Zondag zijn we in Denver aangekomen. De hoofdstad van Colorado.

Onderweg op de rest area kwam deze motorhome aangereden. Wij zijn er onderhand al aan gewend. In Nederland zie je dit soort dingen nog niet.

Maandag zijn we hele dag naar bedrijven geweest om te kijken waar we komende winter de kar kunnen stallen. Bij het ene bedrijf heb je gelijk een goed gevoel, bij een ander bedrijf denk je, daar zetten we de kar niet neer. Maar we denken een goede stalling gevonden te hebben. En we hebben een bedrijf gevonden die de auto helemaal kan nakijken. En als dit allemaal goed bevalt, kunnen we daar de komende jaren naar toe. Want onze bedoeling is, de komende jaren vanuit Denver onze reizen te gaan maken.

Vandaag (dinsdag) zijn we Denver in geweest met de bus. We hebben even getwijfeld, want het mooie en zeer warme weer 38 gr.C heeft ons weer opgezocht. De hele week blijft het zo warm. Maar de warmte is zeer droog , dan kan je het beter verdragen. Allereerst in Denver het State Capitol bezocht en daar een toer gedaan van 3 kwartier.  De rest van de middag rond gelopen. Het gezellige gedeelte van de stad is geconcentreerd rond een lange straat waar ook een gratis shuttle bus rijdt. Wat ons erg opviel, is dat er in Denver erg veel daklozen zijn.

Door West-Nebraska, op weg naar Denver (Colorado), zijn we via Scotts Bluff gereden. Het National Monument bestaat uit een rotspunt, dat voor de pioniers bij de trek naar het westen, rond 1850, een herkenningspunt was. Deze weg naar het westen is ook wel bekend als de Oregon Trail. Men had op dat punt 6 tot 8 weken vanaf de Mississippi over de (vlakke) Plains getrokken en men had dan ongeveer een derde van de reis er op zitten. Na dit punt wordt het heuvelachtiger en daarna komen de Rocky Mountains. De gids vertelde hoe belangrijk de voorbereiding is. Als je niet op het juiste moment in het seizoen start (meestal april) dan wordt het te heet in de Plains, zijn de rivieren niet te doorwaden, krijg je sneeuw in de bergen. Men liet de karren eerst trekken door paarden, maar in de Plains is onvoldoende voedsel voor paarden. Het gras is te hard. Met ossen en muilezels gaat het langzamer, maar die houden het langer vol en kunnen wel het gras van de Plains eten. Ook begon men de wagens vol te pakken, waardoor ze erg zwaar werden. De gids vertelde dat de nieuwe reizigers vaak de route vonden op basis van natuurlijke herkenningspunten als bergen en karresporen, maar ook door allerlei huisraad en andere spullen langs de weg, die ‘overboord’ waren gegooid om gewicht te besparen. Per dag werd 15 tot 20 km afgelegd en iedereen (ook de kinderen) liepen naast de kar, omdat erin onvoldoende plaats was. In circa 30 jaar zijn een half miljoen pioniers vertrokken voor de reis van ongeveer 3.000 km.

Er is een weg aangelegd om boven op de Bluff te komen om een beeld van de omgeving te krijgen. Men biedt ook een shuttlebus aan voor mensen die niet in een personenauto rijden (zoals wij). Op verzoek werden we naar boven gereden en op het afgesproken tijdstip stond onze ‘taxi’ weer klaar om ons weer naar beneden te rijden. Het was ons iets te warm om via de trail naar beneden te lopen.

De weg verder in de richting van Denver was wat eentonig. Veel grasland, af en toe wat mais en aardappelen, maar wel lekker rustig qua verkeer.

Op aanraden van onze upperchief  van de Amerikagangers (wij zitten in Indianengebied) Yvon, zijn wij vanochtend om 6.00 uur gaan rijden in de Badlands. Gisteren van zuid naar noord gereden en daar overnacht. Vandaag van noord naar zuid. Omdat we zo vroeg zijn, staat de zon nog lekker laag waardoor je weer andere kleuren krijgt. We zien ook heel wat dieren : herten (foto), prairiedogs, een bobcat, een bighorn sheep, een coyote, waarvan allemaal geen foto’s.

Aan de andere kant van het park er weer uit, richting Wounded Knee. We reden over de White River. Inderdaad zonder water en helemaal wit. Hoe zal hij er uit zien met water ?

In 1890 waren duizenden Sioux-indianen bij Wounded Knee bijeen gekomen om tegen de Amerikaanse overheid te protesteren. In tegenstelling tot eerdere afspraken werd de indianen steeds meer land afgenomen. Het US-leger kreeg de opdracht om dit kampement te ontwapenen. In de hectiek die daarbij ontstond, werd plotseling een schot gelost. Dit was de aanleiding dat de soldaten wild in het rond begonnen te schieten, waarbij meer dan 250 indianen omkwamen en 25 soldaten. Van deze gebeurtenis is hier een herdenkingsmonument neergezet. Later is dit een begraafplaats geworden. In 1973 werd het dorp Wounded Knee  bezet door honderden jonge leden van de American Indian Movement (AIM). Zij wilden deze omgeving tot een Sioux-vrijstaat uitroepen. Gewapende eenheden werden erheen gestuurd en het liep na 73 dagen af zonder grootschalig geweld. De popgroep Redbone schreef 1973 naar aanleiding hiervan het lied We Were All Wounded At Wounded Knee.

Weer verder op weg komen we langs een Rest-Area. We moesten er even voor omdraaien, maar ik had mijn foto.

Even voor Alliance (Nebraska) ligt het kunstwerk Carhence. Het is een soort replica van het oude Stonehence in Engeland. In plaats van de originele monolieten heeft een kunstenaar in de 80-er jaren oude auto’s grijs gespoten en deze in de Stonehence-formatie opgesteld.

Vanuit Rapid City naar de Badlands National Park gereden. Als je de stad uit rijdt, zit je al snel in de prairie. Een uitgestrekte vlakte grasland met af en toe wat koeien en een ranch in de verte. Als je het park in rijdt, verandert het landschap snel in rotsachtige formaties. Vanaf de zuidkant kom je eerst langs het visitor center. Daar zie je een voorproefje hoe het landschap er in het park uitziet en welke dieren er miljoenen jaren geleden geleefd hebben. Je rijdt door een soort maanlandschap. Overal zijn boardwalks aangelegd die je naar mooie plekjes leiden.

Na het park kwamen we in het gehucht Quinn, de naam van onze kleinzoon. Die moest natuurlijk op de foto.

Ten noorden van het park ligt het plaatsje Wall. In 1936 bedachten de eigenaren van de plaatselijke drogisterij een idee om de aandacht te trekken van al het autoverkeer dat door de droge, hete prairie langs het plaatsje heen vloog. Ze plaatsten een groot bord langs de weg waarop gratis ijswater werd aangeboden. Sindsdien stoppen de toeristen in dit plaatsje. De drogisterij is uitgebreid tot een winkel dat een heel 'block' beslaat en waar je van alles kunt kopen. De overige middenstand profiteert er ook goed van mee. Het is nu wel voornamelijk op de toeristen afgestemd, die in grote getalen langskomen

Afgelopen nacht 'gelogeerd’ bij Cabela’s. Dit is een hele grote winkel voor onder meer attributen voor het vissen en voor de jacht. Op de parkeerplaats wordt hier (in de prairie) ermee rekening gehouden dat de klant ook met een ander vervoermiddel kan komen dan de auto….

Myrthe,

15 jaar hoera, hoera

Gefeliciteerd !!

Dikke knuffel van:

Marion & Snorremans

Vanaf de camping loopt een scenic route naar Mt.Rushmore. Echter daar zitten 3 tunnels in die volgens opgave net hoog genoeg moeten zijn voor onze camper. Net wil zeggen: aan de bovenkant 30 cm ruimte, als de opgave van de fabrikant klopt. Die uitdaging zoeken we niet op en er is een alternatieve route, even voordat de tunnels worden bereikt. Dus daarvoor gekozen. Echter plots staan we voor de eerste tunnel, dus moeten we de afslag hebben gemist. Het is een one lane-tunnel. Keren is geen optie, dus heel voorzichtig er doorheen. We horen niets, dus dat ging goed. De volgende 2 gelukkig ook.

Van afstand zie je Mount Rushmore al liggen. Heel indrukwekkend. Het is amper 10 uur en er lopen al heel wat mensen. De koppen zijn ieder 20 meter hoog. Ze hebben er aan gewerkt van 1927 tot 1941. Van de plaatjes ken je ‘t, maar als je er bij staat…. In het visitor center is een tentoonstelling en een film over de realisatie ervan. Vanuit het uitzichtpunt kun je een wandeling maken, zodat je de koppen vanuit vele gezichtspunten kunt aanschouwen. En foto’s maken. Je blijft ‘schieten’. Marion had er 120 geschoten. Dat wordt dus behoorlijk schonen. Om 12 uur toen wij weggingen was het behoorlijk druk. Bijzonder als je weet dat afgelopen maandag de scholen in de USA weer zijn begonnen.

Na de lunch naar Keystone gereden. Een plaatsje vlakbij Mt.Rushmore, dat natuurlijk erg toeristisch is: eetgelegenheden, souvenirwinkeltjes en overnachtingsmogelijkheden.

Omdat het vanmiddag (en ook de komende dagen) weer behoorlijk warm is (35 gr), zijn we tegen 4 uur  de mall in Rapid City  nog even ingegaan . Niet zo zeer de winkels maken het aantrekkelijk, maar vooral de temperatuur…

In Wind Cave National Park (een deel van de Black Hills) hebben we een tour door de grotten gemaakt. Hier geen stalactieten en stalagmieten, maar ‘boxwork’. Miljoenen jaren geleden moet dit deel van Amerika een oceaan zijn geweest, waarin lagen aarde zijn opgebouwd. Toen later door aardverschuivingen delen omhoog gedrukt werden zijn de Black Hills ontstaan. Door de verschuivingen zijn de lagen gebroken en zijn door erosie de zachtere tussenlagen door de eeuwen heen er tussenuit gespoeld en is de limestone (kalksteen) overgebleven met de gangen ertussen. Tegen de plafonds is een soort vakwerk ontstaan dat ‘boxwork’ wordt genoemd. Op een oppervlakte van 1,6 km x 1,6 km heeft men gangen met een totale lengte van meer dan 100 km in kaart gebracht. Men denkt nog maar een klein deel van het hele stelsel te kennen. Het was een tour van anderhalf uur op ongeveer 80 m onder de grond. Tevens was het er lekker koel (ca. 11gr C), waar het buiten zo’n 34 gr. is.

Langs een scenic route naar een camping gereden. Onderweg kwamen we weer een aantal kuddes bizons tegen. Een kudde was de weg aan het oversteken. Daar nemen ze dan alle tijd voor. Dus weer alle tijd om foto’s te maken…. Er liepen op verschillende plaatsen ook een aantal Pronghorns, prairiedogs en reeën.

Vanuit de prairie zijn we maandag de Black Hills ingereden. De Black Hills is zo genoemd vanwege de dichte bebossing. Het heeft steile rotsen waar een aantal scenic routes doorheen slingeren. Toen de kolonisatie van Amerika naar het westen opdrong, moesten de indianen wijken. Midden 19^e eeuw werden zij naar aantal reservaten verbanden, waarvan de Black Hills en omgeving er een was.
De Black Hills was voor deze Sioux-indianen heilige grond. Zij mochten hier tot in de eeuwigheid blijven. Toen rond 1880 er goud werd gevonden, vond de regering dat de eerdere afspraak herzien moest worden, tot groot ongenoegen van de indianen. In die tijd ontstond hier de gold rush en de dorpen die daarbij horen. In 1876 werd in een bar in het dorp Deadwood tijdens het pokeren een lokale held (Wild Bill) vermoord. Dat plaatsje hebben we bezocht. Het bestaat nu voor de ene helft uit kleine casino’s en voor de andere helft uit souvenirwinkels. Maar toch aardig.

Onderweg kwamen we een grote ‘antiekwinkel’ tegen met allerlei oude metalen reclameborden. We kwamen met de eigenaren aan de praat. Toen we vertelden uit Nederland te komen, vertelden ze dat ze tot onlangs twee keer per jaar naar Utrecht kwamen om op de Verzamelbeurs in de Jaarbeurs Utrecht in te kopen. Doordat de Euro te duur werd, komen ze er niet meer.

Aan de foto met de caravan is te zien dat niet alles in Amerika groot is. Maar wel veelal extreem….

Zaterdag zijn we in het stadje Medora nabij het National Park geweest. Ze proberen er een beetje een cowboy stadje van te maken. Veel restaurantjes (want Amerikanen kunnen niet zonder “uit eten”). Als je bij een Visitor Center naar bijzonderheden van een stad vraagt, zijn de eerste twee dingen die ze noemen de musea en de “good” restaurants. Bij het Visitor Center hebben naar een film gekeken over het ontstaan van het Th.Roosevelt NP en de betrokkenheid van de latere US-president Theodore Roosevelt, die begin 1900 de aanzet heeft gegeven voor de oprichting van de National Parks in de Verenigde Staten. Daarna in het dorp ge-internet en winkeltjes bekeken. Alleen maar souvenirs.

Vandaag zondag zijn we via de Hwy 85 naar het zuiden gereden. Van North naar South Dakota. Bij binnenkomst van de Staat kom je altijd een bord tegen met de naam van de Staat met daarop een bijzonderheid van de Staat. Dit bord zit bovendien vol kogelgaten. Dat was een tocht van 195 mijl. En dit was pas een weg door de prairies. Heel af en toe in de verte een boerderij en de rest was: onbewerkte grond, af en toe koeien, heel af en toe schapen, een ja-knikker, een oversized-load, zoals een vrachtwagen met een huis achterop, en hier en daar heuvels. We zitten nu dicht bij de Black Hills (met o.m. Mount Rushmore) en Badlands Nat. Park, waar we ons deze week eens in gaan verdiepen.

Hoihoi allemaal, vanochtend (vrijdag), toen ik om 7.15 uur opstond en het gordijn omhoog deed, stond onze achtertuin weer vol met bizons. Heel bijzonder is dat.

We hebben een route door het  Theodore Roosevelt Nationaal Park gereden. Het was een route van 35 mijl, met verschillende uitkijkpunten en kleine wandelingen. Er was wel een grote wandeling, maar die was gelijk 53 mijl en dat doen we niet,  We hebben de koffie altijd bij ons, dus bij het veld met de prairie dogs op een bankje een bakkie gedaan. Buiten de bizons en de prairie dogs zijn er ook wilde paarden. Die kwamen we onderweg ook nog tegen. Al met al een mooie route met weer strak blauwe luchten en 28 graden.

Hoihoi allemaal, vandaag donderdag via een scenic  route  naar Roosevelt National Park in  het zuidwesten van North Dakota gereden. Wij wilden noordelijker naar 2 verschillende State Parks,  maar er  zijn grote olievelden ontdekt, waardoor duizenden werknemers naar hier zijn gekomen en dat gedeelte een beetje overgenomen hebben. Het is ons van verschillende kanten afgeraden om daar naar toe te gaan. We hebben toen besloten gelijk naar het Roosevelt NP te gaan.

Het is een weg dwars door the North Plains. Een mooie weg met heel veel zonnebloemvelden. In het plaatsje Salem staat de  (Holsteiner) koe Sue op de punt van de berg (13 meter hoog).  Weer veel prairie landschap. Het heeft toch wel zo iets aparts dat het niet verveelt. We kwamen door het dorpje Richardton waar we deze kerk tegenkwamen, de St. Mary’s.  Het hele dorp heeft 362 inwoners en dan zo’n kerk, mooi en apart.  Aangekomen in Roosevelt NP  begon het landschap meteen te veranderen in iets wat ons zeer aansprak, nl. bergen. Weliswaar nog niet zo hoog, maar met veel kleur en vorm. Er was nog ruimte op de camping, want het is hier first come-first serve, dus we hoopten op een plekje. En dat is gelukt. We hebben gelijk voor 3 nachten ingeschreven a 10 dollar per nacht. Dan heb je alleen een plaats en in de buurt toiletten en  portable water, en dat is het. Maar we staan prachtig. We zaten net 10 minuten aan de thee toen er een hoop gebrom uit het struikgewas kwam. Er kwam op 10 meter afstand een kudde bizons  (hier buffalo’s genoemd) voorbij door onze ‘achtertuin’. 5 jaar geleden in Yellowstone Park moesten we naar de bizons toe, hier komen ze naar ons toe. Wij zijn toch maar even naar binnen gegaan.  Dan is je dag al helemaal goed. ’s Avonds wilden we naar het kampvuur (met verhaaltjes van de ranger). Maar toen de bizons bij ons hun avondeten uit de achtertuin kwamen halen, zijn we maar thuis gebleven.

Vandaag Bismarck, de hoofdstad van North Dakota, bezocht.  We hebben eerst een bezoek gebracht aan het State House. Een lelijk gebouw van de buitenkant, een kantoorgebouw zonder de traditionele, statige dome. De uitleg voor dit toentertijd (1933) moderne gebouw was dat de ruimte efficiënter gebruikt kan worden ten opzichte van het oude model. Wat we van binnen kregen te zien viel erg mee. We konden met een tour mee. Een echtpaar uit Minnesota en wij.  Een aardige man leidde ons rond en vertelde over het gebouw en de besturing van de staat. Daarna hebben we het museum bezocht over de geschiedenis van de staat. Veel over de indianen.

Daarna na het Abraham Lincoln State Park gereden. Vrij klein, maar met een deels herbouwd fort dat er in 1870 heeft gestaan. Op de top van de heuvel  hadden we een leuk overzicht over de Missouri –rivier en de omgeving. We waaiden bijna weg. Er was voor vandaag veel wind voorspeld, dat klopte inderdaad.

Gisteren de grens overgegaan van Minnesota naar North Dakota. Lieke, in Fargo kwamen we dit gebouw tegen. Wat vind je daarvan? Vandaag gereden van Fargo naar Bismarck via een Scenic Route. In het plaatsje Kathryn kwamen we weer in zo’n leuk postkantoortje met een zeer vriendelijke dame, die half Nederlands half Duits is. Dus praat genoeg. De plaatselijke brandweer rukte ook nog uit toen we net in de kar zaten.  Hopelijk geen grote brand, want de watervoorraad die hij bij zich had is niet zo groot. Verder hebben we tot nu toe de verbouw gezien van mais, aardappels, zonnebloemen (voor olie-vogelvoer-snacks), suikerbieten, erwten/linzen/sojabonen, graan en veel bijenkasten, veel hooirollen en koeien. 90% van North Dakota is landbouwgebied, grote landbouwbedrijven en dun bevolkt, weinig dorpen. Maar niet onaardig om doorheen te rijden.

In een wei zagen we bijgaand takelautootje staan. De originele versie van een bekende Dinky Toy-auto. Dat doet Clemens hart…sneller kloppen!!!

Paul Bunyan is an American Legend. Een verhaal dat eind 1800 verteld werd rond de kampvuren van de houthakkers in Minnesota en steeds meer overdreven werd, waardoor  Paul Bunyan steeds GROTER werd .  Hoe GROOT is te zien op de foto (zoek Clemens). De GROTE man met zijn Babe the blue Ox. Deze man staat in het plaatsje Bemidji (Minnesota). De man is een hele GROTE houthakker, die in een paar minuten een hectare bomen omhakt door aan zijn GROTE bijl een touw vast te maken en deze rond te slingeren. Hij gebruikt een holle boom om zijn houthakkers te roepen.  Hij heeft de Niagara Falls gemaakt om te kunnen douchen en hij heeft Lake Superior uitgegraven om zijn Babe te kunnen badderen. Zijn GROTE pijp werd gevuld met tabak door middel van een shovel. De rookpluim van de GROTE  pijp liet iedereen denken aan een bosbrand.  De vele meren in het noorden van Minnesota zijn de voetstappen van the Ox Babe.

Vandaar via een scenic route naar het Itasca State Park, alwaar vanuit het Itasca Lake de Mississippi River begint. Het leuke is dat wij 4 jaar geleden in New Orleans aan het einde van de Mississippi River hebben gestaan, dus dan moet je ook weten waar hij begint. De rivier is in totaal 2.550 mijl. Een regendruppel die in het Itasca Lake valt, is in 90 dagen in de Golf van Mexico.  Een  mooie trail gelopen langs het meer, mooi weer, zonnetje erbij. Wat kan een mens zich nog meer wensen.   De snorremans boom is in 1995 bij een geweldige storm met windsnelheden van meer dan 100 mijl per uur geveld. Hij ligt als een mooi stukje natuur in het park langzaam te vergaan.  Het Itasca State Park bevat ruim 150 meren. Heel Minnesota heeft er meer dan 10.000. Dit wordt op de autonummerplaten van Minnesota nog eens benadrukt: State of the 10.000 lakes. Watersport is hier dan ook heel belangrijk.

Aan Lake Superior (o.a. in Duluth) zagen we al dat er heel wat treinladingen ijzererts vanuit Minnesota werden aangevoerd. Nu we door Noord-Minnesota rijden komen we een aantal open mijnen tegen waar de ijzererts wordt gewonnen. Dit zijn open mijnen, waarbij de grond wordt afgegraven tot ze bij het ijzererts aankomen. De mijn waar wij zijn geweest, is de grootste van de wereld en is ruim 4 km bij 3 km en 200 meter diep. Vanaf een panoramadek zie je het werk. Om een indruk van de grootte van de transportwagen te geven staan er twee ter bezichtiging. Ze zijn ruim 6 meter hoog en wegen leeg bijna 200 ton en gevuld ruim 400 ton. Van de steen die wordt afgegraven is 20 tot 30% ijzererts.

In Hibbing is in 1905 Greyhound opgericht. Sinds jaar en dag rijden er duizenden bussen door geheel Amerika. Omdat in USA het spoorwegnet niet zo dicht is als in Nederland en Europa is de Greyhound bus vaak het openbare transportmiddel om van A naar B te komen. De Greyhound was erg populair in de jaren '50 tot '80. In de zestiger jaren kon je bijvoorbeeld 99 dagen door USA reizen voor slechts $99. Door de prijsdalingen van de vliegtickets is de Greyhound echter op z’n retour. In het Greyhound museum in Hibbing zie je een film vanaf het ontstaan, liggen er allerlei memorabilia en kun je bussen vanuit de jaren dertig tot nu bekijken. Leuk om de oude beelden en de veranderingen in de loop der tijd te zien.

Hoog boven Duluth hebben we een stuk over de Skyline Parkway gereden met een fraai uitzicht over Duluth en Lake Superior. Op een van de uitzichtpunten kwam er vanuit het noorden een hele donkere lucht ,die over Duluth heen trok. Vanuit het hoge (en droge) uitzichtpunt zagen we de dikke wolken voorbij trekken. Daarbij zagen we op afstand boven Lake Superior  een ‘slurf’ uit de wolken ontstaan, die aangroeide tot die het water bereikte. We konden het niet zo gauw op de foto zetten. Je zag hem toch even heel  duidelijk. ’s Avonds hoorden we op de radio dat een tornado een touchdown had gemaakt boven Lake Superior en weer was opgetrokken voordat die het vasteland bereikte, waardoor er geen schade is veroorzaakt.  Je staat even raar te kijken als je dat ziet gebeuren.  Al met al een leuk uitzicht over het gebied vanaf deze hoogte. En na 12 weken staalblauwe luchten (ietsje overdreven) raak je lyrisch over de wolken, en waar je lyrisch over wordt zet je op de foto, dus …….

Bij Two Harbors bij de vuurtoren een wandelingetje gemaakt, tot Marion bijna op een slang trapte.  Nog net op de plaat vastgelegd, voordat hij tussen het gras was verdwenen.

Opgestaan met regen. We wilden Duluth in. De plaats aan het meest westelijke puntje van Lake Superior. Waar doe je goed aan. Toch de stoute (dichte dus)schoenen aangetrokken, regenjack en paraplu mee. Met de bus naar downtown voor 0,75 dollar pp. Hoe kunnen ze er voor rijden. En dat is nog geeneens seniorenprijs. Uitgestapt in de middle of the town. En wat zie je dan? Eigen lijk weer een beetje ongezellige stad. Er is een skywalkway gemaakt. Dus de mensen lopen allemaal overdekt, op niveau door de verschillende gebouwen en steken zo ook de straten over, van de ene naar de andere kant van de stad. Het zijn ongezellige erg warme gangen. Maar met de regen toch maar gebruik van gemaakt. Zo kwamen we ook bij de haven uit. Daar naar het maritiem visitor center annex maritiem museum. Er was een korte film over de handel en de scheepvaart op de Grote Meren. In het museum van alles te zien over de schepen die daarop varen en hebben gevaren. Toen we daar uitgekeken waren, zijn we naar de grote brug gelopen.  Het is de grootste horizontale hefbrug van Amerika.  Er kwam een schip aan waarvoor de brug omhoog  moest. Dit is op zich een leuk tafereel. Er komen veel mensen naar kijken, en ook veel meeuwen... Het schip komt eraan, de brugwachter begint te toeteren, het schip toetert terug, (foto’s zijn  zonder geluid) en niet zo zachtjes ook. Op de brug staat een echte hoorn, en dat gaat nog een keer, waarna het schip onder de brug doorvaart.  We beginnen nog net niet te applaudisseren. 

In Bayfield zijn we aan boord gegaan voor een ruim 3 uur durende  Grand Tour door de Apostle Islands. Deze tour gaat iedere ochtend om 10.00 uur. Wij dachten op dinsdag om 10.00 uur, we zullen een van de weinigen zijn, niet dus, er waren twee volle boten. Wij stonden achteraan in de rij en dachten, nou komen we binnen te zitten, daar het dek al helemaal vol zat. Ze hebben een tweede boot ingezet en de mensen die nog in de rij stonden konden zelf kiezen welke boot ze wilden nemen. Wij natuurlijk de tweede boot, en boven was er nog een mooi plekje voor ons vrij, zaten in een lekker zonnetje en een licht briesje. De Apostle Islands (ruim 20 stuks) liggen in Lake Superior. Het was heerlijk op het water. Niet spectaculair, maar gewoon leuk.

Daarna in het dorpje Bayfield nog even de winkeltjes bezocht.  Onderweg naar Duluth kwamen we  de eerste schoolbus van Wisconsin tegen.  Voor kabouterliefhebbers deze stoere dame.

Hoihoi allemaal, de fotoserie begint met een stukje huisvlijt van mij. Wij staan nu op een municipal campground (gemeentecamping) in Washburn aan Lake Superior, vlakbij de Apostle Islands. Het is een camping, first come-first serve. Vrijdag kwamen we hier aan en het was vol. Toen zijn we naar het casino gereden. Zondagochtend waren we om 10.30 uur weer hier, en toen was er een plekje vrij. We zijn voor 2 dagen gaan staan. De eerste foto is onze “voortuin”, de tweede foto is onze “achtertuin”. Zeer ruime plekken met elektrisch en kabel. We kunnen nu tv kijken en kiezen uit 241 zenders. Je bent (als je wilt) de hele avond bezig om langs alle kanalen te gaan, om vervolgens tegen bedtijd te moeten kiezen wat je wilt zien. Vandaag een lekkere wandeling langs het meer gelopen.  En verder lekker buiten gezeten met een “goed” boek. Clemens en ik hebben onze boeken geruild nadat we ze uit hadden. Clemens is nu de roman “Gejaagd door de wind” en ik “Alaska” aan het lezen. We hebben beiden het gevoel dat we in het verkeerde boek bezig zijn. Maar we houden vol. En Atty ze komen beiden naar jou toe. Dikke pillen van 800 pagina’s.

Op weg naar Ashland,  weer noordelijker in Wisconsin, veel mais, grote landerijen, en steeds minder dorpjes. We kwamen een dorpje tegen met 62 inwoners. Toch leuk dat hier niet alles samengevoegd wordt zoals in Nederland.

In het kleine stadje Ashland (aan Lake Superior) hebben we even onze benen gestrekt en tijdens deze wandeling kwamen we een aantal leuke muurschilderingen tegen.

We zijn in een Indianenreservaat bij een casino gaan staan voor overnachting. Het zou gratis zijn, maar de regels waren veranderd. Met water en elektrisch 20 dollar en zonder 10 dollar. We hebben de duurdere gekozen, dan konden de huisaccu’s weer eens door en door opgeladen worden. Daar kregen we 10 dollar speelgeld bij. Dat hebben we maar eens in de eenarmige bandiet gegooid. Maar je gooit tegenwoordig niet meer, je trekt niet aan de arm, je stopt er een pasje in, drukt op een knopje en na 5 keer drukken ben je 5 dollar armer. Dus daar waren we zo mee klaar, de 10 dollar was er in 5 minuten doorheen.  Het is een klein casino met een restaurantje waar je voor 9 dollar “all you can eat” hebt met fish and chips (patat) en coleslaw.  In het winkeltje vertelde de mevrouw dat er ’s avonds  een optreden zou zijn van Tjarry Wesley, de een na beste imitator van Elvis Presley. Ze vertelde er niet bij of dat van Wisconsin of van de hele USA is. Een 2 uur durend optreden van 21.00 tot 23.00 uur. GRATIS. Dus wij om 9 uur naar het zaaltje dat al helemaal vol zat, maar gewillig personeel zette er stoelen bij, zodat we konden zitten. We hebben een leuk stuk muziek gehoord. Allemaal lekkere Elvis-muziek.