Gisterenavond buffet gehad in het Casino bij Florence. In een Casino betaal je eerst voor ze je naar je tafeltje brengen. Wij moeten 2 x $15,- betalen. Maar krijgen gelijk beiden $4,- speeltegoed terug. We hadden een heerlijk uitgebreid buffet. Om met het speelgeld te kunnen gokken, moet je je laten registreren en krijg je een pas. Na het eten de pas geregeld, waarbij de dame zei: U krijgt $10,- speeltegoed bij de pas. Dus ieder $14,--. Wij met ons geld naar de machine. Je kunt het speeltegoed niet innen. Je moet er mee spelen. Dan kun je de “winst” laten uit betalen. We hebben samen $22,- uit de machine gewonnen. Ons uitje kostte ons dus $8, --. Lang leve het Casino.

Vandaag gereden tot Coos Bay. Vanochtend eerst the Historic Downtown van Florence bezocht. Daar ben je in een kwartiertje klaar: enkele souvenirwinkeltjes, eettentjes en cafés langs de haven. Van daaruit rijd je 50 mijlen langs Sand Dunes. We hebben een wandeling van 3 kilometer door het zand geploeterd met halverwege uitzicht op de oceaan.

We hebben bij Winchester Bay de Umpqua Lighthouse bezocht. Om daar te komen rijd je tussen campings door, maar dan ook van de ene naar de andere camping. En allemaal mensen met zandbuggy’s om door de duinen te scheuren. We hebben onze ogen uitgekeken.

Vandaag weer de hele dag langs de kust gereden over de highway 101. De beroemde route langs de kust door de  staten Washington, Oregon en Californie. Langs de kust rijden brengt ook weer Lighthouses. Onze eerste vandaag is The Yaquina Head Lighthouse, tegenwoordig alleen nog een toeristentrekker. Wij waren te vroeg om hem van binnen te bezichtigen. Ging pas om 11.00 uur open. Ook een mooi gezicht op de brug van Newport. En dan kom je weer aan de oceaan. Het blijft trekken. Deze dagen staat er een erg harde wind, wat grote golven met zich meebrengt. Het tegen de rotsen slaan brengt veel water omhoog en dat dan vangen op de foto. Leuk werk!!

De pelikanen lieten zich ook weer zien. Bij Smelt Sands State Park zat een echtpaar op het  strand iets te zoeken. Ik kon niet zien wat, dus erop af. Het is een heel stukstrand met heeeeele kleine steentjes, gevormd door de oceaan. Het heet agates, in allerlei kleuren. Ik dus ook zoeken, leuk voor 10 minuten. Ze vertelden dat ze hier 4 keer per jaar komen. Zien het als een soort meditatie. Vanaf Cape Perpetua hadden we een wijds gezicht langs een stuk van de kust. Nog een vuurtoren en dan zandduinen, en we hebben weer 50 mijlen gedaan in bijna 6 uur. Zo zakken we rustig zuidwaarts. Vanavond weer een Casino, met een buffetje, waar we lekker gebruik van gaan maken.

We zijn een klein eindje (wel 30km) naar ’t zuiden afgezakt tot aan Newport. Verder zijn we vandaag niet gekomen. Dit omdat we bij bijna ieder viewpoint stoppen en van het uitzicht op de kust en de zee genieten. Waar mogelijk maken we een wandeling. Op een viewpoint zagen we een walvis  (gray whale) zwemmen. Even later kwamen ook de bekende ‘whalewatch’-boten langsvaren. In een haven waar je kon zeevissen,kon je de gevangen vis laten schoonmaken.

Van het ene casino naar het volgende casino gereden. Dit casino staat aan de Oregonkust in Lincoln City. We dachten dat we afgelopen nachten bij een groot lux casino hadden gestaan, maar in Amerika is altijd de overtreffende trap mogelijk. We staan nu op een (casino-)parkeerplaats met wel 50 campers, met uitzicht op het enorme casino (7x24u open) en op de Pacific Ocean. En het is ook nog stralend weer. Vanmiddag hier eerst een outlet bezocht, waar Marion zich even geheel alleen mocht ‘uitleven’. In de namiddag een grote wandeling over het strand gemaakt, waar een aantal kite-surfer aan het werk was. Vanavond konden we de buffetaanbieding in het casino weerstaan en heeft Marion weer (zoals gewoonlijk) overheerlijk gekookt: aardappels, broccoli en een gehaktbal (en appelmoes voor Marion)…. Hollandser kan ’t niet, want dat blijven we.

De campers met zonne-energie is overal gemeen goed. We komen hier nu ook campers met een (demontabele) windmolen tegen. Ideetje Sjoerd?

Wij zijn bij een groot casino in Grand Ronde aangekomen. Dit ligt in een indianenreservaat. Er is dit weekend een Pow Wow. Wij kunnen 3 nachten gratis bij het Casino staan, maar dan moeten wij ons wel registreren in het casino. Dat is geen straf, want we krijgen ieder $5,-- speelgeld en $3,-- korting bij het buffet. Het buffet kost ons nu $16,= p.p. En het is een zeer groot, uitgebreid buffet. Veel soorten vlees en vis en een zeer uitgebreid toetjesbuffet. Het is geen straf om hier onze magen te vullen met “teveel”. Je mag overigens ook langer blijven staan dan 3 nachten, maar dan moet je tenminste $200 per dag besteden in het casino. Wij vinden 2 nachten wel voldoende en besteden alleen de kosten van het buffet.

De volgende dag worden we met een gratis shuttle naar de Pow Wow gebracht. Het is een danswedstrijd, waaraan verschillende stammen uit de omliggende staten aan meedoen. Er wordt gestreden in verschillende leeftijdsgroepen. Er is dit weekend een prijzenpot van $35.000,-- te verdelen. Zelfs de kleinsten winnen ieder tenminste $1,--.

Niet Portland, maar Salem (50 km ten zuiden van Portland) is the State Capitol of Oregon. Daar moeten we dus heen om een bezoekje te brengen aan the State House. Dit State House is wat afwijkend in vorm van de andere. De reden is dat het vorige gebouw in 1936 is afgebrand. Voor het nieuwe is een wat strakker, voor toen moderner gebouw neergezet van marmer.  Na een ‘self guided tour’ hebben we ook een tour met een gids gevolgd, waarbij we ook bovenop het gebouw zijn geweest. We stonden onder het grote “gouden” beeld dat een pioneer uitbeeldt. Na the State House door het centrum gelopen, waar toch nog wel veel kleine winkeltjes zijn. Ook hier erg veel verkeer, maar omdat het veel one-way-roads zijn, lijkt het minder druk dan in Portland. Kunnen hier ook makkelijk parkeren in het centrum.

Iedere staat is verdeeld in county’s en de hoofdstad Salem ligt in Marion County.

Gisteren (dinsdag) de grens met de staat Oregon overgegaan. De grens is de Columbia River.

Vandaag (woensdag) de stad Portland ingegaan, 3 kwartier bussen en je bent in het “hartje”van Portland. Wij vinden de stad niet zo heel gezellig en heeft (naar onze mening) geen echte hoogtepunten. Ze hebben wel geprobeerd er een groene stad van te maken. Wat opvalt in en rond Portland is dat het verschrikkelijk druk is. Allemaal wegen en allemaal auto’s.  Met 570.000 inwoners is dat ook niet zo verwonderlijk.

’s Middags naar de Grotto geweest, ook weer met openbaar vervoer, nl. de lightrail en dan nog een bus. Wij hadden een daypass van $5,-- gekocht. Kun je 24 uur lang je hart ophalen in bus, tram en lightrail. De Grotto is een kleine bedevaartsplaats.

Vandaag maandag naar de Ape Cave in Cougar (Washington) gereden. De Ape Cave is ca. 2.000 jaar geleden ontstaan bij een uitbarsting van Mt. St. Helens. Dit was de enige keer dat uit Mt St Helens rode, hete vloeiende lava stroomde. De lava aan de oppervlakte stolde snel. De lava daaronder bleef doorstromen en stroomde uiteindelijk vrij weg. Een tunnel bleef over. Deze tunnel van bijna 4 km is in 1947 ontdekt door een leider van de plaatselijke padvindersgroep The Apes.  Er is een upper cave (met veel obstakels) en een lower cave. Wij hebben de lower cave bewandeld.  Omdat het in de tunnel ongeveer 6 gr.C is, hebben we een vest aangedaan. Het is er echt pikdonker. De organisatie raadt aan om minstens 3 lichten mee te nemen. Wij nemen ieder een zaklantaarn mee en Clemens huurt een grote gaslamp. Als je naar beneden bent gelopen en in de aardedonkere Tube komt besef je, dat je weer in een uniek gedeelte van de aarde loopt. Het is beslist geen geplaveid pad. Dus als je met de zaklantaarn de omgeving wilt beschijnen om om je heen te kijken en foto’s wilt maken, moet je echt stilstaan. De lower cave is een km. heen en eentje terug. We doen er twee uur over. Een unieke ervaring.

Op de terugweg even lekker aan het water in het zonnetje gezeten. De zon is weer helemaal terug met temperaturen van rond de 30 gr. C.

Zaterdag zijn we blijven hangen in Aberdeen. Een stadje aan de monding van 2 rivieren die in de Pacific uitkomen. Zoals in veel Amerikaanse steden ook hier veel oude fabrieks- en havengebouwen, waar geen bestemming meer voor is. Omdat het onderhoud dan vaak achterwege blijft, wordt het aanzicht van de stad niet mooier. We kwamen er nog wel een oud, gerestaureerd Shell-tankstation tegen. Naast dat het gebouw nostalgie op roept, doet dat ook de toenmalige benzineprijs.

We stonden die nacht bij Walmart, waar de trein langs onze camper kwam. De foto is vanuit onze camper gemaakt.

Zondag van Aberdeen naar Longview gereden. Onderweg kom je door dorpjes, waar je soms kunst tegenkomt, hiervan een voorbeeld. In Washington State viert de houtkap hoogtij. Tegenwoordig is het wel zo, dat waar de bomen gekapt worden, ze ook weer moeten zorgen voor herbeplanting. Een gedeelte van de route ging langs de Columbia River. We kwamen 2 Osprey-nesten tegen. Een Osprey is een “vissende havik”.  Het is een grote roofvogel, die met de poten neerwaarts het water induikt om de vis te vangen.

Met beperkt uitzicht valt er ook weinig te vertellen en te laten zien. Gisterenochtend (vrijdag) was het erg mistig. Teruggaan naar Ruby Beach voor het prachtige strand was dus niet zinvol. Ook komende dagen wordt mist voorspeld aan de kust. Daarom maar afzakken langs de kust naar het zuiden. Onderweg nog wel een strandwandeling (met beperkt uitzicht) gemaakt.

Vannacht hebben we bij een casino overnacht (en geen gokje gewaagd). Door naar Aberdeen; eerste plaatsje met de nodige faciliteiten voor een aantal huishoudelijke klusjes (laundry, inkopen etc.).

Vandaag (donderdag) weer naar de kust. Tegen 10u zijn we bij Ruby Beach, in de verte iets  mistig. Even koffie opdrinken en schoenen aan en dan naar the beach. Nog geen kwartier later staan we op het strand en…. in dichte mist! Een uur geleden was het eb, dus een behoorlijk groot strand vóór ons. Ruby Beach is bekend van de rotsen op het strand en de anemonen en zeesterren in de geulen rondom die rotsen. Mooi strand. Misschien morgen nog een keertje terug als het tenminste helder is.

Door naar Kalaloch Beach campground. We worden ‘verwelkomd’ met het bordje ‘campground full’. Vragen helpt soms. En ja, er blijkt zojuist iemand zijn reservering geannuleerd te hebben. Hoewel een krappe plek, gaan we er toch maar staan. Na de lunch een wandeling naar een nabijgelegen lodge in de hoop dat ze daar wifi hebben. Helaas, de dichtstbijzijnde gelegenheid is 35 mijlen terug (Forks). Dan maar niet.

We maken een wandeling over het strand. Het is mistig,  fris (15C) en het ligt bezaaid met krabbetjes. Iemand had de inspiratie om er een kasteel mee te bouwen. Marion amuseert zich door meeuwen op te jagen en dan een goeie foto te schieten…

‘s Middags scheen de zon. Reden dus om nog een wandeling over het strand te maken. ’s Avonds was het eb. Als je toch aan het strand kampeert nog eens naar het strand. Bij eb is het wel een heel groot strand…. tot opeens de mist weer komt opzetten.

Vanochtend, woensdag, zijn we om negen uur weer bij de oceaan. We zien nog blauwe lucht, maar de mist is weer in aantocht. Er is een flauwe regenboog boven het water te zien.

De rotsen die gisterenmiddag in het water lagen, liggen nu vrij en wij besluiten er naartoe te lopen. We zijn alleen op een gigantische strand. Een leuke ochtendwandeling en omdat we nu in zand lopen zijn onze footprints goed te zien. Het is alweer opkomend water, altijd moeilijk in te schatten als je de getijden niet weet. Na een half uurtje bij de rotsen zien we dat we toch terug moeten daar het water sneller stijgt dan je verwacht. Stukken strand zijn alweer verdwenen.

Vandaar naar een ander punt gereden midden in het Olympic Natl. Park, nl. Hoh Rain Forest. Ze geven aan dat dit een van de meest spectaculaire regenwouden van de wereld is. We lopen 2 trails en merken dan toch dat het ook hier de afgelopen weken niet geregend heeft. In juli en augustus valt hier de minste regen van het jaar. Desondanks een mooie 'bos'. Zie foto's

’s Avonds worden we verrast door een elk op de camping.

Vandaag (dinsdag) gestart met een wandeling naar weer een waterval: Sol Duc. Het is een roundtrip van 2,5 km. Dus mooi om de dag mee te beginnen. Het is nog rustig, dus geen probleem met parkeren. Een mooie wandeling door weer een mooi bos. We hopen dat het jullie niet gaat vervelen. Bos, hoge bomen en watervallen. Wij genieten er iedere keer weer van. Helemaal omdat het weer blauwe lucht met een zonnetje is. Vorig jaar spraken wij met Amerikanen uit Washington State die ons waarschuwde, it’s always raining in Washington, zeiden ze. Wij rijden nu ruim 4 weken rond in deze staat en hebben een kleine dag regen gehad.

Na de lunch doorgereden naar Rialto Beach aan de Pacific Ocean, ook een deel van het Olympic Natl. Park. We hebben zon tot 200 meter voor de Oceaan. Dan begint de mist. Maar een geweldig gezicht op de oceaan met grote golven. Al het aangespoelde hout en stenen als strand. Het is gelijk koud, maar dat hoort er bij deze mist bij. Gaandeweg trekt de mist weer grotendeels op. Er is een jongeman die probeert met zijn kano door de branding te komen en dat mislukt iedere keer. Samen met een vriend besluiten ze op het strand te blijven kamperen en het morgen weer te proberen.

We hebben weer een prachtige plek op de camping van het Natl. Park.

De allereerste foto is van een boom die normaal een bruine bast heeft, die laat los en dan verschijnt een rode stam. Hoe heet deze boom?

Vandaag Lake Crescent gereden en daar een wandeling gemaakt naar de Marymere Falls, door een geweldig regenwoud. We vinden het bos geweldig, omdat er geweldige hoge bomen in staan. Dat maakt de wandeling “anders” dan een boswandeling in Nederland. Je blijft naar de hoogte van de bomen kijken. Meer dan 100 meter met hele dikke mooie stammen. Het is een roundtrip van in totaal 3 kilometer. Op de terugweg zie je ineens een paddenstoel en even later gekke witte bloemetjes. Deze twee zie je nergens tijdens de wandeling. Ik vind dat altijd zo bijzonder. En dan moet dat op de foto. Doorgereden naar een camping in het bos en dan staan we dus tussen de hele hoge bomen.

Van de week vertelde ik dat we boodschappen hadden gedaan bij Fred Meijer. Wie is Fred Meijer? Hendrik Meijer emigreerde in 1907 vanuit het Overijsselse Hengelo (!) naar de Amerikaanse staat Michigan. Na een mislukte poging als kapper besluit hij levensmiddelen te gaan verkopen en start in 1934 een kruidenierszaak  samen met zijn14 jarige zoon Frederik. Vanaf 1942 opent de familie op diverse plaatsen in Michigan nieuwe vestigingen. Meijer introduceert als eerste metalen boodschappenkarretjes. In 1946 trouwt Fred met boerendochter Lena Rader, die als cassiere in het bedrijf werkt. Na de dood van Vader Hendrik in 1964 krijgt Fred de leiding over het bedrijf, dat inmiddels zo’n 30 vestigingen telt. Naast de introductie van boodschappenkarretjes is Meijer ook de eerste met het scannen van barcodes. Inmiddels telt het bedrijf 190 megasupermarkten in verschillende staten met 60.000 personeelsleden. En vanaf 1970 zijn de winkels 24 uur open. Weer één van die ondernemende Nederlanders die het heeft gemaakt in USA.

Deze informatie dankzij neef Wim uit Vancouver.

De poging was goed, het eerste resultaat wat minder. We dachten wat vroeg vanuit Port Angeles richting Mt. Olympic te vertrekken. Bij het aankomen bij het eerste visitor center hoorden we dat de weg gesloten is vanwege een bicycle ride en dat die vandaag pas om12u open gaat. Daarom eerst maar een wandeling op lager nivo gemaakt en uitgebreid koffie gedronken. Even voor 12u de weg op naar boven met nog een hele rij auto’s. Gelukkig was er boven op de parkeerplaats nog voldoende ruimte voor een camper. We kregen een erg mooi zicht op hoge bergen, sommige met sneeuw. Eén ervan is Mt. Olympic. Men zegt dat Mt. Olympic heel vaak in de wolken ligt. Wij zien ‘m in de zonneschijn stralen. We hebben er een trail gelopen waar we ook zicht hadden op de Strait of Juan de Fuca, de waterdoorgang die we gisteren met de ferry hebben gepasseerd en de waterweg is naar Vancouver en Seattle.

Weer zo’n fantastische dag met fraaie uitzichten en een lekker zonnetje.

De poging was goed, het eerste resultaat wat minder. We dachten wat vroeg vanuit Port Angeles richting Mt. Olympic te vertrekken. Bij het aankomen bij het eerste visitor center hoorden we dat de weg gesloten is vanwege een bicycle ride en dat die vandaag pas om12u open gaat. Daarom eerst maar een wandeling op lager nivo gemaakt en uitgebreid koffie gedronken. Even voor 12u de weg op naar boven met nog een hele rij auto’s. Gelukkig was er boven op de parkeerplaats nog voldoende ruimte voor een camper. We kregen een erg mooi zicht op hoge bergen, sommige met sneeuw. Eén ervan is Mt. Olympic. Men zegt dat Mt. Olympic heel vaak in de wolken ligt. Wij zien ‘m in de zonneschijn stralen. We hebben er een trail gelopen waar we ook zicht hadden op de Strait of Juan de Fuca, de waterdoorgang die we gisteren met de ferry hebben gepasseerd en de waterweg is naar Vancouver en Seattle.

Weer zo’n fantastische dag met fraaie uitzichten en een lekker zonnetje.

Gisteren (vrijdag) van Port Townsend naar Port Angeles gereden. Bij het opstaan miezerde ’t en dat deed het tot in de namiddag. Dit is onze eerste echte regenachtige dag. Omdat er  met regen weinig te bekijken valt, zijn we onderweg een paar keer gestopt en zijn gaan lezen en borduren. Ook best lekker.

Vandaag (zaterdag) zijn we vroeg opgestaan. We zijn met de ferry van Port Angeles naar Victoria (Vancouver Island, Canada) gevaren. Toen we na 1,5u varen om even voor 10u aankwamen was het nog een beetje fris, maar tegen de middag kon de trui al uit. We zijn begonnen met een rondleiding door het Provinciehuis van British Columbia. Victoria is een gezellige typisch Engelse plaats. Mooi gelegen aan het water, mooie gebouwen en leuke winkeltjes. Veel restaurantjes, straatvermaak in de vorm van muziek, goochelaars, schilderwerken en tekeningen van Indianen en een salsa-clinic.

In de avond zijn we met de boot teruggevaren. Een mooie zonsondergang op zee en een mooi zicht op de bergen van Olympic Peninsula. Jammer dat het laatste niet echt goed op de foto is vast te leggen door de sluierbewolking tegen de bergen.

We kijken terug op weer een mooie dag in de Noord-West.

Vandaag gaan we met de ferry van Coupeville naar Port Townsend. Dan komen we op de Olympic Peninsula, het meest noordwestelijke deel van USA. We hebben gereserveerd voor de boot van 14u. Genoeg tijd voor de 30 km die we daarvoor nog moeten overbruggen. In die tijd een wandeling door een park langs het water gemaakt. Er blijken nogal wat Nederlanders te wonen in deze plaats Oak Harbor. Zo komen we de Koetjes Street tegen en straten met typische Nederlandse namen. In het park staat een grote molen en een beeld van een man op klompen die bezemt.

Helaas is het niet helder als we varen. Port Townsend is een stadje met een aardig oud centrum met een aantal leuke winkeltjes. Bij het Visitor Center hebben we wat informatie gehaald over de Olympic Peninsula. Bij dit kantoor stond een bord dat je met de camper 24 u mag blijven staan op de parkeerplaats. Navraag leerde dat daar ook overnachting onder valt. Omdat we daar ook internet blijken te hebben, is de keuze gauw gemaakt.

Wat kom je zoal tegen op de Walmart camping? Nu in het hoogseizoen zijn wij zelden de enige camper op het parkeerterrein van Walmart. Je komt er alle maten van campers (inclusief stationcars) tegen die er overnachten, alle leeftijden, mensen die vakantie houden en bedrijfsmatig onder weg zijn (vaak met aanhanger).

Toen ik gistermiddag naar buiten keek, keek ik nog eens extra goed. Zie ik een geel Nederlands kenteken? Daar ik er meer van wilde weten, ben ik uitgestapt voor een praatje. Het blijkt een Nederlands stel te zijn, van oorsprong uit Oldenzaal. Nu elders wonend in Overijssel. We spraken af elkaar later op de avond op te zoeken.

Michel en Erica zijn nu ca. 5 maanden onderweg van Montreal, via Baltimore, New Orleans, de bekende Nationale Parken in Arizona en Utah, via Canada naar Alaska en daarna via Canada nu langs de westkust USA, Mexico, Mexico, Midden-Amerika naar Argentinië en Chili. Ze hebben nu nog zo’n 9 maanden hiervoor.

’s-Avonds hebben we onder het genot van een drankje verder geklets in onze camper. Erica en Michel hebben in Nederland een oude Zweedse militaire ziekenauto (Volvo) gekocht en in Hengelo het interieur laten ombouwen tot een camper. Ze hebben beiden hun baan opgezegd, hun boedel in een container opgeslagen, hebben de camper verscheept en zijn die achterna gevlogen, samen met hun hond.

Erica schrijft een keer per maand een column voor de Tubantia over hun ervaringen. Voor meer info: www.dutchiesgoglobal.com en www.dutchiesgoglobalnl.com . Bij het afscheid hebben wij ze veel succes en vooral plezier toegewenst.

Vandaag (woensdag) begonnen met noodzakelijk huishoudelijk werk: boodschappen bij Walmart, dan naar the  laundry, bezoekje aan Dollar Tree, niet te omschrijven winkel, veel artikelen voor een dollar, dan Fred Meijer supermarkt. Jaja, ik doe de boodschappen net als in Nederland, verschillende artikelen in de verschillende winkels. Prijzen zitten ook hier in mijn hoofd. Leer ik dus niet af. Clemens kijkt altijd op een site voor de benzineprijzen. Onderweg een ‘goedkoop’ adres. Hoeven er niet voor om te rijden. Daarna naar onze overnachtingsplek in Oak Harbor (op Whidbey-schiereiland). Komen dan over de Deception Bridge. Ligt leuk in de mist.