Vanuit Soledad via een binnendoor weg naar Carmel aan de Pacific gereden. Mooie rustige weg, maar de weg werd steeds smaller. Uiteindelijk kwamen we bij de ingang van een State Park uit. Navraag leerde dat we 5 mijlen eerder een afslag hebben gemist. Toen we zo’n 5 mijlen hadden teruggereden was de oorzaak duidelijk. Een of andere joker had het bord omgedraaid, zodat wij tegen de achterkant aankeken… Niet getreurd, het was een mooie weg door de bergen, die ons overigens ook wat meer tijd kostte dan verwacht.

Carmel is een bekend toeristisch plaatsje, dat zeker in zo’n holiday weekend druk wordt bezocht. We wisten dat je voor een parkeerplaatsje in Carmel vroeg moet zijn. Daar aangekomen kwamen we al in een stroom van auto’s te staan die het dorpje in wilden. Omdat dan de kans op een parkeerplek voor een camper wel heel klein is, zijn we verder gereden naar de vlakbij gelegen 17 Mile Drive bij Pebble Beach, een bekende golf course. De 17 Mile Drive loopt door bos en met name langs de kust. Hier gelukkig ruime parkeerplaatsen. En met zon, blauwe lucht, zacht briesje, circa 20 gr., zee, golven, dieren en wandelpaden…. voldoende ingrediënten om een dagje relaxt te genieten.

Op de Rest Area, waar we vannacht hebben geslapen, staat informatie over een Mission in de buurt, maar die erg afgelegen ligt. Het is voor ons niet ver om, maar tevens een route door het binnenland; weg van de snelweg. In de boeken wordt deze Mission San Antonio de Padua als de meest authentieke aangeprezen. Het is het omrijden zeker waard. Bij deze Mission, die in the middle of nowhere ligt, waan je je inderdaad twee eeuwen terug in de geschiedenis. We komen binnen met een ander stel en de dame in de gift store begint, na ons te verwelkomen, enthousiast te vertellen over deze Mission.

In haar verhaal geeft zij aan hoe ze aan geld voor het noodzakelijke onderhoud komen. Ze verkopen onder meer kunst van betrokken kunstenaars. Maar vanwege de afgelegen ligging komen er weinig bezoekers. Al pratend en naar aanleiding van vragen geeft zij aan dat de Californische overheid in verband met aardbevingsgevaar nieuwe bouwvoorschriften heeft voorgeschreven. Ook aan bestaande publieke gebouwen (denk aan kantoren, hotels en andere gebouwen waar veel mensen samen komen, zoals kerken etc.) nieuwe eisen worden gesteld. Om deze Mission te laten voldoen aan de geldende eisen, moet voor $15 miljoen worden verbouwd. Zo niet, dan moet de Mission worden gesloten. Dit is niet op te brengen. Dit geldt natuurlijk voor heel veel gebouwen in Californië. De dame vertelt met een 'bevlogenheid', waardoor je de neiging krijgt om een aanslag op je portemonnee te plegen...

Via de binnenwegen door naar Soledad. Ook weer een Mission. Opvallend is dat we in beide Missions een oud schilderij van St.Christoffel zien hangen. Helaas moeilijk goed te fotograferen.

Het is vrijdag en het Memorial Weekend begint. Dit holiday weekend is ter herinnering aan alle omgekomen soldaten en alle soldaten die nu 'on duty' zijn. De Amerikanen hebben dan ook de maandag vrij, dus een lang weekend. Veelal zijn de scholen vanaf nu gesloten, grote vakantie tot mid-augustus. Dit weekend gebruiken de Amerikanen om massaal de camper, caravan, 5th-wheel en tent van ‘stal’ te halen en er een weekend op uit te trekken. De hele dag veel vakantieverkeer op de weg.

Wij wilden in eerste instantie via de kustweg (Hwy 1) naar het noorden rijden, circa 200 km. Maar bijna alle campings in Amerika zijn dit weekend al lang van tevoren volgeboekt; zeker langs de kust. Omdat er weinig plaatsen onderweg zijn die (voor ons) geschikt zijn voor (vrije) overnachting, besluiten we een weg te nemen die meer in ’t land ligt. Hier zijn onder meer truck stops waar je ook met de camper vrij mag overnachten.

 We rijden door een streek waar wijn en aardbeien wordt verbouwd. Ook zien we hier een soort kas die wij niet kennen. In Santa Maria stoppen we op een mall. Daar blijken 2 Walmart’s te zijn. ‘Onze’ eerste blijkt een traditionele te zijn; allerlei waren maar dit keer een kleine food-afdeling. De 2^e, de Walmart Neighbourhood store, blijkt juist een uitgebreide food store te zijn met een klein aantal andere primaire artikelen. Deze formule zijn we nog niet eerder tegen gekomen.

In San Luis Obispo is weer een Mission. Leuke kerk met 2 beuken in L-vorm. Deze plaats heeft nog een uitgebreid, gezellig centrum met diverse soorten winkels. Door de vele bomen loopt je prettig in de schaduw. Als we om 16:45u in San Miguel bij de volgende Mission aankomen, blijkt deze net gesloten te zijn. Maar de kerk is gelukkig nog we open. Op de parkeerplaats staan diverse bomen. We besluiten hier in de schaduw te blijven om te koken en te eten.

Vannacht even ten noorden van LA ‘gekampeerd’. Met een klein stukje omrijden kunnen we ook iets meepikken van Beverly Hills en Hollywood. Dit was een misrekening. We kwamen in de file terecht en de afslagen die wij wilden hebben waren geblokkeerd door wegwerkzaamheden. We hebben nog wel een stukje van Sunset Boulevard gereden en toen maar via Santa Monica langs de kust richting het noorden. Door de bewolking was het rustig aan de beach, maar natuurlijk wel enkele surf diehards. Overigens wel lekkere temp ca 22 gr. Aan Sunset zijn weinig huizen te zien. Veel hoge muren, vaak met prachtig overhangende bloeiende stuiken/bomen en veel palmen. Bij het strand zagen we overvliegende pelikanen.

Ook de aardbeien zijn blijkbaar rijp. Hele velden waar vele Mexicanen aan het plukken zijn.

We hebben 2 Old Missions bezocht. Dit zijn kerkjes, van oorsprong uit de 18^e eeuw, opgezet door Franciscanen. Ze zijn toen om de ca 50 km vanaf Mexico tot aan Noord-Californië gebouwd voor het missiewerk. De laatste van de 2 staat in Solvang. Dat blijkt een ‘Deens’ plaatsje te zijn. Zelf noemen ze het the Danish capital of America. De gebouwen/winkeltjes zijn allemaal in Deense stijl neergezet. Het trekt heel wat Amerikaanse toeristen.

Een auto met laadbak is altijd handig, onder meer om je honden mee te nemen. Dit zie je hier vaak. De beestjes hebben blijkbaar een goed evenwichtsgevoel.

In Barstow is een  fashion outlet. Die kunnen we moeilijk laten liggen, hoewel we niet vaak scoren. Dit keer plankje om de uien te snijden, een paar leren motorhandschoenen voor de dame en een soort sweater (voor de man) voor ’s-nachts als het koud wordt in Alaska…

Helaas zijn op dit traject in Californië niet veel alternatieven dan alleen de interstate. Wel weer leuk als je door een glimmende tankauto rechts wordt ingehaald en dan je eigen camper daarin gespiegeld ziet…

Op weg naar de westkust wilden we Los Angelos mijden. Boven LA ligt een natuurgebied waar een kronkelige,maar erg rustige weg (bijna 100 km) dwars doorheen loopt naar het westen. Deze weg (Rt 2) blijkt boven over een bergrug te lopen. We hadden aan de noordzijde ver uitzicht, maar aan de zuidzijde (kant van LA) was het mistig. Onderweg mooie bloemen. Een eldorado voor Marion. De yuca (?) met bloem/pluim is zo’n 4 meter hoog. De paarse bloemen heeft Marion uit de rijdende auto gefotografeerd… en de rode ?? hebben we in de 100 km 4 keer gezien. Aan het einde van de weg draaiden we ineens de interstate met 10 banen weer op. Zo ben je alleen en zo weer in de drukte.

Vanavond staan we bij Sam’s Club, waar tegenover een coin laundry is. Dus het bed maar eens even gedaan. Een wasserette met meer dan 80 wasmachines en 85 drogers, Spaanse muziek, Spaanse televisie en bijna alleen maar Spaans sprekende  vaders- moeders en kinderen. Heel gezellig allemaal...

We reden Las Vegas uit op een 8-baansweg. Kwamen langs diverse nieuwbouwwijken, waarvan hier een foto. Verder door de woestijn van Zuid-Nevada en een gedeelte in Californië. Het is een zeer droge wereld. We hebben een aantal foto’s van onderweg. Onderweg nog een ‘tornado’ in het weiland gezien. In Primm (opde grensvan Nevada-Califoirnië) nog naar een outlet geweest, alwaar een sjaal en pannenkoekenmes gescoord. Ook kwamen we een GROTE Lamp in het ‘weiland’ tegen en waarvoor???? Wij konden het niet bedenken.

We mogen vanavond bij Home Depot (soort Gamma) staan, die ook internet heeft voor ons. Erg prettig.

Met de shuttle-bus van Sam’s Town (casino), waar wij op de camping staan, naar the Strip. Het is vandaag 102 F (40 C). Om 10:30u is het al druk op de Strip: de aan een schakeling van casino’s. Ieder met een eigen thema: Venetië, Paris, New York, The Mirage, Treasure Island, Caecars Palace, Bellagio, MCM Grand, Excalibur, Luxor, MandalayBay. Het ene casino/hotel is nog luxer dan de andere.

The Venetian is zo’n voorbeeld. Buiten varen de gondola’s. Binnen is het casino, maar ook allerlei luxe winkels, eetgelegenheden én een Venitiaans kanaal waarin de gondola’s varen en de gondoliers zingen. En dit is op de tweede verdieping. Het is net of je buiten loop in Venetië. De foto’s geven een kleine impressie.

Vanochtend nog even gezamenlijk koffie gedronken en daarna zijn wij vertrokken. Sjoerd en Lisette richting Page en Grand Canyon, wij naar Las Vegas. Wij zijn binnendoor via Cedar Breaks Nat. Monument gereden. Onderweg kwamen we een meer tegen met een heleboel visser. Toen we parkeerden leek ’t of we midden in een grote muggenzwerm waren beland. Wel honderd muggen alleen op de voorruit. Is dit een voorteken voor de situatie in Alaska?

Cedar Breaks is een soort Bryce in het klein. Boven op de pas (3.500m) ligt nog volop sneeuw. Omdat het nogal winderig is, is het niet erg confortabel. Via de interstate naar Las Vegas gereden. Onderweg, bij St.George de voorraadkast bijgevuld. Als je dan uit de auto stapt, is het of je een klap in je gezicht krijgt (van de warmte). Ruim 30 gr.C. Bij aankomst in LasVegas, 40 gr. C.

Clemens kan er gelukkig beter tegen dan ik. Morgen “The Strip” verkennen. en contact opnemen met nichtje Trudy.

Relaxte ochtend met koffie in ’t zonnetje.

Even voor 12u met z’n vieren naar Sunrise Point. Daar start de gecombineerde (Queens Garden / Navajo) trail. Vanaf de rim maak je een wandeling, die diep de afgrond in loopt…en natuurlijk weer omhoog... Een kleine 5 km lopen. Geen straf: mooi uitzicht op de rotsformaties, lekker zonnetje (blue sky) met een lekker briesje. We genieten met z’n vieren van zo’n mooie dag. We gaan ze nog missen. Maar over twee weken ontmoeten we elkaar weer in Santa Cruz.

Iets minder koud vannacht geweest. Nog niet gevroren. Maar om 10u lekker buiten in ’t zonnetje, beschut aan de koffie. Even na 12u konden wij onze Sjoerd en zijn vriendin Lisette begroeten. Zij zijn tegelijk met ons vertrokken (5 mei), maar dan naar New York. Vrijdag naar LasVegas gevlogen en afgelopen maandag de camper daar opgehaald. Na een dag Zion Nat.Park, nu in Bryce aangekomen.

Na de lunch en bijgekletst te hebben, zijn we naar het meest zuidelijke punt van Bryce gereden (Rainbow Point) en daar een wandeling gemaakt. We hadden een lekkere zon en blauwe lucht (ca 16 gr). Daarna teruggereden en op de verschillende viewpoints van het uitzicht genoten. Op Sunset Point heeft Marion gekookt en na het eten naar de zonsondergang gekeken. We waren eigenlijk iets te laat. Maar we hebben nog een kans…Het was een gezellige dag met z’n vieren.

Foto’s van onze eerste wandeling over de Rim. Mooie wandeling van ongeveer 5 kilometer. In de zon, blauwe lucht, harde wind, en ongeveer 10 graden.

Vannacht was het erg koud. Toen we opstonden was het 0 gr. Op de bergen rondom lag nog de sneeuw. In het dorp nabij Capitol Reef even ge-internet. Je moet wat om de blog en wordfeut bij te houden…

De route naar Bryce is ongeveer 200 km scenic route. Eén van de All American Scenic Byways. Weer een afwisselende weg, erg rustig en met een lekker zonnetje. Deze weg was juist nu bijzonder omdat hij over een pass gaat van 9.600 ft (ca. 3.200m) en de ‘kerstbomen’ zwaar gebukt gaan onder een dikke laag sneeuw. Langs de weg waren vele overlooks, waar je een wijds uitzicht hebt over de omgeving. Het was helder weer, maar toch lastig om dit op een foto vast te leggen.

Bij Bryce was het minder weer. Toen we de camping opreden begon het zwaar te sneeuwen.

We blijven hier tot vrijdag. De weersverwachting geeft aan dat het vannacht -5 gr(!) wordt, maar de komende dagen zonnig is en qua temp. oplopend van ca 10 gr naar 19 gr. Dat moet enkele mooie plaatjes opleveren!

Vannacht harde regen gehad. Toch nog een beetje een Hollands idee….

Het is zondag en we gaan op weg van Natural Bridges Nat.Monument naar een ander park in Utah: Capital Reef Nat.Park. Een route van ruim 150 km, waar we voor het grootste deel alleen op de weg zijn. Onderweg afwisselend druilerige regen en een beetje zon.

Onderweg passeren we Lake Powell. Door Lake Powell stroomt de Colorado rivier. Twee jaren geleden hebben we (in september) hier overnacht. Toen waren er heel wat bootjes op het meer. Nu schrokken we. Al wat over is van het meer is enkel de rivier zelf. Dit beeld komt door de lage waterstand, waarover we al eerder meldden. Op 2 foto’s (7+8) is dit te zien. De groene delen waren 2 jaar geleden het meer. De (grijze) betonplaat links was de plaats waar toen boten te water werden gelaten.

 Capital Reef heeft veel verschillende rotsformaties. Een scenic drive leid je door een lange canyon. Op de toppen van de rotsen ligt verse sneeuw. In het begin van de scenic drive is een boomgaard. Die was onderdeel van een vroege Mormonen nederzetting. 

Als we het park verlaten lijken de bergen op een tulband met poedersuiker.

 En als afsluiting willen we Sven en Myrthe heel veel succes wensen met hun examens de komende twee weken. Wij en alle bloglezers zullen voor jullie duimen.

Komende dagen (tot vrijdag) zitten we in Bryce Nat.Park. Mogelijk geen internet...

In Cortez nog even bij Walmart wat inkopen gedaan. De komende week (tot in de beurt van Las Vegas) komen we geen Walmart of andere supermarkt tegen op onze route. Dus even een voorraadje opbouwen. Ook even bijgetankt omdat hier de prijs nog redelijk is (voor Amerikaanse begrippen; $3,50 per gallon = €0,66 per liter).

Op de camping werd ons aangeraden om de route door de canyon te nemen naar Bluf (Utah). Op zich niet onaardig, maar wat wij van een canyon verwachtten, hebben wij niet gezien. Of het moet wel een hele brede canyon zijn (op afstand aan weerszijden een bergrug). In Bluff bij the Twin Rock geparkeerd voor de lunch (zie foto).

Bij het Goosenecks State Park (vlakbij Monument Valley) wilden we overnachten. Volgens internetsites zou ’t daar gratis zijn. Daar aangekomen staat er een groot bord dat overnachting $10,- kost (voor een plek en een plashokje). In Goosenecks State Park kijk je uit op een rivier die door een diepe kloof loopt. Deze rivier legt al slingerend, in een breedte van 1 mijl ruim 6 mijlen af. We maken een korte wandeling langs de rand van de kloof. Indrukwekkend om te zien wat de natuur in eeuwen doet.                                                                                       

Omdat het nog vroeg in de middag is, besluiten we nog een eind door te rijden in de richting van Natural Bridges National Monument. Maar aan het begin van de weg staat een bord dat die weg wordt afgeraden (verboden) voor auto’s boven de 5 ton en RV’s, bussen en auto’s met aanhanger.  Het alternatief is terugrijden en een omweg maken van zo’n 60 mijl, Bij Gooseneck stonden twee stellen met een grote caravan. Hen gevraagd of zij ervaring met deze weg hadden. Zij vertelden dat de weg naar boven naar een hoog plateau leidt (een soort klif), die in de verte te zien is. Over een lengte van 3 km heeft de smalle weg (grotendeels gravel) een stijging van 10% en een groot aantal haarspeldbochten. Zij zijn zojuist naar beneden gekomen langs die weg. En als je rustig rijdt geen probleem. Zo gedaan. Inderdaad erg smal, stoppen voor tegenliggers en met 5 km de C-bochten nemen. Bijna bovenaan gestopt voor een foto. Dan zie ik de auto van de sheriff in de achteruitkijkspiegel. Hij rijdt rustig naast ons, kijkt en rijdt rustig door. Pffff.

Bij Nat.Bridges blijkt de camping vol te zijn. De ranger wijst ons een plek een eindje buiten het park waar het is toegestaan om ‘wild’ te kamperen.

Eerst de loopdrive gereden met zicht op een aantal natural bridges. Een meanderende  rivier heeft in de rotsen een diepe kloof uitgesleten. Door het weer en water breken rotsen aan de zachte onderkant in de kloof af. Er ontstaat een gat in de rotswand, die naar verloop van eeuwen de rivier aan de andere kant van die wand bereikt. Door het water en de kracht van ijs wordt de gat steeds groter waardoor een brug ontstaan. Mooie natuur en dat met een lekker zonnetje (ca. 25 gr.). Na de loopdrive naar de aangegeven open plek gereden voor de overnachting.

Na een aantal boodschappen gedaan te hebben, zijn we op weg gegaan naar Cortez, via Telluride.  Een mooie weg er naartoe, helemaal door de Rocky Mountains. Wij hebben gisteren de nodige sneeuw gehad. Het was dus goed te zien, dat er veel verse sneeuw op de bergen lag. Daar zijn de mensen hier erg blij mee, daar er nu in mei al bijna een watertekort is. Maar boven in de Mountains is het wel erg koud. In Telluride (3500 meter) lopen we met onze “zomer”winterjas aan. Ik ben nog op zoek gegaan naar handschoenen. Maar zelfs in deze in Amerika bekende wintersportplaats kun je in mei alleen maar dunne bloesjes kopen. Geen overjarige handschoenen meer.

Als we op onze camping in Cortez aankomen, schijnt de zon weer en is het gelijk een stuk aangenamer, ondanks dat je dan toch nog op 2200 meter hoogte zit.

Mensen, we vermaken ons weer prima en we zijn iedere dag blij dat we dit weer mogen en kunnen doen.

Bij Walmart gevraagd of er ergens een McDonald is (voor de koffie én internet). “Ja, die is er. Ongeveer een ½ mijl hier vandaan.” Wij hadden vanochtend zin in een wandelingetje. Goed voor de beweging. En ook nog lekker weer….

Na zo’n 1,5 mijl (ruim 2 km) komt het bekende gebouw van de McD. in zicht…. Ja, die Amerikanen rijden naar alles en hebben geen idee van afstand…maar het werd beloond met 2 kopjes koffie voor $1,08, want ongevraagd kon die meneer zien dat ik een senior ben. En dan heb je nog gratis refill. Dus 4 bakken voor dezelfde prijs.

Tegen de middag zijn we gaan rijden. Westwaards. Al gauw naderden we de Monarch Pass (bijna 4.000 m). Het lekkere zonnetje waar we mee startten, veranderde in mist en natte sneeuw. Op de top wat foto’s gemaakt en snel weer verder. Jammer geen uitzicht.

In mei 2007 zijn we ook hier langs gekomen. Toen lag er veel meer sneeuw. Ook verderop zien we een stuwmeer met verrassend weinig water. En dat zo kort na de winter.

Ondanks dat het weer er dreigend uitzag, zijn we Black Canyon Nat. Park ingereden. Na eerst de film in het Visitor Center te hebben gezien, lopen we naar het uitzichtpunt om de canyon te zien. Die was helaas maar amper te zien, dit ook door de sneeuw die er viel. Helaas ook geen foto die iets laat zien.  Met een half uur waren we alweer vertrokken. De volgende keer beter.

In Montrose bij HomeDepot (soort Gamma) geparkeerd en gebruik gemaakt van een goeie internetverbinding. Nog even wat uitzoeken en een paar mailtjes wegwerken…  Al weer een dag voorbij…

Hallo allemaal,

Erg vroeg wakker. Toch last van jetlag? Dan maar erg vroeg uit. Het is dan 6.15 uur. Het is bij jullie dan al 14.15 uur.

Vanochtend hebben we nog eerst enkele boodschappen te doen voordat we Denver kunnen verlaten. Het is hier nu ca. 23 graden. Lekker zonnetje. Dus de korte broek aan.

Vanmiddag zijn we de Rocky Mountains ingereden, op weg naar Las Vegas. De Rockies beginnen net ten westen van Denver. Rustige, afwisselende weg naar Buena Vista. Zo rij je tussen de bergen en dan ineens rij je een grote vallei in. We komen op toppen van zo’n 3.300 m. Hier en daar ligt er nog sneeuw langs de weg. Je kan in de auto merken dat het buiten een stuk kouder is. Dan maar een beetje de kachel aan, want met de korte broek aan worden de beentjes wel erg koud.

Omdat we onze kampeerplek hebben gemist, rijden we door naar Salida. Daar hebben we weer een vertrouwd adres: de parkeerplaats van de Walmart. En daar horen we op de radio dat er kans op sneeuwbuien is. Lijkt me leuk.

Quinn en Micha, jullie tekeningen hangen bij Opa en Oma in de slaapkamer.