Met beperkt uitzicht valt er ook weinig te vertellen en te laten zien. Gisterenochtend (vrijdag) was het erg mistig. Teruggaan naar Ruby Beach voor het prachtige strand was dus niet zinvol. Ook komende dagen wordt mist voorspeld aan de kust. Daarom maar afzakken langs de kust naar het zuiden. Onderweg nog wel een strandwandeling (met beperkt uitzicht) gemaakt.

Vannacht hebben we bij een casino overnacht (en geen gokje gewaagd). Door naar Aberdeen; eerste plaatsje met de nodige faciliteiten voor een aantal huishoudelijke klusjes (laundry, inkopen etc.).

Vandaag (donderdag) weer naar de kust. Tegen 10u zijn we bij Ruby Beach, in de verte iets  mistig. Even koffie opdrinken en schoenen aan en dan naar the beach. Nog geen kwartier later staan we op het strand en…. in dichte mist! Een uur geleden was het eb, dus een behoorlijk groot strand vóór ons. Ruby Beach is bekend van de rotsen op het strand en de anemonen en zeesterren in de geulen rondom die rotsen. Mooi strand. Misschien morgen nog een keertje terug als het tenminste helder is.

Door naar Kalaloch Beach campground. We worden ‘verwelkomd’ met het bordje ‘campground full’. Vragen helpt soms. En ja, er blijkt zojuist iemand zijn reservering geannuleerd te hebben. Hoewel een krappe plek, gaan we er toch maar staan. Na de lunch een wandeling naar een nabijgelegen lodge in de hoop dat ze daar wifi hebben. Helaas, de dichtstbijzijnde gelegenheid is 35 mijlen terug (Forks). Dan maar niet.

We maken een wandeling over het strand. Het is mistig,  fris (15C) en het ligt bezaaid met krabbetjes. Iemand had de inspiratie om er een kasteel mee te bouwen. Marion amuseert zich door meeuwen op te jagen en dan een goeie foto te schieten…

‘s Middags scheen de zon. Reden dus om nog een wandeling over het strand te maken. ’s Avonds was het eb. Als je toch aan het strand kampeert nog eens naar het strand. Bij eb is het wel een heel groot strand…. tot opeens de mist weer komt opzetten.

Vanochtend, woensdag, zijn we om negen uur weer bij de oceaan. We zien nog blauwe lucht, maar de mist is weer in aantocht. Er is een flauwe regenboog boven het water te zien.

De rotsen die gisterenmiddag in het water lagen, liggen nu vrij en wij besluiten er naartoe te lopen. We zijn alleen op een gigantische strand. Een leuke ochtendwandeling en omdat we nu in zand lopen zijn onze footprints goed te zien. Het is alweer opkomend water, altijd moeilijk in te schatten als je de getijden niet weet. Na een half uurtje bij de rotsen zien we dat we toch terug moeten daar het water sneller stijgt dan je verwacht. Stukken strand zijn alweer verdwenen.

Vandaar naar een ander punt gereden midden in het Olympic Natl. Park, nl. Hoh Rain Forest. Ze geven aan dat dit een van de meest spectaculaire regenwouden van de wereld is. We lopen 2 trails en merken dan toch dat het ook hier de afgelopen weken niet geregend heeft. In juli en augustus valt hier de minste regen van het jaar. Desondanks een mooie 'bos'. Zie foto's

’s Avonds worden we verrast door een elk op de camping.

Vandaag (dinsdag) gestart met een wandeling naar weer een waterval: Sol Duc. Het is een roundtrip van 2,5 km. Dus mooi om de dag mee te beginnen. Het is nog rustig, dus geen probleem met parkeren. Een mooie wandeling door weer een mooi bos. We hopen dat het jullie niet gaat vervelen. Bos, hoge bomen en watervallen. Wij genieten er iedere keer weer van. Helemaal omdat het weer blauwe lucht met een zonnetje is. Vorig jaar spraken wij met Amerikanen uit Washington State die ons waarschuwde, it’s always raining in Washington, zeiden ze. Wij rijden nu ruim 4 weken rond in deze staat en hebben een kleine dag regen gehad.

Na de lunch doorgereden naar Rialto Beach aan de Pacific Ocean, ook een deel van het Olympic Natl. Park. We hebben zon tot 200 meter voor de Oceaan. Dan begint de mist. Maar een geweldig gezicht op de oceaan met grote golven. Al het aangespoelde hout en stenen als strand. Het is gelijk koud, maar dat hoort er bij deze mist bij. Gaandeweg trekt de mist weer grotendeels op. Er is een jongeman die probeert met zijn kano door de branding te komen en dat mislukt iedere keer. Samen met een vriend besluiten ze op het strand te blijven kamperen en het morgen weer te proberen.

We hebben weer een prachtige plek op de camping van het Natl. Park.

De allereerste foto is van een boom die normaal een bruine bast heeft, die laat los en dan verschijnt een rode stam. Hoe heet deze boom?

Vandaag Lake Crescent gereden en daar een wandeling gemaakt naar de Marymere Falls, door een geweldig regenwoud. We vinden het bos geweldig, omdat er geweldige hoge bomen in staan. Dat maakt de wandeling “anders” dan een boswandeling in Nederland. Je blijft naar de hoogte van de bomen kijken. Meer dan 100 meter met hele dikke mooie stammen. Het is een roundtrip van in totaal 3 kilometer. Op de terugweg zie je ineens een paddenstoel en even later gekke witte bloemetjes. Deze twee zie je nergens tijdens de wandeling. Ik vind dat altijd zo bijzonder. En dan moet dat op de foto. Doorgereden naar een camping in het bos en dan staan we dus tussen de hele hoge bomen.

Van de week vertelde ik dat we boodschappen hadden gedaan bij Fred Meijer. Wie is Fred Meijer? Hendrik Meijer emigreerde in 1907 vanuit het Overijsselse Hengelo (!) naar de Amerikaanse staat Michigan. Na een mislukte poging als kapper besluit hij levensmiddelen te gaan verkopen en start in 1934 een kruidenierszaak  samen met zijn14 jarige zoon Frederik. Vanaf 1942 opent de familie op diverse plaatsen in Michigan nieuwe vestigingen. Meijer introduceert als eerste metalen boodschappenkarretjes. In 1946 trouwt Fred met boerendochter Lena Rader, die als cassiere in het bedrijf werkt. Na de dood van Vader Hendrik in 1964 krijgt Fred de leiding over het bedrijf, dat inmiddels zo’n 30 vestigingen telt. Naast de introductie van boodschappenkarretjes is Meijer ook de eerste met het scannen van barcodes. Inmiddels telt het bedrijf 190 megasupermarkten in verschillende staten met 60.000 personeelsleden. En vanaf 1970 zijn de winkels 24 uur open. Weer één van die ondernemende Nederlanders die het heeft gemaakt in USA.

Deze informatie dankzij neef Wim uit Vancouver.

De poging was goed, het eerste resultaat wat minder. We dachten wat vroeg vanuit Port Angeles richting Mt. Olympic te vertrekken. Bij het aankomen bij het eerste visitor center hoorden we dat de weg gesloten is vanwege een bicycle ride en dat die vandaag pas om12u open gaat. Daarom eerst maar een wandeling op lager nivo gemaakt en uitgebreid koffie gedronken. Even voor 12u de weg op naar boven met nog een hele rij auto’s. Gelukkig was er boven op de parkeerplaats nog voldoende ruimte voor een camper. We kregen een erg mooi zicht op hoge bergen, sommige met sneeuw. Eén ervan is Mt. Olympic. Men zegt dat Mt. Olympic heel vaak in de wolken ligt. Wij zien ‘m in de zonneschijn stralen. We hebben er een trail gelopen waar we ook zicht hadden op de Strait of Juan de Fuca, de waterdoorgang die we gisteren met de ferry hebben gepasseerd en de waterweg is naar Vancouver en Seattle.

Weer zo’n fantastische dag met fraaie uitzichten en een lekker zonnetje.

De poging was goed, het eerste resultaat wat minder. We dachten wat vroeg vanuit Port Angeles richting Mt. Olympic te vertrekken. Bij het aankomen bij het eerste visitor center hoorden we dat de weg gesloten is vanwege een bicycle ride en dat die vandaag pas om12u open gaat. Daarom eerst maar een wandeling op lager nivo gemaakt en uitgebreid koffie gedronken. Even voor 12u de weg op naar boven met nog een hele rij auto’s. Gelukkig was er boven op de parkeerplaats nog voldoende ruimte voor een camper. We kregen een erg mooi zicht op hoge bergen, sommige met sneeuw. Eén ervan is Mt. Olympic. Men zegt dat Mt. Olympic heel vaak in de wolken ligt. Wij zien ‘m in de zonneschijn stralen. We hebben er een trail gelopen waar we ook zicht hadden op de Strait of Juan de Fuca, de waterdoorgang die we gisteren met de ferry hebben gepasseerd en de waterweg is naar Vancouver en Seattle.

Weer zo’n fantastische dag met fraaie uitzichten en een lekker zonnetje.

Gisteren (vrijdag) van Port Townsend naar Port Angeles gereden. Bij het opstaan miezerde ’t en dat deed het tot in de namiddag. Dit is onze eerste echte regenachtige dag. Omdat er  met regen weinig te bekijken valt, zijn we onderweg een paar keer gestopt en zijn gaan lezen en borduren. Ook best lekker.

Vandaag (zaterdag) zijn we vroeg opgestaan. We zijn met de ferry van Port Angeles naar Victoria (Vancouver Island, Canada) gevaren. Toen we na 1,5u varen om even voor 10u aankwamen was het nog een beetje fris, maar tegen de middag kon de trui al uit. We zijn begonnen met een rondleiding door het Provinciehuis van British Columbia. Victoria is een gezellige typisch Engelse plaats. Mooi gelegen aan het water, mooie gebouwen en leuke winkeltjes. Veel restaurantjes, straatvermaak in de vorm van muziek, goochelaars, schilderwerken en tekeningen van Indianen en een salsa-clinic.

In de avond zijn we met de boot teruggevaren. Een mooie zonsondergang op zee en een mooi zicht op de bergen van Olympic Peninsula. Jammer dat het laatste niet echt goed op de foto is vast te leggen door de sluierbewolking tegen de bergen.

We kijken terug op weer een mooie dag in de Noord-West.

Vandaag gaan we met de ferry van Coupeville naar Port Townsend. Dan komen we op de Olympic Peninsula, het meest noordwestelijke deel van USA. We hebben gereserveerd voor de boot van 14u. Genoeg tijd voor de 30 km die we daarvoor nog moeten overbruggen. In die tijd een wandeling door een park langs het water gemaakt. Er blijken nogal wat Nederlanders te wonen in deze plaats Oak Harbor. Zo komen we de Koetjes Street tegen en straten met typische Nederlandse namen. In het park staat een grote molen en een beeld van een man op klompen die bezemt.

Helaas is het niet helder als we varen. Port Townsend is een stadje met een aardig oud centrum met een aantal leuke winkeltjes. Bij het Visitor Center hebben we wat informatie gehaald over de Olympic Peninsula. Bij dit kantoor stond een bord dat je met de camper 24 u mag blijven staan op de parkeerplaats. Navraag leerde dat daar ook overnachting onder valt. Omdat we daar ook internet blijken te hebben, is de keuze gauw gemaakt.

Wat kom je zoal tegen op de Walmart camping? Nu in het hoogseizoen zijn wij zelden de enige camper op het parkeerterrein van Walmart. Je komt er alle maten van campers (inclusief stationcars) tegen die er overnachten, alle leeftijden, mensen die vakantie houden en bedrijfsmatig onder weg zijn (vaak met aanhanger).

Toen ik gistermiddag naar buiten keek, keek ik nog eens extra goed. Zie ik een geel Nederlands kenteken? Daar ik er meer van wilde weten, ben ik uitgestapt voor een praatje. Het blijkt een Nederlands stel te zijn, van oorsprong uit Oldenzaal. Nu elders wonend in Overijssel. We spraken af elkaar later op de avond op te zoeken.

Michel en Erica zijn nu ca. 5 maanden onderweg van Montreal, via Baltimore, New Orleans, de bekende Nationale Parken in Arizona en Utah, via Canada naar Alaska en daarna via Canada nu langs de westkust USA, Mexico, Mexico, Midden-Amerika naar Argentinië en Chili. Ze hebben nu nog zo’n 9 maanden hiervoor.

’s-Avonds hebben we onder het genot van een drankje verder geklets in onze camper. Erica en Michel hebben in Nederland een oude Zweedse militaire ziekenauto (Volvo) gekocht en in Hengelo het interieur laten ombouwen tot een camper. Ze hebben beiden hun baan opgezegd, hun boedel in een container opgeslagen, hebben de camper verscheept en zijn die achterna gevlogen, samen met hun hond.

Erica schrijft een keer per maand een column voor de Tubantia over hun ervaringen. Voor meer info: www.dutchiesgoglobal.com en www.dutchiesgoglobalnl.com . Bij het afscheid hebben wij ze veel succes en vooral plezier toegewenst.

Vandaag (woensdag) begonnen met noodzakelijk huishoudelijk werk: boodschappen bij Walmart, dan naar the  laundry, bezoekje aan Dollar Tree, niet te omschrijven winkel, veel artikelen voor een dollar, dan Fred Meijer supermarkt. Jaja, ik doe de boodschappen net als in Nederland, verschillende artikelen in de verschillende winkels. Prijzen zitten ook hier in mijn hoofd. Leer ik dus niet af. Clemens kijkt altijd op een site voor de benzineprijzen. Onderweg een ‘goedkoop’ adres. Hoeven er niet voor om te rijden. Daarna naar onze overnachtingsplek in Oak Harbor (op Whidbey-schiereiland). Komen dan over de Deception Bridge. Ligt leuk in de mist.

Toen we zondagavond de blog aan het bijwerken waren, werden we door onze ‘boondock host’ uitgenodigd voor ‘having a beer’. Tot even voor middernacht hebben we bij hen op de patio zitten kletsen onder het genot van een drankje.

Maandagmorgen hebben we afscheid genomen en gingen op weg naar Mount Baker. Omdat we de wachtrijen voor de USA-grens wilden vermijden, hebben we gekozen voor een kleinere grensovergang, die bij het stadje Sumas. Het kostte uiteindelijk toch nog 5 kwartier ‘in line’ staan voor we de vragen van de douane-meneer mochten beantwoorden. Vragen als: hebt u groente, fruit, planten bij u, wat deed u in Canada, waar gaat u heen, is dit een gehuurde camper, waar en wanneer verlaat u USA, hoeveel geld hebt u bij u, bent u in het bezit van een vuurwapen…..Uiteindelijk duurde dat niet meer dan 5 minuten.

Nu verder op weg naar Mount Baker. We hebben op een Nat. Forest camping gestaan voor $18. Is eigenlijk veel als je bedenkt dat je in een donker (regen)bos staat met alleen een (open gat-) toilet. Maar veel keuze heb je hier niet.

Bij het opstaan bereiken de eerste zonnestralen ons alweer in het dichte bos. Op weg naar Mt. Baker komen we bij een waterval. Verder naar boven begint de weg aardig te stijgen en met de nodige haarspeldbochten. Bij het visitor center kijken we tegen een bergwand. Maar als je richting de bergwand loopt, zie je dat je waarschijnlijk nog een paar uur moet lopen voordat je er dichtbij bent. Zo immens groot is deze ruimte.

Na een wandeling en genietend van het natuurschoon rijden we nog een stukje door naar het eindpunt: Artist Point. Er blijkt nog veel sneeuw te liggen. Daarom maar de bergschoenen aangetrokken. Via de paden en over enige sneeuw bereiken we diverse uitzichtpunten met zicht op Mt. Baker, Mt.Shuksan en de valleien er tussenin. Het lijkt of we ‘op het dak van de aarde’ staan. Rond om je heen bergen. Prachtig!

We zijn nu weer op weg naar beneden. Het plan is om vanavond in Bellingham bij Walmart te staan.  

Omdat je het mooie van Vancouver ziet als je er doorheen loopt, zijn we dwars door West End naar Gastown gewandeld. Dan kom je o.m. tegen: mooie koloniale woningen, mooie kantoorgebouwen, een Braziliaanse dansgroep, de bibliotheek die veel doet denken aan het Colosseum en in Gastown de enige stoomklok. Onderweg ergens gebruncht.

’s-Middags met de auto naar het vissersplaatsje Steveston (onder Richmond). Op de pier kun je bij verschillende kraampjes en vissersschepen verse vis kopen en ruiken. Er stond een mevrouw met zee-egels. We konden proeven, maar durfden dat niet aan.

In White Rock, vlak bij de grens, rondgewandeld langs het water en op de pier. In een restaurant lekkere vis gegeten.

Wim heeft ons op ons boondock-adres afgezet. Na een ‘rondleiding’ door onze camper hebben we afscheid genomen. We hebben 3 fantastische dagen gehad in Vancouver. We hebben ons erg vermaakt, gezellig gekletst, lekker gegeten en al wandelend samen Vancouver gezien en van prachtig vuurwerk genoten. Wim: hartstikke bedankt, je bent een kei !

Vandaag (zaterdag) weer met de skytrain naar Vancouver Downtown. Na de koffie een grote wandeling gemaakt van Beach Ave langs de waterkant naar Pacific Boulevard en via Davie Street (winkels en eetgelegenheden) terug naar begin van Beach Ave.

Na de lunch een tour met de auto door Stanley Park. Het was zo druk dat we niet bij de totum palen konden stoppen. Eentje vanuit de auto kunnen nemen. Bij Prospect Point onder het genot van een ijsje ( het ‘kleinste’ ijsje was weer heel groot) de grote cruiseschepen naar Alaska zien vertrekken.

’s-Avonds vanaf het balkon genoten van het grote vuurwerk dat recht voor ons balkon vanaf een ponton werd afgeschoten. Er is ieder jaar een competitie tussen verschillende landen. Zaterdag was Engeland aan de beurt. Het vuurwerk werd begeleid door muziek van de James Bond liedjes. Een dik halfuur de ene vuurbol na de andere. En als je eerste rang mag zitten op de 8^e verdieping onder het genot van een hapje en drankje kan de avond niet meer stuk. We zijn bij Wim blijven slapen. 

Na een wandeling van 20 minuten hebben we de skytrain naar Vancouver gepakt. Na 45 min. waren we in hartje Vancouver. Schitterend weer, lekker zonnetje met een klein briesje, ca 25C. De neef van Marion, Wim, pikte ons op van het station. Gelijk een gezellige wandeling door het centrum gemaakt. Hoewel er veel mensen rondwandelen, geeft al die drukke een relaxte sfeer.

Tegen lunchtijd zijn we naar zijn appartement gegaan nabij het centrum. Hij had een heerlijke huzarensalade gemaakt voor de lunch. Vanaf zijn balkon heb je een mooi uitzicht op English Bay en Stanley Park.

De middag hebben we gebruikt voor een uitgebreide wandeling door Stanley Park. Na een gezellige ‘chinees’ en daarna een Häagen Dazs ijs en de zonsondergang vanaf het balkon zijn we met bus en skytrain teruggegaan naar Surrey, waar onze camper staat.

Het was een gezellige dag, waarbij we een zomers downtown Vancouver hebben gezien.

Vandaag naar ons noordelijkste puntje van deze reis gereden. Eerst een stukje langs de kust. Daar kwamen we een bijzonder Pontiac (ca 1960) tegen. En toen de grens met Canada over. Er zijn strenge regels wat je wel en niet Canada mag inbrengen. Op grond daarvan zo ongeveer de koelkast en vriezer leeggegeten. We hebben een goed kwartier met de camper ‘in line’ gestaan, toen een paar vragen van de Canadese douanière en toen stonden we in Canada. Wel een vraag of we ‘firearms’ bij ons hebben, maar géén vraag over groente, vlees, vis of drank.

Omdat we dus ver ‘leeg’ waren eerst naar Walmart voor de eerste levensbehoeften. Het prijsniveau is in Canada toch wel een stuk hoger. Geen wonder dus dat we eerder bij de Walmart aan Amerikaanse kant veel auto’s zagen met Canadese nummerplaten. Ook de benzine is in Canada aanzienlijk duurder (Eur 1,10, in USA Eur 0,75 per liter).

Voor de overnachting hadden we een adres op de boondockerswelcome-site in Surrey gevonden en met hen eerder ge-emaild. Surrey is een voorstad van Vancouver. En we kunnen van daaruit na een klein eindje lopen  met de Skytrain naar downtown. We werden allerhartelijkst ontvangen door de gastheer Wayne en –dame Petra. Nadat we de camper op z’n plaats hadden gezet, werden we uitgenodigd bij hen in de tuin wat te komen drinken. Dit soort contacten zijn erg goed voor ons engels.

Vandaag het “Hollandse” plaatsje Lynden bezocht,dat tegen de Canadese grens ligt. Ze hebben geprobeerd er een echt Hollands plaatsje van te maken. De bouwsels waren herkenbaar.

Wat ons in deze staat en de vorige staten opvalt, is dat er  ontzettend veel hele grote bloemenbaskets hangen. Wat een “hoofdstraat” ontzettend kan opfleuren. En het zijn geen kleintjes, maar echt weer de Amerikaanse maat. Het plaatsje Lynden hangt er vol mee. De populatie van Lynden bestaat voor 50% van Nederlandse afkomst. Wij hebben nog even zoute drop gehaald en postzegels in het “Postkantoor”.

Daarna doorgereden naar de laatste camping in Amerika voordat we 5 dagen naar Vancouver gaan. We zitten 5 minuten lopen van de zee tussen het vaste land en Vancouver Island, die in verbinding staat met Pacific Ocean. Vanmiddag was het water nauwelijks te zien, zo ver weg. Na het eten zijn we teruggegaan en in 3,5 uur tijd stond het water hoog.

 Weer heerlijk weer, zon, windje en 27 gr.C.

Vanochtend afscheid genomen van onze gastheer, waarbij we een klein pakketje als dank hebben overhandigd. We zijn Anacortes ingereden. Dit is een plaats met scheepswerven (veel ferryboten) en een grote olieraffinaderij. Dat is de minder mooie kant. Vanaf de Cap Santé Lookout zagen we ook de mooiere kanten: zicht over de plaats met jachthaven en aan de andere kant zicht op de vele eilanden in de omgeving en zicht op Mt. Baker. Helaas was het in de vroege morgen nog wat mistig.

De plaats heeft nog een oud centrum met leuke winkeltjes. En met een lekker zonnetje en een briesje van zee (ca 20C) is het daar best aangenaam vertoeven.

Na de lunch richting onze bestemming voor vandaag gereden: Bellingham. Op de kaart zagen we weer een ‘stippeltjesweg’. Een deel daarvan is de Chuckanut Drive. Het is een weg die in het begin van de vorige eeuw langs het water is aangelegd en een onderdeel is van een oude weg die bijna geheel langs de kust van San Diego (Californie) naar Vancouver (British Columbia) loopt.  Op één van de borden stonden een paar foto’s uit de 20-er jaren. Een bijzonder mooie, rustige weg (vrachtverkeer verboden) met veel uitsparingen om te stoppen.

Wij zijn gisteren vanaf de camping naar het plaatsje Burlington gereden. Daar was een Outlet Mall, en gewone Mall. Even lekker gewinkeld.

Vandaar richting Anacortes. Het plaatsje zegt jullie waarschijnlijk niets, maar misschien is er iemand die het opzoekt. Het ligt aan het Puget Sound, op het eiland Fidalgo. Onze overnachtingsplek is bij Amerikanen aan huis. Wij zijn lid geworden van de Boondock Vereniging (www.boondockerswelcome.com). Amerikanen, die zelf ook boondocken (vrij kamperen, zonder verdere faciliteiten), stellen ruimte beschikbaar bij hun huis om daar je camper voor een paar dagen te parkeren. Vaak met water, elektriciteit en wifi. Je mag daar dan gratis staan. Via de site leg je vooraf contact met de ‘aanbieders’. Dit is ons tweede (boondock-) adres. Ons eerste adres was een aantal weken geleden. Dat was een hello – goodbye contact. Aardig maar verder niets. Gisteren kwamen we aan en werden gelijk welkom geheten door de heer en vrouw des huizes. Carl en Karen. In het water dat aan hun achtertuin ligt, wordt crab gevangen. Ook door hen en we werden uitgenodigd om crab te komen eten. Zij de crab en een groentesoort uit eigen tuin, wij een groentesoort van Walmart en het toetje in de vorm van ijs met slagroom. We hebben lekker buiten op het terras gezeten met uitzicht op het water en gekletst over van alles. Onder meer over onze (beider) reis-ervaringen.

Vandaag (maandag) lekker gewandeld en aan het water gezeten. Daar was te zien: motorbootjes die de kooien van de crab leegmaken, roeibootjes, springende vissen, duikende ducks, opkomend water, hoogteverschil van 3 meter, overvliegende vliegtuigen (naval basis in de buurt). En met moeite 2 bold eagles! Je verveelt je geen moment. En daarbij een zonnetje, beetje wind en 25 gr. Wat een schitterend leven.

We hebben een ‘campingdag’ vandaag. De camper krijgt ook een dagje rust. Sterker nog, we gaan ‘m eens lekker een wasbeurt geven. Op het prikbord hing een briefje dat je iemand kon bellen om je auto, camper of boot te laten wassen. Ik vroeg de campingeigenaar of autowassen op de camping  is toegestaan. Ze keek bedenkelijk, maar vond het uiteindelijk goed. Daar komt bij dat we lekker in de schaduw staan, het vanochtend bewolkt was en (eerst) slechts 16C. Dus lekker aan de slag. Marion de binnenkant en de was. En ook dit voelt als vakantie. Uiteindelijk 25 gr.C . Ook dit was weer een heerlijke dag.

Op de foto’s onze achterbuurvrouw en achterbuurjongens van de camping, en een bloemetje van hun weiland.