Het lijkt wel iedere dag zondag. Iedere dag weer een ander uitje. Vandaag staan de Hubbel Trading Post, de Painted Dessert en The Petrified Forest op het programma.

Bij Hubbel werd vanaf 1870 handel gedreven door en met de Indianen op allerlei gebied. Op dit moment is de Trading post nog in bedrijf. Je kunt er nu nog terecht voor voedsel, sieraden, kleden en kunstwerken. Vroeger ook voor dagelijkse gebruiksvoorwerpen en werktuigen erbij. Een vrij agressieve kalkoen (gelukkig achter het hek) heette ons welkom met een hoop kabaal. Maar wel heel mooi om te zien.

Doorgereden naar het Petrified Forest Nat. Park. Een route van 28 mijl door een weer heel apart berglandschap gereden. Weer verschillende uitkijkpunten en wandelingen.  Eerst door een veelkleurig gebied van rotsen: Painted Desert. Aan het eind van het park krijg je de petrified bomen te zien. Dit zijn bomen van 200 miljoen jaar geleden, die vele jaren in de bodem zijn geconserveerd, inmiddels versteend zijn en door erosie van de grond weer te voorschijn komen. 

De oude Route 66 (‘The Mother Road’) loopt voor een klein deel door het park. In het park is hiervan alleen nog een gedenkteken over.

Afgelopen nacht hebben we achter Burger King gestaan. Er werd regelmatig aan de deur geklopt door indianen. Wij zitten in een Navajo Reservaat. De mensen die aankloppen zien er weldoorvoed uit en rijden in auto’s. Zij bedelen om geld. We weigeren, wat ons toch een beetje een rot gevoel geeft. Maar we hebben er wel om geslapen.

Vanochtend eerst een huishoudelijke plicht vervuld: op naar de laundry. Dat neemt een anderhalf uur in beslag. Maar dan kunnen we weer een week vooruit.

Op weg naar Canyon de Chelly in Chinle. Dit is een park met diepe canyons met een aantal uitzichtpunten. De canyon is erg groen. Er stroomt een riviertje door. Er is ook kleine akkers te herkennen. Op de parkeerplaatsen staan overal weer indianen waar aan te bieden in de vorm van kettingen, armbandjes, schilderijtjes etc.  Wij komen aan de praat met een indianen meneer. Hij heeft humor, leuk gesprek. Hij vertelde dat hier tot vier jaar geleden veel toeristen kwamen en nu bijna niets meer. Hij reed 3 keer daags als gids door dit park. Nu maakt hij Indanenkunst. Waterverf schilderijtjes op lei. Dan bespuiten met lak en een schilderijtje van 10 bij 15 cm. $ 20,--, $ 30,-- of de grotere $ 40,--. Hij heeft vier kinderen en een vrouw. Bij de Navajo Indianen mogen de mannen meerdere vrouwen hebben. Ik vroeg of de vrouw ook meerdere mannen mocht hebben. Maar nee hoor, dat paste niet.

Wij staan nu in dit park op de camping, lekker in de zon.

Omdat we vandaag bijtijds in Monument Valley wilden zijn, zijn we vroeg opgestaan. Al om 8 uur starten we de auto. De rit is zo’n 230 km door kaal landschap, geen bomen alleen wat struikgewas. Het  is licht bewolkt en zo’n kleine20 gr.C. Op dit traject komen we één plaats tegen (Bluff, 4.500 inwoners). Omdat het op de weg rustig is, kunnen we ons eigen tempo rijden (ca 85-90 km/u).

Om 11 uur zijn we bij Monument Valley. Hoewel we er al twee keer eerder zijn geweest, blijft het imponerend. De inflatie heeft hier toegeslagen. Twee jaar geleden betaalden we voor de toegang $10. Nu is het opgetrokken naar $20. Inmiddels is er ook een camping met uitzicht op het natuurschoon, maar voor een overnachting met een camper wordt wel $50 gevraagd. Dat zijn wij niet gewend…

De lunch genieten we al wandelend de Wild Cat Trail, zo’n 7 km wandeling om een ‘John Wayne’-berg. Op de parkeerplaats komen we bij van de wandeling (door veel rul zand) en kijken naar de komende en gaande mensen.

We overnachten zo’n 50km verderop, achter de Burger King.

In de regen van de camping bij Pagosa Spring vertrokken. Maar onderweg steeds langere droge periodes. In Durango komen we een mall tegen. Voor Marion een momentje om even lekker tussen de Sale kijken. Clemens vermaakt zich dan in de kar met de E-reader. Toch weer wat gescoord bij JP Penney.

Dan downtown in: gezellig druk en leuke winkeltjes. We kunnen bij de Fairground staan met elektriciteit en water voor $11,--. Maar het kantoor is dicht in het weekend. En de meneer die daar aan het klussen is geeft ons toestemming om er gratis te gaan staan.                                                                   

Zondag vroeg op. We willen naar Mesa Verde Nat. Park. Zo’n 11 jaar geleden ook geweest, maar er is heel wat veranderd. Mooi visitor center. Je rijdt 20 mijl het park in over een bergrug. Dan kun je kiezen uit 2 loops van nog eens zo’n 5 mijl. Die we toen, 11 jaar geleden, hebben gedaan, laten we nu ´links´ liggen. Op de loop die wij doen zie je vanaf een aantal uitkijkpunten heel mooi de behuizing van de Ancestral Pueblo People (of Anasazi) tegen de bergwanden aan. Het museum geeft een goed beeld hoe deze mensen leefde en hoe ze gebruik maakten van dat wat de omgeving bood.

Na een paar leuke uurtjes in dit park rondgereden en gelopen te hebben (met eindelijk een blauwe lucht) door naar Cortez, naar de camping. En we kunnen voor het eerst onder de luifel zitten met een pilsje. Lekker weer. Genieten!

Gisteren vertrokken na de lunch vanuit Salida. Pas na de lunch omdat de computer van Clemens bij de “repair meneer” was. De computer luisterde niet meer naar de opdrachten van Clemens. Even uit logeren sturen en hij doet het weer.

Wij zijn via de Monarch Pass, waar nog een hoop sneeuw lag naar Gunnison gereden en daar op een National Forrest Camping gestaan. Kregen daar gisterenavond een dikke bui over ons heen met een mooie regenboog cadeau.

In de storm vanochtend vertrokken naar Lake City. Onderweg de nodige hertjes gezien. Op een wandeling in Lake City een “horseflower” voor Willy, bij gebrek aan beter, op de foto.

De volgende Slumgullio Pass, weer in de sneeuw. Kerstgedachten krijg je daarbij. Heel mooi.

De camping die we voor vannacht hadden uitgezocht was al wel open, maar alle faciliteiten waren nog niet beschikbaar. Zo bleek er nog geen water te zijn. We hebben er wel even gestaan om te koken en te eten. Toen besloten om nog 50 mijl verder te gaan. Eerst gebeld en we waren welkom. Maar die trip ging over pas nr. 3 in twee dagen. En deze Wolf Creek Pass heeft het gewonnen met de hoeveelheid sneeuw. We hebben ruim 2 uur over 50 mijl gedaan. In het donker zijn we op de camping aankomen. Met de zaklantaarn de boel aangesloten. En dan is er thee met een lekker koekie en de kachel aan.

Vanochtend na de koffie vertrokken van de camping. Eerst naar het postkantoor, altijd weer gezellig. Ik heb nog nooit personeel “in a bad mood” meegemaakt. Heel plezierig om daar een praatje te maken en tegelijk je postzegels te kopen. Dan gaan we voor benzine en propane. Propane nodig na 3 dagen veel de kachel te hebben gebruikt.

Als we alles bijeen hebben maken we een loopje door het dorpje zelf, waarvan de helft weer leeg staat. Dan op weg naar Salida. Onderweg komen we langs het Florissant Fossil Beds Nat. Monument. Ook daar worden we weer heel vriendelijk ontvangen en krijgen we uitleg over het park. In het gebied zijn heel veel fossielen gevonden. Deze zijn in de afgelopen miljoenen jaren ontstaan na vulkaanuitbarstingen waardoor modderlaag op modderlaag is opgebouwd. De dieren en planten werden daarin goed geconserveerd. Vooral in de 20ste eeuw is er hier door verschillende universiteiten veel onderzoek naar gedaan. In het park zijn ook een aantal versteende boomstroken te zien. Stompen van oude Sequoia’s (redwoods). Op een foto wordt hierover de uitleg gegeven.

In het park komen we eindelijk onze eerste bloem tegen de Pasqueflower. Nu lijkt het net of ik er verstand van heb, maar bij de eerste bloem die we tegen kwamen stond een bordje. Verspreid door het park hebben we er nog 6 meer gevonden. En het eerste wild van dit jaar in de vorm van een vogeltje en een Stokstaartje.

Colorado heeft ons weer mooie stukjes natuur laten zien vandaag. Heerlijk om doorheen te rijden.

NB We hadden even wat computer/wifi-problemen, maar zijn er weer...hopelijk is (en blijft) het opgelost...

Mensen, we zijn weer helemaal thuis. We hebben afgelopen nacht bij Walmart geslapen. De Amerikaanse geluiden kwamen de kar weer in. Het eerste wat een thuisgevoel geeft, is de trein met de toeter. Er zijn veel onbewaakte overgangen en de trein begint al een kilometer er voor te toeteren. De tweede is de drukke weg waar Walmart meestal aan ligt. Het gekke is dat als er thuis midden in de nacht een blaadje van de boom valt,  we wakker zijn. En hier slapen we door alles heen. Zo heb je twee heel verschillende “thuisen”.

We zijn een eindje richting het zuiden gereden met een kleine stop bij The Garden of the Gods waar we een lunch-wandeling hebben gemaakt. Daarna doorgereden naar een camping in Woodland Park, waar we als leden van Passport America voor half geld mogen staan, met warme douches. Na het aansluiten van de camper is dat waar we het eerst naartoe rennen, dan de was, uitgebreid koken en genieten van het internet.

Maar het allerbelangrijkste van vandaag is dat onze kar ons naar de zon heeft gebracht. Weliswaar nog niet zo heel warm, 10 gr. C., maar toch, we zijn op de goede weg.

Onze winter in IJsland is voortgezet in Denver Colorado. Nadat we de camper hebben opgehaald, hebben we de eerste boodschappen gedaan en zijn we naar een camping aan de rand van Denver gereden. We hebben van alles genoeg gehad dit weekend. Heeel veeel regen, sneeuw, vorst en een tornado warning. Er zou ook nog een winterstorm komen, maar die is ons bespaard gebleven. Het voordeel van dit weer is, dat je twee dagen heel hard aan het poetsen gaat om warm te blijven. De boel hebben we mooi kunnen ruimen en hebben onze Sunseeker de opdracht gegeven nu aan het werk te gaan en de zon te gaan opzoeken. We vertrekken vandaag dus uit Denver richting het zuiden.

Afscheid genomen van mooi en koud IJsland. Een hele ervaring weer van een voor ons nieuw land. We hebben mooie natuur gezien, open en gesloten IJslanders ontmoet.

En dan ga je weer verder. 3 foto’s voor jullie. Dag IJsland, dan vliegen we over de zuidpunt van Groenland, allemaal sneeuw. Op deze foto de westkant van Groenland en dan het begin van Canada.

Dan landen we een aantal uren later op Denver Colorado. Het is hier al dagen slecht weer. Ook nieuw voor ons. Komende zondag verwachten ze sneeuw. De komende dagen zijn we druk met schoonmaken, boodschappen en inrichten. Zondag rijden we verder naar het zuiden. Daar zal het vast warmer zijn.

Het is wederom een prachtige dag; wel koud. Een klein busje haalt ons op om ons naar de grote bus in de grote stad te brengen. Onze chauffeur vertelt dat het nog steeds winter is. Onderweg is 't soms onder nul met koude wind. Het zou al wel iets warmer moeten zijn.

We krijgen veel moois van IJsland te zien. We hebben een goed Engels sprekende gids bij ons. Hij vertelt een heleboel over de IJslander, de gebruiken en over de natuur. Gaan jullie maar lekker van de foto’s genieten.

Een dag Reykjavik, dat betekent met de bus downtown. Een ritje van een 20 min. Je loopt vanaf het busstation zo de grote winkelstraat van Reykjavik in. Veel souvenir winkeltjes en dure kledingzaken. Het is prachtig weer, blauwe lucht, zon en ong. 4 gr.C.

Langs de haven met veel boten en toeristen gelopen. Aan de haven staat Harpa, een prachtig glazen gebouw, zowel binnen als buiten. Vooral binnen een architectonisch hoogstandje. Vandaar naar de grote kathedraal gelopen. Je kan daar de toren in, 75 mtr. hoog. Een mooi uitzicht over de stad.

Tegen een uur of vier met de bus naar de grootste mall van IJsland. Dat moet dan toch wel iets zijn. Het doet Amerikaans aan, maar weinig publiek. We hebben onze honger daar gestild bij de Pizzahut. Lekker soepje en pasta. En dan gaat de bus weer naar huis. Want in IJsland is alles om zes uur dicht.

Bij de foto’s zit een foto van een vermiste poes met tekst. IJslands is niet makkelijk…Mensen, wat boffen wij met het weer.

De dag van vertrek is daar. We worden door kinderen en kleinkinderen uitgezwaaid op het station, heel gezellig allemaal.

Op Schiphol moeten we ons drie uur vermaken, maar het is een drukte van belang, en dan is er veel te bekijken. Wat zijn er toch veel verschillende mensen op deze wereld. Leuk hoor.

De vlucht naar Reykjavik verloopt snel en rustig. We hadden al de bus gereserveerd naar het plaatsje Kopavagur, 5 km van Reykjavik verwijderd.

We hebben een appartement in een complex zonder balie.

Je krijgt dan een code om het gebouw binnen te komen en het nr. van je appartement waar een kastje naast de voordeur hangt, waar je ook een code voor hebt gekregen om het open te maken, en daar zit dan de sleutel in van de deur.

Er zat dus geen sleutel in het kastje, want het appartement was al bewoond. Gelukkig waren de mensen thuis en hebben de eigenaar voor ons gebeld. We kregen toen een code voor een verdieping lager. De koffers naar binnen en op zoek naar de supermarkt om boodschappen te doen. Mensen moeten hier toch wel veel verdienen gezien de prijzen van de boodschappen. Maar we hebben lekker gegeten. De zon gaat hier vanavond om half elf onder, dus een lekkere lange avond.

Wij zijn weer in het Zwolse neergestreken. Met een laatste gezellige week in El Reno, Oklahoma, zijn we huiswaarts gegaan. Onze terugreis naar huis verliep anders dan we hadden verwacht. We zouden vliegen van Oklahoma City – Chicago – Londen – Amsterdam. In verband met een overgetrokken koufront, veel tornado’s, was er een brede strook met schade over Amerika. Onder andere ook in Chicago, waardoor er vele vluchten werden gecanceld. Zo ook onze reis. We zouden vrijdag om 13.15 uur vliegen, maar zaten om 9.00 uur al op het vliegveld in Oklahoma City waar onze reis werd omgeboekt via Charlotte, North Carolina. Het gevolg was een latere vlucht Londen--Amsterdam, waardoor we, na ook nog eens een vertraging in Londen, om 15.15 uur op Schiphol aankwamen. Gelukkig bleek de bagage er ook te zijn aangekomen, wat ons heel blij maakte.

Het huis is weer groot na 5 maanden in de kar. Het moet ook weer even ‘thuis’ worden. Maar daar hebben we alle vertrouwen in.

We hebben een geweldige reis gehad, iets wat we ieder jaar hebben, maar Alaska brengt toch veel extra mooie natuur. We hebben geen last gehad van muggen, black fly’s, slechte wegen, slecht weer, kou of pech. Dus alle min-punten waar we rekening mee hadden gehouden, waren er niet. Het was een groot feest, waar we ontzettend van genoten hebben. We hebben 20.000 km gereden, maar het voelde niet zo. We kunnen het iedereen aanraden.

We willen ook dit jaar weer iedereen bedanken voor alle reacties op welke manier ook. Het is altijd leuk om te merken dat de blog goed gelezen wordt en dat je het niet alleen voor jezelf doet. We hebben het nog niet over volgend jaar, maar dat zal niet al te lang duren, denken we... Als alles weer opgeruimd is, komt daar weer ruimte voor.

Mensen, het ga jullie allen goed, iets wat we iedereen toewensen.

Dinsdag hebben we een lange rit gemaakt naar Tulsa, de twee na grootste stad van Oklahoma. Voor Atty is 150 mijl enkel een peulenschil. ‘Is niet zover’ zei ze. We staan er toch iedere keer van te kijken dat afstand in Amerika niet telt. Maar wij hadden het gemakkelijk, we werden gebracht.

Eerst naar de kerk waar haar kleindochter afgelopen oktober is getrouwd. Daarna naar de huizen waar ze met haar ouders en zusjes heeft gewoond. En toen naar de begraafplaats waar haar ouders liggen. Toch ook een moment om even bij stil te staan. Zij zijn geëmigreerd in 1958, toen Atty, de jongste van de drie dochters, 14 jaar was. Een hele overgang van het koele Nederland naar het hete Oklahoma. Maar ook de scholen en de vrienden die ze moest missen. En dan de taal. Maar ze heeft het goed gered.

Op de terugweg zijn we nog even bij een moderne versie van een Route 66-tankstation langs geweest.

Vandaag naar het National Cowboy Heritage Museum in Oklahoma-City geweest. Een groot museum over de cowboys en de Indianen. Veel schilderijen, sculpturen en voorwerpen zijn te zien, evenals over het cowboy-leven. Ook de cowboy-films met z’n acteurs, zoals John Wayne en Ronald Reagan, komen daarbij aan bod.

Ondanks het warme weer (35 gr. C) vanmiddag nog even tijd gevonden om kort te winkelen.

Vandaag zijn we naar het Route 66 Museum in Clinton geweest. Daar wij ’s morgens lang over het ontbijt en de koffie doen (klets-klets) zijn we na de lunch weggegaan. Het is een leuk klein museum over de befaamde Route 66 die loopt van Chicago naar Los Angeles. Hij loopt door 8 Staten en was heel favoriet vooral in de zestiger en zeventiger jaren. Het is nu een verlopen route. Hier en daar kun je nog een stukje van de originele route rijden. El Reno, waar wij nu logeren, ligt aan de Route 66.

Op de terugweg even door het Red Canyon State Park gereden, waar nog de nodige kampeerders waren en je alweer een klein beetje heimwee krijgt naar de eigen kar. Het is hier ook nog volop zomer met temperaturen van rond de 29 gr.C.

Zaterdag zijn we vanaf Denver met een overstap in Dallas, veilig aangekomen in Oklahoma City, waar nichtje Atty ons al op stond te wachten.

En dan begint het praten en praten en praten. Het is dat onze monden stil staan als we slapen, wat heel goed is om weer op te laden voor de volgende dag.

We hebben vandaag een uitstapje gemaakt naar de Express Farms with the Glydesdales Horses. Het zijn enorm grote paarden. Ze komen oorspronkelijk uit Schotland en Canada. Zij worden ingezet bij parades en wedstrijden met koetsen erachter.

Inmiddels zijn we in ons hotel aangekomen en liggen lekker lui op bed bij te komen van het ‘harde werken’ zoals opruimen, weggooien, opeten, schrobben, lappen, zuigen, tanks doorspuiten, dweilen, wassen, drogen. Strijken doen we niet, dus dat scheelt alweer een hoop werk. En bij  mooi weer hebben we dit allemaal kunnen doen. De vorige twee jaren stonden we in de sneeuw, nu was het 32 gr. C. Vanmorgen waren we om 6u uit bed voor het ontbijt en de laatste acties.

Nadat we de propane- en benzinetank hebben afgetankt (minder kans op corrosie) zijn we bij ‘onze’ Dan langsgegaan voor het winterrizen (leidingen beschermen tegen bevriezing).

Op het storage-adres hebben we vervogens de camper op de gereserveerde plaats neergezet, allerlei openingen dichtgemaakt (tegen ongedierte) en ten slotte de cover er overheen gedaan. Het ging allemaal zeer voorspoedig. De taxi heeft ons vervolgens naar ons hotel gebracht.Vanavond gaan we hier ergens in de buurt uit eten. Heeft Marion ook een keertje vrijaf…

Morgen (zaterdag) vliegen we naar Oklahoma, waar we een weekje logeren bij Atty, een nicht van Marion.

De eerste foto is van onze dierentuin die ons altijd vergezelt en ieder jaar wel weer met een dier wordt uitgebreid.

Na maandag de auto een grote beurt bij Dan te hebben gegeven, zijn we langs de storage gegaan. Daar mogen we de post naar doorsturen, die we op ons postadres in Florida ontvangen. Ook hebben we de plaats uitgezocht waar we de kar neerzetten om te overwinteren. Toen naar onze overnachtingsplaats Walmart in Commerce City.

Vanaf Walmart dinsdagochtend op tijd met de bus naar downtown Denver. Denver is een gezellige stad om doorheen te wandelen. Denver heeft downtown nauwelijks winkels om te shoppen, waardoor de stemming goed blijft. Wij kunnen namelijk niet samen winkelen.In het park stonden de eetbusjes gereed van 11.00 tot 14.00 uur voor de ambtenaren van het State House en andere katoren. Er wordt goed gebruik van gemaakt. Het park wordt ook gebruikt om begeleid oefeningen te doen en om zelfstandig hard te lopen. In de stad werd een commercial opgenomen, waar we een tijdje naar hebben zitten kijken.

Wij waren om half vijf weer bij Walmart, waar wij een formulier achter onze ruitenwisser vonden. Ze wilden ons binnen 3 uur wegslepen, daar we maar 24 uur mogen staan. Wij wisten dit niet,Dit jaar een  nieuwe regel. Clemens is een praatje met de security gaan maken. Hij vond ons “nice people” en we mogen nog een nachtje blijven staan.