ aan: een mooie Mercedes 380 SL cabrio ($5.500). Vervelend dat het verschepen en invoeren zo’n gedoe is…

De reis gaat verder door de Sierra Nevada Mountains. Een mooie, rustige weg.

Gisteren op weg naar Death Valley met een kleine omweg, via Palmdale en Bakersfield.  We rijden door een gebied met veel Joshua Trees. Palmdale ligt vlak nabij Edwards Air Force Base. Dit is nu dé testvliegbasis van de Air Force. In de jaren ’50 - ’70 was Palmdale een belangrijke testvliegbasis. Nu staan bij dit vliegveld nog steeds onderzoeksinstellingen van de belangrijkste bouwers van militaire vliegtuigen, zoals van Boeing, Northrop, Lockheed en NASA. Bij het vliegveld is een (buiten-) museum van militaire vliegtuigen. Een bekende, die in die jaren hier is ontwikkeld, is de Blackbird, de voorloper van de Stealth.

Omdat we vanaf donderdag een camping hebben gereserveerd in Las Vegas en het al erg heet is in Death Valley, besluiten we nog een dagje in Bakersfield te blijven. Er is hier een grote Shopping Mall. Het is er erg druk met met name Mexicaanse mensen. Hele families netjes aangekleed. De meeste meisjes in kleurige jurkjes. Gewoon op een bankje gaan zitten en kijken en genieten.

Vrijdagochtend, na 2 nachten bij het casino in Cabazon te hebben gestaan, vertrokken richting Hesperia. Donderdag hebben we een dagje outlet gedaan, gelegen naast het casino, geïnternet en donderdagavond ‘zwaar’ gegokt met ieders $5,--, gekregen van de casinobaas.

We wilden vrijdag een hoge scenic weg doen door de San Bernardino Mountains. Maar de weersvoorspelling was erg slecht, drie dagen regen en zelfs nachtvorst. Daarom maar besloten dat toch niet te doen. We hebben een stukje van de bergweg gedaan, mede omdat daar ook een Nat’l Forest camping is met een dumpstation. Een brede 4 baansweg leidde ons naar boven. En hoe hoger we kwamen, hoe dichter de mist werd. Dus toch de goede keus gemaakt niet de hele scenic route van 110 mijl (ca 170 km) te doen.

De dame van de Forest-camping raadde ons aan niet te blijven in verband met de vreselijk slechte weersvoorspellingenvoor vanmiddag en vannacht. Ze vertelde ons precies om hoe laat de regen, het onweer en de hagel zou komen. Dus na het dumpen weer vertrokken.We raakten even in de war. Onze Las (GPS) leidde ons eerst de verkeerde kant op. Een keerpunt hoog in de bergen is meestal moeilijk te vinden. Zeker voor onze lengte. Maar niet getreurd, boven op de berg is een High School... Natuurlijk met een zeer ruime parkeerplaats voor de auto’s van de studenten. We vragen ons af hoe die studenten hier in de winter kunnen komen. Een student wijst ons de gewenste richting.

Las heeft ons verder door een heel mooi bergachtig, maar slingerend en mistig gebied geleid. Halverwege beneden kregen we weer een beetje uitzicht en werd de weg weer wat breder. Op een parkeerplaats moest Clemens even heel diep ademhalen omdat het allemaal goed was gegaan. Petje af voor hem.

Er wachtte ons nog een behoorlijke klim op de I-15, waar alleen al aan onze zijde 5 banen naar boven leiden. Voor iedere snelheid een baan. Dus we hebben vandaag eigenlijk niet veel gedaan, maar wel genoten van al ‘t moois onderweg. En genieten doen we iedere dag.

Nadat we onze kar eens even flink hebben laten oppoetsen, verlaten we Palm Springs. Een prachtige omgeving waar zeer waarschijnlijk veel mensen met heel veel geld wonen. Alles is wijds en groen aangelegd met veel bloemen, planten en cactussen. En natuurlijk de duizenden palmbomen.

We gaan op weg naar Cabazon via een scenic route. De California 74 en de 243. Een slingerende weg over een bergpas. Totale hoogte 6000 feet, ofwel ongeveer 2000 meter. In de vroege middag komen we langs een meertje. Lekker windje en een bankje onder een boom. Dat vraagt om een flesje ijskoud water en een e-reader. De aangename temperatuur maakt het nog luxer.

Als we aan het dalen zijn, kijken we vanaf hoogte op Cabazon. Er is een foto bij met een hoge witte toren in het midden. Dat is het hotel/casino waar we vannacht staan.

Vanochtend vroeg van de camping vertrokken. We hebben gisteren toegangstickets gekocht voor een trail in een indianenreservaat. Je kunt daar verschillende trails lopen. Maar het zal er heel erg warm worden, 37 C. Dus vroeg starten. Eén van de trails loopt langs een bergriviertje dat omgeven wordt door palmbomen. En waarachtig er stroomt nog een smal watertje. Hierdoor krijg je wel het gevoel door een oase te lopen. De hele trail is maar 2 km.

Na die twee kilometer hebben we onze stoeltjes gepakt, zo min mogelijk aangedaan en zijn we tussen een groep palmbomen gaan zitten met onze e-readers.Het is een mooie manier om de warmte de baas te blijven. Ondanks onze luiheid, was het een heerlijke dag.

Onze volgende stop is Palm Springs, een plaats naar zeggen met 365 dagen zon. En dat hebben we. De temperatuur is 95 F ofwel 35C. Dat is zeer warm, helemaal daar er nauwelijks wind is. Maar dat mag de pret niet drukken. We gaan downtown. We zijn hier in 2004 ook geweest. Voor de tijd hadden wij het er al over wat we nog zouden herkennen van toen. En we dachten dat dat nog heel wat was. Conclusie: we herkenden er bijna niets van. Volgens ons is er veel gesloopt en worden er allemaal appartementen in het centrum gebouwd. Nadat we de hoofdstraat op en neer hebben gelopen, besluiten we om naar een PA-camping te gaan. Dan kan de airco aan in de kar. We willen ook de was doen. Kunnen we dan mooi combineren.

Om onze airco en die van alle andere bewoners in de omgeving te laten draaien, is rondom Palm Springs een enorm energiepark van allerlei soorten windmolens en zonnepanelen ‘geplant’.

De camping is een resort voor 55+. Keurig aangelegd, veel vaste bewoning. Het is er rustig, want veel snowbirds (overwinteraars) zijn al op de terugweg naar Canada en de noordelijke staten van Amerika. Dus de summer hours zijn van toepassing. Dat wil zeggen, als je na 1.00 pm op de camping komt het kantoor niet meer bevolkt is. De dame aan de telefoon vertelt de code van het hek en waar we de envelop met gegevens over de camping kunnen vinden. Ze zal het klaarleggen. Alles is dus keurig geregeld.

Na aankomst gaan we eerst douchen, eten en dan op naar the laundry. Dan vullen we twee machines: een witte was en een kleding was, wasmiddel erbij, kleppen sluiten. Dan willen we de kwartjes erin doen. En dat kan niet, want er moet een kaart in. De kaart zelf kost $5,--. Dan moet je er nog geld opzetten. Een was en een droger kosten ieder $1,50, dus we hebben voor $6,-- tegoed nodig. Er kan alleen betaald worden met $5,-- of een veelvoud daarvan. Dan moeten we in totaal $15 betalen. Dit betekent een dure was en houden dan een kaart over met $4,--, waar we niets meer aan hebben.

En dan komt de reddende engel binnen met een was. Uitgelegd hoe de situatie voor ons is. Ach, geen probleem toch, als we haar $6,-- betalen, mogen we haar kaart gebruiken.

Als we buiten komen, lopen we weer langs mooi bloeiende oleanders. De oleanders in Californië staan volop in bloei, in allerlei kleuren.

Vanochtend vertrokken vanaf onze ‘camping’. Daar in Joshua Tree Nat’l Park alle campings het gehele weekend vol waren, gaven ze ons bij het Visitor Center een alternatief. Dat was een BLM-terrein (Bureau of Land Management) als overflow. Toen we erheen reden, kwamen we erachter dat we eerst 8 mijl over de gewone weg en daarna nog 4 mijl over een dirt road moesten. Het hobbelde zo vreselijk dat zelf het deksel van de yogurtpot er af was gesprongen. We kwamen weer in een soort Slabs terecht. Maar er was ruimte genoeg. We stonden met ongeveer 12 medecampers op het terrein.

Vandaag heerlijk in het park verschillende trails gelopen. De zware bewolking en harde wind van gisteren was verdwenen. We hadden zon, een windje en ongeveer 20 gr.

Op weg naar Joshua Tree Nat’l Park komen we langs Salton Sea, een meer waar we uiteindelijk bij kunnen komen. Ik loop op slippers. Niet handig over allemaal kleine schelpjes. Kunnen aardig in je voeten steken.

Even later komen we aan in Mecca. Het is niet wat de naam aan gedachten oproept, maar we   hebben er water kunnen halen en hebben gebruik gemaakt van de library. Veel meer was er ook niet.

Buiten Mecca ligt een immens groot fruit/groentegebied. Er zijn sinaasappelbomen, grapefruitbomen en er worden druiven, pepers en paprika’s verbouwd. Er is veel aanplant van jonge boompjes. Mijlen aan een stuk. Ze irrigeren de percelen die verbouwd worden. Alles er verder omheen is kurkdroog en zanderig.

Verderop van Mecca naar de zuidelijke ingang van JoshuaTree Park rijden we een mooie scenic route. De weg is een beetje smal, maar loop helemaal tussen grillige bergen door. Sommige berglijnen lopen verticaal. Dit komt doordat de ‘Pacific Plate’ onder de ‘North American Plate’ schuift. Delen van de North American Plate worden zover omhoog gedrukt dat rotsen deels verticaal komen te liggen.  

Uiteindelijk Joshua Tree Park in en naar de noord-westkant gereden. We zijn er 12 jaar geleden ook geweest, maar zien weinig herkenningspunten. Morgen gaan we terug om een of twee trails te lopen.

Tussen de Mexicaanse grens en Joshua Tree Nat’l Park, nabij Niland (Ca) ligt Slab City. Ook wel ‘The Slabs’ is een voormalige legerbasis in een woestijnachtig gebied. Er resteren alleen nog betonnen vloerplaten: slabs. Hierop zijn allerlei bouwsels gebouwd, die bewoond worden door mensen die genoeg hebben van de heersende orde en regels. Er is hier geen water, elektriciteit, riolering. Hier zijn geen formele regels, maar natuurlijk geldt wel de Amerikaanse wet. Door de gevestigde autoriteiten wordt dit blijkbaar getolereerd. Er leven circa 1.000 personen, sommigen staan er al jaren, anderen voor een paar maanden. Er is een levendige ruilhandel. Als mensen vertrekken laten ze alle restanten achter, wat het nodige afval oplevert. Bruikbare delen worden weer door anderen gebruikt. De rest waait vanzelf een keer om.

Op dit terrein ligt ook Salvation Mountain, een ‘berg’ die door een amateur kunstenaar is beschilderd. Hij is er in de jaren 80 mee begonnen.

De aflevering van het tv-programma Lauren! van 21 maart jl. ging over haar bezoek hier aan the Slabs. Zie uitzending gemist NPO.

We kijken er van op dat hier ook een kerk is. De schoolbus komt 5 kinderen thuis brengen. De sheriff doet zijn rondje. Er komt toch ook hier weer veel mee uit de ‘bewoonde’ wereld.

We blijven hier een nachtje staan en besteden de middag aan het lezen van een boek. Lekker rustig in de schaduw van de kar.

Vanochtend wakker geworden in een grijze, miezerige, koude wereld. En dat in Southern California. Maar dat kan dus ook. We besluiten naar het hotel van het Casino Viejas te gaan voor wifi. Daar is de kachel aan. We wilden nadien foto’s maken van de outlet, maar het waren met dit weer trieste foto’s.

We gaan op pad naar Brawley (weer landinwaarts) via een scenic route (Hwy 79 &78). We komen in de mist terecht en naarmate we het hoogste punt van de pas naderen wordt de mist dichter. Maar…..aan de andere kant van de ‘berg’ wordt het lichter en voor  we 15 mijl verder zijn rijden we in een met zon overgoten woestijn. Boven op de pas was het 5 gr., in de Anza-Borrego Desert was het gelijk 30 gr. We zien de blauwe lucht weer.

Ik heb een foto gemaakt van een verkeersbord. Het bord ‘STOP’ met ‘all way’ eronder. In Amerika zijn heel veel kruispunten met dit bord op alle vier hoeken. Wie het eerst aankomt en helemaal is gestopt, mag als eerste gaan, ongeacht welke kant op. Wij vinden dit een zeer aangenaam bord. Dit maakt dat er altijd op alle hoeken van het kruispunt wordt gestopt. Dit bevordert de rust en daarmee de veiligheid in het verkeer. Bij twijfel kijk je wat de ander doet. Je neemt geen voorrang (zoals vaak in Europa), maar geeft hier de ander voorrang.

Vandaag Koningsdag. Zo te lezen heeft de koninklijke familie zich uitstekend vermaakt in Zwolle.

Wij zijn vandaag de nodige winkels afgeweest, daar je na 4 dagen alleen maar grote stad het nodige weer moet aanvullen. We zijn geëindigd op een kleine outlet, behorend bij het Viejas Casino. Daar gaan we morgen foto’s van maken. Dit om te laten zien waar de casinobazen geld insteken.

De meeste casino’s, met uitzondering van enkele bekende plaatsen zoals Las Vegas, zijn eigendom First Nation People (bij ons bekend als de indianen). Het is voor de verschillende stammen een soort privilage om door middel van de exploitatie van casino’s een bron van inkomsten te verkrijgen.

Vandaag heb ik foto’s gemaakt van bloemen die we onderweg tegenkwamen.

De eerste foto laat ons uitzicht zien over het Casino terrein, wij staan een niveau hoger. Luxe plek.

Vandaag met de bus van het casino naar het lightrail station in El Cajun en vandaar naar The Old Town San Diego. Een openlucht museum waar iedereen zo in en uit kan lopen.

We beginnen met een kop lekkere koffie op een terrasje. Terwijl we daar zitten loopt er een mevrouw langs. Ze was precies hetzelfde gekleed als ik. Ik kon het niet laten om haar aan te spreken. Ze keek me verbaasd aan toen ik haar begroette als mijn twinsister. Ze begreep het eerst niet tot ik haar op onze kleding wees. Ze begon heel hard te lachen en zei dat we zeker van dezelfde winkel hielden. Bij deze was dat Christopher & Banks. We moesten zeker op de foto. Na dit intermezzo zijn wij verder gelopen en gingen zij aan de koffie. Gelukkig, want na een 10 minuten hield ze ons staande met mijn tas in de hand. In alle lol was ik die vergeten mee te nemen. Waar eenzelfde blouse al niet goed voor is.

The Old Town is een verzameling van gebouwen uit de 19^e eeuw zoals San Diego er toen moet hebben uitgezien. Er liepen veel (lagere school) klassen rond, die ieder door een persoon ‘uit die tijd’ werd rondgeleid. In de meeste gebouwen werd uitleg gegeven. Enkele gebouwen hadden een functie gekregen die goed in dat tijdsbeeld paste. Zo is er een snoepwinkel in ’oude’ stijl, een sigarenzaak met een heren-rokersruimte, kruidenzaak, koffie- en theezaak. En verder enkele, kleinschalige musea.

Rondom de originele gebouwen waren allerlei kunst- en souvenirwinkels en drink- en eetgelegenheden in goed bij The Old Town passende gebouwen. Hoewel het iets frisser was, was het in de zon toch zo’n 20gr C.

Wat ons gisteren in downtown is opgevallen en ook vandaag in de old town, is dat het overal zo ontzettend schoon is. Het trieste van San Diego is dat er echt verschrikkelijk veel daklozen zijn. Er staan tentjes op stoepen en mensen slapen in parken. Ze lopen met heel hun hebben en houwen in karretjes rond. Ook in Old Town waren ze de vuilnisbakken aan het nazoeken naar van alles. En ook zij laten op straat niets achter.