Allemaal gefeliciteerd met de overwinning tegen Mexico. Een aantal van jullie houden ons op de hoogte van de uitslagen,waarvoor dank. Zo te lezen was het vandaag wel even ‘billenknijpen’… 

Wij hebben tijdens de wedstrijd (wij lopen hier 9u achter op NL) Fort Rodd Hill en the Fisgard Lighthouse bezocht. Deze landmarks nabij Victoria vallen onder de Nat’l Historic Sites. Met onze Canadese Park Pass mogen wij hier gratis in. Het fort stamt uit de late 19e eeuw en heeft tot de WOII dienst gedaan. De vuurtoren is ietsje ouder, maar functioneert nog steeds, maar sinds de 60-er jaren zonder vuurtorenwachter.

Via allerlei kustweggetjes kwamen we uit bij het plaatsje Sooke. Het Info Center gaf aan wifi te hebben. Dus daar even checken hoe NL het gemaakt had. Yeah…… Het InfoCenter wist een mooie trail voor ons, die over een soort natuurlijke dam liep met uitkijk op de Juan de Fuca Strait, het water tussen Vancouver Island en de Amerikaanse staat Washington. We hebben de wind even lekker door de (resterende) haren laten waaien. Op de terugweg langs Sooke Potholes Parks. Het rivierwater heeft hier door haar kracht grote bassins gecreëerd in de rotsen.

Clemens heeft een klauw van de Bald Eagle in de hand.

Met de bus naar downtown Victoria. Er hingen wat buien in de lucht, maar we hebben het redelijk droog gehouden. Dit keer een wandeling langs de waterfront gemaakt. Hierbij ook een bezoekje gebracht aan The FloatHome Village, zo’n 70 ‘woonhuizen’ op water.Vorig jaar zijn we er met de Ferry langs gekomen, dan zie je niet dat het eigenlijk een heel dorpje is.

Verder weer de nodige art-kraampjes langs de waterkant, watervliegtuigen, bootjes, straatartiesten, muziekmakers. Al met al weer heel gezellig om hier rond te lopen.

Door de vochtige lucht niet gehinderd zijn we vandaag weer op weg gegaan richting Victoria. Via weer een tussendoor weg kwamen we aan bij Cowichan Bay, een vissersplaatje aan de oostkust van Vancouver Island. Het was laag water, waardoor goed te zien is dat bepaalde huizen op palen zijn gebouwd.

Bij Shawnigan Lake vonden we het bordje naar de Kinsol Trestle. Een trestle is een soort frame. Hier is het bedoeld als een onderbouw voor een brug die van hout is gemaakt. Deze trestle is gebruikt tot 1979 waarover boomstammen met de trein naar de zagerij werden vervoerd. Enkele jaren geleden is deze brug gerestaureerd en is nu onderdeel van de Trans Canada Trail. Dit is een wandelroute die van Victoria (Vancouver Island)  naar St. John (Newfoundland) loopt, van de west- naar de oostkust van Canada. Liefst 23.000 km…..

Verder naar het zuiden (van Vancouver Island) komen we in Chemainus aan. Dit van oorsprong houtverwerkingsdorp trekt veel toerisme door de vele muurschilderingen in dit dorp. Elf jaar geleden hebben we hier een ‘snelle’ stop gemaakt om de muurschilderingen te bezichtigen. Er zijn er nu meer. Ze vertellen de geschiedenis van dit dorp. En het werkt, er lopen heel wat toeristen. Met voetafdrukken op het trottoir wordt de route langs de schilderijen aangegeven.

Via binnenwegen en kleine dorpjes komen we in Duncan. Er staan verspreid in het centrum van dit stadje zo’n 40 totempalen. Ieder met toelichting wat ze uitbeelden.

We hadden er weer mooi weer bij, dus ook weer even een stop aan het water. Walmart verwelkomt ons weer hartelijk en Home Depot aan de overkant stelt ons weer in de gelegenheid onze verhalen op internet te zetten.

Na een aller hartelijkst afscheid van Daryl en Laura gaan we weer richting het zuiden van het eiland, richting Victoria.

Een stop in het plaatsje Courtenay. Het heeft een klein, maar gezellig centrum. Even doorheen gelopen.

Waar we zondag aan het water hebben gezeten in Qualicum Beach was het strand nu vrij (eb). Het was heerlijk weer, dus wat houd je dan tegen om lekker langs het strand te gaan lopen. Zo gezegd, zo gedaan. Mensen, wat een leven. We staan weer in Nanaimo bij Walmart. Hier is ook free wifi en om de hoek een gratis dumpstation. We kunnen onze dure boodschappen en benzine aardig compenseren op deze manier.

Ons boondock-adres was nog ruim 10km voor de plaats Campbell River. Dus met de kar naar downtown. De weg loopt langs de Strait of Georgia. Op enkele parkeerplaatsen gestopt om van het uitzicht over het water te genieten. Daar zagen we enkele grote roofvogels rondvliegen. Bij navraag bij een passant blijken het jonge bald eagles te zijn, die nog niet de witte kop hebben.

De auto bij de bijna 200m lange pier geparkeerd. Op de pier waren enkele hengelaars. Toen we met een aan de praat kwamen, wees hij ons op een groep orca’s die in de verte zwommen. Helaas alleen de ‘luchtfontein’ ervan gezien.

Op het plein bij het Info Center was een middagperformance door een zangeres. Mooi moment om de lunch bij te nuttigen. Op de middagwandeling kwamen we langs de cemetery of First Nation people.

Na het diner van gisteravond bij het gastpaar heeft Marion hen uitgenodigd op een pasta-diner in onze camper. Tijdens het voortreffelijke eten van Marion hebben we onze conversatie van gisteravond bij ons voortgezet. Het was weer een gezellige avond.

Maandag wasdag, daar hebben we ons maar eens aan gehouden. Claudia, de Duitse buurvrouw wilde graag mee daar haar waszak ook vol zat. Adres opgezocht, daar naartoe gereden. Maar … geen coin laundry te vinden. Na hier en daar navraag 1 km terug bij het Shell station er één gevonden. Dus gezellig samen aan de was. Nadien toch maar weer afscheid genomen.

We hebben lekker aan het water onze lunch gebruikt.

Voor vandaag hadden we een boondock-afspraak bij mensen even voor Campbell River. Daar aangekomen werden we hartelijk ontvangen door de heer des huizes. Ook gelijk uitgenodigd voor het diner. We hebben er heerlijk gegeten en gezellig nagetafeld. De gastvrouw had erg haar best gedaan. Zij zijn ook met reizen begonnen voor langere tijd. We konden heel wat ervaringen uitwisselen. Al met al een hele gezellige ervaring.

Vanuit Port Alberni terug naar de oostkust van Vancouver Island passeer je Little Qualicum Falls Provincial Park. Enkele dagen eerder kregen we tijdens een praatje met een ‘local’ de tip om daar te gaan wandelen. Je hebt vakantie, dus tijd.. waarom niet…. De Little Qualicum River heeft in het park een Upper Fall en een Lower Fall. De trail loopt van de lower naar de upper en als je de rivier oversteek aan de andere kant weer naar beneden. Op verschillende plekken in het bos heb je een mooie kijk op het water en de rotsen. Leuk voor een paar ‘kiekjes’.

Aan de oostkust rijd je tegen de Strait of Georgia aan, de waterweg tussen het vasteland en het eiland. Daar de camper langs de kant geparkeerd en de stoeltjes buiten gezet. Wat een leven….

Toen we de parkeerplaats van Walmart opreden stond de camper met Duits kenteken daar ook. Deze Knaus uit Berlijn stond de afgelopen 4 dagen waar wij overnachtten telkens ook. Dus maar even een praatje maken en ‘s avonds uitgenodigd voor een drankje. Het blijkt een vrouw te zijn die een half jaar in der eentje door Amerika en Canada trekt. Ze heeft in maart de camper vanuit Hamburg verscheept naar Baltimore. Vandaar is ze door het zuiden en westen van Amerika gereden en  heeft alle bekende Nationale Parken bezocht. En nu via Olympia Nat’l Park (nabij) Seattle naar Vancouver Island overgestoken. Via het zuiden van Canada moet ze eind september in Halifax zijn. Vandaar wordt de camper weer teruggebracht naar Hamburg. Voor de geïnteresseerden: one way kost ongeveer €2.500.

Bij Ucluelet aan de westkust is een hele mooie trail aangelegd op een schiereiland nabij de vuurtoren: the Wild Pacific Trail. De trail van 2,5 km loopt door een bos op de kustpunt, waarbij je om de 50m een verrassende uitkijk hebt over de Pacific en de inhammen bij dit plaatsje. Een ontzettend mooi pad. Toen de bewolking optrok, werd het zelfs warm. De jassen konden weer uit.

Marion begint een ‘neus’ te krijgen voor bald eagles.

Donderdag vanuit Port Alberni naar Pacific Rim Nat'l Park, nabij Tofino. Dit is aan de westkust van Vancouver Island. De weersverwachting was erg slecht. Maar wij hadden twee dagen in het Nat.Park gereserveerd.

Het weer was inderdaad HEEL slecht. We zijn op onze plaats gaan staan en het over ons heen laten komen. Vandaag begon met regen. Dus de poncho aan, want stel dat het weer de hele dag zou regenen. Het miezerde en werd gaandeweg droog. Aan het eind van de wandeling van 3 uur over het strand, waar in het begin alleen wij waren en 1 surfer, begon de zon door te komen.

Na de lunch in de kar toch weer richting strand. Het blijft trekken. Lekker in de zon, beetje lopen en kijken. En we werden verblijd met een Bald Eagle en zeesterren.

Vandaag blijven we in de omgeving van Port Alberni. Er zijn verschillende activiteiten in de buurt, dus besluiten nog een nachtje bij Walmart te blijven.  We gaan naar een waterval met een visladder. Dit is in een Provincial Park. Daar kun je in Canada gratis in. Voor de State Parks in de VS moet je day use betalen. Het is zo’n 14 km van hier via een rustige bosweg. Bij de waterval en visladder staat de nodige informatie. Na zo’n 4 jaar keert de volwassen zalm terug naar de geboortegrond om kuit te schieten. Dat betekent dat ze in de rivier tegen de stroom op moeten zwemmen. Om de zalmen een handje te helpen zijn bij watervallen (en bij dammen) een vistrap gebouwd, zodat het hoogte verschil verkleind wordt. De meeste zalmsoorten komen hier in het najaar. De steelhead komt ook in andere jaargetijden hier in kleinere aantallen voor. We hebben er een aantal uit het water zien springen, maar op de foto vastleggen lukte niet.

Toen op naar de fish hatchery. Hier kweken ze zalm, die bij een bepaalde grootte in de rivier wordt uitgezet. Deze ligt 7 km van de weg af. Ze geven bij de weg aan dat die open is. Dat is die ook wel, er zijn alleen helemaal geen activiteiten. In mei wordt jonge zalm uitgezet en in het najaar wordt zalm gevangen voor de kuit en voor wetenschappelijk onderzoek. Maar nu dus niets te zien.

Op naar het Sproat Lake. Daar hebben we een wandeling gemaakt. Sproat Lake is ook de thuishaven van de blusvliegtuigen (water bombers). Dit zijn watervliegtuigen uit de 2^e wereldoorlog, die zijn omgebouwd voor de bestrijding van bosbranden.

De laatste stop was de haven van Port Alberni. Deze haven  ligt in een fjord, zo’n 100km van de Pacific. Hier komen vooral zeeschepen om hout op te halen. Lekker op de kade gezeten. En dan is de dag zo weer voorbij. Dus op naar “huis”.

Het was weer een leuke dag met dit keer een klein zonnetje en zo’n 20gr.

Op weg naar de westkust even langs een RV-parts-zaak. De rubbers rond de dakramen zijn verhard door de zon. Omdat we naar Alaska gaan en wij geen liefhebbers van mosquito’s zijn, hebben we nieuwe rubbers gekocht zodat de dakramen beter afsluiten. Zal blijken of het helpt.

Op de weg naar Tofino (westkust) passeer je Cathedral Grove. Dit is een bos met pines (den) en cedars die tot 800 jaar oud zijn. Dit bos is voor veel voorbijgangers een tussenstop, maar er zijn een beperkt aantal parkeerplaatsen. Toevallig reed er net een auto weg, waar we snel in konden steken. Aan beide kanten van de weg kun je een mooie boswandeling maken. Dus wij de auto uit. Het zijn wandelingen waar iedereen foto’s maakt. Ook de vraag van ons aan anderen en anderen aan ons. “Zal ik van jullie samen een foto maken?” wordt dan gretig gebruik gemaakt.

Toen we weg wilden, sprak de ‘ambassador’ van het Visitor Center van Port Alberni ons op de parkeerplaats aan. We moesten zeker dat plaatsje, dat een kleine 10 km verderop ligt, aandoen en info bij het Visitor Center ophalen. Daar kregen we enkele suggesties voor vanmiddag en morgen.

Vanmiddag de trail naar ‘the hole in the wall’ gewandeld en naar de waterval. Leuke wandeling, maar ook een beetje steil. Om risico’s te mijden heeft Marion de waterval deels vanaf de foto’s bekeken.

Zondag afscheid genomen op ons boondock-adres. Een heel gezellig adres, waar we altijd van harte welkom zijn. Onderweg naar de boot regende ’t nogal hard. Dit waren we lange tijd niet meer zo gewend. We hadden de dag ervoor gereserveerd voor de boot om geen risico te lopen. De overtocht naar Vancouver Island verliep rustig. Rustig water, wel erg winderig buiten. Ook bij Walmart in Nanaimo waren we van harte welkom, hier hebben ze zelfs WMguest Wifi. Daar worden we blij van.

Vandaag, maandag, zijn we met de bus downtown Nanaimo gegaan. Wij konden vanaf onze slaapplek zo in de bus stappen en waren voor C$2,50 na 3 kwartier downtown. Eerst naar het Bastion, waar iedere dag om 12.00 uur het kanon wordt afgevuurd. Dit om de kanonnen in herinnering te houden die hier rond 1850 hebben gestaan ter verdediging maar nooit zijn gebruikt. Een harde knal en dat was dat. Nanaimo heeft zo’n 80.000 inwoners en is de grootste stad op Vancouver Island. Het heeft een klein centrum (beperkt aantal winkels). Het ligt aan het water waarlangs een promenade loopt. Hier kun je lekker in het zonnetje de lunch gebruiken.  Met het watervliegtuig kun je van hier naar de omliggende plaatsen, zoals Victoria, Vancouver en Tofino. We hadden mooi Hollands weer, 21 gr. met een zonnetje, heerlijk.

Vrijdag (13^e) zijn we met de skytrain (metro) van onze slaapplaats in Surrey naar Vancouver gegaan. Wim (neef van Marion) stond ons al op te wachten bij het metrostation. Zijn eerste vraag was: houden jullie van voetbal? Ik zei dat vind ik vreselijk. Dat komt goed uit, zei Wim, want dan gaan we nu eerst om 12u Spanje-Nederland kijken. We hebben het centrum achter ons gelaten en zijn met hem naar zijn appartement gegaan. Hij heeft een mooi appartement met uitzicht op the English Bay Beach, hartje Vancouver. De heren hebben genoten. Leuk ook voor Clemens om het te kunnen zien. Waarschijnlijk de eerste en de laatste wedstrijd die hij kan zien. En dan deze uitslag!!!

Na de wedstrijd lekker geluncht van de door Wim geprepareerde huzarensalade. Helaas was het weer niet zoals wij gewend zijn in Vancouver (bewolkt ca18gr.). Met een jas aan en een paraplu in de aanslag hebben we langs de kust en door Stanley Park een lange wandeling gemaakt. Een mooie gelegenheid om over van alles en nog wat te praten. We kwamen nog een coyote tegen, die liep al enkele dagen in de buurt rond. ‘s Avonds lekker gechineest.  

Zaterdagmorgen was het een beetje druilerig weer. Dus lekker rustig aan ontbijten, koffie drinken en toen een kaartje gelegd. Grof om geld gespeeld. Wel C$0,05 per kaart. We hebben de kosten er weer uit…. Om 2u kwam de Naked Bike Ride Vancouver 2014 langs het appartement. (This is a celebration of creativity, individuality and at the same time a protest against car culture and oil spills). Een goede reden dus om naakt op de fiets door de stad te gaan. Dat moesten we natuurlijk zien. Maar aangezien het koud en nat was en slechts zo’n 90 bikers meededen, wordt het volgende week zaterdag nog een keertje georganiseerd. Ze verwachten er dan bij beter weer enkele duizenden. Vanaf het balkon hadden we een mooi overzicht.

Na de (late) lunch nog een wandeling gemaakt en de 2^e helft van Engeland-Italië gekeken.

Omdat Wim voor de avond een afspraak had in de richting van onze slaapplaats, zijn we gezamenlijk met de Skytrain richting Surrey gereden. In de metro hebben we afscheid genomen. Wim nog eens: hartelijk bedankt voor je gastvrijheid en gezelligheid. Bedankt!!

Vandaag de Amerikaans-Canadese grens gepasseerd op een kleinere overgang vlak bij de kust. Was redelijk rustig, maar kwamen in de verkeerde rij terecht. Als je keuze hebt tussen ‘passenger cars’ en ‘trucks’  twijfel je even wat je bent. Toch maar ‘truck’ gekozen en fout dus. Staan we tussen een rij vrachtwagens. De Canadese douanière heeft er blijkbaar begrip voor. Na een paar vragen beantwoorden (hoelang in Canada? eigen camper? etc) mogen we doorrijden.

In Canada eerst maar eens boodschappen gedaan, want je mag geen verse waren over de grens brengen. Het ‘leven’ is in Canada toch wel een stuk duurder dan in USA, maar enigszins vergelijkbaar met Nederland.

In de namiddag aangekomen op ons ‘boondock’-adres in Surrey, een voorstad van Vancouver. Vorig jaar hebben we met de camper ook enkele dagen op de oprit bij Wayne en Petra gestaan. Na een hartelijk welkom gaven ze aan dat ze vanavond met vrienden ‘om de hoek’ Grieks gaan eten in een feesttent van de Grieks Orthodoxe kerk. Of we zin hebben om mee te gaan. Gezellig met z’n zessen lam gegeten. Na het eten nodigde Wayne ons uit voor een ijsje in de eerste Dairy Queen-ijssalon.

Hoera Hoera !!

Gefeliciteerd

Groot feest

Beiden het diploma in the pocket

Dikke knuffel

Vandaag vanaf het Casino vertrokken richting de Canadese grens. Bij het immense Casino ook een aparte parkeerplaats voor campers, waar iedereen 7 dagen gratis mag staan. Wij hebben natuurlijk aan 1 nacht genoeg.  We hebben, vlak voor de Canadese grens dezelfde camping gereserveerd als vorig jaar toen we naar Vancouver gingen. Mooie camping. Omdat we lid zijn van Pasport America krijgen we 50% korting. Een camping met vriendelijke mensen en alle faciliteiten zijn aanwezig.

Voordat we echt op weg kunnen, hebben we eerst nog een lijstje  af te werken voordat we morgen Canada in gaan. Hierbij de lijst: Cabela voor bearspray, gasspray voor als we een beer tegenkomen,  Home Depot voor duct tape en internet, Walmart voor een aantal boodschappen op huishoudelijk gebied., Camping World voor een aantal dingen voor de camper, maar ze hebben er maar eentje van het lijstje, Pilot voor benzine en Barnes & Nobles voor de MilePost, boek over ‘mile by mile’ naar Alaska. En dan zijn we nog 12 miles vanaf de camping. Zo kun je de dag dus ook doorbrengen. Op  de camping de vriezer ontdooien, mijn werk. Clemens de gaten in de cover plakken (doek over camper voor winterstalling). Dan douchen, eten, de was doen en dan nog even wandelingetje naar de Pacific Ocean (klinkt lekker decadent), maar die is aan het einde van de straat.

Onderweg kwamen we een blinkende vrachtauto tegen. Dat de chauffeur nog tijd heeft om te rijden, zo blinkt z’n karretje. Het huis in aanbouw op weg naar de Ocean: spaanplaat en plankjes. Zal toch stevig zijn…

Vandaag toch weer meer gereden dan de bedoeling was. We zijn op weg naar Vancouver waar we donderdag “moeten” zijn. We wilden eerst voor Seattle overnachten, maar omdat het nog vroeg in de middag was, hebben we besloten tot voorbij Seattle te rijden.

Het eerste stuk ging door de bergen. Het is verbazingwekkend hoe breed de “middenberm” soms kan zijn. Dan kom je ineens weer op een heel vlak gedeelte met de bergen in je achtertuin. Dit leek mij ook wel iets. Na de lunch moesten we over de een pas. Daar werd gelijk de lucht erg grauw, en de temperatuur werd buiten aangegeven onder de borden. Het ging van 25 gr.C  naar 10 gr. C. De 10 gr. C is ons voorland in Canada. Dus we konden ons er even op voorbereiden. Maar op onze slaapplek (casino ten noorden van Seattle) is het alweer 25 gr.C.

Onderweg kwamen we op de interstate langs een appartementencomplex waar of een brug of een oprit vóór gebouwd wordt. Lang leve het uitzicht!!!

Vanochtend een paar kilometer weer teruggereden naar Hood River. Daar het stadje doorgewandeld. De Columbia River overgestoken naar Washington State. Het was een wel erg smalle brug. Wij zijn een stuk breder dan een normale auto. Als we een vrachtauto of camper daar waren tegengekomen, dan hadden we stapvoets langs elkaar heen moeten rijden.

Aan de Washington kant is een info center. Altijd handig voor wat info. Toen ze vroegen waar we heen willen en we Mt. Saint Helens aangaven zei ze direct dat de doorgaande weg die we daarvoor moeten nemen (Rt 25) nog vanwege sneeuw tenminste een week gesloten blijft. Dat betekent in ieder geval een eind omrijden, maar ook de Interstate (snelweg) nemen in plaats van de binnendoor-wegen, wat onze voorkeur is. Gelukkig konden we wifi van het Info Center gebruiken om een nieuwe weg uit te stippelen.  Gekozen voor de ‘oostelijke variant’ over Yakima.

De weg langs de Columbia River is mooi. Weids uitzicht over de rivier,de oevers en de heuvels erom heen. Onderweg kwamen we een bermbrandje tegen. Dit betekent dat zo’n beetje het hele brandweerkorps uitrukt. Er stonden wel 10 auto’s langs de weg.

Hoe verder je van de rivier afkomt, des te droger en daarmee kaler het wordt.

De Forest Campground, waar we hebben overnacht, ligt aan een kleine weg naar het noorden, richting Mount Hood. Dat dit geen belangrijke doorgaande route is werd ons snel duidelijk. Het eerste uur was het een goede 2-baans weg, waar we slechts 2 auto’s tegenkwamen. Daarna kregen we de keuze tussen een redelijk brede, maar gravel weg of een smalle asfaltweg. We hebben de laatste gekozen. Deze weg werd echter steeds smaller. Bij de enkele tegenliggers moest een van beiden wachten op de uitsparing. Gelukkig was de weg redelijk overzichtelijk. We hadden alleen een kaart van de staat Oregon, maar die was niet zo gedetailleerd. Gelukkig heeft LoLo (onze TomTom) ons goed geholpen. Na totaal 2,5 uur rijden en zo’n 100 km verder hadden we weer een normale weg.

 Aan de voet van Mt.Hood is in de 30-er jaren, in kader van werkeloosheidsproject een grote lodge gebouwd: Timberline Lodge. Deze lodge, die nog volop in gebruik is, kun je bezichtigen. We hoorden dat er ook een rondleiding werd gegeven. Een oudere man vertelde enthousiast over deze lodge en over de bouw. Het zou een rondleiding van drie kwartier zijn, maar we hebben nooit een enthousiaster iemand dan deze man meegemaakt. Bijna anderhalf uur later beëindigde hij de tour. Nadat ik nog heb moeten fungeren als de dochter van de laatst overleden bouwmedewerker aan de lodge, die vorig jaar op 99 jarige leeftijd nog eens op bezoek kwam. De toergids speelde die medewerker. Ik deed er graag aan mee. Heel mooi om mee te mogen maken.

Onderweg nog een korte trail gelopen. Na wat inkopen in Hood River gedaan te hebben en gekookt en gegeten op de parkeerplaats van Walmart zijn we naar de Rest Area in de buurt gegaan voor de overnachting.