De afgelopen twee dagen in een State Park bij Denver gestaan. Een heerlijke plaats om al ons “werk” te doen.  Schoonmaken, wassen, alles opruimen en kijken wat er weer mee moet naar Nederland. Vanochtend (vrijdag) werden we wakker in een witte wereld. Onze Long Hot Summer is geëindigd met sneeuw. Heel leuk, maar ook wel heel koud. Daar moet je ook aan wennen.

We zijn naar RV America gereden voor de winterizing. Daar toch ook weer begonnen over de reparatie van de slide-out.We hebben daar gesproken met een dame die daar speciaal is voor de warranty-affairs. Wij hebben bij de koop van de camper een extended warranty afgesloten. Dat is een garantie die je koopt voor calamiteiten aan de kar. Zij vertelde dat we volgens de voorwaarden in aanmerking komen voor vergoeding van de maakkosten (onderdelen en arbeidsloon). Zij gaat alles regelen richting de warranty-organisatie. Toen gesproken met de werkvoorbereider. Hij is genegen om volgend voorjaar de kar uit de storage te halen en al het werk te (laten) doen wat er nodig is om de slide te maken. Dit zodat het klaar is als we weer terug komen in mei.

Daarna zijn we doorgereden naar de storage en de kar ingepakt. Een taxi heeft ons vervolgens naar ons hotel gebracht bij het vliegveld. We zitten nu op onze kamer op een luie bank te kijken naar een giga tv. Morgen wordt er weer sneeuw verwacht en wij vliegen dan naar Oklahoma-City, waar we weer zon hebben.

Hoihoi allemaal, vandaag dus naar de RV Service. De slide-out kan gemaakt worden. MAAR dan willen ze de kar minstens 2 weken hebben. De slide wordt er dan helemaal uitgehaald. Dan kunnen ze precies zien wat er kapot is en wat er besteld moet worden. Organisatorisch is dat voor ons een hele klus, want wij zijn dan voor die periode homeless.. . Er hebben drie meneren naar gekeken en ze komen allemaal met hetzelfde verhaal.  Het kostenplaatje is niet te bepalen vooraf. Wij hebben besloten om niets te laten doen. In deze kar zitten 2 slide-outs tegenover elkaar. De andere doet het nog. En hopelijk nog heel lang. Als die het ook begeeft dan moeten we iets gaan doen. Maar er is goed te leven in de kar met een slide. Dus we hopen het beste voor de komende jaren.

Morgen (woensdag) gaan we voor twee dagen in een State Park staan, om de was te doen, schoon te maken en in te pakken. Vrijdag gaat hij voor de winterizing (voorbereiding voor de winter o.m tegen bevriezing van leidingen) en dan naar de storage.

Dan met de yellow cab van de storage naar het vliegveld  van Denver waar we een hotelletje hebben en zaterdag vliegen we naar Oklahoma City. Daar zijn we een week bij nichtje Atty. Maandag 15 oktober vliegen we naar Amsterdam, waar we dinsdagochtend weer aankomen.  Maar we zullen jullie op de hoogte houden van wat we in Oklahoma allemaal zien.

Vandaag alleen een verhaaltje, zonder foto’s.

Wij hadden vandaag 1 oktober om 9.00 uur een afspraak bij Don. Don heeft een kleine garage en doet onderhoud aan auto’s.  Een van de punten voor onderhoud was de generator. Afgelopen donderdag wilden we ivm het koude weer de generator starten, en tuf-tuf-tuf- en stoppen. Ik kreeg het gevoel dat ik in mijn oude kevertje zat die niet wilde starten, wat helaas regelmatig  voor kwam. Dan moest Clemens weer komen om hem aan te drukken. Maar met een generator lukt dat dus niet. Een aantal keren de generator geprobeerd, maar iedere keer hetzelfde. Wij balen, want we stonden boven op de berg van 10.000 feet en niet aan het elektrisch (was er ook niet). Dus dan heb je de huis accu’s voor veel andere dingen nodig. En dan krijg je het koud. Wat wil nou het geval. Toen de monteur bij Don de generator ging nakijken wat er aan schortte, kwam hij ons vragen waar we de afgelopen dagen waren geweest. Of we soms ook hoog in de bergen hadden gezeten. Ja, zeiden wij heel verbaasd. Wat is nou het geval? Op de generator zit een knopje dat je tussen 0 en 10.000 feet kunt zetten. Dus als je hoog in de bergen zit, dan zet je het knopje op ongeveer die hoogte. En bij ons stond het knopje (nog) op 0 feet (zeeniveau).  En dan doet hij het dus niet. Wij helemaal blij dat dit het euvel was. Niets aan de hand dus, maar goed om te weten (voor de volgende keer).

Toen de auto zijn grote beurt had gehad, alles weer piek fijn in orde, zijn we naar het naburige dorpje gereden, want ik had een brievenbus nodig. Loopt de mailman zijn post rond te brengen. Ik naar hem toe en vraag hem waar ik een postkantoor of brievenbus kan vinden. Zegt hij” I am the mailbox” en neemt de post van mij over. Dat vind ik nou weer zo’n leuk iets van Amerika. Dat lukt je in Nederland niet.

Morgen gaan naar de RV Service, want een slide-out is kapot en dat willen we na laten kijken. Een lekker rommelig weekje dus, deze laatste week in Denver. We houden jullie op de hoogte.

Vandaag doorgereden naar Denver. We wisten dat daar ieder weekend een grote  fleamarket is: rommelmarkt-braderie en vertier voor de kinderen en natuurlijk eettentjes. Het is een vermaak voor het hele gezin. De entree prijs is 3 dollar per persoon en kinderen gratis. De aanbieders zijn bijna allemaal Mexicanen, de kopers ook. We liepen gelijk tegen een cabriolet aan die wel achter de camper past. MAAR … hij was teveel overgeschilderd en er werd nog 5000 dollar voor gevraagd   EN   we willen geen auto achter de camper. Dus de koop ging niet door. Ik mocht er wel even inzitten. Verder is het veel rommel op het rommelmarktgedeelte en verder kleine overdekte winkeltjes met braderiespullen. Er was ook een gedeelte met groente en fruit en een kilo overheerlijke aardbeien voor 1 dollar laat je niet liggen. We gaan er bij Walmart nog even slagroom bij halen, die is ook 1 dollar.

Vanuit het Rocky Mountain Nat. Park richting Denver gereden. We moesten even stoppen voor een overstekende elk. Dat doen we graag.  Wij wisten dat er en plaatsje Nederland is. Daar moesten we 30 mijl voor omrijden, maar toch maar gedaan voor de foto. We zijn hier 5 jaar geleden ook geweest.

Onderweg kwamen we weer de brievenbussen tegen, hier heel normaal, maar ik vind het altijd weer een leuk gezicht. De postbode hier heeft het makkelijker dan in Nederland. Daar wordt de post vaak in de voordeur naar binnen gegooid. Hier rijdt de postbode met z’n auto voor de brievenbussen, en vult de bussen vanuit z’n auto. De eigenaar van de brievenbus rijdt langs met zijn auto om de bus weer leeg te halen. Gemak dient de mens.

In het plaatsje Nederland een aantal foto’s gemaakt. 

Als mensen in Amerika met de bus gaan en hebben een fiets bij zich dan zetten ze die voor op de bus op een standaard. Heel handig. Hier kunnen 4 fietsen per bus mee. Er is bijna altijd wel een plaatsje voor de fiets.

Een trein rijdt hier meestal met tussen de 75 en 100 containers waardoor er vooraan meerdere locomotieven aan elkaar gekoppeld zijn om alles te kunnen trekken.

Gisteren (donderdag) geprobeerd de pas over te gaan in het Rocky Mountain Nat. Park, maar de weg was afgesloten. Kwamen we achter na 12 km. Toen hebben we besloten terug te gaan naar de camping en te wachten tot vandaag.  Vandaag stonden we op met zon en blauwe lucht. Weer de 12 km gereden en na een kopje koffie wachten kwam de ranger de weg open doen. We konden gaan,  we waren heel blij. Het was een schitterende weg, met mooie vergezichten. We hebben op het hoogste punt (ruim 4.000m) een trail kunnen lopen. Gelukkig was er nog een plekje vrij op de parkeerplaats voor onze kar . Het was erg druk.  We hebben over de 45 mijl toch een dikke 4 uur gedaan.. onderweg koffie gedronken, gelopen, geluncht en genoten van de natuur. Een prachtige route over het dak van de wereld….

Op weg naar het Rocky Mountain National Park eerst even een Outlet in Silverthorne aangedaan. Alleen een rokje gekocht.

Het was mooi weer onderweg, maar koud. We rijden toch bijna gemiddeld op 3500 meter hoogte. De hoogste pas vandaag was 4000 meter. De bergen met sneeuw liggen tussen de 4500 en 5000 meter hoogte. We konden het bijna aanraken. Onderweg zagen we weer dat de meren ver onder de maat gevuld waren.

 Het Rocky Mountain National Park heeft een ingang aan de oostzijde en een aan de westzijde. De belangrijkste route in het park is die voor een groot gedeelte op zo’n 12.000 feet (bijna 4.000 m) van de ene ingang naar de andere ingang loopt. Voor ons is het het handigst om dan van de westelijke ingang naar de oostelijke te rijden. We wilden de camping even na de westelijke ingang nemen en dan morgen die route door het park naar de camping bij de andere ingang rijden. Bij de ingang van het Nat. Park werd ons verteld dat de route door het park (45 mijl, ruim 70 km) bijna de gehele dag gesloten is geweest vanwege het weer (veel mist) en dat die net tegen 15 uur weer open was. Of die weg morgen, als wij ‘m willen rijden, ook open is, is dus de vraag.

Bij navraag over de faciliteiten op de camping werd ons gemeld dat het drinkwater, toiletten en de dump (waterafvoer) inmiddels afgesloten zijn in verband met het koude weer.  Bij het vullen, gisteren van onze watervoorraad waren we ervan uitgegaan dat we hier water zouden kunnen innemen. Dit om niet onnodig water van A naar B te rijden, ten koste van extra benzine. Onze tank is 150 liter! Dan sta je even voor een verrassing als je water bijna op is. Bij het Visitor Center vonden we een waterpunt voor ‘dorstige monden’. Provisorisch hebben we met gallonflessen onze watertank een beetje aangevuld. We wachten nu af of morgen de weg open is. Anders moeten we hier nog even blijven. In het ergste geval moeten we een heel stuk terugrijden. De alternatieve route naar Denver is ruim 150 mijl omrijden. We wachten rustig morgen af.…..

Vannacht gaat het hier op 2.500 m. vriezen. We doen wel een dikkere deken op bed.

Vandaag vanuit Rifle naar Frisco (Colorado) gereden. We zijn op weg naar het Rocky Mountains National Park (even boven Denver). We hadden weer leuke plaatjes onderweg. Deze route, de I-70, loopt door een groot skigebied. Het ligt ook vrij hoog. We zijn vandaag op bijna 11.000 feet geweest (delen door drie voor meters).  Frisco ligt op 9000 feet  en dat is goed te merken aan de temperatuur. De mensen lopen hier met jassen aan en sjaals om. Behalve de toeristen, die lopen nog steeds in korte broek. Afgelopen nacht is hier de eerste sneeuw gevallen. Hoog in de bergen ligt nu dus verse sneeuw.

Hoihoi allemaal, vandaag een rustdag gehad, gelezen, geborduurd, gefilosofeerd over de reis van volgend jaar.

Een paar weken geleden las ik in de Wereldkrant over al het vuil dat langs de Nederlandse wegen ligt. Hier hebben ze dat anders geregeld. Hier kun je een of twee mijl langs een snelweg  adopteren. Je kunt dat persoonlijk doen, met een bedrijf, een sportclub, de kerk, ter herinnering aan of iets dergelijks. Je naam komt dan op het bord met vermeld het aantal mijlen dat je dan schoonhoudt. Het heet: Adopt a Highway of Sponsor a Highway. Bij Adopt a Highway doe je dat als particulier persoon of bedrijf of ……. Bij Sponsor a Highway huur je mensen in. Het idee is ontstaan in 1980 door ene Meneer James Evans uit Texas toen er vuil uit een auto, die voor hem reed, vloog. De gemeentes vinden het te duur om schoon te houden. Dit idee is uitgevloeid over 49 Staten van Amerika, Puerto Rico, Canada, Nieuw Zeeland en Australie  en Japan.Per Amerikaanse staat zie je andere soorten borden.

Verder een en ander wat je in Amerika aan borden langs de weg tegenkomt.

Vandaag een gedeelte van de scenic route West Elk Loop (Rt 133) gereden van ongeveer 100 mijl. Hij ging over een bergpas van 8.500 feet. Niet zo hoog en niet zo mooi als gisteren. Maar toch leuk om te rijden. Het is toch iedere keer weer anders. Wij kwamen op een parkeerplaats langs de “rivier” aan de praat met een echtpaar op een motor. Zij waren ook gestopt om naar de droge rivier te kijken. Zij maakten zich grote zorgen over de “waterstand”. Vorig jaar om deze tijd, vertelden ze, stond er zoveel water in, dat er in gevaren en zelfs gewaterskied kon worden. Omdat er weinig sneeuw is gevallen, nagenoeg geen regen is geweest en bijna constant zon en heet, is de rivier verdampt. Daar er in de rivier geen water is, is er in de waterval ook geen water.

Onderweg stak een moeder-hert met twee kleintjes de weg over. Wij konden op tijd stoppen, maar ander verkeer raast gewoon door. Er is gelukkig niets gebeurd.

We  kwamen  weer the aspen tegen. We liepen ook tegen een natuurlijk kunstwerk aan, maar ook tegen een gemaakt kunstwerk in Glenwood, wat wij iets mooier vonden.

We beginnen weer met een zonnetje en blauwe lucht en het wordt weer 30 gr.C. Vandaag de Route 65 gereden. Dit is the scenic byway Grand Mesa. Er was ons in het Visitor Center verteld dat de verkleuring van the aspen in volle gang is. In Colorado staan veel aspen. Deze aspen zijn de Noord-Amerikaanse variant (populus tremuloides) van de ons bekende (Eurazie-)popuIier (populus tremula). Het is een weg omhoog tot 10.839 feet, zijnde 3.300 mtr. De weg begint met groene aspen. Dan een mooie mengeling van groen en geel en bovenaan aspen met fel gele bladeren. Op een foto de stammen van de aspen.

We rijden de weg tot alle gele bomen verdwenen zijn en alleen nog groene dennenbomen overblijven. En daar is het een stuk koeler, heerlijk. Een prachtige weg om te rijden. We zijn voor de verkleuring precies in de goede week.

Doorgereden naar Hotchkiss. Daar is een fairground waar je mag kamperen. Het terrein is afgehuurd door de BMW motoren club van Oost Colorado. De motoristen moeten 15 dollar betalen als staangeld. Normaal is het 6 dollar. Dus moeten wij ook 15 dollar betalen. We hebben wel elektriciteit en water daarvoor. We doen het maar. We konden ook voor 15 dollar per persoon een bordje warm eten mee-eten, maar ik heb zelf maar gekookt.

Hoihoi allemaal, jaja, op de eerste foto zien jullie Clemens iets doen wat hij de hele vakantie nog niet gedaan heeft. Hij mocht van de campingbazin de hele dag soppen en poetsen voor 5 dollar. Hij heeft zich uitgeleefd en genoten.

Vandaag eerst Moab nog even ingelopen. Bij het benzinestation kwamen we  een heeeeele grote off the road vehicle tegen en even verderop een fiets en fietsje, groot verschil in vervoersmiddelen. Na de lunch zijn we via de scenic byway (Rt 128) weer richting Colorado gereden. Onderweg zouden we door het dorpje Cisco komen. Cisco is een ghost town geworden…. Bij binnenkomst van de State naar het Visitor Center en daar wezen ze ons op een Scenic Route, zijnde een weg door het Colorado National Monument. Een weg van 23 mijl langs een canyon. Het was mooi aangelegd met verschillende uitzichtpunten.

Wil en Dick: gezien het aantal OHV’s (Off-Highway Vehicle) dat in en rond Moab rondrijdt, moet het hier het ‘Mekka’ voor de OHV zijn….  

Gisterenmiddag (maandag) laat in Moab (Utah) aangekomen. De camping waar we wilden gaan staan, was helemaal vol. Maar we mochten 2 nachten voor $ 10 per nacht op een grasveldje staan. We kunnen gebruik maken van de douches, toiletten en internet. De derde nacht is er wel een “echte” plaats voor ons. Echt is met elektrisch, water en afvoer. En dat voor $ 17 per nacht. En dat is dan weer inclusief 50% korting (o.b.v. lidmaatschap van Passport America). Het is erg druk in Moab. We spraken  een echtpaar uit Canada van rond de 75 jaar. Die hadden afgelopen nacht in de auto geslapen. De betaalbare hotels en motels waren vol. Ze konden nog een kamer voor $ 200 krijgen. De man zei: “Dan slaap ik nog liever met mijn hoofd op het stuur”.

Vandaag zijn we Arches National Park in geweest. Een park bestaande uit redrocks canyons en die redrocks bestaan uit sandstone. Deze redrocks hebben door weers invloeden de meest grillige vormen gekregen, doordat de zachte delen er tussenuit spoelen. Het park ligt bovendien op een zoutbed dat medeverantwoordelijk is voor de vormen van bogen, spiralen en balancerende rotsblokken en meer. Dit zoutbed is 300 miljoen jaren geleden op het Colorado Plateau “neergelegd” toen de zee over deze regio kwam en uiteindelijk verdampt is. In een tijdsbestek van miljoenen jaren zijn resten van overstromingen, wind en oceanen die kwamen en gingen op deze zoutlaag samengedrukt  tot soms een hoogte van 1 mijl (= 1,6 km), de redrocks. Zout onder druk is onstabiel en het zoutbed, dat onder Arches ligt, kan het gewicht van de redrocks niet dragen, waardoor ….. zie foto’s. De Arch op het plateau (foto 2) wordt de Delicate Arch genoemd. Het is het beeldmerk van Utah. De Delicate Arch vind je bijvoorbeeld op alle Utah-autonummerplaten.

Gisteren (zondag) zijn we vanuit Bluff naar Natural Bridges National Park gereden. Daar zijn drie natural bridges, twee ervan konden we nauwelijks ontdekken, de derde was goed te zien. Daarna zijn we op aanraden van Yvon de Route 95 door Utah verder noordwaarts vervolgd. Yvon bedankt! Een prachtige Scenic Route. Een heerlijke en mooie weg om te rijden. Heel weinig verkeer en helemaal door de bergen met na iedere bocht een ander uitzicht. Soms is de weg dwars door de berg geboord. Bij Glen Canyon National Recreation Area, een uitloper van Lake Powell, hebben we op een camping overnacht. Er waren weinig mensen, maar we stonden toch met 7 camperaars en vanochtend verder. Weer rustig en afwisselend. Onderweg Goblin Valley State Park bezocht. Het is een soort van kabouterland. Het zijn formaties van sandstone. Het onderste gedeelte van de figuren zijn vrij poreus. Door vorst-sneeuw-regen en wind veranderen de figuren steeds. Als we er met Quinn doorheen zouden lopen, zou hij zeggen: “Op welke paddenstoel mag ik zitten?”

Vandaag (zaterdag) vroeg begonnen met de zonsopgang in Monument Valley. Altijd goed voor een paar leuke foto’s. Na het ontbijt zijn we vertrokken voor een hike om de linkerberg (door mij “de Pater” genoemd). Waarom weet ik niet. Maar toen ik de berg 5 jaar geleden voor het eerst zag, zag ik er een pater in. Na 2 uur lopen waren we weer bij de camper. Het was een mooie wandeling, maar wel zwaar. Na de koffie zijn we richting Bluff vertrokken, waar we met Yvon en Sil (ook Amerika-gangers en onze upper-chief) hadden afgesproken. Zij stonden op de fairground van Bluff. Er was daar een 5-daagse Pow-Wow bezig. Een feest van de indianen. We hebben ’s-middags eerst lekker zitten bijpraten, nadat we allebei een gerecht hadden klaargemaakt hebben we smakelijk zitten eten. Na het eten naar de rodeo gaan kijken en later naar het dansen van de Indianen. Leuk om eens een keer te zien. Bij deze Navajo-Indianen mochten we foto’s maken, wat lang niet altijd mag. Maar om paardrijdende cowboys en dansende indianen stil op de foto te krijgen, is met mijn toestel erg moeilijk. We hebben nog lekker “geborreld” nadien. Het was erg gezellig. De volgende ochtend praat je zo weer door. Tegen half twaalf hebben we elkaar goodbye gezegd en zijn weer ieder zijns weegs gegaan. Sil en Yvon naar het zuiden, wij naar het noorden. Wij vonden het erg leuk dat we elkaar toch konden ontmoeten op onze totaal verschillende routes door Amerika.

Vandaag weer een mooie scenic route gereden. We hebben eerst boodschappen gedaan en naar de laundry geweest. Kunnen we er weer een weekje tegen. Toen op pad naar de Four Corners. Een toeristische attractie: het 4 Staten punt, zijnde Utah-Arizona-New Mexico en Colorado. Via de Mexican Hat, een andere dan Clemens van de week op had, op weg naar Monument Valley. We hebben vandaag niet een bloemetje, maar een vogelbekkie. In Monument Valley aangekomen blijkt de camping, die we op internet vonden,  sinds april dicht. Maar we mogen voor 10 dollar op de parkeerplaats overnachten. Sunset bi j Monument Valley is altijd goed voor een paar leuke foto’s. We zijn bijna  4 maanden onderweg, maar hier komen we meer Nederlanders tegen dan de hele voorgaande periode.

Via een brede, maar afwisselende weg van Albuquerque naar Aztec (in NW van New Mexico) gereden. De trip was afwisselend vanwege het landschap en vanwege de diverse wolkenluchten. We hebben weer het bloemetje van de dag gevonden.

In Aztec het Aztec Ruins National Monument bezocht. Nadat we een video over de bevolking en leefwijze van de Ancestral Pueblo hebben gezien, zijn we door de ruïnes van een oud dorp gelopen. Het dorp moet uit meer dan 500 kamers hebben bestaan. Centraal in het dorp heeft een groter gebouw gestaan waarin ceremonies werden gehouden. Op de restanten die zijn aangetroffen is een reconstructie van dat gebouw gemaakt. Van het interieur is een foto bijgevoegd. Dit dorp moet rond 1100 na Christus zijn gebouwd. Evenals andere, dergelijke dorpen in de wijde omgeving is het onduidelijk waarom de bevolking rond 1300 uit deze omgeving is weggetrokken en waar ze heen  zijn gegaan. Mogelijke redenen zijn klimaatomstandigheden (bijv. te weinig voedsel door teveel of juist te weinig water), ziektes of verdreven door andere volkeren… Vroegere kolonisten dachten dat de ruïnes van Azteken waren en bedachten die plaatsnaam. De ruïnes hebben echter niets met de Azteken van doen.  

’s Avonds kwam er een donderbui aan de overkant voorbij. Het fototoestel nam niet de bliksem rechts van de bui maar de ontlading daarvan.

Er was eens een huisje met een schuurtje. Maar je ziet hier vaak dat het verlaten wordt, om wat voor reden ook, en dan vergaat het vanzelf.

Wij zijn vandaag (woensdag) met de bus downtown Albuquerque geweest. Niet zo’n hoge pet van op voor die tijd, maar het viel niet tegen. Downtown Albuquerque is opgedeeld in een aantal centrumdelen: Old Town, Downtown, Midtown en Nob Hill. We zijn in the Old Town uitgestapt. Er waren veel leuke winkeltjes rondom de plaza. In de winkeltjes natuurlijk weer veel kunst, waaronder dit keer ook betaalbare. We zijn nu dan ook met een klein tasje met spulletjes thuisgekomen. Clemens heeft er nog even aan gedacht om een mooie Mexicaanse hoed te kopen. Maar …. toch niet. Er werd live muziek op het pleintje gespeeld. Zo mooi, dat ik er tranen van in mijn ogen kreeg en een cd heb gekocht. We hebben op een bankje in het park onze lunch verorberd en zijn toen lopend naar Downtown gegaan. Daar kleurige pandjes en muurschilderingen. Deze weg is een gedeelte van de oude, nostalgische Route 66.

Hiep Hiep Hoera

Sven 17 jaar

Gefeliciteerd !!

Dikke knuffel van ons

Vandaag (maandag) weer met de bus naar downtown Santa Fe.  De eerste foto is van het Museum of Art en is een goed voorbeeld van een Adobe gebouw. Van daaruit naar de San Miguel Church gelopen. Die was gisteren gesloten. De oudste delen van deze kerk (steeds  behouden na iedere restauratie) zijn van 1610 en ze zeggen dat dit daarmee de oudste kerk is van Amerika. Na deze kerk bezichtigt te hebben zijn we naar het huidige State House gelopen. Dit New Mexico State House is een van de nieuwste van de USA (1966) en is helemaal rond gebouwd. We werden weer vriendelijk ontvangen door 2 dames. Zij vertelden dat we vrij waren om door het hele gebouw te lopen. Er was verder totaal geen beveiliging. Een van de dames vertelde dat er in dit gebouw voor $ 6.000.000 aan kunst hangt en staat. Ik vroeg of New Mexico zo rijk is. Ze werd een beetje boos en vertelde gelijk dat er geen cent van de belasting van de bevolking voor gebruikt wordt. De kunstenaar schenkt het of bedrijven kopen het en schenken het dan.  En als het eenmaal in het State House staat, gaat het nooit meer weg. Er hingen en stonden wel ontzettende mooie kunstwerken. De bizon bijvoorbeeld is gemaakt van onder meer linten van stof, gaas, kwasten, stoffers, krantenpapier en filmrolletjes. De ogen waren bolletjes katoen. Hij is een beetje te groot voor boven onze bank, maar anders…..  Verder hebben we rondgelopen door het stadje, waar veel kunstwinkels zijn. Heel mooi en heel duur.