Ons boondock-adres was nog ruim 10km voor de plaats Campbell River. Dus met de kar naar downtown. De weg loopt langs de Strait of Georgia. Op enkele parkeerplaatsen gestopt om van het uitzicht over het water te genieten. Daar zagen we enkele grote roofvogels rondvliegen. Bij navraag bij een passant blijken het jonge bald eagles te zijn, die nog niet de witte kop hebben.

De auto bij de bijna 200m lange pier geparkeerd. Op de pier waren enkele hengelaars. Toen we met een aan de praat kwamen, wees hij ons op een groep orca’s die in de verte zwommen. Helaas alleen de ‘luchtfontein’ ervan gezien.

Op het plein bij het Info Center was een middagperformance door een zangeres. Mooi moment om de lunch bij te nuttigen. Op de middagwandeling kwamen we langs de cemetery of First Nation people.

Na het diner van gisteravond bij het gastpaar heeft Marion hen uitgenodigd op een pasta-diner in onze camper. Tijdens het voortreffelijke eten van Marion hebben we onze conversatie van gisteravond bij ons voortgezet. Het was weer een gezellige avond.

Maandag wasdag, daar hebben we ons maar eens aan gehouden. Claudia, de Duitse buurvrouw wilde graag mee daar haar waszak ook vol zat. Adres opgezocht, daar naartoe gereden. Maar … geen coin laundry te vinden. Na hier en daar navraag 1 km terug bij het Shell station er één gevonden. Dus gezellig samen aan de was. Nadien toch maar weer afscheid genomen.

We hebben lekker aan het water onze lunch gebruikt.

Voor vandaag hadden we een boondock-afspraak bij mensen even voor Campbell River. Daar aangekomen werden we hartelijk ontvangen door de heer des huizes. Ook gelijk uitgenodigd voor het diner. We hebben er heerlijk gegeten en gezellig nagetafeld. De gastvrouw had erg haar best gedaan. Zij zijn ook met reizen begonnen voor langere tijd. We konden heel wat ervaringen uitwisselen. Al met al een hele gezellige ervaring.

Vanuit Port Alberni terug naar de oostkust van Vancouver Island passeer je Little Qualicum Falls Provincial Park. Enkele dagen eerder kregen we tijdens een praatje met een ‘local’ de tip om daar te gaan wandelen. Je hebt vakantie, dus tijd.. waarom niet…. De Little Qualicum River heeft in het park een Upper Fall en een Lower Fall. De trail loopt van de lower naar de upper en als je de rivier oversteek aan de andere kant weer naar beneden. Op verschillende plekken in het bos heb je een mooie kijk op het water en de rotsen. Leuk voor een paar ‘kiekjes’.

Aan de oostkust rijd je tegen de Strait of Georgia aan, de waterweg tussen het vasteland en het eiland. Daar de camper langs de kant geparkeerd en de stoeltjes buiten gezet. Wat een leven….

Toen we de parkeerplaats van Walmart opreden stond de camper met Duits kenteken daar ook. Deze Knaus uit Berlijn stond de afgelopen 4 dagen waar wij overnachtten telkens ook. Dus maar even een praatje maken en ‘s avonds uitgenodigd voor een drankje. Het blijkt een vrouw te zijn die een half jaar in der eentje door Amerika en Canada trekt. Ze heeft in maart de camper vanuit Hamburg verscheept naar Baltimore. Vandaar is ze door het zuiden en westen van Amerika gereden en  heeft alle bekende Nationale Parken bezocht. En nu via Olympia Nat’l Park (nabij) Seattle naar Vancouver Island overgestoken. Via het zuiden van Canada moet ze eind september in Halifax zijn. Vandaar wordt de camper weer teruggebracht naar Hamburg. Voor de geïnteresseerden: one way kost ongeveer €2.500.

Bij Ucluelet aan de westkust is een hele mooie trail aangelegd op een schiereiland nabij de vuurtoren: the Wild Pacific Trail. De trail van 2,5 km loopt door een bos op de kustpunt, waarbij je om de 50m een verrassende uitkijk hebt over de Pacific en de inhammen bij dit plaatsje. Een ontzettend mooi pad. Toen de bewolking optrok, werd het zelfs warm. De jassen konden weer uit.

Marion begint een ‘neus’ te krijgen voor bald eagles.

Donderdag vanuit Port Alberni naar Pacific Rim Nat'l Park, nabij Tofino. Dit is aan de westkust van Vancouver Island. De weersverwachting was erg slecht. Maar wij hadden twee dagen in het Nat.Park gereserveerd.

Het weer was inderdaad HEEL slecht. We zijn op onze plaats gaan staan en het over ons heen laten komen. Vandaag begon met regen. Dus de poncho aan, want stel dat het weer de hele dag zou regenen. Het miezerde en werd gaandeweg droog. Aan het eind van de wandeling van 3 uur over het strand, waar in het begin alleen wij waren en 1 surfer, begon de zon door te komen.

Na de lunch in de kar toch weer richting strand. Het blijft trekken. Lekker in de zon, beetje lopen en kijken. En we werden verblijd met een Bald Eagle en zeesterren.

Vandaag blijven we in de omgeving van Port Alberni. Er zijn verschillende activiteiten in de buurt, dus besluiten nog een nachtje bij Walmart te blijven.  We gaan naar een waterval met een visladder. Dit is in een Provincial Park. Daar kun je in Canada gratis in. Voor de State Parks in de VS moet je day use betalen. Het is zo’n 14 km van hier via een rustige bosweg. Bij de waterval en visladder staat de nodige informatie. Na zo’n 4 jaar keert de volwassen zalm terug naar de geboortegrond om kuit te schieten. Dat betekent dat ze in de rivier tegen de stroom op moeten zwemmen. Om de zalmen een handje te helpen zijn bij watervallen (en bij dammen) een vistrap gebouwd, zodat het hoogte verschil verkleind wordt. De meeste zalmsoorten komen hier in het najaar. De steelhead komt ook in andere jaargetijden hier in kleinere aantallen voor. We hebben er een aantal uit het water zien springen, maar op de foto vastleggen lukte niet.

Toen op naar de fish hatchery. Hier kweken ze zalm, die bij een bepaalde grootte in de rivier wordt uitgezet. Deze ligt 7 km van de weg af. Ze geven bij de weg aan dat die open is. Dat is die ook wel, er zijn alleen helemaal geen activiteiten. In mei wordt jonge zalm uitgezet en in het najaar wordt zalm gevangen voor de kuit en voor wetenschappelijk onderzoek. Maar nu dus niets te zien.

Op naar het Sproat Lake. Daar hebben we een wandeling gemaakt. Sproat Lake is ook de thuishaven van de blusvliegtuigen (water bombers). Dit zijn watervliegtuigen uit de 2^e wereldoorlog, die zijn omgebouwd voor de bestrijding van bosbranden.

De laatste stop was de haven van Port Alberni. Deze haven  ligt in een fjord, zo’n 100km van de Pacific. Hier komen vooral zeeschepen om hout op te halen. Lekker op de kade gezeten. En dan is de dag zo weer voorbij. Dus op naar “huis”.

Het was weer een leuke dag met dit keer een klein zonnetje en zo’n 20gr.

Op weg naar de westkust even langs een RV-parts-zaak. De rubbers rond de dakramen zijn verhard door de zon. Omdat we naar Alaska gaan en wij geen liefhebbers van mosquito’s zijn, hebben we nieuwe rubbers gekocht zodat de dakramen beter afsluiten. Zal blijken of het helpt.

Op de weg naar Tofino (westkust) passeer je Cathedral Grove. Dit is een bos met pines (den) en cedars die tot 800 jaar oud zijn. Dit bos is voor veel voorbijgangers een tussenstop, maar er zijn een beperkt aantal parkeerplaatsen. Toevallig reed er net een auto weg, waar we snel in konden steken. Aan beide kanten van de weg kun je een mooie boswandeling maken. Dus wij de auto uit. Het zijn wandelingen waar iedereen foto’s maakt. Ook de vraag van ons aan anderen en anderen aan ons. “Zal ik van jullie samen een foto maken?” wordt dan gretig gebruik gemaakt.

Toen we weg wilden, sprak de ‘ambassador’ van het Visitor Center van Port Alberni ons op de parkeerplaats aan. We moesten zeker dat plaatsje, dat een kleine 10 km verderop ligt, aandoen en info bij het Visitor Center ophalen. Daar kregen we enkele suggesties voor vanmiddag en morgen.

Vanmiddag de trail naar ‘the hole in the wall’ gewandeld en naar de waterval. Leuke wandeling, maar ook een beetje steil. Om risico’s te mijden heeft Marion de waterval deels vanaf de foto’s bekeken.

Zondag afscheid genomen op ons boondock-adres. Een heel gezellig adres, waar we altijd van harte welkom zijn. Onderweg naar de boot regende ’t nogal hard. Dit waren we lange tijd niet meer zo gewend. We hadden de dag ervoor gereserveerd voor de boot om geen risico te lopen. De overtocht naar Vancouver Island verliep rustig. Rustig water, wel erg winderig buiten. Ook bij Walmart in Nanaimo waren we van harte welkom, hier hebben ze zelfs WMguest Wifi. Daar worden we blij van.

Vandaag, maandag, zijn we met de bus downtown Nanaimo gegaan. Wij konden vanaf onze slaapplek zo in de bus stappen en waren voor C$2,50 na 3 kwartier downtown. Eerst naar het Bastion, waar iedere dag om 12.00 uur het kanon wordt afgevuurd. Dit om de kanonnen in herinnering te houden die hier rond 1850 hebben gestaan ter verdediging maar nooit zijn gebruikt. Een harde knal en dat was dat. Nanaimo heeft zo’n 80.000 inwoners en is de grootste stad op Vancouver Island. Het heeft een klein centrum (beperkt aantal winkels). Het ligt aan het water waarlangs een promenade loopt. Hier kun je lekker in het zonnetje de lunch gebruiken.  Met het watervliegtuig kun je van hier naar de omliggende plaatsen, zoals Victoria, Vancouver en Tofino. We hadden mooi Hollands weer, 21 gr. met een zonnetje, heerlijk.

Vrijdag (13^e) zijn we met de skytrain (metro) van onze slaapplaats in Surrey naar Vancouver gegaan. Wim (neef van Marion) stond ons al op te wachten bij het metrostation. Zijn eerste vraag was: houden jullie van voetbal? Ik zei dat vind ik vreselijk. Dat komt goed uit, zei Wim, want dan gaan we nu eerst om 12u Spanje-Nederland kijken. We hebben het centrum achter ons gelaten en zijn met hem naar zijn appartement gegaan. Hij heeft een mooi appartement met uitzicht op the English Bay Beach, hartje Vancouver. De heren hebben genoten. Leuk ook voor Clemens om het te kunnen zien. Waarschijnlijk de eerste en de laatste wedstrijd die hij kan zien. En dan deze uitslag!!!

Na de wedstrijd lekker geluncht van de door Wim geprepareerde huzarensalade. Helaas was het weer niet zoals wij gewend zijn in Vancouver (bewolkt ca18gr.). Met een jas aan en een paraplu in de aanslag hebben we langs de kust en door Stanley Park een lange wandeling gemaakt. Een mooie gelegenheid om over van alles en nog wat te praten. We kwamen nog een coyote tegen, die liep al enkele dagen in de buurt rond. ‘s Avonds lekker gechineest.  

Zaterdagmorgen was het een beetje druilerig weer. Dus lekker rustig aan ontbijten, koffie drinken en toen een kaartje gelegd. Grof om geld gespeeld. Wel C$0,05 per kaart. We hebben de kosten er weer uit…. Om 2u kwam de Naked Bike Ride Vancouver 2014 langs het appartement. (This is a celebration of creativity, individuality and at the same time a protest against car culture and oil spills). Een goede reden dus om naakt op de fiets door de stad te gaan. Dat moesten we natuurlijk zien. Maar aangezien het koud en nat was en slechts zo’n 90 bikers meededen, wordt het volgende week zaterdag nog een keertje georganiseerd. Ze verwachten er dan bij beter weer enkele duizenden. Vanaf het balkon hadden we een mooi overzicht.

Na de (late) lunch nog een wandeling gemaakt en de 2^e helft van Engeland-Italië gekeken.

Omdat Wim voor de avond een afspraak had in de richting van onze slaapplaats, zijn we gezamenlijk met de Skytrain richting Surrey gereden. In de metro hebben we afscheid genomen. Wim nog eens: hartelijk bedankt voor je gastvrijheid en gezelligheid. Bedankt!!

Vandaag de Amerikaans-Canadese grens gepasseerd op een kleinere overgang vlak bij de kust. Was redelijk rustig, maar kwamen in de verkeerde rij terecht. Als je keuze hebt tussen ‘passenger cars’ en ‘trucks’  twijfel je even wat je bent. Toch maar ‘truck’ gekozen en fout dus. Staan we tussen een rij vrachtwagens. De Canadese douanière heeft er blijkbaar begrip voor. Na een paar vragen beantwoorden (hoelang in Canada? eigen camper? etc) mogen we doorrijden.

In Canada eerst maar eens boodschappen gedaan, want je mag geen verse waren over de grens brengen. Het ‘leven’ is in Canada toch wel een stuk duurder dan in USA, maar enigszins vergelijkbaar met Nederland.

In de namiddag aangekomen op ons ‘boondock’-adres in Surrey, een voorstad van Vancouver. Vorig jaar hebben we met de camper ook enkele dagen op de oprit bij Wayne en Petra gestaan. Na een hartelijk welkom gaven ze aan dat ze vanavond met vrienden ‘om de hoek’ Grieks gaan eten in een feesttent van de Grieks Orthodoxe kerk. Of we zin hebben om mee te gaan. Gezellig met z’n zessen lam gegeten. Na het eten nodigde Wayne ons uit voor een ijsje in de eerste Dairy Queen-ijssalon.

Hoera Hoera !!

Gefeliciteerd

Groot feest

Beiden het diploma in the pocket

Dikke knuffel

Vandaag vanaf het Casino vertrokken richting de Canadese grens. Bij het immense Casino ook een aparte parkeerplaats voor campers, waar iedereen 7 dagen gratis mag staan. Wij hebben natuurlijk aan 1 nacht genoeg.  We hebben, vlak voor de Canadese grens dezelfde camping gereserveerd als vorig jaar toen we naar Vancouver gingen. Mooie camping. Omdat we lid zijn van Pasport America krijgen we 50% korting. Een camping met vriendelijke mensen en alle faciliteiten zijn aanwezig.

Voordat we echt op weg kunnen, hebben we eerst nog een lijstje  af te werken voordat we morgen Canada in gaan. Hierbij de lijst: Cabela voor bearspray, gasspray voor als we een beer tegenkomen,  Home Depot voor duct tape en internet, Walmart voor een aantal boodschappen op huishoudelijk gebied., Camping World voor een aantal dingen voor de camper, maar ze hebben er maar eentje van het lijstje, Pilot voor benzine en Barnes & Nobles voor de MilePost, boek over ‘mile by mile’ naar Alaska. En dan zijn we nog 12 miles vanaf de camping. Zo kun je de dag dus ook doorbrengen. Op  de camping de vriezer ontdooien, mijn werk. Clemens de gaten in de cover plakken (doek over camper voor winterstalling). Dan douchen, eten, de was doen en dan nog even wandelingetje naar de Pacific Ocean (klinkt lekker decadent), maar die is aan het einde van de straat.

Onderweg kwamen we een blinkende vrachtauto tegen. Dat de chauffeur nog tijd heeft om te rijden, zo blinkt z’n karretje. Het huis in aanbouw op weg naar de Ocean: spaanplaat en plankjes. Zal toch stevig zijn…

Vandaag toch weer meer gereden dan de bedoeling was. We zijn op weg naar Vancouver waar we donderdag “moeten” zijn. We wilden eerst voor Seattle overnachten, maar omdat het nog vroeg in de middag was, hebben we besloten tot voorbij Seattle te rijden.

Het eerste stuk ging door de bergen. Het is verbazingwekkend hoe breed de “middenberm” soms kan zijn. Dan kom je ineens weer op een heel vlak gedeelte met de bergen in je achtertuin. Dit leek mij ook wel iets. Na de lunch moesten we over de een pas. Daar werd gelijk de lucht erg grauw, en de temperatuur werd buiten aangegeven onder de borden. Het ging van 25 gr.C  naar 10 gr. C. De 10 gr. C is ons voorland in Canada. Dus we konden ons er even op voorbereiden. Maar op onze slaapplek (casino ten noorden van Seattle) is het alweer 25 gr.C.

Onderweg kwamen we op de interstate langs een appartementencomplex waar of een brug of een oprit vóór gebouwd wordt. Lang leve het uitzicht!!!

Vanochtend een paar kilometer weer teruggereden naar Hood River. Daar het stadje doorgewandeld. De Columbia River overgestoken naar Washington State. Het was een wel erg smalle brug. Wij zijn een stuk breder dan een normale auto. Als we een vrachtauto of camper daar waren tegengekomen, dan hadden we stapvoets langs elkaar heen moeten rijden.

Aan de Washington kant is een info center. Altijd handig voor wat info. Toen ze vroegen waar we heen willen en we Mt. Saint Helens aangaven zei ze direct dat de doorgaande weg die we daarvoor moeten nemen (Rt 25) nog vanwege sneeuw tenminste een week gesloten blijft. Dat betekent in ieder geval een eind omrijden, maar ook de Interstate (snelweg) nemen in plaats van de binnendoor-wegen, wat onze voorkeur is. Gelukkig konden we wifi van het Info Center gebruiken om een nieuwe weg uit te stippelen.  Gekozen voor de ‘oostelijke variant’ over Yakima.

De weg langs de Columbia River is mooi. Weids uitzicht over de rivier,de oevers en de heuvels erom heen. Onderweg kwamen we een bermbrandje tegen. Dit betekent dat zo’n beetje het hele brandweerkorps uitrukt. Er stonden wel 10 auto’s langs de weg.

Hoe verder je van de rivier afkomt, des te droger en daarmee kaler het wordt.

De Forest Campground, waar we hebben overnacht, ligt aan een kleine weg naar het noorden, richting Mount Hood. Dat dit geen belangrijke doorgaande route is werd ons snel duidelijk. Het eerste uur was het een goede 2-baans weg, waar we slechts 2 auto’s tegenkwamen. Daarna kregen we de keuze tussen een redelijk brede, maar gravel weg of een smalle asfaltweg. We hebben de laatste gekozen. Deze weg werd echter steeds smaller. Bij de enkele tegenliggers moest een van beiden wachten op de uitsparing. Gelukkig was de weg redelijk overzichtelijk. We hadden alleen een kaart van de staat Oregon, maar die was niet zo gedetailleerd. Gelukkig heeft LoLo (onze TomTom) ons goed geholpen. Na totaal 2,5 uur rijden en zo’n 100 km verder hadden we weer een normale weg.

 Aan de voet van Mt.Hood is in de 30-er jaren, in kader van werkeloosheidsproject een grote lodge gebouwd: Timberline Lodge. Deze lodge, die nog volop in gebruik is, kun je bezichtigen. We hoorden dat er ook een rondleiding werd gegeven. Een oudere man vertelde enthousiast over deze lodge en over de bouw. Het zou een rondleiding van drie kwartier zijn, maar we hebben nooit een enthousiaster iemand dan deze man meegemaakt. Bijna anderhalf uur later beëindigde hij de tour. Nadat ik nog heb moeten fungeren als de dochter van de laatst overleden bouwmedewerker aan de lodge, die vorig jaar op 99 jarige leeftijd nog eens op bezoek kwam. De toergids speelde die medewerker. Ik deed er graag aan mee. Heel mooi om mee te mogen maken.

Onderweg nog een korte trail gelopen. Na wat inkopen in Hood River gedaan te hebben en gekookt en gegeten op de parkeerplaats van Walmart zijn we naar de Rest Area in de buurt gegaan voor de overnachting.

Vanochtend in het bos wakker geworden. We stonden met nog 6 anderen op een Forest Campground. Er waren in totaal 18 plaatsen. Clemens had gelezen dat er een Fish Hatchery een paar mijl verderop was. Wij daar naartoe. Voor de afslag naar de Hatchery zagen we allemaal verkeerregelaars. Dan moet er toch wel iets bijzonders zijn. We moesten langs de weg parkeren. Door een van de mensen werd ons verteld dat dit weekend in heel Oregon vrij vissen is. Iedereen mag een visje vangen en dat ook nog mee naar huis nemen. Meestal moet de vis weer terug gegooid worden.

Op de hatchery hadden ze dit jaar voor het eerst een dag georganiseerd voor kinderen.

De kinderen mochten vrij vissen. De hatchery had in een grote vijver de nodige grote vissen (zalm en forel) gegooid. Ieder kind mocht met een vis naar huis. Bij onze ronde rond het meer zagen we dat er echt grote vissen opgehaald werden en soms met kinderhengeltjes, zodat de hulp van de papa’s echt nodig was. Ik wist alleen niet, dat na de vangst de vis een paar harde tikken met een stukhout op de kop kreeg, waarna de vis dood was. Het ene kind stond erbij en keek erna en andere kinderen deden hun handen voor de ogen. Ik vond het wel wat hoor.

De Bold Eagle zat vanuit de boom ook alles gade te slaan. Er zat alleen wat veel hout aan de boom om hem er helemaal goed op te krijgen.

Na zo’n 70 mijl verder te zijn gereden, zijn we weer op een Forest Campground neergestreken. Lekker aan het water met een boekje, handwerkje, pilsje, de zon. Wat wil een mens nog meer?

In Bend gisteren wat gewinkeld…, nadat we onderweg de camper door de truckwash hebben gehaald. Clemens heeft het dak zelf geboend en gepoetst en de medewerker  de rest. Hij  blinkt weer helemaal, maar voor hoelang in het stoffige Amerika.

Vannacht bij Lowe’s (een soort luxe Gamma) op de parkeerplaats overnacht. Tegen 5 uur werd er tegen de camper geklopt. Eerst wacht je af of je het goed hoort. Bij de tweede keer kom je er maar eens uit om te kijken (vanachter het raampje) wat er aan de hand is. Een medewerker van Lowe’s maakt duidelijk dat we de camper verder naar achteren moeten verplaatsen. Nadat we dat hebben gedaan, zet die medewerker zijn auto op die plaats. Blijkbaar hadden we op die onmetelijke parkeerplaats onze camper juist op ‘zijn’ parkeerplek gezet…

Vlakbij Bent ligt het voor toeristen aantrekkelijke plaatsje Sisters. De naam zal zijn afgeleid van de vlakbij gelegen berggroep The Three Sisters. Leuk, gezellig plaatsje met in de kern in semi-authentieke bouwstijl opgetrokken winkels.

Joop en Ine, voor jullie bekend terrein natuurlijk…

Bij de wasserette bespreken we met een mede-‘wasser’ de route voor komende dagen. Hij adviseert ons ook de weg op te rijden, die langs de Metolius River loopt. In deze rivier wordt veel gevist en er liggen enkele Forest campings aan. Mooie weg door het bos. Op een camping langs de rivier zijn we neergestreken.

Vandaag vanaf de Walmart parkeerplaats vertrokken nadat we de mail hebben bijgewerkt bij MacD, die in de Walmart zit. We hadden nog een aantal adressen waar we langs moesten. Maar nadat alle verplichtingen waren gedaan op weg naar Crater Lake (staat Oregon).

Onderweg kwamen we een osprey nest tegen. Er was nog een echtpaar aan het fotograferen, even een praatje en dan weer verder. Aangekomen in Crater Lake Nat’l Park, eerst bij de camping naar het dumpstation. Altijd handig dat dat kan in dit soort parken. Aangezien we de Nat’l Parkpas hebben kunnen we er gratis in en in dit park gratis dumpen. Dat is niet altijd, soms kost het $5,-. 0f soms voor seniors voor de helft.

Hoe hoger we op de krater komen, hoe meer sneeuw we tegenkomen. Het hoogste punt is ongeveer 3.000 meter. Er zijn weinig mensen. Vorig jaar waren we hier eind augustus en toen was het heel druk. Dit meer, dat nog niet helemaal ontdooid was, levert altijd mooie plaatjes op. En de sneeuw, de zon en de blauwe lucht helpen daar ook aan mee.

Maandag besloten om maar weer eens naar de gecultiveerde wereld terug te keren. Van Lassen naar de stad Redding gereden. Van zo’n 2.000m naar ongeveer zeeniveau. Over een afstand van ca 75km liep de weg heel geleidelijk naar beneden. De bedoeling was om eens een middag te winkelen. De temp. gooide echter roet in ’t eten. Het was in Redding zo’n 40 gr. Dan toch maar een overdekte mall in.

Dinsdag zijn we vertrokken naar Klamath Fall, een plaats net over de grens met de staat Oregon. Onder weg reden we langs de Mount Shasta (ca. 4.700m). Bij het gelijknamige plaatsje hebben we bij de Visitor Center info opgevraagd over de weg die tot halverwege de berg loopt. Toen bleek dat het niet gewenst was dat we met de camper die slingerweg zouden nemen. Na wat foto’s van de berg gemaakt te hebben en even door het plaatsje hadden gelopen, zijn we verder noordwaarts gereden.

Onze achterbanden (4stuks) zijn in de loop van deze vakantie aan vervanging toe. Omdat we naar Alaska willen en de wegen in het noorden vaak wat minder zijn, hebben we besloten de banden in Amerika maar te vervangen. In Oregon betaal je geen belasting op goederen. Dat scheelt algauw zo’n 8-10%. Via email hebben we gisteren enkele offertes aangevraagd bij bedrijven in Klamath Falls en er een uitgezocht. Daar vanmiddag maar gelijk langs gegaan, besproken en opdracht tot vervangen gegeven. Dus daar kunnen we voorlopig weer mee vooruit.

Lassen Volcan is een vulkaan, die onderdeel is van de Pacific Ring of Fire, een ring die loopt langs de kusten van de Pacific, dus van Zuid-Amerika, Noord-Amerika, Russische oostkust, Japan naar de Filippijnen en Nieuw-Zeeland. Langs deze kusten liggen een hele reeks van vulkanen. Deze vulkaan is in 1914 en 1915 voor het laatst actief geweest. Een van de foto’s laat een kei zien die toen bijna 5 km van de krater terecht kwam.

Vandaag de 30 Mile Drive van de South entrance naar de North entrance gereden. Deze weg klimt naar 8.700 feet (ca 2.500m), waar een trail begint naar de top van de Lassen mountain. In feite is dit geen berg. Duizenden jaren geleden heeft hier een vulkaan gelegen van ca. 4.000 m. Door een explosie is de top van deze vulkaan er geheel afgeschoten. Er resteren nog 4 (berg)punten, die eerder delen van de flanken van deze vulkaan moeten zijn geweest. De weg ligt in feite in de krater van de oorspronkelijke vulkaan.

Langs deze weg kom je bergmeren tegen, pruttelende en dampende modderputten, lavastenen en nog veel sneeuw. Helaas is de mooiste trail nog gesloten tot mid-juni vanwege de sneeuw die daar nog ligt. Het is nog erg rustig in het park, waardoor je heel rustig kunt rijden en overal kunt stoppen om rond te kijken. En dat onder een zonnige blauwe hemel. Een omgeving om een dag over te doen. Het had alle ingrediënten voor een perfecte dag.

De laatste foto toont een caravan, die we hier steeds vaker zien. Nu staat er eentje tegenover ons op de camping van een echtpaar van onze leeftijd…Het is hier vaak heel groot, maar soms ook erg klein….