Op weg naar het Rocky Mountain National Park eerst even een Outlet in Silverthorne aangedaan. Alleen een rokje gekocht.

Het was mooi weer onderweg, maar koud. We rijden toch bijna gemiddeld op 3500 meter hoogte. De hoogste pas vandaag was 4000 meter. De bergen met sneeuw liggen tussen de 4500 en 5000 meter hoogte. We konden het bijna aanraken. Onderweg zagen we weer dat de meren ver onder de maat gevuld waren.

 Het Rocky Mountain National Park heeft een ingang aan de oostzijde en een aan de westzijde. De belangrijkste route in het park is die voor een groot gedeelte op zo’n 12.000 feet (bijna 4.000 m) van de ene ingang naar de andere ingang loopt. Voor ons is het het handigst om dan van de westelijke ingang naar de oostelijke te rijden. We wilden de camping even na de westelijke ingang nemen en dan morgen die route door het park naar de camping bij de andere ingang rijden. Bij de ingang van het Nat. Park werd ons verteld dat de route door het park (45 mijl, ruim 70 km) bijna de gehele dag gesloten is geweest vanwege het weer (veel mist) en dat die net tegen 15 uur weer open was. Of die weg morgen, als wij ‘m willen rijden, ook open is, is dus de vraag.

Bij navraag over de faciliteiten op de camping werd ons gemeld dat het drinkwater, toiletten en de dump (waterafvoer) inmiddels afgesloten zijn in verband met het koude weer.  Bij het vullen, gisteren van onze watervoorraad waren we ervan uitgegaan dat we hier water zouden kunnen innemen. Dit om niet onnodig water van A naar B te rijden, ten koste van extra benzine. Onze tank is 150 liter! Dan sta je even voor een verrassing als je water bijna op is. Bij het Visitor Center vonden we een waterpunt voor ‘dorstige monden’. Provisorisch hebben we met gallonflessen onze watertank een beetje aangevuld. We wachten nu af of morgen de weg open is. Anders moeten we hier nog even blijven. In het ergste geval moeten we een heel stuk terugrijden. De alternatieve route naar Denver is ruim 150 mijl omrijden. We wachten rustig morgen af.…..

Vannacht gaat het hier op 2.500 m. vriezen. We doen wel een dikkere deken op bed.

Vandaag vanuit Rifle naar Frisco (Colorado) gereden. We zijn op weg naar het Rocky Mountains National Park (even boven Denver). We hadden weer leuke plaatjes onderweg. Deze route, de I-70, loopt door een groot skigebied. Het ligt ook vrij hoog. We zijn vandaag op bijna 11.000 feet geweest (delen door drie voor meters).  Frisco ligt op 9000 feet  en dat is goed te merken aan de temperatuur. De mensen lopen hier met jassen aan en sjaals om. Behalve de toeristen, die lopen nog steeds in korte broek. Afgelopen nacht is hier de eerste sneeuw gevallen. Hoog in de bergen ligt nu dus verse sneeuw.

Hoihoi allemaal, vandaag een rustdag gehad, gelezen, geborduurd, gefilosofeerd over de reis van volgend jaar.

Een paar weken geleden las ik in de Wereldkrant over al het vuil dat langs de Nederlandse wegen ligt. Hier hebben ze dat anders geregeld. Hier kun je een of twee mijl langs een snelweg  adopteren. Je kunt dat persoonlijk doen, met een bedrijf, een sportclub, de kerk, ter herinnering aan of iets dergelijks. Je naam komt dan op het bord met vermeld het aantal mijlen dat je dan schoonhoudt. Het heet: Adopt a Highway of Sponsor a Highway. Bij Adopt a Highway doe je dat als particulier persoon of bedrijf of ……. Bij Sponsor a Highway huur je mensen in. Het idee is ontstaan in 1980 door ene Meneer James Evans uit Texas toen er vuil uit een auto, die voor hem reed, vloog. De gemeentes vinden het te duur om schoon te houden. Dit idee is uitgevloeid over 49 Staten van Amerika, Puerto Rico, Canada, Nieuw Zeeland en Australie  en Japan.Per Amerikaanse staat zie je andere soorten borden.

Verder een en ander wat je in Amerika aan borden langs de weg tegenkomt.

Vandaag een gedeelte van de scenic route West Elk Loop (Rt 133) gereden van ongeveer 100 mijl. Hij ging over een bergpas van 8.500 feet. Niet zo hoog en niet zo mooi als gisteren. Maar toch leuk om te rijden. Het is toch iedere keer weer anders. Wij kwamen op een parkeerplaats langs de “rivier” aan de praat met een echtpaar op een motor. Zij waren ook gestopt om naar de droge rivier te kijken. Zij maakten zich grote zorgen over de “waterstand”. Vorig jaar om deze tijd, vertelden ze, stond er zoveel water in, dat er in gevaren en zelfs gewaterskied kon worden. Omdat er weinig sneeuw is gevallen, nagenoeg geen regen is geweest en bijna constant zon en heet, is de rivier verdampt. Daar er in de rivier geen water is, is er in de waterval ook geen water.

Onderweg stak een moeder-hert met twee kleintjes de weg over. Wij konden op tijd stoppen, maar ander verkeer raast gewoon door. Er is gelukkig niets gebeurd.

We  kwamen  weer the aspen tegen. We liepen ook tegen een natuurlijk kunstwerk aan, maar ook tegen een gemaakt kunstwerk in Glenwood, wat wij iets mooier vonden.

We beginnen weer met een zonnetje en blauwe lucht en het wordt weer 30 gr.C. Vandaag de Route 65 gereden. Dit is the scenic byway Grand Mesa. Er was ons in het Visitor Center verteld dat de verkleuring van the aspen in volle gang is. In Colorado staan veel aspen. Deze aspen zijn de Noord-Amerikaanse variant (populus tremuloides) van de ons bekende (Eurazie-)popuIier (populus tremula). Het is een weg omhoog tot 10.839 feet, zijnde 3.300 mtr. De weg begint met groene aspen. Dan een mooie mengeling van groen en geel en bovenaan aspen met fel gele bladeren. Op een foto de stammen van de aspen.

We rijden de weg tot alle gele bomen verdwenen zijn en alleen nog groene dennenbomen overblijven. En daar is het een stuk koeler, heerlijk. Een prachtige weg om te rijden. We zijn voor de verkleuring precies in de goede week.

Doorgereden naar Hotchkiss. Daar is een fairground waar je mag kamperen. Het terrein is afgehuurd door de BMW motoren club van Oost Colorado. De motoristen moeten 15 dollar betalen als staangeld. Normaal is het 6 dollar. Dus moeten wij ook 15 dollar betalen. We hebben wel elektriciteit en water daarvoor. We doen het maar. We konden ook voor 15 dollar per persoon een bordje warm eten mee-eten, maar ik heb zelf maar gekookt.

Hoihoi allemaal, jaja, op de eerste foto zien jullie Clemens iets doen wat hij de hele vakantie nog niet gedaan heeft. Hij mocht van de campingbazin de hele dag soppen en poetsen voor 5 dollar. Hij heeft zich uitgeleefd en genoten.

Vandaag eerst Moab nog even ingelopen. Bij het benzinestation kwamen we  een heeeeele grote off the road vehicle tegen en even verderop een fiets en fietsje, groot verschil in vervoersmiddelen. Na de lunch zijn we via de scenic byway (Rt 128) weer richting Colorado gereden. Onderweg zouden we door het dorpje Cisco komen. Cisco is een ghost town geworden…. Bij binnenkomst van de State naar het Visitor Center en daar wezen ze ons op een Scenic Route, zijnde een weg door het Colorado National Monument. Een weg van 23 mijl langs een canyon. Het was mooi aangelegd met verschillende uitzichtpunten.

Wil en Dick: gezien het aantal OHV’s (Off-Highway Vehicle) dat in en rond Moab rondrijdt, moet het hier het ‘Mekka’ voor de OHV zijn….  

Gisterenmiddag (maandag) laat in Moab (Utah) aangekomen. De camping waar we wilden gaan staan, was helemaal vol. Maar we mochten 2 nachten voor $ 10 per nacht op een grasveldje staan. We kunnen gebruik maken van de douches, toiletten en internet. De derde nacht is er wel een “echte” plaats voor ons. Echt is met elektrisch, water en afvoer. En dat voor $ 17 per nacht. En dat is dan weer inclusief 50% korting (o.b.v. lidmaatschap van Passport America). Het is erg druk in Moab. We spraken  een echtpaar uit Canada van rond de 75 jaar. Die hadden afgelopen nacht in de auto geslapen. De betaalbare hotels en motels waren vol. Ze konden nog een kamer voor $ 200 krijgen. De man zei: “Dan slaap ik nog liever met mijn hoofd op het stuur”.

Vandaag zijn we Arches National Park in geweest. Een park bestaande uit redrocks canyons en die redrocks bestaan uit sandstone. Deze redrocks hebben door weers invloeden de meest grillige vormen gekregen, doordat de zachte delen er tussenuit spoelen. Het park ligt bovendien op een zoutbed dat medeverantwoordelijk is voor de vormen van bogen, spiralen en balancerende rotsblokken en meer. Dit zoutbed is 300 miljoen jaren geleden op het Colorado Plateau “neergelegd” toen de zee over deze regio kwam en uiteindelijk verdampt is. In een tijdsbestek van miljoenen jaren zijn resten van overstromingen, wind en oceanen die kwamen en gingen op deze zoutlaag samengedrukt  tot soms een hoogte van 1 mijl (= 1,6 km), de redrocks. Zout onder druk is onstabiel en het zoutbed, dat onder Arches ligt, kan het gewicht van de redrocks niet dragen, waardoor ….. zie foto’s. De Arch op het plateau (foto 2) wordt de Delicate Arch genoemd. Het is het beeldmerk van Utah. De Delicate Arch vind je bijvoorbeeld op alle Utah-autonummerplaten.

Gisteren (zondag) zijn we vanuit Bluff naar Natural Bridges National Park gereden. Daar zijn drie natural bridges, twee ervan konden we nauwelijks ontdekken, de derde was goed te zien. Daarna zijn we op aanraden van Yvon de Route 95 door Utah verder noordwaarts vervolgd. Yvon bedankt! Een prachtige Scenic Route. Een heerlijke en mooie weg om te rijden. Heel weinig verkeer en helemaal door de bergen met na iedere bocht een ander uitzicht. Soms is de weg dwars door de berg geboord. Bij Glen Canyon National Recreation Area, een uitloper van Lake Powell, hebben we op een camping overnacht. Er waren weinig mensen, maar we stonden toch met 7 camperaars en vanochtend verder. Weer rustig en afwisselend. Onderweg Goblin Valley State Park bezocht. Het is een soort van kabouterland. Het zijn formaties van sandstone. Het onderste gedeelte van de figuren zijn vrij poreus. Door vorst-sneeuw-regen en wind veranderen de figuren steeds. Als we er met Quinn doorheen zouden lopen, zou hij zeggen: “Op welke paddenstoel mag ik zitten?”

Vandaag (zaterdag) vroeg begonnen met de zonsopgang in Monument Valley. Altijd goed voor een paar leuke foto’s. Na het ontbijt zijn we vertrokken voor een hike om de linkerberg (door mij “de Pater” genoemd). Waarom weet ik niet. Maar toen ik de berg 5 jaar geleden voor het eerst zag, zag ik er een pater in. Na 2 uur lopen waren we weer bij de camper. Het was een mooie wandeling, maar wel zwaar. Na de koffie zijn we richting Bluff vertrokken, waar we met Yvon en Sil (ook Amerika-gangers en onze upper-chief) hadden afgesproken. Zij stonden op de fairground van Bluff. Er was daar een 5-daagse Pow-Wow bezig. Een feest van de indianen. We hebben ’s-middags eerst lekker zitten bijpraten, nadat we allebei een gerecht hadden klaargemaakt hebben we smakelijk zitten eten. Na het eten naar de rodeo gaan kijken en later naar het dansen van de Indianen. Leuk om eens een keer te zien. Bij deze Navajo-Indianen mochten we foto’s maken, wat lang niet altijd mag. Maar om paardrijdende cowboys en dansende indianen stil op de foto te krijgen, is met mijn toestel erg moeilijk. We hebben nog lekker “geborreld” nadien. Het was erg gezellig. De volgende ochtend praat je zo weer door. Tegen half twaalf hebben we elkaar goodbye gezegd en zijn weer ieder zijns weegs gegaan. Sil en Yvon naar het zuiden, wij naar het noorden. Wij vonden het erg leuk dat we elkaar toch konden ontmoeten op onze totaal verschillende routes door Amerika.

Vandaag weer een mooie scenic route gereden. We hebben eerst boodschappen gedaan en naar de laundry geweest. Kunnen we er weer een weekje tegen. Toen op pad naar de Four Corners. Een toeristische attractie: het 4 Staten punt, zijnde Utah-Arizona-New Mexico en Colorado. Via de Mexican Hat, een andere dan Clemens van de week op had, op weg naar Monument Valley. We hebben vandaag niet een bloemetje, maar een vogelbekkie. In Monument Valley aangekomen blijkt de camping, die we op internet vonden,  sinds april dicht. Maar we mogen voor 10 dollar op de parkeerplaats overnachten. Sunset bi j Monument Valley is altijd goed voor een paar leuke foto’s. We zijn bijna  4 maanden onderweg, maar hier komen we meer Nederlanders tegen dan de hele voorgaande periode.

Via een brede, maar afwisselende weg van Albuquerque naar Aztec (in NW van New Mexico) gereden. De trip was afwisselend vanwege het landschap en vanwege de diverse wolkenluchten. We hebben weer het bloemetje van de dag gevonden.

In Aztec het Aztec Ruins National Monument bezocht. Nadat we een video over de bevolking en leefwijze van de Ancestral Pueblo hebben gezien, zijn we door de ruïnes van een oud dorp gelopen. Het dorp moet uit meer dan 500 kamers hebben bestaan. Centraal in het dorp heeft een groter gebouw gestaan waarin ceremonies werden gehouden. Op de restanten die zijn aangetroffen is een reconstructie van dat gebouw gemaakt. Van het interieur is een foto bijgevoegd. Dit dorp moet rond 1100 na Christus zijn gebouwd. Evenals andere, dergelijke dorpen in de wijde omgeving is het onduidelijk waarom de bevolking rond 1300 uit deze omgeving is weggetrokken en waar ze heen  zijn gegaan. Mogelijke redenen zijn klimaatomstandigheden (bijv. te weinig voedsel door teveel of juist te weinig water), ziektes of verdreven door andere volkeren… Vroegere kolonisten dachten dat de ruïnes van Azteken waren en bedachten die plaatsnaam. De ruïnes hebben echter niets met de Azteken van doen.  

’s Avonds kwam er een donderbui aan de overkant voorbij. Het fototoestel nam niet de bliksem rechts van de bui maar de ontlading daarvan.

Er was eens een huisje met een schuurtje. Maar je ziet hier vaak dat het verlaten wordt, om wat voor reden ook, en dan vergaat het vanzelf.

Wij zijn vandaag (woensdag) met de bus downtown Albuquerque geweest. Niet zo’n hoge pet van op voor die tijd, maar het viel niet tegen. Downtown Albuquerque is opgedeeld in een aantal centrumdelen: Old Town, Downtown, Midtown en Nob Hill. We zijn in the Old Town uitgestapt. Er waren veel leuke winkeltjes rondom de plaza. In de winkeltjes natuurlijk weer veel kunst, waaronder dit keer ook betaalbare. We zijn nu dan ook met een klein tasje met spulletjes thuisgekomen. Clemens heeft er nog even aan gedacht om een mooie Mexicaanse hoed te kopen. Maar …. toch niet. Er werd live muziek op het pleintje gespeeld. Zo mooi, dat ik er tranen van in mijn ogen kreeg en een cd heb gekocht. We hebben op een bankje in het park onze lunch verorberd en zijn toen lopend naar Downtown gegaan. Daar kleurige pandjes en muurschilderingen. Deze weg is een gedeelte van de oude, nostalgische Route 66.

Hiep Hiep Hoera

Sven 17 jaar

Gefeliciteerd !!

Dikke knuffel van ons

Vandaag (maandag) weer met de bus naar downtown Santa Fe.  De eerste foto is van het Museum of Art en is een goed voorbeeld van een Adobe gebouw. Van daaruit naar de San Miguel Church gelopen. Die was gisteren gesloten. De oudste delen van deze kerk (steeds  behouden na iedere restauratie) zijn van 1610 en ze zeggen dat dit daarmee de oudste kerk is van Amerika. Na deze kerk bezichtigt te hebben zijn we naar het huidige State House gelopen. Dit New Mexico State House is een van de nieuwste van de USA (1966) en is helemaal rond gebouwd. We werden weer vriendelijk ontvangen door 2 dames. Zij vertelden dat we vrij waren om door het hele gebouw te lopen. Er was verder totaal geen beveiliging. Een van de dames vertelde dat er in dit gebouw voor $ 6.000.000 aan kunst hangt en staat. Ik vroeg of New Mexico zo rijk is. Ze werd een beetje boos en vertelde gelijk dat er geen cent van de belasting van de bevolking voor gebruikt wordt. De kunstenaar schenkt het of bedrijven kopen het en schenken het dan.  En als het eenmaal in het State House staat, gaat het nooit meer weg. Er hingen en stonden wel ontzettende mooie kunstwerken. De bizon bijvoorbeeld is gemaakt van onder meer linten van stof, gaas, kwasten, stoffers, krantenpapier en filmrolletjes. De ogen waren bolletjes katoen. Hij is een beetje te groot voor boven onze bank, maar anders…..  Verder hebben we rondgelopen door het stadje, waar veel kunstwinkels zijn. Heel mooi en heel duur.

Hoihoi allemaal, vandaag (zondag) in Santa Fe geweest, de hoofdstad van New Mexico. Met de bus. We konden een daypass kopen voor $ 1. De chauffeur zag aan onze gezichten dat we boven de 60 waren. En wij maar denken dat we er nog steeds jong uitzien. Er was een jaarlijks feestweekend, dat afgesloten werd met een Parade. We hebben eerst de kathedraal bezocht. In de Loretto Chapel staat een miraculeuze trap. Deze trap (uit 1870), die oorspronkelijk geen leuning had, maakt 2x een draai van 360 graden zonder tussenondersteuning. Hij is geheel van hout en houtverbindingen. Er is geen ander materiaal bij gebruikt. Dus ook geen spijkers etc.

Alles in Santa Fe is in Adobe stijl. In het begin van de vorige eeuw is verordonneerd dat alle nieuwbouw in het centrum van Santa Fe in Adobe-stijl moet worden gebouwd. Dit geeft een heel apart karakter aan de binnenstad. Ook daarbuiten is veel in Adobe.

 We kwamen een moeder met twee dochtertjes tegen in hun zondagse jurkjes. Ik mocht een foto maken. De optocht hebben we na 1,5 uur vaarwel gezegd. De optocht bestaat vaak uit jeugdgroepen van scholen, sportclubs, muziekbands. De politiek was ook ruimschoots aanwezig. In dit geval de Democraten, dus Obama. Er werd hier hard voor geklapt. Verder een marktje bezocht, alles is hier kunst en heel veel sieraden.

Op de Plaza was muziek met dansende en etende mensen. We hebben niet meegedanst, maar wel een lekkere muffin gegeten.

In Taos kleurde de ondergaande zon de hemel mooi rood aan de achterkant van de kar, terwijl er aan de voorkant een hele harde bui voorbij kwam, en het heel donker was.

Van Taos zijn we via de scenic route richting Santa Fe gereden. ’s Ochtends zat er nog erg veel vocht in de lucht van de regen van gisteren en vannacht. Het was bewolkt. Dat zijn ze hier niet gewend. Op de route kwamen langs de bedevaartsplaats Chimayo. In de 18^e eeuw is er door een aantal landarbeiders een groot houten kruis op een akker gevonden. Deze is  toen naar een stad verderop gebracht . Maar na enige tijd was het kruis daar verdwenen en vond men het op dezelfde akker terug. Toen werd op die plek een bidplaats gemaakt. Het verhaal ging dat er door het aanraken van de aarde ter plekke een aantal genezingen heeft plaatsgevonden. Sindsdien is het een bedevaartsoord geworden en is het enen na het andere kerkje ontstaan. In de week voor Pasen zijn er allerlei diensten die duizenden mensen trekken. Ze noemen het ook wel het ‘Lourdes van Amerika’.   Onderweg hadden we weer zo’n leuke lucht, links van ons de bewolking, rechts de blauwe lucht.

Bij een luxe casino, even voor Santa Fe, hebben we de camper geparkeerd. We konden daar  gratis “overnight parken”. En omdat we vandaag 40 jaar geleden verkering kregen (jaja), hebben we ons zelf maar eens  getrakteerd op een  uitgebreid buffet. Toen we wilden betalen, keken ze raar op , want iedereen betaald de eenheidsprijs bij de ingang van het buffet. Blijkbaar zijn wij er (onbewust) tussendoor geslopen. Het buffet kost in dit casino $20 pp. inclusief drinken, waarbij je $10 aan speeltegoed terugkrijgt. Die gok hebben we natuurlijk gewaagd. Voor Clemens duurde het spelletje slechts enkele minuten. Marion heeft uiteindelijk ruim $50,72 gewonnen. Dus een avondje gratis eten. Toch weer leuk.  Je kan dat geld dan wel  weer vergokken,  het geld komt niet uit eigen  je portemonnee. Maar het gevoel van winnen is leuker als je  met je bonnetjes naar de cashier gaat, en het laat uitbetalen.

Van Blanca naar Taos (New Mexico) gereden. In San Luis gestopt om de ‘kruisweg’ naar boven op de berg te lopen. Daar stond een leuk klein kerkje. Onderweg naar Taos kwamen we wilde paarden tegen, die langs de weg liepen te grazen. Op onze lunchplaats langs de weg vertelde een man dat de paarden net bij de kreek hadden gedronken en dat het wilde mustangs zijn.

Nabij Taos loopt de Rio Grande. Als je aankomt rijden is het landschap helemaal vlak. Tot je vlak voor de (platte)brug staat. Vanaf de brug zie je een klein stroompje lopen. Maar het indrukwekkende is dat dit stroompje zo’n 200m diep in de canyon ligt.

In Taos staat de San Francisco de Asis church. Deze adobe-kerk is opgebouwd uit een mengsel van leem en stro. Taos Pueblo is een reeds 1.000 jaren bestaande leefgemeenschap. De gebouwen staan op de Unesco-lijst van wereld erfgoederen.  In deze huizen is geen elektriciteit en geen stromend water. Men leeft er nog erg traditioneel. Een aantal van de huizen is nu een art & craft shop. Om de gemeenschap te laten meeprofiteren van het toerisme (veel kijkers, weinig kopers) wordt entree geheven ($10 pp+$6 per foto/filmtoestel).

’s Middags Taos zelf ingelopen. Vol met diverse soorten kunstwinkeltjes (en relatief weinig souvenirwinkels).  In de middag hebben we een behoorlijke regenbui gehad, in een plaats waar het zelden schijnt te regenen. Wel lekker verfrissend. Tegen de bergen zagen we nog een restant van een regenboog, die in feite tot de grond was ingezakt. Helaas lukte het niet dit horizontale kleurenlint op de foto te vangen. De temperatuur daalde gelijk  naar 16 graden, en dit overdag. Dit hebben we in deze vakantie overdag nog niet meegemaakt. Het “koudste”  is 25 gr.C geweest.

Vandaag naar The Great Sand Dunes National Park. Het is een mooie weg van ongeveer 20 mijlen vanaf de camping in Blanca. Er groeien veel prairie-zonnebloemen langs de weg, die het toch erg vrolijk maken. Ik vind het prachtige bloemen, die we ook in de vorige Staten veel  langs de wegen tegenkwamen. Eerst het Visitor Center bezocht. Daar liet de ranger een stukje “zand” zien. Op de plek waar ze dit gevonden hadden, was de bliksem ingeslagen, het zand gesmolten en weer afgekoeld en dan krijg je dit soort natuurwonderen.  Een trail gedaan, waar je weer leuke bloemetjes tegenkomt en verkoolde bomen van een oude bosbrand. The Sand Dunes zijn gigantisch groot. Het is niet druk, maar toch zijn er een aantal mensen die de Dunes tot boven aan toe bedwingen. Knap hoor. ik was de “platte” vlakte over en was al helemaal kapot. Je loopt door rul zand op 2500 mtr. hoogte in de zon. Clemens is nog een stuk verder gegaan. Bij het verlaten van het Park werden we “uitgezwaaid” door de fam. Hert. Weer terug op de camping een foto gemaakt van het uitzicht vanaf de camping op Blanca Peak (4.500 m), toen er zo een rode vrachtauto de foto inreed met een snelheid van zo’n 50 km per uur. Het lijkt of die geparkeerd staat, maar dat is echt niet zo. Ik vind het zelf een wonderlijke foto, dat je niet kunt zien dat hij rijdt.

Een noot voor Dick en Wil: een deel van dit park is alleen met een 4-wheel drive te doen. Jammer dat we die niet bij ons hadden. Maar misschien een idee voor jullie als je in deze buurt komt ….

Gisteren (maandag) zijn we uit Canon City via een scenic route naar Blanca gereden. Jaja zoek het allemaal maar eens in jullie atlas op. Het was een mooie weg langs de Rocky Mountains.Mooi weer, een blauwe lucht met mooie wolken. We kwamen langs de Beckwith Ranch. Uitleg hierover op foto 5. Geluncht in Westcliffe. Een dorpje met een aantal leuke winkeltjes. Weer iets gevonden voor de hobby van Lammie. Lammie, ik ben al helemaal klaar voor je verjaardag. Ja, je mag nog even nieuwsgierig blijven. Als je hier met eigenaren praat van de winkeltjes zijn ze in het zomerseizoen hier aan het werk, maar moeten ze in de winter toch een andere baan hebben. Je ziet op de foto’s hoe ruim alles is opgezet aan de voet van de Rocky Mountains, ruimte in overvloed. Je ziet de cowboys zo rijden, nu alleen met de auto. Zo gaat het elektrisch nog in heel veel delen van Amerika. Onderweg stond een hertje langs de kant van de weg. Het raakte niet in paniek toen wij stopten en liep rustig de weg over. Vlak voordat we in Blanca aankwamen, zagen we weer een aparte lucht. Wij konden heel goed de straling zien van de zon door de wolken. Maar een vreemd fenomeen was, dat die rechts onderin de hoek naar links afboog. Er zat een bui achter, want we stonden net toen het heel hard begon te waaien, een half uurtje, en toen was alles weer rustig. Vandaag staan we een dagje op een camping. En de was is weer klaar.

Vanochtend om 6.00 uur opgestaan om weer naar the Ballooning te gaan, om 7.00 uur zouden de ballonnen de lucht in gaan. Om half acht werd duidelijk gemaakt dat er teveel wind stond, waardoor het hele feest niet doorging. En het was om 6.30 uur al hartstikke druk.  Vandaar, eerst een ontbijtje gedaan en boodschappen en daarna naar Canon City gereden. Onderweg kwamen we weer een Veterans Memorial tegen. Daar zijn er zoveel van in Amerika. Amerikanen hebben ontzettend veel respect voor oorlogsveteranen. Dat bleek ook toen we dat optreden hadden van “Elvis Presley”(3 aug.). Hij vroeg of er veteranen in de zaal waren. Die waren er natuurlijk en dan gaat iedereen staan om voor ze te klappen. Doorgereden naar Canon City, ook wel de gevangenishoofdstad van Colorado genoemd. In 1876 heeft de stad gekozen voor de bouw van een Staatsgevangenis in plaats van een Staatsuniversiteit. Gevangenissen maken nog steeds een belangrijk deel uit van de regionale economie. Wij daar dus naar het Prison Museum. Je loopt meteen tegen de gaskamer aan. Deze gaskamer is gebruikt voor de laatste 8 executies in Colorado. De laatste gevangene die daar geëxecuteerd is op 2 juni 1967 is Louis Monge. Hij had zijn vrouw en 3 van zijn 10 kinderen gedood. Je wordt niet vrolijk in een voormalige gevangenis. Kleine cellen, wij zijn eens in het museum de Gevangenepoort in Den Haag geweest, daar zijn de cellen nog ruim. En daar zeiden we al van, als je hier toch in moet zitten. Daarna het stadje door, weer half leeg en in verband met Labor Day weekend ook de winkeltjes dicht. Wel weer een hoop kunstwerken langs de weg. En nog een muurschildering. Myrthe een foto van onze “huisdieren” voor jou. En een foto van onze sticker op de deur, met daarop de Staten waar we (in de afgelopen jaren) zijn geweest.