Afscheid genomen van mooi en koud IJsland. Een hele ervaring weer van een voor ons nieuw land. We hebben mooie natuur gezien, open en gesloten IJslanders ontmoet.

En dan ga je weer verder. 3 foto’s voor jullie. Dag IJsland, dan vliegen we over de zuidpunt van Groenland, allemaal sneeuw. Op deze foto de westkant van Groenland en dan het begin van Canada.

Dan landen we een aantal uren later op Denver Colorado. Het is hier al dagen slecht weer. Ook nieuw voor ons. Komende zondag verwachten ze sneeuw. De komende dagen zijn we druk met schoonmaken, boodschappen en inrichten. Zondag rijden we verder naar het zuiden. Daar zal het vast warmer zijn.

Het is wederom een prachtige dag; wel koud. Een klein busje haalt ons op om ons naar de grote bus in de grote stad te brengen. Onze chauffeur vertelt dat het nog steeds winter is. Onderweg is 't soms onder nul met koude wind. Het zou al wel iets warmer moeten zijn.

We krijgen veel moois van IJsland te zien. We hebben een goed Engels sprekende gids bij ons. Hij vertelt een heleboel over de IJslander, de gebruiken en over de natuur. Gaan jullie maar lekker van de foto’s genieten.

Een dag Reykjavik, dat betekent met de bus downtown. Een ritje van een 20 min. Je loopt vanaf het busstation zo de grote winkelstraat van Reykjavik in. Veel souvenir winkeltjes en dure kledingzaken. Het is prachtig weer, blauwe lucht, zon en ong. 4 gr.C.

Langs de haven met veel boten en toeristen gelopen. Aan de haven staat Harpa, een prachtig glazen gebouw, zowel binnen als buiten. Vooral binnen een architectonisch hoogstandje. Vandaar naar de grote kathedraal gelopen. Je kan daar de toren in, 75 mtr. hoog. Een mooi uitzicht over de stad.

Tegen een uur of vier met de bus naar de grootste mall van IJsland. Dat moet dan toch wel iets zijn. Het doet Amerikaans aan, maar weinig publiek. We hebben onze honger daar gestild bij de Pizzahut. Lekker soepje en pasta. En dan gaat de bus weer naar huis. Want in IJsland is alles om zes uur dicht.

Bij de foto’s zit een foto van een vermiste poes met tekst. IJslands is niet makkelijk…Mensen, wat boffen wij met het weer.

De dag van vertrek is daar. We worden door kinderen en kleinkinderen uitgezwaaid op het station, heel gezellig allemaal.

Op Schiphol moeten we ons drie uur vermaken, maar het is een drukte van belang, en dan is er veel te bekijken. Wat zijn er toch veel verschillende mensen op deze wereld. Leuk hoor.

De vlucht naar Reykjavik verloopt snel en rustig. We hadden al de bus gereserveerd naar het plaatsje Kopavagur, 5 km van Reykjavik verwijderd.

We hebben een appartement in een complex zonder balie.

Je krijgt dan een code om het gebouw binnen te komen en het nr. van je appartement waar een kastje naast de voordeur hangt, waar je ook een code voor hebt gekregen om het open te maken, en daar zit dan de sleutel in van de deur.

Er zat dus geen sleutel in het kastje, want het appartement was al bewoond. Gelukkig waren de mensen thuis en hebben de eigenaar voor ons gebeld. We kregen toen een code voor een verdieping lager. De koffers naar binnen en op zoek naar de supermarkt om boodschappen te doen. Mensen moeten hier toch wel veel verdienen gezien de prijzen van de boodschappen. Maar we hebben lekker gegeten. De zon gaat hier vanavond om half elf onder, dus een lekkere lange avond.

Wij zijn weer in het Zwolse neergestreken. Met een laatste gezellige week in El Reno, Oklahoma, zijn we huiswaarts gegaan. Onze terugreis naar huis verliep anders dan we hadden verwacht. We zouden vliegen van Oklahoma City – Chicago – Londen – Amsterdam. In verband met een overgetrokken koufront, veel tornado’s, was er een brede strook met schade over Amerika. Onder andere ook in Chicago, waardoor er vele vluchten werden gecanceld. Zo ook onze reis. We zouden vrijdag om 13.15 uur vliegen, maar zaten om 9.00 uur al op het vliegveld in Oklahoma City waar onze reis werd omgeboekt via Charlotte, North Carolina. Het gevolg was een latere vlucht Londen--Amsterdam, waardoor we, na ook nog eens een vertraging in Londen, om 15.15 uur op Schiphol aankwamen. Gelukkig bleek de bagage er ook te zijn aangekomen, wat ons heel blij maakte.

Het huis is weer groot na 5 maanden in de kar. Het moet ook weer even ‘thuis’ worden. Maar daar hebben we alle vertrouwen in.

We hebben een geweldige reis gehad, iets wat we ieder jaar hebben, maar Alaska brengt toch veel extra mooie natuur. We hebben geen last gehad van muggen, black fly’s, slechte wegen, slecht weer, kou of pech. Dus alle min-punten waar we rekening mee hadden gehouden, waren er niet. Het was een groot feest, waar we ontzettend van genoten hebben. We hebben 20.000 km gereden, maar het voelde niet zo. We kunnen het iedereen aanraden.

We willen ook dit jaar weer iedereen bedanken voor alle reacties op welke manier ook. Het is altijd leuk om te merken dat de blog goed gelezen wordt en dat je het niet alleen voor jezelf doet. We hebben het nog niet over volgend jaar, maar dat zal niet al te lang duren, denken we... Als alles weer opgeruimd is, komt daar weer ruimte voor.

Mensen, het ga jullie allen goed, iets wat we iedereen toewensen.

Dinsdag hebben we een lange rit gemaakt naar Tulsa, de twee na grootste stad van Oklahoma. Voor Atty is 150 mijl enkel een peulenschil. ‘Is niet zover’ zei ze. We staan er toch iedere keer van te kijken dat afstand in Amerika niet telt. Maar wij hadden het gemakkelijk, we werden gebracht.

Eerst naar de kerk waar haar kleindochter afgelopen oktober is getrouwd. Daarna naar de huizen waar ze met haar ouders en zusjes heeft gewoond. En toen naar de begraafplaats waar haar ouders liggen. Toch ook een moment om even bij stil te staan. Zij zijn geëmigreerd in 1958, toen Atty, de jongste van de drie dochters, 14 jaar was. Een hele overgang van het koele Nederland naar het hete Oklahoma. Maar ook de scholen en de vrienden die ze moest missen. En dan de taal. Maar ze heeft het goed gered.

Op de terugweg zijn we nog even bij een moderne versie van een Route 66-tankstation langs geweest.

Vandaag naar het National Cowboy Heritage Museum in Oklahoma-City geweest. Een groot museum over de cowboys en de Indianen. Veel schilderijen, sculpturen en voorwerpen zijn te zien, evenals over het cowboy-leven. Ook de cowboy-films met z’n acteurs, zoals John Wayne en Ronald Reagan, komen daarbij aan bod.

Ondanks het warme weer (35 gr. C) vanmiddag nog even tijd gevonden om kort te winkelen.

Vandaag zijn we naar het Route 66 Museum in Clinton geweest. Daar wij ’s morgens lang over het ontbijt en de koffie doen (klets-klets) zijn we na de lunch weggegaan. Het is een leuk klein museum over de befaamde Route 66 die loopt van Chicago naar Los Angeles. Hij loopt door 8 Staten en was heel favoriet vooral in de zestiger en zeventiger jaren. Het is nu een verlopen route. Hier en daar kun je nog een stukje van de originele route rijden. El Reno, waar wij nu logeren, ligt aan de Route 66.

Op de terugweg even door het Red Canyon State Park gereden, waar nog de nodige kampeerders waren en je alweer een klein beetje heimwee krijgt naar de eigen kar. Het is hier ook nog volop zomer met temperaturen van rond de 29 gr.C.

Zaterdag zijn we vanaf Denver met een overstap in Dallas, veilig aangekomen in Oklahoma City, waar nichtje Atty ons al op stond te wachten.

En dan begint het praten en praten en praten. Het is dat onze monden stil staan als we slapen, wat heel goed is om weer op te laden voor de volgende dag.

We hebben vandaag een uitstapje gemaakt naar de Express Farms with the Glydesdales Horses. Het zijn enorm grote paarden. Ze komen oorspronkelijk uit Schotland en Canada. Zij worden ingezet bij parades en wedstrijden met koetsen erachter.

Inmiddels zijn we in ons hotel aangekomen en liggen lekker lui op bed bij te komen van het ‘harde werken’ zoals opruimen, weggooien, opeten, schrobben, lappen, zuigen, tanks doorspuiten, dweilen, wassen, drogen. Strijken doen we niet, dus dat scheelt alweer een hoop werk. En bij  mooi weer hebben we dit allemaal kunnen doen. De vorige twee jaren stonden we in de sneeuw, nu was het 32 gr. C. Vanmorgen waren we om 6u uit bed voor het ontbijt en de laatste acties.

Nadat we de propane- en benzinetank hebben afgetankt (minder kans op corrosie) zijn we bij ‘onze’ Dan langsgegaan voor het winterrizen (leidingen beschermen tegen bevriezing).

Op het storage-adres hebben we vervogens de camper op de gereserveerde plaats neergezet, allerlei openingen dichtgemaakt (tegen ongedierte) en ten slotte de cover er overheen gedaan. Het ging allemaal zeer voorspoedig. De taxi heeft ons vervolgens naar ons hotel gebracht.Vanavond gaan we hier ergens in de buurt uit eten. Heeft Marion ook een keertje vrijaf…

Morgen (zaterdag) vliegen we naar Oklahoma, waar we een weekje logeren bij Atty, een nicht van Marion.

De eerste foto is van onze dierentuin die ons altijd vergezelt en ieder jaar wel weer met een dier wordt uitgebreid.

Na maandag de auto een grote beurt bij Dan te hebben gegeven, zijn we langs de storage gegaan. Daar mogen we de post naar doorsturen, die we op ons postadres in Florida ontvangen. Ook hebben we de plaats uitgezocht waar we de kar neerzetten om te overwinteren. Toen naar onze overnachtingsplaats Walmart in Commerce City.

Vanaf Walmart dinsdagochtend op tijd met de bus naar downtown Denver. Denver is een gezellige stad om doorheen te wandelen. Denver heeft downtown nauwelijks winkels om te shoppen, waardoor de stemming goed blijft. Wij kunnen namelijk niet samen winkelen.In het park stonden de eetbusjes gereed van 11.00 tot 14.00 uur voor de ambtenaren van het State House en andere katoren. Er wordt goed gebruik van gemaakt. Het park wordt ook gebruikt om begeleid oefeningen te doen en om zelfstandig hard te lopen. In de stad werd een commercial opgenomen, waar we een tijdje naar hebben zitten kijken.

Wij waren om half vijf weer bij Walmart, waar wij een formulier achter onze ruitenwisser vonden. Ze wilden ons binnen 3 uur wegslepen, daar we maar 24 uur mogen staan. Wij wisten dit niet,Dit jaar een  nieuwe regel. Clemens is een praatje met de security gaan maken. Hij vond ons “nice people” en we mogen nog een nachtje blijven staan.

Vandaag vanuit Longmont naar Denver. Onze ronde is weer gesloten. We hebben een leuke route uitgezocht voor onze laatste “vakantiedag” in de camper. We hebben besloten via Nederland te gaan en hopen dat we de aspen (ratelpopulieren) in de mooie gele herfstkleur ook hier tegenkomen. We worden volop beloond. En we zijn zeker niet de enige die het mooi vinden. Als je in een Nat’l Park wild ziet, is er opstopping. Zo ook voor de gele aspen.

Aangekomen in Nederland is het tijd voor de lunch en dan een route door het dorp. Maar we zien een kleine trail naar een uitzichtpunt. Dit gaat door “het bos”. Daar kwamen we een herdenkingsmonumentje tegen. De tekst sprak mij erg aan. Hiervan een foto.

Richting Golden konden we naar een mountain lookout. Ook deze nog even meegenomen. Vanaf een 8km mooie slingerende weg omhoog konden we verschillende kiekjes maken.

Morgen, maandag, gaat de kar voor een beurt naar onze Dan. De rest van de week staat op dinsdag na, in het teken van de kar stallingsgereed maken.

Als we geen wifi in de buurt kunnen vinden, dan maken we graag gebruik van het alternatief: de plaatselijke library. Onze GPS weet die perfect te vinden via de functie ‘Points of interest’. Zo ook vandaag (zie foto).

Zo’n 30km ten NW van Denver ligt Boulder. We zijn al eens door deze plaats gekomen, maar hebben ‘m nog niet bezocht. Deze moderne universiteitsstad van bijna 100.000 inwoners is echt de moeite waard. Het heeft een mooi en gezellig centrum (Pearl Street Mall) en veel culturele instellingen. Bijna on-Amerikaans. Vandaag (zaterdag) was in het centrum een uitgebreide art market en farmers market. Dat trekt natuurlijk veel publiek. En daar maken dan weer de straat-artiesten gebruik van.

Al met al een stad om een volgend jaar nog eens te bezoeken.

Omdat het vandaag (vrijdag) in Longmont en Denver ca 33 graden is, hebben we besloten vandaag nog een dag in het Nat’l Park (op ca 3.000m) door te brengen. En dat is natuurlijk geen straf als het ook prachtig weer is. Gisteren hebben kennisgemaakt met de omgeving van Bear Lake. Dat is zo goed bevallen dat we vandaag een langere trail willen doen. Bij de opstapplaats van de shuttle bus ontvangen we van een vrijwilliger van het park (allemaal gepensioneerden) een brochure van de mogelijke trails in de buurt van Bear Lake. In de bus dus plan de campagne gemaakt. Na nog wat navraag op het eindpunt van de bus beginnen we om 10u aan de trail van in totaal 10km. Omdat het vooral in het begin erg stijgt, doen we ongeveer 2km per uur.  Het blijkt een zeer afwisselende tocht te zijn door erg groen schaduwrijk gebied en later door een meer open gebied. Onderweg komen we ondermeer bergmeren, waterstroompjes en een grote waterval tegen. Daarnaast regelmatig een praatje met ‘lotgenoten’. En dat alles bij een temperatuur van iets meer dan 20 graden en een lekker briesje. Al met al weer een mooie dag in de natuur.

Dinsdag zijn we het Nat’l Park aan de oostzijde binnengereden. Die dag zijn we over de Ridge Road, die over de bergrug leidt, naar de westzijde gereden, waar we gekampeerd hebben. Op de tweede foto zie je onze camping liggen. Gisteren hebben we aan deze westzijde gewandeld en vandaag zijn we weer over de Ridge Road naar de oostzijde van het park gereden. We zijn weer vroeg gestart om de mooie blauwe lucht te houden. Meestal komt de bewolking in de loop van de ochtend.  Onderweg hebben we een aantal wandelingen gemaakt.

In het park loopt aan de oostzijde een shuttle bus, die je naar diverse punten brengt. Je kan aan het begin van de weg parkeren en instappen. Aan deze oostzijde zijn heel veel mooie trails, die met de shuttle te bereiken zijn. Dit park is helemaal geen straf. Iedere trail brengt je weer naar andere uitzichtpunten. We hebben weer een goede dag gehad.

De ranger begon vanochtend met het hijsen van de vlag. De dag in het Nat’l Park kan beginnen. De familie Elk wenste ons een goedemorgen. Omdat we vandaag in het Park blijven, drinken we eerst koffie. Tegen elf uur rijden we naar het begin van de trail, die we willen lopen. Met de lunch in de rugzak, de zon in de blauwe lucht, de wandelschoenen aan gaan we goedgemutst op pad.

Het is een mooie route langs (het begin van) de Colorado River door het bos. Er lopen nog een aantal mensen, maar het is zeker niet druk.  Clemens ziet opeens een paar grote marmotten, die rustig blijven zitten en zeker niet bang voor ons zijn. Goed voor een paar foto’s.  Als we na een aantal mijlen onze lunch opgegeten hebben, nemen we dezelfde weg terug.

Opeens worden we verrast door een aantal jonge bighorn sheeps (bevestigd door de ranger). Zij lopen rustig te grazen. Ook zij zien ons niet als een bedreiging. Dus weer een paar mooie foto’s. We hebben helemaal een happy gevoel. Leuk om toch op zo’n manier dieren te spotten, waarbij we ons van beide kanten niet bedreigd voelen.

Als we terugkomen op de camping is er een mama moose met kind. Er staat verderop in het water een meneer moose, die iets van mevrouw moose wil, maar die is daar niet van gediend. Zij gaat met kind het bos in. Meneer gaat er grommend achteraan.

Omdat wij zoals elk jaar weer dagen over hebben in de omgeving van Denver, besluiten we nog twee nachten het Rocky Mountain Nat’l Park in te gaan. Het park waar we 2 jaar geleden in de sneeuw stonden, staan we nu in de zon en zijn alle wegen open.

Onderweg een zeldzaamheid in dit park: twee beren. Op de campings en alle rest areas wordt wel rekening gehouden met beren, maar ze worden zelden gespot. Het geeft gelijk file, iedereen wil foto’s maken. En wij waren op het goede moment op de goede plaats.

Ze waren al een eind de berg op, maar we konden ze nog “zien”.

Na de beer kwam de sneeuwhoen, die nog moet verkleuren. Hij is in de winter helemaal wit.

Bij het Visitor Center midden in het park konden we nu de berg beklimmen waar 2 jaar geleden een dikke laag sneeuw op lag. Het was een hele klim, maar we kwamen op 12.005 feet, zijnde 4000 mtr. uit. En dat gaf een mooi overzicht. Alweer op “the top of the world”.

We zijn inmiddels in Colerado, even boven Denver aangekomen. De weg vanuit Laramie hier naar toe was er één met weer aparte natuur. We kwamen onder meer een ‘living snow fence’ tegen. Dit is een haag van dennenbomen, die moet voorkomen dat de sneeuw door sneeuwstormen, die over de vlakte razen, de highway overspoeld. Op de open vlaktes zie je langs de weg vaak houten hekwerken. Maar hier (zoals we inmiddels meer hebben gezien) gebruikt men nu ‘natuurlijk’ materiaal.

In Loveland zijn we bij de winkelketen geweest waar we net iets meer dan een jaar dit fototoestel hebben gekocht. Er zit sinds 2 dagen een hapering in de zoomlens. Omdat de officiële garantieperiode verlopen is, kunnen ze daar niet anders voor ons doen dan ons naar Canon te verwijzen. Hoelang we nog foto’s op de blog kunnen zetten, moeten we nog zien… 

Komende dagen rijden we het Rocky Mountains Nat’l Park in. Naar verwachting zullen we 2 à 3 dagen geen internet hebben. Maar we komen van zelf weer ‘in de lucht’.

Gisteren en vandaag (zondag) zijn we verder door de natuur van Wyoming zuidwaarts getrokken in de richting van Denver (Colorado). Langs de weg wordt regelmatig iets ’verteld’ over de plaatselijke geschiedenis. Zo kwamen we informatie tegen over de Pony Express. Rond 1860 werd een sneldienst voor de post opgezet, waarbij jonge mannen met paarden in 10 dagen vanuit Missouri (mid-USA) naar Californië reden. De foto laat een affiche zien, waarin een uitdagende baan wordt aangeboden….

Vandaag door het Medicin Bow Nat’l Forest gereden en een leuke wandeling gemaakt. Daar loop je op 3000 meter hoogte en dan kom je bloeiende lupinen tegen.  Het weer keert zich gelukkig weer ten goede. De korte broeken zijn weer aan. En we lezen in de krant dat dat in Nederland de komende week ook weer kan. Geniet ook lekker van het mooie weer, dan doen wij dat hier.