Een dag kan vele verschillende gezichten hebben. We zijn vanochtend na een paar boodschappen en McD. voor het internet uit Ridgecrest vertrokken naar Death Valley Nat’l Park. We zijn de oostelijke route (Hwy 178) gaan rijden langs de Naval Air Base China Lake. Bij een stop kregen we in de gaten dat er aardig gevlogen werd, straaljagers, met de nodige stunts. Dus even staan kijken. Heerlijk al dat lawaai. Het is weer een mooie weg die we rijden tot we ineens “sneeuw” zien. Er blijkt een hele industrie te zijn, waar mineralen (met name    borax) uit de vallei worden verwerkt. Treinen, fabrieken en de daarbij behorende inwoners in een klein dorp. Volgens ons word je daar niet echt gelukkig. Maar ja, het is werk. En de Amerikanen zijn daar waar er werk is. Borax is een soort zout vermengd met een aantal andere mineralen. Het wordt verwerkt in onder meer schoonmaakmiddelen en isolatiemateriaal

Mijlen verder worden we ineens opgeschrikt door een straaljager die achter een berg wegkomt en laag, recht op ons afvliegt. We kropen ineen, bang dat hij ons zou raken. Wauw, wat een ervaring. Dat voel je tot in je tenen. De airco zit er nog op.

Verderop staat het teken van Death Valley, waar ik de hoffotograaf wordt. We staan daar te lunchen en ik bied aan om de ’gasten’ samen op de foto te zetten. En daar wordt door drie stellen graag gebruik van gemaakt. Er is ook een Hollands stel bij. Die in drie weken half Amerika doet. Ik stelde de vraag of ze ook nog tijd hadden om af en toe een wandeling te maken. Nee, ze hadden ongeveer 2,5 uur tijd voor ieder Nat’l Park. Ik heb ze heel veel plezier gewenst. Dan zie je dus helemaal niets.

In het Nat’l Park hadden we een camping uitgezocht, maar die blijkt nu juist vanaf vandaag gedurende het zomerseizoen gesloten te zijn. Maar oké, dan gaan we verder. Eerst naar de Sand Dunes. En dan op naar de volgende camping bij Scotty’s Castle. Bij de afslag naar Scotty’s Cattle staat dat de weg dicht is door schade vanwege een overstroming afgelopen oktober. Ook nu niet getreurd. Op naar camping nr. 3. Wel jammer, want hierdoor hebben we toch een groot stuk moeten missen.

Op de camping Furnace Creek is volop plaats. We hebben echte Death Valley-temperaturen. Het is in de schaduw 38 gr.C. en geen wind. Het is echt HEET.  Dus dat wordt stil liggen vannacht.

We komen door het plaatsje dat naar het meer is genoemd. Toen we daar bij een klein bedrijfje propane tankten, bleek deze ook wat camperonderdelen te verkopen. Een bovenraam heeft een kapot onderdeel, dat maatgebonden is. Onze ervaring is dat juist dit soort bedrijfjes vaak die onderdelen hebben en de grote RV-zaken niet. Dus even opmeten en jawel, we zijn weer blij. Het past. Een mooi klusje voor in Las Vegas.

We willen lunchen aan het Lake Isabella, maar je waait daar weg. Dus dan maar in de kar met uitzicht op…..

Toen we bovenlangs om het meer heen reden, kwamen we  door ‘t plaatsje Kernville, een klein gezellig dorpje met enkele ‘antiek’-winkeltjes. Even een wandelingetje en lekker snuffelen. En dan loopt je tegen een ‘koopje’ aan: een mooie Mercedes 380 SL cabrio ($5.500). Vervelend dat het verschepen en invoeren zo’n gedoe is…

De reis gaat verder door de Sierra Nevada Mountains. Een mooie, rustige weg.

Gisteren op weg naar Death Valley met een kleine omweg, via Palmdale en Bakersfield.  We rijden door een gebied met veel Joshua Trees. Palmdale ligt vlak nabij Edwards Air Force Base. Dit is nu dé testvliegbasis van de Air Force. In de jaren ’50 - ’70 was Palmdale een belangrijke testvliegbasis. Nu staan bij dit vliegveld nog steeds onderzoeksinstellingen van de belangrijkste bouwers van militaire vliegtuigen, zoals van Boeing, Northrop, Lockheed en NASA. Bij het vliegveld is een (buiten-) museum van militaire vliegtuigen. Een bekende, die in die jaren hier is ontwikkeld, is de Blackbird, de voorloper van de Stealth.

Omdat we vanaf donderdag een camping hebben gereserveerd in Las Vegas en het al erg heet is in Death Valley, besluiten we nog een dagje in Bakersfield te blijven. Er is hier een grote Shopping Mall. Het is er erg druk met met name Mexicaanse mensen. Hele families netjes aangekleed. De meeste meisjes in kleurige jurkjes. Gewoon op een bankje gaan zitten en kijken en genieten.

Vrijdagochtend, na 2 nachten bij het casino in Cabazon te hebben gestaan, vertrokken richting Hesperia. Donderdag hebben we een dagje outlet gedaan, gelegen naast het casino, geïnternet en donderdagavond ‘zwaar’ gegokt met ieders $5,--, gekregen van de casinobaas.

We wilden vrijdag een hoge scenic weg doen door de San Bernardino Mountains. Maar de weersvoorspelling was erg slecht, drie dagen regen en zelfs nachtvorst. Daarom maar besloten dat toch niet te doen. We hebben een stukje van de bergweg gedaan, mede omdat daar ook een Nat’l Forest camping is met een dumpstation. Een brede 4 baansweg leidde ons naar boven. En hoe hoger we kwamen, hoe dichter de mist werd. Dus toch de goede keus gemaakt niet de hele scenic route van 110 mijl (ca 170 km) te doen.

De dame van de Forest-camping raadde ons aan niet te blijven in verband met de vreselijk slechte weersvoorspellingenvoor vanmiddag en vannacht. Ze vertelde ons precies om hoe laat de regen, het onweer en de hagel zou komen. Dus na het dumpen weer vertrokken.We raakten even in de war. Onze Las (GPS) leidde ons eerst de verkeerde kant op. Een keerpunt hoog in de bergen is meestal moeilijk te vinden. Zeker voor onze lengte. Maar niet getreurd, boven op de berg is een High School... Natuurlijk met een zeer ruime parkeerplaats voor de auto’s van de studenten. We vragen ons af hoe die studenten hier in de winter kunnen komen. Een student wijst ons de gewenste richting.

Las heeft ons verder door een heel mooi bergachtig, maar slingerend en mistig gebied geleid. Halverwege beneden kregen we weer een beetje uitzicht en werd de weg weer wat breder. Op een parkeerplaats moest Clemens even heel diep ademhalen omdat het allemaal goed was gegaan. Petje af voor hem.

Er wachtte ons nog een behoorlijke klim op de I-15, waar alleen al aan onze zijde 5 banen naar boven leiden. Voor iedere snelheid een baan. Dus we hebben vandaag eigenlijk niet veel gedaan, maar wel genoten van al ‘t moois onderweg. En genieten doen we iedere dag.

Nadat we onze kar eens even flink hebben laten oppoetsen, verlaten we Palm Springs. Een prachtige omgeving waar zeer waarschijnlijk veel mensen met heel veel geld wonen. Alles is wijds en groen aangelegd met veel bloemen, planten en cactussen. En natuurlijk de duizenden palmbomen.

We gaan op weg naar Cabazon via een scenic route. De California 74 en de 243. Een slingerende weg over een bergpas. Totale hoogte 6000 feet, ofwel ongeveer 2000 meter. In de vroege middag komen we langs een meertje. Lekker windje en een bankje onder een boom. Dat vraagt om een flesje ijskoud water en een e-reader. De aangename temperatuur maakt het nog luxer.

Als we aan het dalen zijn, kijken we vanaf hoogte op Cabazon. Er is een foto bij met een hoge witte toren in het midden. Dat is het hotel/casino waar we vannacht staan.

Vanochtend vroeg van de camping vertrokken. We hebben gisteren toegangstickets gekocht voor een trail in een indianenreservaat. Je kunt daar verschillende trails lopen. Maar het zal er heel erg warm worden, 37 C. Dus vroeg starten. Eén van de trails loopt langs een bergriviertje dat omgeven wordt door palmbomen. En waarachtig er stroomt nog een smal watertje. Hierdoor krijg je wel het gevoel door een oase te lopen. De hele trail is maar 2 km.

Na die twee kilometer hebben we onze stoeltjes gepakt, zo min mogelijk aangedaan en zijn we tussen een groep palmbomen gaan zitten met onze e-readers.Het is een mooie manier om de warmte de baas te blijven. Ondanks onze luiheid, was het een heerlijke dag.

Onze volgende stop is Palm Springs, een plaats naar zeggen met 365 dagen zon. En dat hebben we. De temperatuur is 95 F ofwel 35C. Dat is zeer warm, helemaal daar er nauwelijks wind is. Maar dat mag de pret niet drukken. We gaan downtown. We zijn hier in 2004 ook geweest. Voor de tijd hadden wij het er al over wat we nog zouden herkennen van toen. En we dachten dat dat nog heel wat was. Conclusie: we herkenden er bijna niets van. Volgens ons is er veel gesloopt en worden er allemaal appartementen in het centrum gebouwd. Nadat we de hoofdstraat op en neer hebben gelopen, besluiten we om naar een PA-camping te gaan. Dan kan de airco aan in de kar. We willen ook de was doen. Kunnen we dan mooi combineren.

Om onze airco en die van alle andere bewoners in de omgeving te laten draaien, is rondom Palm Springs een enorm energiepark van allerlei soorten windmolens en zonnepanelen ‘geplant’.

De camping is een resort voor 55+. Keurig aangelegd, veel vaste bewoning. Het is er rustig, want veel snowbirds (overwinteraars) zijn al op de terugweg naar Canada en de noordelijke staten van Amerika. Dus de summer hours zijn van toepassing. Dat wil zeggen, als je na 1.00 pm op de camping komt het kantoor niet meer bevolkt is. De dame aan de telefoon vertelt de code van het hek en waar we de envelop met gegevens over de camping kunnen vinden. Ze zal het klaarleggen. Alles is dus keurig geregeld.

Na aankomst gaan we eerst douchen, eten en dan op naar the laundry. Dan vullen we twee machines: een witte was en een kleding was, wasmiddel erbij, kleppen sluiten. Dan willen we de kwartjes erin doen. En dat kan niet, want er moet een kaart in. De kaart zelf kost $5,--. Dan moet je er nog geld opzetten. Een was en een droger kosten ieder $1,50, dus we hebben voor $6,-- tegoed nodig. Er kan alleen betaald worden met $5,-- of een veelvoud daarvan. Dan moeten we in totaal $15 betalen. Dit betekent een dure was en houden dan een kaart over met $4,--, waar we niets meer aan hebben.

En dan komt de reddende engel binnen met een was. Uitgelegd hoe de situatie voor ons is. Ach, geen probleem toch, als we haar $6,-- betalen, mogen we haar kaart gebruiken.

Als we buiten komen, lopen we weer langs mooi bloeiende oleanders. De oleanders in Californië staan volop in bloei, in allerlei kleuren.

Vanochtend vertrokken vanaf onze ‘camping’. Daar in Joshua Tree Nat’l Park alle campings het gehele weekend vol waren, gaven ze ons bij het Visitor Center een alternatief. Dat was een BLM-terrein (Bureau of Land Management) als overflow. Toen we erheen reden, kwamen we erachter dat we eerst 8 mijl over de gewone weg en daarna nog 4 mijl over een dirt road moesten. Het hobbelde zo vreselijk dat zelf het deksel van de yogurtpot er af was gesprongen. We kwamen weer in een soort Slabs terecht. Maar er was ruimte genoeg. We stonden met ongeveer 12 medecampers op het terrein.

Vandaag heerlijk in het park verschillende trails gelopen. De zware bewolking en harde wind van gisteren was verdwenen. We hadden zon, een windje en ongeveer 20 gr.

Op weg naar Joshua Tree Nat’l Park komen we langs Salton Sea, een meer waar we uiteindelijk bij kunnen komen. Ik loop op slippers. Niet handig over allemaal kleine schelpjes. Kunnen aardig in je voeten steken.

Even later komen we aan in Mecca. Het is niet wat de naam aan gedachten oproept, maar we   hebben er water kunnen halen en hebben gebruik gemaakt van de library. Veel meer was er ook niet.

Buiten Mecca ligt een immens groot fruit/groentegebied. Er zijn sinaasappelbomen, grapefruitbomen en er worden druiven, pepers en paprika’s verbouwd. Er is veel aanplant van jonge boompjes. Mijlen aan een stuk. Ze irrigeren de percelen die verbouwd worden. Alles er verder omheen is kurkdroog en zanderig.

Verderop van Mecca naar de zuidelijke ingang van JoshuaTree Park rijden we een mooie scenic route. De weg is een beetje smal, maar loop helemaal tussen grillige bergen door. Sommige berglijnen lopen verticaal. Dit komt doordat de ‘Pacific Plate’ onder de ‘North American Plate’ schuift. Delen van de North American Plate worden zover omhoog gedrukt dat rotsen deels verticaal komen te liggen.  

Uiteindelijk Joshua Tree Park in en naar de noord-westkant gereden. We zijn er 12 jaar geleden ook geweest, maar zien weinig herkenningspunten. Morgen gaan we terug om een of twee trails te lopen.

Tussen de Mexicaanse grens en Joshua Tree Nat’l Park, nabij Niland (Ca) ligt Slab City. Ook wel ‘The Slabs’ is een voormalige legerbasis in een woestijnachtig gebied. Er resteren alleen nog betonnen vloerplaten: slabs. Hierop zijn allerlei bouwsels gebouwd, die bewoond worden door mensen die genoeg hebben van de heersende orde en regels. Er is hier geen water, elektriciteit, riolering. Hier zijn geen formele regels, maar natuurlijk geldt wel de Amerikaanse wet. Door de gevestigde autoriteiten wordt dit blijkbaar getolereerd. Er leven circa 1.000 personen, sommigen staan er al jaren, anderen voor een paar maanden. Er is een levendige ruilhandel. Als mensen vertrekken laten ze alle restanten achter, wat het nodige afval oplevert. Bruikbare delen worden weer door anderen gebruikt. De rest waait vanzelf een keer om.

Op dit terrein ligt ook Salvation Mountain, een ‘berg’ die door een amateur kunstenaar is beschilderd. Hij is er in de jaren 80 mee begonnen.

De aflevering van het tv-programma Lauren! van 21 maart jl. ging over haar bezoek hier aan the Slabs. Zie uitzending gemist NPO.

We kijken er van op dat hier ook een kerk is. De schoolbus komt 5 kinderen thuis brengen. De sheriff doet zijn rondje. Er komt toch ook hier weer veel mee uit de ‘bewoonde’ wereld.

We blijven hier een nachtje staan en besteden de middag aan het lezen van een boek. Lekker rustig in de schaduw van de kar.

Vanochtend wakker geworden in een grijze, miezerige, koude wereld. En dat in Southern California. Maar dat kan dus ook. We besluiten naar het hotel van het Casino Viejas te gaan voor wifi. Daar is de kachel aan. We wilden nadien foto’s maken van de outlet, maar het waren met dit weer trieste foto’s.

We gaan op pad naar Brawley (weer landinwaarts) via een scenic route (Hwy 79 &78). We komen in de mist terecht en naarmate we het hoogste punt van de pas naderen wordt de mist dichter. Maar…..aan de andere kant van de ‘berg’ wordt het lichter en voor  we 15 mijl verder zijn rijden we in een met zon overgoten woestijn. Boven op de pas was het 5 gr., in de Anza-Borrego Desert was het gelijk 30 gr. We zien de blauwe lucht weer.

Ik heb een foto gemaakt van een verkeersbord. Het bord ‘STOP’ met ‘all way’ eronder. In Amerika zijn heel veel kruispunten met dit bord op alle vier hoeken. Wie het eerst aankomt en helemaal is gestopt, mag als eerste gaan, ongeacht welke kant op. Wij vinden dit een zeer aangenaam bord. Dit maakt dat er altijd op alle hoeken van het kruispunt wordt gestopt. Dit bevordert de rust en daarmee de veiligheid in het verkeer. Bij twijfel kijk je wat de ander doet. Je neemt geen voorrang (zoals vaak in Europa), maar geeft hier de ander voorrang.

Vandaag Koningsdag. Zo te lezen heeft de koninklijke familie zich uitstekend vermaakt in Zwolle.

Wij zijn vandaag de nodige winkels afgeweest, daar je na 4 dagen alleen maar grote stad het nodige weer moet aanvullen. We zijn geëindigd op een kleine outlet, behorend bij het Viejas Casino. Daar gaan we morgen foto’s van maken. Dit om te laten zien waar de casinobazen geld insteken.

De meeste casino’s, met uitzondering van enkele bekende plaatsen zoals Las Vegas, zijn eigendom First Nation People (bij ons bekend als de indianen). Het is voor de verschillende stammen een soort privilage om door middel van de exploitatie van casino’s een bron van inkomsten te verkrijgen.

Vandaag heb ik foto’s gemaakt van bloemen die we onderweg tegenkwamen.

De eerste foto laat ons uitzicht zien over het Casino terrein, wij staan een niveau hoger. Luxe plek.

Vandaag met de bus van het casino naar het lightrail station in El Cajun en vandaar naar The Old Town San Diego. Een openlucht museum waar iedereen zo in en uit kan lopen.

We beginnen met een kop lekkere koffie op een terrasje. Terwijl we daar zitten loopt er een mevrouw langs. Ze was precies hetzelfde gekleed als ik. Ik kon het niet laten om haar aan te spreken. Ze keek me verbaasd aan toen ik haar begroette als mijn twinsister. Ze begreep het eerst niet tot ik haar op onze kleding wees. Ze begon heel hard te lachen en zei dat we zeker van dezelfde winkel hielden. Bij deze was dat Christopher & Banks. We moesten zeker op de foto. Na dit intermezzo zijn wij verder gelopen en gingen zij aan de koffie. Gelukkig, want na een 10 minuten hield ze ons staande met mijn tas in de hand. In alle lol was ik die vergeten mee te nemen. Waar eenzelfde blouse al niet goed voor is.

The Old Town is een verzameling van gebouwen uit de 19^e eeuw zoals San Diego er toen moet hebben uitgezien. Er liepen veel (lagere school) klassen rond, die ieder door een persoon ‘uit die tijd’ werd rondgeleid. In de meeste gebouwen werd uitleg gegeven. Enkele gebouwen hadden een functie gekregen die goed in dat tijdsbeeld paste. Zo is er een snoepwinkel in ’oude’ stijl, een sigarenzaak met een heren-rokersruimte, kruidenzaak, koffie- en theezaak. En verder enkele, kleinschalige musea.

Rondom de originele gebouwen waren allerlei kunst- en souvenirwinkels en drink- en eetgelegenheden in goed bij The Old Town passende gebouwen. Hoewel het iets frisser was, was het in de zon toch zo’n 20gr C.

Wat ons gisteren in downtown is opgevallen en ook vandaag in de old town, is dat het overal zo ontzettend schoon is. Het trieste van San Diego is dat er echt verschrikkelijk veel daklozen zijn. Er staan tentjes op stoepen en mensen slapen in parken. Ze lopen met heel hun hebben en houwen in karretjes rond. Ook in Old Town waren ze de vuilnisbakken aan het nazoeken naar van alles. En ook zij laten op straat niets achter.

Een dagje San Diego. Wij staan bij een casino die eigen bussen heeft, waarmee ze naar verschillende punten in de stad rijden om mensen, lees spelers, op te halen. Wij mogen daar ook gebruik van maken mits we ons ook als speler registreren. Na het tonen van de spelerspas en je eigen ID mag je in de bus. Dus vanmorgen om half tien met de bus downtown en we waren om zes uur weer thuis.

We hadden een temperatuur van ongeveer 18 gr. Heerlijke temperatuur om de hele dag bij te lopen. Een plattegrond bij de Visitor Center opgehaald en op weg.

We kwamen nog een Hollands ‘stukje’ tegen. De Nieuw Amsterdam van de Holland America Line. Wim, hij komt jouw kant op. Je loopt een eind langs het water, waar een hele grote matroos zijn meisje omhelst als hij weer aan land komt. Wij probeerden al kussend een selfie te maken. Dit lukte niet zo goed. Verderop stonden een aantal Aziatische dames foto’s van ons te maken en ons uit/toe te lachen, tot ze aanboden er een van ons te maken. Even verder staat een bronzen groep van militairen in oorlogsgebied die toegezongen werden door Bop Hope. Met muziek erbij.

San Diego is een hele gezellige stad. Leuke wijken, leuke terrasjes. Bij Yogurtland hebben wij een ijsje genomen. Yogurtland heeft voor ons weer een nieuwe formule. Je hebt automaten met verschillende soorten ijs. Die mag je eerst allemaal proeven. Dan pak je een beker en doe jezelf de smaken er in die je wilt. Het bakje wordt gewogen en dan betaal je het gewicht. Wij namen samen een bakje en twee lepels. Heerlijk ijs.

We liepen tegen de St.Joseph Cathedral aan. Even naar binnen natuurlijk. Altijd even een kaarsje aansteken in deze toch wel hele mooie kerk.

Vandaag een dag rondrijden in de camper door en rondom San Diego.

De eerste halteplaats is Mission Basilica San Diego de Alcalá. Daar de Mission in een woonwijk ligt, was het moeilijk parkeren. Toch voor even een plaatsje gevonden en konden we even rondrennen. Nog nooit zo snel een Mission gedaan.

Vandaar door naar Cabrillo National Monument. Op deze landengte heeft Cabrillo, een Portugese ontdekkingsreiziger, in 1542 als eerste Europeaan voet op (de huidige) Amerikaanse bodem gezet. Zijn reis is als een teleurstelling gekwalificeerd, want hij zou voor de Spaanse koning op zoek gaan naar kostbaarheden, specerijen en naar een nieuwe route naar Azië. Ruim 100 jaar later is de rijkdom van West Amerika ontdekt tijdens een Spaanse landexpeditie  vanuit Mexico. Op de landengte staat een monument ter ere van hem. Vandaar zouden we een mooi uitzicht hebben op de skyline van San Diego, maar het is niet helder.

Op de terugweg een stop bij een gigantische begraafplaats van Amerikaanse Mariniers. Ook hier kom je weer alle oorlogen tegen. Het is net als Arlington, maar dan iets kleiner.

Via de Harbor boulevard, dé boulevard van San Diego, zijn we Coronado opgereden, een schiereiland voor de kust van San Diego. Op dit schiereiland is rond 1880 een beroemd groot hotel gebouwd, dat ook in verschillende films is gebruikt. Het verhaal gaat dat er bij de bouw geen spijker is gebruikt. Wat ze nu wel gebruiken is kunstgras. Een brunch kost maar $93,=. We hadden jammer genoeg net onze eigen gemaakte lunch op.

Op Coronado was vandaag een groot Classic Cars event. Leuk om al die nostalgie op te snuiven.

Weer een geslaagde, zonnige dag en ca 24 gr.C. Al met al toch weer 90 mijl gereden. San Diego heeft 1.2 miljoen inwoners.

Daar we vandaag de 7^e State in zouden rijden, zat ik te wachten op het bord van California. Met het toestel in de aanslag, maar geen bord. Alleen een lullige aanduiding onder de exit naar Mexico: California 186. Dan die er maar op.

Vanuit Yuma reden we op de Interstate 8, een weg die door de Algodones Dunes liep. Een aparte lichte wereld om je heen.

In Calexico reden we tegen een Mexicaanse rommelmarkt aan. Tja, dan moet je even stoppen. We kwamen thuis met wat smiley-spul, 12 rollen toiletpapier en 2 komkommers. Daar word je dan helemaal blij van…

Vandaar reden we de Yuha Desert in. Weer een aparte wereld met om de 100 meter een vlaggetje met daarbij een tonnetje met water.

Vanuit de desert reden we de I-8 weer op en werd geadviseerd de airco uitzetten. Om de 300 meter stond een put voor radiatorwater. Dit omdat er een aardige en lange stijging in zat.  Dit gebied bestond alleen uit keien, hoge bergen met keien. Wij vragen ons dan altijd af, hoe ontstaat zoiets?? Een gebied van 10 mijl met bergen keien. En daar doorheen loopt dan de interstate.

Vandaar reden we over de ‘Historic Highway 94’ het groen weer in. Meer afwisseling op een dag hebben we niet gehad. En dat over een afstand van 190 mijl

We staan nu bij San Diego bij een casino. Daar mogen we 3 nachten blijven staan. Vanuit hier gaan we verschillende dingen bezoeken.

Op weg naar Yuma, een stop voordat we helemaal doorrijden naar San Diego Californië. Het is weer een hete dag, rond de 35 gr. Maar het is een droge hitte. Ondanks dat het hier zo warm is, is er toch de nodige landbouw. We zien ook weer een paar giga veeteelt bedrijven. Bedrijven met duizenden koeien. Die weer allemaal op zand staan. Er zit veel zand in de lucht, want er staat een harde wind.

We hebben vandaag een PA-camping. We kunnen lekker buiten zitten onder een grapefruitboom. We vragen aan de vriendelijke dame van de camping waar ze in deze streek het water vandaan halen. En dat is uit de Colorado River, die hier op de grens van Arizona met Californië loopt en verder naar de Golf van Mexico.

We kunnen nu ook lekker de airco aanzetten in de kar. Sorry Hans, maar het blijft toch ‘onze kar’.

Vandaag wakker geworden van de auto’s die parkeerden tussen de dichte winkel en onze kar. De dichte winkel, zoals de dame had aangegeven, bleek alleen ’s avonds dicht, maar vanaf zes uur ’s morgens open voor eters. Dus we hebben de kar maar een eindje verder gezet.

Vandaar naar het Organ Pipe Cactus Nat’l Monument. De route die we wilden rijden was niet geschikt voor onze camper van 30 feet. Het mocht niet langer zijn dan 25 feet. Toen hebben we een wandeling gemaakt vanaf een parkeerplaats. Maar mensen, wat was het heet. Je loopt in de woestijn, in de zon op zand. In de schaduw was het al 35 gr.C. We hebben het een uur volgehouden. Maar het is uniek dat je door deze natuur kunt lopen. De camper opgepakt, de airco aan en op weg naar Ajo, een tussendoor plaatsje met een Spaans aandoend plein, een mission kerk en hoge palmbomen. Erg leuk gemaakt, maar de meeste winkeltjes waren leeg.

We staan vanavond in Gila Bend achter de Mc Donald.

Na een knuffelig afscheid gaat vandaag weer ieder zijns weegs. Er is een reclame die begint met ‘na twee geweldige dagen’. Maar dit is ‘na vijf geweldige dagen’. We kunnen nog lang teren op de goede herinneringen.

Wij rijden verder richting het westen. We willen een stop maken bij het Kitt Peak Nat’l Observatory. Dit gaat weer over telescopen. Veel en groot. En een tourguide die bijna 1,5 uur op een monotone manier zijn verhaal doet. Het was niet echt leuk. Maar de weg naar boven was erg mooi, en dat vergoed ook iets.

De weg naar Why, waar we willen overnachten, is door een ‘woud’ van Saguaro’s. De laatste foto is een foto van downtown Why. Een benzinestation en een winkel. Wij mogen voor een gesloten winkel staan voor de nacht.

Gisterenavond genoten van de potluck. Vroeger noemden we dat de Amerikaanse Fuif. Iedereen brengt een gerecht mee. Het smaakte voortreffelijk. En maar doorgaan met praten en lachen. Het lijkt bijna alsof we met een groepsreis onderweg zijn. 's Avonds nog even 'op jacht naar scorpioenen'. Met een zaklantaarn met speciaal licht (blacklight) lichten deze beestjes en andere (w.o. spinnen) op. We hebben er één scorpioen gevonden.

Vandaag (dinsdag) met z’n allen naar het Arizona-Sonora Desert Museum. Een hele cactustuin en dieren die je allemaal in de dessert kunt tegenkomen. Lekker warm, ongeveer 30 gr.C, blauwe lucht en zon. En een goedlachs gezelschap. Er liep een trail van 2 miles doorheen.

’s Middags tegen 4 uur naar het Casino in de buurt gereden en daar met z’n allen deelgenomen aan het heerlijke buffet.