Vandaag toch weer meer gereden dan de bedoeling was. We zijn op weg naar Vancouver waar we donderdag “moeten” zijn. We wilden eerst voor Seattle overnachten, maar omdat het nog vroeg in de middag was, hebben we besloten tot voorbij Seattle te rijden.

Het eerste stuk ging door de bergen. Het is verbazingwekkend hoe breed de “middenberm” soms kan zijn. Dan kom je ineens weer op een heel vlak gedeelte met de bergen in je achtertuin. Dit leek mij ook wel iets. Na de lunch moesten we over de een pas. Daar werd gelijk de lucht erg grauw, en de temperatuur werd buiten aangegeven onder de borden. Het ging van 25 gr.C  naar 10 gr. C. De 10 gr. C is ons voorland in Canada. Dus we konden ons er even op voorbereiden. Maar op onze slaapplek (casino ten noorden van Seattle) is het alweer 25 gr.C.

Onderweg kwamen we op de interstate langs een appartementencomplex waar of een brug of een oprit vóór gebouwd wordt. Lang leve het uitzicht!!!

Vanochtend een paar kilometer weer teruggereden naar Hood River. Daar het stadje doorgewandeld. De Columbia River overgestoken naar Washington State. Het was een wel erg smalle brug. Wij zijn een stuk breder dan een normale auto. Als we een vrachtauto of camper daar waren tegengekomen, dan hadden we stapvoets langs elkaar heen moeten rijden.

Aan de Washington kant is een info center. Altijd handig voor wat info. Toen ze vroegen waar we heen willen en we Mt. Saint Helens aangaven zei ze direct dat de doorgaande weg die we daarvoor moeten nemen (Rt 25) nog vanwege sneeuw tenminste een week gesloten blijft. Dat betekent in ieder geval een eind omrijden, maar ook de Interstate (snelweg) nemen in plaats van de binnendoor-wegen, wat onze voorkeur is. Gelukkig konden we wifi van het Info Center gebruiken om een nieuwe weg uit te stippelen.  Gekozen voor de ‘oostelijke variant’ over Yakima.

De weg langs de Columbia River is mooi. Weids uitzicht over de rivier,de oevers en de heuvels erom heen. Onderweg kwamen we een bermbrandje tegen. Dit betekent dat zo’n beetje het hele brandweerkorps uitrukt. Er stonden wel 10 auto’s langs de weg.

Hoe verder je van de rivier afkomt, des te droger en daarmee kaler het wordt.

De Forest Campground, waar we hebben overnacht, ligt aan een kleine weg naar het noorden, richting Mount Hood. Dat dit geen belangrijke doorgaande route is werd ons snel duidelijk. Het eerste uur was het een goede 2-baans weg, waar we slechts 2 auto’s tegenkwamen. Daarna kregen we de keuze tussen een redelijk brede, maar gravel weg of een smalle asfaltweg. We hebben de laatste gekozen. Deze weg werd echter steeds smaller. Bij de enkele tegenliggers moest een van beiden wachten op de uitsparing. Gelukkig was de weg redelijk overzichtelijk. We hadden alleen een kaart van de staat Oregon, maar die was niet zo gedetailleerd. Gelukkig heeft LoLo (onze TomTom) ons goed geholpen. Na totaal 2,5 uur rijden en zo’n 100 km verder hadden we weer een normale weg.

 Aan de voet van Mt.Hood is in de 30-er jaren, in kader van werkeloosheidsproject een grote lodge gebouwd: Timberline Lodge. Deze lodge, die nog volop in gebruik is, kun je bezichtigen. We hoorden dat er ook een rondleiding werd gegeven. Een oudere man vertelde enthousiast over deze lodge en over de bouw. Het zou een rondleiding van drie kwartier zijn, maar we hebben nooit een enthousiaster iemand dan deze man meegemaakt. Bijna anderhalf uur later beëindigde hij de tour. Nadat ik nog heb moeten fungeren als de dochter van de laatst overleden bouwmedewerker aan de lodge, die vorig jaar op 99 jarige leeftijd nog eens op bezoek kwam. De toergids speelde die medewerker. Ik deed er graag aan mee. Heel mooi om mee te mogen maken.

Onderweg nog een korte trail gelopen. Na wat inkopen in Hood River gedaan te hebben en gekookt en gegeten op de parkeerplaats van Walmart zijn we naar de Rest Area in de buurt gegaan voor de overnachting.

Vanochtend in het bos wakker geworden. We stonden met nog 6 anderen op een Forest Campground. Er waren in totaal 18 plaatsen. Clemens had gelezen dat er een Fish Hatchery een paar mijl verderop was. Wij daar naartoe. Voor de afslag naar de Hatchery zagen we allemaal verkeerregelaars. Dan moet er toch wel iets bijzonders zijn. We moesten langs de weg parkeren. Door een van de mensen werd ons verteld dat dit weekend in heel Oregon vrij vissen is. Iedereen mag een visje vangen en dat ook nog mee naar huis nemen. Meestal moet de vis weer terug gegooid worden.

Op de hatchery hadden ze dit jaar voor het eerst een dag georganiseerd voor kinderen.

De kinderen mochten vrij vissen. De hatchery had in een grote vijver de nodige grote vissen (zalm en forel) gegooid. Ieder kind mocht met een vis naar huis. Bij onze ronde rond het meer zagen we dat er echt grote vissen opgehaald werden en soms met kinderhengeltjes, zodat de hulp van de papa’s echt nodig was. Ik wist alleen niet, dat na de vangst de vis een paar harde tikken met een stukhout op de kop kreeg, waarna de vis dood was. Het ene kind stond erbij en keek erna en andere kinderen deden hun handen voor de ogen. Ik vond het wel wat hoor.

De Bold Eagle zat vanuit de boom ook alles gade te slaan. Er zat alleen wat veel hout aan de boom om hem er helemaal goed op te krijgen.

Na zo’n 70 mijl verder te zijn gereden, zijn we weer op een Forest Campground neergestreken. Lekker aan het water met een boekje, handwerkje, pilsje, de zon. Wat wil een mens nog meer?

In Bend gisteren wat gewinkeld…, nadat we onderweg de camper door de truckwash hebben gehaald. Clemens heeft het dak zelf geboend en gepoetst en de medewerker  de rest. Hij  blinkt weer helemaal, maar voor hoelang in het stoffige Amerika.

Vannacht bij Lowe’s (een soort luxe Gamma) op de parkeerplaats overnacht. Tegen 5 uur werd er tegen de camper geklopt. Eerst wacht je af of je het goed hoort. Bij de tweede keer kom je er maar eens uit om te kijken (vanachter het raampje) wat er aan de hand is. Een medewerker van Lowe’s maakt duidelijk dat we de camper verder naar achteren moeten verplaatsen. Nadat we dat hebben gedaan, zet die medewerker zijn auto op die plaats. Blijkbaar hadden we op die onmetelijke parkeerplaats onze camper juist op ‘zijn’ parkeerplek gezet…

Vlakbij Bent ligt het voor toeristen aantrekkelijke plaatsje Sisters. De naam zal zijn afgeleid van de vlakbij gelegen berggroep The Three Sisters. Leuk, gezellig plaatsje met in de kern in semi-authentieke bouwstijl opgetrokken winkels.

Joop en Ine, voor jullie bekend terrein natuurlijk…

Bij de wasserette bespreken we met een mede-‘wasser’ de route voor komende dagen. Hij adviseert ons ook de weg op te rijden, die langs de Metolius River loopt. In deze rivier wordt veel gevist en er liggen enkele Forest campings aan. Mooie weg door het bos. Op een camping langs de rivier zijn we neergestreken.

Vandaag vanaf de Walmart parkeerplaats vertrokken nadat we de mail hebben bijgewerkt bij MacD, die in de Walmart zit. We hadden nog een aantal adressen waar we langs moesten. Maar nadat alle verplichtingen waren gedaan op weg naar Crater Lake (staat Oregon).

Onderweg kwamen we een osprey nest tegen. Er was nog een echtpaar aan het fotograferen, even een praatje en dan weer verder. Aangekomen in Crater Lake Nat’l Park, eerst bij de camping naar het dumpstation. Altijd handig dat dat kan in dit soort parken. Aangezien we de Nat’l Parkpas hebben kunnen we er gratis in en in dit park gratis dumpen. Dat is niet altijd, soms kost het $5,-. 0f soms voor seniors voor de helft.

Hoe hoger we op de krater komen, hoe meer sneeuw we tegenkomen. Het hoogste punt is ongeveer 3.000 meter. Er zijn weinig mensen. Vorig jaar waren we hier eind augustus en toen was het heel druk. Dit meer, dat nog niet helemaal ontdooid was, levert altijd mooie plaatjes op. En de sneeuw, de zon en de blauwe lucht helpen daar ook aan mee.

Maandag besloten om maar weer eens naar de gecultiveerde wereld terug te keren. Van Lassen naar de stad Redding gereden. Van zo’n 2.000m naar ongeveer zeeniveau. Over een afstand van ca 75km liep de weg heel geleidelijk naar beneden. De bedoeling was om eens een middag te winkelen. De temp. gooide echter roet in ’t eten. Het was in Redding zo’n 40 gr. Dan toch maar een overdekte mall in.

Dinsdag zijn we vertrokken naar Klamath Fall, een plaats net over de grens met de staat Oregon. Onder weg reden we langs de Mount Shasta (ca. 4.700m). Bij het gelijknamige plaatsje hebben we bij de Visitor Center info opgevraagd over de weg die tot halverwege de berg loopt. Toen bleek dat het niet gewenst was dat we met de camper die slingerweg zouden nemen. Na wat foto’s van de berg gemaakt te hebben en even door het plaatsje hadden gelopen, zijn we verder noordwaarts gereden.

Onze achterbanden (4stuks) zijn in de loop van deze vakantie aan vervanging toe. Omdat we naar Alaska willen en de wegen in het noorden vaak wat minder zijn, hebben we besloten de banden in Amerika maar te vervangen. In Oregon betaal je geen belasting op goederen. Dat scheelt algauw zo’n 8-10%. Via email hebben we gisteren enkele offertes aangevraagd bij bedrijven in Klamath Falls en er een uitgezocht. Daar vanmiddag maar gelijk langs gegaan, besproken en opdracht tot vervangen gegeven. Dus daar kunnen we voorlopig weer mee vooruit.

Lassen Volcan is een vulkaan, die onderdeel is van de Pacific Ring of Fire, een ring die loopt langs de kusten van de Pacific, dus van Zuid-Amerika, Noord-Amerika, Russische oostkust, Japan naar de Filippijnen en Nieuw-Zeeland. Langs deze kusten liggen een hele reeks van vulkanen. Deze vulkaan is in 1914 en 1915 voor het laatst actief geweest. Een van de foto’s laat een kei zien die toen bijna 5 km van de krater terecht kwam.

Vandaag de 30 Mile Drive van de South entrance naar de North entrance gereden. Deze weg klimt naar 8.700 feet (ca 2.500m), waar een trail begint naar de top van de Lassen mountain. In feite is dit geen berg. Duizenden jaren geleden heeft hier een vulkaan gelegen van ca. 4.000 m. Door een explosie is de top van deze vulkaan er geheel afgeschoten. Er resteren nog 4 (berg)punten, die eerder delen van de flanken van deze vulkaan moeten zijn geweest. De weg ligt in feite in de krater van de oorspronkelijke vulkaan.

Langs deze weg kom je bergmeren tegen, pruttelende en dampende modderputten, lavastenen en nog veel sneeuw. Helaas is de mooiste trail nog gesloten tot mid-juni vanwege de sneeuw die daar nog ligt. Het is nog erg rustig in het park, waardoor je heel rustig kunt rijden en overal kunt stoppen om rond te kijken. En dat onder een zonnige blauwe hemel. Een omgeving om een dag over te doen. Het had alle ingrediënten voor een perfecte dag.

De laatste foto toont een caravan, die we hier steeds vaker zien. Nu staat er eentje tegenover ons op de camping van een echtpaar van onze leeftijd…Het is hier vaak heel groot, maar soms ook erg klein….

Vandaag vroeg vertrokken van onze slaapplaats om van de dag te kunnen genieten. Bij het eerste plaatsje Quincy kwam de sms van Sjoerd binnen dat ze weer goed in Nederland zijn aangekomen. Wij helemaal blij.

We hoorden op de radio dat in het volgende dorp yard and garage sale is. Iedereen rijdt dan van tuin naar tuin. Wij hebben even een hoek uitgekozen waar in twee tuinen het een en ander was uitgestald. Amerika en Nederland verschilt niet zoveel met het aanbod.

Onderweg bij een meer gestopt en wat spotten wij daar ? De ‘Golden Eagle’.

Door naar het Lassen Volcanic Nat’l Park. Het is niet druk en verschillende campings en trails zijn nog gesloten ivm de hoogte, dus ook nog sneeuw.

Wij staan met onze kar op de parkeerplaats bij de zuidelijke ingang, zijnde de “campingsites” voor RV’s. Wij betalen daarvoor $10,--.

Om 13.00 uur zijn we vertrokken voor de wandeling naar een waterval. Het gaat met erg veel stijgen en dalen. Maar onze eerste waterval is een feit.

We hebben Sacramento verlaten en zijn noordwaarts vertrokken. Eerder was het plan om langs de westkust naar boven te gaan, maar hebben er nu voor gekozen om eerst een stuk door het binnenland naar boven te trekken. We zijn op weg naar Lassen Volcanic Nat’l Park; een gebied waar vroeger veel vulkanen waren.

Als je Sacramento verlaat kom je al gauw in de heuvel terecht. Voordeel is dat het verkeer daar ook een heel stuk minder is. De foto’s geven een kleine impressie wat je op z’n rit onderweg weg aantreft…..

Vanochtend vroeg vertrokken, daar we in Sacramento bij Old Sacramento willen parkeren. Op veel highways in California zijn de tussenbermen begroeid met oleanders. In deze tijd staan deze volop in bloei. In Sacramento aangekomen konden we de kar op een speciale RV-plek parkeren voor $10,-- voor de hele dag. Helemaal goed. Dan loop je zo de oude stad in. Bij het Visitor Center een praatgrage man die al een aantal keren op SJiphol is geland. De ‘sch’ is moeilijk voor de Amerikanen. Leuk gesprek dat we na een half uurtje toch maar afgebroken hebben. Via de winkeltjes in Old Town richting Cathedral en The State Capitol. Sacramento is de hoofdstad van California.

Voor we in de State Capitol waren, hebben we geluncht in het park, waar we met een dame aan de praat kwamen. Er waren ons een aantal dingen opgevallen in California die veranderd waren sinds 5 jaar geleden toen we hier ook waren. Er wordt weer veel “road work”verricht wat in de tijd van governor Schwarzenegger helemaal stil lag. Sinds governor Brown er is, is er meer belastinggeld binnengekomen. Zijn wet laat de rijken en zeer rijken meer belasting betalen. Wat ons ook opviel was dat het winkelcomplex tussen the Old Town en het huidige centrum bijna allemaal leeg is. Het plan is (kan dus nog jaren duren) dat er een groot stadion voor basketbal, midden in downtown, gebouwd gaat worden. De projectontwikkelaars verwachten dat door de bouw de locatie populair wordt en vragen nu al meer huur. Dit is door de meeste winkeliers niet op te brengen, waardoor leegstand ontstaat.  Dat winkelcentrum wordt steeds ongezelliger, waardoor steeds minder mensen komen en ook de anderen genoodzaakt zijn om te sluiten.

Na een tour in de State Capital gedaan te hebben en op de foto met “The Bear” voor het kantoor van de Governor, (geschonken door Schwarzenegger aan de bevolking van Californië, die hem toen heeft opgehaald in Aspen Colorado) zijn we weer richting de kar gegaan.The Bear heeft overigens de nick-name: the bacterial bear. Dit omdat iedereen de beer wil aanraken….

Vandaag vroeg opgestaan. Sjoerd en Lisette leveren hun camper weer in bij Cruise Amerika. Ze hebben er 16 dagen mee rondgereden in Nevada, stukje Arizona en door Californië. We rijden samen naar het afleverpunt. Daarna hebben we ze naar het hotel nabij het vliegveld gebracht en vervolgens in hartje San Francisco afgezet. We vonden het gezelschap heel gezellig en hebben met enige weemoed afscheid genomen.

Bij het verlaten van San Francisco reden we tegen enkele van die, voor San Francisco karakteristieke hele steile wegen aan. Als je dan de TomTom negeert, zegt ze: make aU-turn. Dat is met een camper al niet zo handig, laat staan in het verkeer in San Francisco…Maar alles is goed gekomen.

Aan beide zijden van de Golden Gate Bridge enkele foto’s gemaakt en door in de richting van Sacramento.

Na het gezamelijke koffiemoment de ‘kuierlatt’n’ ondergebonden en op weg naar Santa Cruz. Op de Boardwalk-kermis was het nu veel rustiger dan gisteren. Er onze Dutch-lunch genuttigd. ’s Middags door downtown gewandeld. Leuke winkeltjes. Sjoerd trakteerde ons op een ijsje: $3,00 for one cone. Er hing echter een aanbieding: Tuesday from 1 to 4 hr $1,00. Laat het nu net dinsdagmiddag zijn….

Doorgelopen naar Steamer Lane, dé plek voor de surfers. Hoewel het rustig water was, waren er toch af en toe mooie golven. Sjoerd helemaal in z’n element. Deze surfplek, waar ook regelmatig belangrijke surfwedstrijden worden gehouden, kan ook een gevaarlijke plek zijn. Er zijn enkele herdenkingsplekken waar surfers zijn omgekomen.

Ter afsluiting nog even over de pier gelopen. Er moesten nog enkele souvenirs worden gescoord.

Toen we weer terug waren op onze (haven)camping waren we t aan een lekkere maaltijd. Dat heeft Marion perfect ingevuld. Lekkere pasta!

Op weg naar Santa Cruz  langs Mission San Juan Bautista. Dit is een Mission die door de staat Californië is overgenomen en ondergebracht in een State HistoricPark. Hier horen nog een aantal (houten) gebouwen bij uit vervlogen tijden; onder meer een oud hotel en salon. Bij de plaatselijke klokkenmaker een praatje gemaakt. Hij heeft allerlei klokken, oude,  nieuwe, gekke, koekoeksklokken en nog veel meer. Hij liet ons enthousiast de nieuwe Japanse rage zien, waarbij de wijzerplaat indelen uit elkaar gaan, allerlei figuurtjes achter tevoorschijn komen en tegelijk allerlei deuntjes te horen zijn.

In het begin van de middag kwamen we aan op de camping (slechts12 plaatsen) in de plezierhaven van Santa Cruz. Hier hebben we 2 plaatsen voor twee nachten gereserveerd. Even later arriveerden ook Sjoerd en Lisette er met hun Cruise America camper. Hoewel het slechts 10 dagen geleden was dat we afscheid hadden genomen in Bryce Canyon, was het weer erg leuk om ze weer te zien en hun ervaringen te horen; o.m. Grand Canyon, Route 66, Death Valley, Sequoia Nat’l Park.

In de namiddag zijn we nog even naar de Boardwalk van Santa Cruz gelopen. Dat is die grote gekke kermis langs het strand. Waarschijnlijk omdat het nog de vrije maandag van het holiday weekend was, was het erg druk.

Vanuit Soledad via een binnendoor weg naar Carmel aan de Pacific gereden. Mooie rustige weg, maar de weg werd steeds smaller. Uiteindelijk kwamen we bij de ingang van een State Park uit. Navraag leerde dat we 5 mijlen eerder een afslag hebben gemist. Toen we zo’n 5 mijlen hadden teruggereden was de oorzaak duidelijk. Een of andere joker had het bord omgedraaid, zodat wij tegen de achterkant aankeken… Niet getreurd, het was een mooie weg door de bergen, die ons overigens ook wat meer tijd kostte dan verwacht.

Carmel is een bekend toeristisch plaatsje, dat zeker in zo’n holiday weekend druk wordt bezocht. We wisten dat je voor een parkeerplaatsje in Carmel vroeg moet zijn. Daar aangekomen kwamen we al in een stroom van auto’s te staan die het dorpje in wilden. Omdat dan de kans op een parkeerplek voor een camper wel heel klein is, zijn we verder gereden naar de vlakbij gelegen 17 Mile Drive bij Pebble Beach, een bekende golf course. De 17 Mile Drive loopt door bos en met name langs de kust. Hier gelukkig ruime parkeerplaatsen. En met zon, blauwe lucht, zacht briesje, circa 20 gr., zee, golven, dieren en wandelpaden…. voldoende ingrediënten om een dagje relaxt te genieten.

Op de Rest Area, waar we vannacht hebben geslapen, staat informatie over een Mission in de buurt, maar die erg afgelegen ligt. Het is voor ons niet ver om, maar tevens een route door het binnenland; weg van de snelweg. In de boeken wordt deze Mission San Antonio de Padua als de meest authentieke aangeprezen. Het is het omrijden zeker waard. Bij deze Mission, die in the middle of nowhere ligt, waan je je inderdaad twee eeuwen terug in de geschiedenis. We komen binnen met een ander stel en de dame in de gift store begint, na ons te verwelkomen, enthousiast te vertellen over deze Mission.

In haar verhaal geeft zij aan hoe ze aan geld voor het noodzakelijke onderhoud komen. Ze verkopen onder meer kunst van betrokken kunstenaars. Maar vanwege de afgelegen ligging komen er weinig bezoekers. Al pratend en naar aanleiding van vragen geeft zij aan dat de Californische overheid in verband met aardbevingsgevaar nieuwe bouwvoorschriften heeft voorgeschreven. Ook aan bestaande publieke gebouwen (denk aan kantoren, hotels en andere gebouwen waar veel mensen samen komen, zoals kerken etc.) nieuwe eisen worden gesteld. Om deze Mission te laten voldoen aan de geldende eisen, moet voor $15 miljoen worden verbouwd. Zo niet, dan moet de Mission worden gesloten. Dit is niet op te brengen. Dit geldt natuurlijk voor heel veel gebouwen in Californië. De dame vertelt met een 'bevlogenheid', waardoor je de neiging krijgt om een aanslag op je portemonnee te plegen...

Via de binnenwegen door naar Soledad. Ook weer een Mission. Opvallend is dat we in beide Missions een oud schilderij van St.Christoffel zien hangen. Helaas moeilijk goed te fotograferen.

Het is vrijdag en het Memorial Weekend begint. Dit holiday weekend is ter herinnering aan alle omgekomen soldaten en alle soldaten die nu 'on duty' zijn. De Amerikanen hebben dan ook de maandag vrij, dus een lang weekend. Veelal zijn de scholen vanaf nu gesloten, grote vakantie tot mid-augustus. Dit weekend gebruiken de Amerikanen om massaal de camper, caravan, 5th-wheel en tent van ‘stal’ te halen en er een weekend op uit te trekken. De hele dag veel vakantieverkeer op de weg.

Wij wilden in eerste instantie via de kustweg (Hwy 1) naar het noorden rijden, circa 200 km. Maar bijna alle campings in Amerika zijn dit weekend al lang van tevoren volgeboekt; zeker langs de kust. Omdat er weinig plaatsen onderweg zijn die (voor ons) geschikt zijn voor (vrije) overnachting, besluiten we een weg te nemen die meer in ’t land ligt. Hier zijn onder meer truck stops waar je ook met de camper vrij mag overnachten.

 We rijden door een streek waar wijn en aardbeien wordt verbouwd. Ook zien we hier een soort kas die wij niet kennen. In Santa Maria stoppen we op een mall. Daar blijken 2 Walmart’s te zijn. ‘Onze’ eerste blijkt een traditionele te zijn; allerlei waren maar dit keer een kleine food-afdeling. De 2^e, de Walmart Neighbourhood store, blijkt juist een uitgebreide food store te zijn met een klein aantal andere primaire artikelen. Deze formule zijn we nog niet eerder tegen gekomen.

In San Luis Obispo is weer een Mission. Leuke kerk met 2 beuken in L-vorm. Deze plaats heeft nog een uitgebreid, gezellig centrum met diverse soorten winkels. Door de vele bomen loopt je prettig in de schaduw. Als we om 16:45u in San Miguel bij de volgende Mission aankomen, blijkt deze net gesloten te zijn. Maar de kerk is gelukkig nog we open. Op de parkeerplaats staan diverse bomen. We besluiten hier in de schaduw te blijven om te koken en te eten.

Vannacht even ten noorden van LA ‘gekampeerd’. Met een klein stukje omrijden kunnen we ook iets meepikken van Beverly Hills en Hollywood. Dit was een misrekening. We kwamen in de file terecht en de afslagen die wij wilden hebben waren geblokkeerd door wegwerkzaamheden. We hebben nog wel een stukje van Sunset Boulevard gereden en toen maar via Santa Monica langs de kust richting het noorden. Door de bewolking was het rustig aan de beach, maar natuurlijk wel enkele surf diehards. Overigens wel lekkere temp ca 22 gr. Aan Sunset zijn weinig huizen te zien. Veel hoge muren, vaak met prachtig overhangende bloeiende stuiken/bomen en veel palmen. Bij het strand zagen we overvliegende pelikanen.

Ook de aardbeien zijn blijkbaar rijp. Hele velden waar vele Mexicanen aan het plukken zijn.

We hebben 2 Old Missions bezocht. Dit zijn kerkjes, van oorsprong uit de 18^e eeuw, opgezet door Franciscanen. Ze zijn toen om de ca 50 km vanaf Mexico tot aan Noord-Californië gebouwd voor het missiewerk. De laatste van de 2 staat in Solvang. Dat blijkt een ‘Deens’ plaatsje te zijn. Zelf noemen ze het the Danish capital of America. De gebouwen/winkeltjes zijn allemaal in Deense stijl neergezet. Het trekt heel wat Amerikaanse toeristen.

Een auto met laadbak is altijd handig, onder meer om je honden mee te nemen. Dit zie je hier vaak. De beestjes hebben blijkbaar een goed evenwichtsgevoel.

In Barstow is een  fashion outlet. Die kunnen we moeilijk laten liggen, hoewel we niet vaak scoren. Dit keer plankje om de uien te snijden, een paar leren motorhandschoenen voor de dame en een soort sweater (voor de man) voor ’s-nachts als het koud wordt in Alaska…

Helaas zijn op dit traject in Californië niet veel alternatieven dan alleen de interstate. Wel weer leuk als je door een glimmende tankauto rechts wordt ingehaald en dan je eigen camper daarin gespiegeld ziet…

Op weg naar de westkust wilden we Los Angelos mijden. Boven LA ligt een natuurgebied waar een kronkelige,maar erg rustige weg (bijna 100 km) dwars doorheen loopt naar het westen. Deze weg (Rt 2) blijkt boven over een bergrug te lopen. We hadden aan de noordzijde ver uitzicht, maar aan de zuidzijde (kant van LA) was het mistig. Onderweg mooie bloemen. Een eldorado voor Marion. De yuca (?) met bloem/pluim is zo’n 4 meter hoog. De paarse bloemen heeft Marion uit de rijdende auto gefotografeerd… en de rode ?? hebben we in de 100 km 4 keer gezien. Aan het einde van de weg draaiden we ineens de interstate met 10 banen weer op. Zo ben je alleen en zo weer in de drukte.

Vanavond staan we bij Sam’s Club, waar tegenover een coin laundry is. Dus het bed maar eens even gedaan. Een wasserette met meer dan 80 wasmachines en 85 drogers, Spaanse muziek, Spaanse televisie en bijna alleen maar Spaans sprekende  vaders- moeders en kinderen. Heel gezellig allemaal...

We reden Las Vegas uit op een 8-baansweg. Kwamen langs diverse nieuwbouwwijken, waarvan hier een foto. Verder door de woestijn van Zuid-Nevada en een gedeelte in Californië. Het is een zeer droge wereld. We hebben een aantal foto’s van onderweg. Onderweg nog een ‘tornado’ in het weiland gezien. In Primm (opde grensvan Nevada-Califoirnië) nog naar een outlet geweest, alwaar een sjaal en pannenkoekenmes gescoord. Ook kwamen we een GROTE Lamp in het ‘weiland’ tegen en waarvoor???? Wij konden het niet bedenken.

We mogen vanavond bij Home Depot (soort Gamma) staan, die ook internet heeft voor ons. Erg prettig.