Hoihoi allemaal, vandaag donderdag via een scenic  route  naar Roosevelt National Park in  het zuidwesten van North Dakota gereden. Wij wilden noordelijker naar 2 verschillende State Parks,  maar er  zijn grote olievelden ontdekt, waardoor duizenden werknemers naar hier zijn gekomen en dat gedeelte een beetje overgenomen hebben. Het is ons van verschillende kanten afgeraden om daar naar toe te gaan. We hebben toen besloten gelijk naar het Roosevelt NP te gaan.

Het is een weg dwars door the North Plains. Een mooie weg met heel veel zonnebloemvelden. In het plaatsje Salem staat de  (Holsteiner) koe Sue op de punt van de berg (13 meter hoog).  Weer veel prairie landschap. Het heeft toch wel zo iets aparts dat het niet verveelt. We kwamen door het dorpje Richardton waar we deze kerk tegenkwamen, de St. Mary’s.  Het hele dorp heeft 362 inwoners en dan zo’n kerk, mooi en apart.  Aangekomen in Roosevelt NP  begon het landschap meteen te veranderen in iets wat ons zeer aansprak, nl. bergen. Weliswaar nog niet zo hoog, maar met veel kleur en vorm. Er was nog ruimte op de camping, want het is hier first come-first serve, dus we hoopten op een plekje. En dat is gelukt. We hebben gelijk voor 3 nachten ingeschreven a 10 dollar per nacht. Dan heb je alleen een plaats en in de buurt toiletten en  portable water, en dat is het. Maar we staan prachtig. We zaten net 10 minuten aan de thee toen er een hoop gebrom uit het struikgewas kwam. Er kwam op 10 meter afstand een kudde bizons  (hier buffalo’s genoemd) voorbij door onze ‘achtertuin’. 5 jaar geleden in Yellowstone Park moesten we naar de bizons toe, hier komen ze naar ons toe. Wij zijn toch maar even naar binnen gegaan.  Dan is je dag al helemaal goed. ’s Avonds wilden we naar het kampvuur (met verhaaltjes van de ranger). Maar toen de bizons bij ons hun avondeten uit de achtertuin kwamen halen, zijn we maar thuis gebleven.

Vandaag Bismarck, de hoofdstad van North Dakota, bezocht.  We hebben eerst een bezoek gebracht aan het State House. Een lelijk gebouw van de buitenkant, een kantoorgebouw zonder de traditionele, statige dome. De uitleg voor dit toentertijd (1933) moderne gebouw was dat de ruimte efficiënter gebruikt kan worden ten opzichte van het oude model. Wat we van binnen kregen te zien viel erg mee. We konden met een tour mee. Een echtpaar uit Minnesota en wij.  Een aardige man leidde ons rond en vertelde over het gebouw en de besturing van de staat. Daarna hebben we het museum bezocht over de geschiedenis van de staat. Veel over de indianen.

Daarna na het Abraham Lincoln State Park gereden. Vrij klein, maar met een deels herbouwd fort dat er in 1870 heeft gestaan. Op de top van de heuvel  hadden we een leuk overzicht over de Missouri –rivier en de omgeving. We waaiden bijna weg. Er was voor vandaag veel wind voorspeld, dat klopte inderdaad.

Gisteren de grens overgegaan van Minnesota naar North Dakota. Lieke, in Fargo kwamen we dit gebouw tegen. Wat vind je daarvan? Vandaag gereden van Fargo naar Bismarck via een Scenic Route. In het plaatsje Kathryn kwamen we weer in zo’n leuk postkantoortje met een zeer vriendelijke dame, die half Nederlands half Duits is. Dus praat genoeg. De plaatselijke brandweer rukte ook nog uit toen we net in de kar zaten.  Hopelijk geen grote brand, want de watervoorraad die hij bij zich had is niet zo groot. Verder hebben we tot nu toe de verbouw gezien van mais, aardappels, zonnebloemen (voor olie-vogelvoer-snacks), suikerbieten, erwten/linzen/sojabonen, graan en veel bijenkasten, veel hooirollen en koeien. 90% van North Dakota is landbouwgebied, grote landbouwbedrijven en dun bevolkt, weinig dorpen. Maar niet onaardig om doorheen te rijden.

In een wei zagen we bijgaand takelautootje staan. De originele versie van een bekende Dinky Toy-auto. Dat doet Clemens hart…sneller kloppen!!!

Paul Bunyan is an American Legend. Een verhaal dat eind 1800 verteld werd rond de kampvuren van de houthakkers in Minnesota en steeds meer overdreven werd, waardoor  Paul Bunyan steeds GROTER werd .  Hoe GROOT is te zien op de foto (zoek Clemens). De GROTE man met zijn Babe the blue Ox. Deze man staat in het plaatsje Bemidji (Minnesota). De man is een hele GROTE houthakker, die in een paar minuten een hectare bomen omhakt door aan zijn GROTE bijl een touw vast te maken en deze rond te slingeren. Hij gebruikt een holle boom om zijn houthakkers te roepen.  Hij heeft de Niagara Falls gemaakt om te kunnen douchen en hij heeft Lake Superior uitgegraven om zijn Babe te kunnen badderen. Zijn GROTE pijp werd gevuld met tabak door middel van een shovel. De rookpluim van de GROTE  pijp liet iedereen denken aan een bosbrand.  De vele meren in het noorden van Minnesota zijn de voetstappen van the Ox Babe.

Vandaar via een scenic route naar het Itasca State Park, alwaar vanuit het Itasca Lake de Mississippi River begint. Het leuke is dat wij 4 jaar geleden in New Orleans aan het einde van de Mississippi River hebben gestaan, dus dan moet je ook weten waar hij begint. De rivier is in totaal 2.550 mijl. Een regendruppel die in het Itasca Lake valt, is in 90 dagen in de Golf van Mexico.  Een  mooie trail gelopen langs het meer, mooi weer, zonnetje erbij. Wat kan een mens zich nog meer wensen.   De snorremans boom is in 1995 bij een geweldige storm met windsnelheden van meer dan 100 mijl per uur geveld. Hij ligt als een mooi stukje natuur in het park langzaam te vergaan.  Het Itasca State Park bevat ruim 150 meren. Heel Minnesota heeft er meer dan 10.000. Dit wordt op de autonummerplaten van Minnesota nog eens benadrukt: State of the 10.000 lakes. Watersport is hier dan ook heel belangrijk.

Aan Lake Superior (o.a. in Duluth) zagen we al dat er heel wat treinladingen ijzererts vanuit Minnesota werden aangevoerd. Nu we door Noord-Minnesota rijden komen we een aantal open mijnen tegen waar de ijzererts wordt gewonnen. Dit zijn open mijnen, waarbij de grond wordt afgegraven tot ze bij het ijzererts aankomen. De mijn waar wij zijn geweest, is de grootste van de wereld en is ruim 4 km bij 3 km en 200 meter diep. Vanaf een panoramadek zie je het werk. Om een indruk van de grootte van de transportwagen te geven staan er twee ter bezichtiging. Ze zijn ruim 6 meter hoog en wegen leeg bijna 200 ton en gevuld ruim 400 ton. Van de steen die wordt afgegraven is 20 tot 30% ijzererts.

In Hibbing is in 1905 Greyhound opgericht. Sinds jaar en dag rijden er duizenden bussen door geheel Amerika. Omdat in USA het spoorwegnet niet zo dicht is als in Nederland en Europa is de Greyhound bus vaak het openbare transportmiddel om van A naar B te komen. De Greyhound was erg populair in de jaren '50 tot '80. In de zestiger jaren kon je bijvoorbeeld 99 dagen door USA reizen voor slechts $99. Door de prijsdalingen van de vliegtickets is de Greyhound echter op z’n retour. In het Greyhound museum in Hibbing zie je een film vanaf het ontstaan, liggen er allerlei memorabilia en kun je bussen vanuit de jaren dertig tot nu bekijken. Leuk om de oude beelden en de veranderingen in de loop der tijd te zien.

Hoog boven Duluth hebben we een stuk over de Skyline Parkway gereden met een fraai uitzicht over Duluth en Lake Superior. Op een van de uitzichtpunten kwam er vanuit het noorden een hele donkere lucht ,die over Duluth heen trok. Vanuit het hoge (en droge) uitzichtpunt zagen we de dikke wolken voorbij trekken. Daarbij zagen we op afstand boven Lake Superior  een ‘slurf’ uit de wolken ontstaan, die aangroeide tot die het water bereikte. We konden het niet zo gauw op de foto zetten. Je zag hem toch even heel  duidelijk. ’s Avonds hoorden we op de radio dat een tornado een touchdown had gemaakt boven Lake Superior en weer was opgetrokken voordat die het vasteland bereikte, waardoor er geen schade is veroorzaakt.  Je staat even raar te kijken als je dat ziet gebeuren.  Al met al een leuk uitzicht over het gebied vanaf deze hoogte. En na 12 weken staalblauwe luchten (ietsje overdreven) raak je lyrisch over de wolken, en waar je lyrisch over wordt zet je op de foto, dus …….

Bij Two Harbors bij de vuurtoren een wandelingetje gemaakt, tot Marion bijna op een slang trapte.  Nog net op de plaat vastgelegd, voordat hij tussen het gras was verdwenen.

Opgestaan met regen. We wilden Duluth in. De plaats aan het meest westelijke puntje van Lake Superior. Waar doe je goed aan. Toch de stoute (dichte dus)schoenen aangetrokken, regenjack en paraplu mee. Met de bus naar downtown voor 0,75 dollar pp. Hoe kunnen ze er voor rijden. En dat is nog geeneens seniorenprijs. Uitgestapt in de middle of the town. En wat zie je dan? Eigen lijk weer een beetje ongezellige stad. Er is een skywalkway gemaakt. Dus de mensen lopen allemaal overdekt, op niveau door de verschillende gebouwen en steken zo ook de straten over, van de ene naar de andere kant van de stad. Het zijn ongezellige erg warme gangen. Maar met de regen toch maar gebruik van gemaakt. Zo kwamen we ook bij de haven uit. Daar naar het maritiem visitor center annex maritiem museum. Er was een korte film over de handel en de scheepvaart op de Grote Meren. In het museum van alles te zien over de schepen die daarop varen en hebben gevaren. Toen we daar uitgekeken waren, zijn we naar de grote brug gelopen.  Het is de grootste horizontale hefbrug van Amerika.  Er kwam een schip aan waarvoor de brug omhoog  moest. Dit is op zich een leuk tafereel. Er komen veel mensen naar kijken, en ook veel meeuwen... Het schip komt eraan, de brugwachter begint te toeteren, het schip toetert terug, (foto’s zijn  zonder geluid) en niet zo zachtjes ook. Op de brug staat een echte hoorn, en dat gaat nog een keer, waarna het schip onder de brug doorvaart.  We beginnen nog net niet te applaudisseren. 

In Bayfield zijn we aan boord gegaan voor een ruim 3 uur durende  Grand Tour door de Apostle Islands. Deze tour gaat iedere ochtend om 10.00 uur. Wij dachten op dinsdag om 10.00 uur, we zullen een van de weinigen zijn, niet dus, er waren twee volle boten. Wij stonden achteraan in de rij en dachten, nou komen we binnen te zitten, daar het dek al helemaal vol zat. Ze hebben een tweede boot ingezet en de mensen die nog in de rij stonden konden zelf kiezen welke boot ze wilden nemen. Wij natuurlijk de tweede boot, en boven was er nog een mooi plekje voor ons vrij, zaten in een lekker zonnetje en een licht briesje. De Apostle Islands (ruim 20 stuks) liggen in Lake Superior. Het was heerlijk op het water. Niet spectaculair, maar gewoon leuk.

Daarna in het dorpje Bayfield nog even de winkeltjes bezocht.  Onderweg naar Duluth kwamen we  de eerste schoolbus van Wisconsin tegen.  Voor kabouterliefhebbers deze stoere dame.

Hoihoi allemaal, de fotoserie begint met een stukje huisvlijt van mij. Wij staan nu op een municipal campground (gemeentecamping) in Washburn aan Lake Superior, vlakbij de Apostle Islands. Het is een camping, first come-first serve. Vrijdag kwamen we hier aan en het was vol. Toen zijn we naar het casino gereden. Zondagochtend waren we om 10.30 uur weer hier, en toen was er een plekje vrij. We zijn voor 2 dagen gaan staan. De eerste foto is onze “voortuin”, de tweede foto is onze “achtertuin”. Zeer ruime plekken met elektrisch en kabel. We kunnen nu tv kijken en kiezen uit 241 zenders. Je bent (als je wilt) de hele avond bezig om langs alle kanalen te gaan, om vervolgens tegen bedtijd te moeten kiezen wat je wilt zien. Vandaag een lekkere wandeling langs het meer gelopen.  En verder lekker buiten gezeten met een “goed” boek. Clemens en ik hebben onze boeken geruild nadat we ze uit hadden. Clemens is nu de roman “Gejaagd door de wind” en ik “Alaska” aan het lezen. We hebben beiden het gevoel dat we in het verkeerde boek bezig zijn. Maar we houden vol. En Atty ze komen beiden naar jou toe. Dikke pillen van 800 pagina’s.

Op weg naar Ashland,  weer noordelijker in Wisconsin, veel mais, grote landerijen, en steeds minder dorpjes. We kwamen een dorpje tegen met 62 inwoners. Toch leuk dat hier niet alles samengevoegd wordt zoals in Nederland.

In het kleine stadje Ashland (aan Lake Superior) hebben we even onze benen gestrekt en tijdens deze wandeling kwamen we een aantal leuke muurschilderingen tegen.

We zijn in een Indianenreservaat bij een casino gaan staan voor overnachting. Het zou gratis zijn, maar de regels waren veranderd. Met water en elektrisch 20 dollar en zonder 10 dollar. We hebben de duurdere gekozen, dan konden de huisaccu’s weer eens door en door opgeladen worden. Daar kregen we 10 dollar speelgeld bij. Dat hebben we maar eens in de eenarmige bandiet gegooid. Maar je gooit tegenwoordig niet meer, je trekt niet aan de arm, je stopt er een pasje in, drukt op een knopje en na 5 keer drukken ben je 5 dollar armer. Dus daar waren we zo mee klaar, de 10 dollar was er in 5 minuten doorheen.  Het is een klein casino met een restaurantje waar je voor 9 dollar “all you can eat” hebt met fish and chips (patat) en coleslaw.  In het winkeltje vertelde de mevrouw dat er ’s avonds  een optreden zou zijn van Tjarry Wesley, de een na beste imitator van Elvis Presley. Ze vertelde er niet bij of dat van Wisconsin of van de hele USA is. Een 2 uur durend optreden van 21.00 tot 23.00 uur. GRATIS. Dus wij om 9 uur naar het zaaltje dat al helemaal vol zat, maar gewillig personeel zette er stoelen bij, zodat we konden zitten. We hebben een leuk stuk muziek gehoord. Allemaal lekkere Elvis-muziek.

Hieper de piep Hoeraaaaaa!!

Quinn 4 jaar !!!

Maak er een groot feest van.

Dikke knuffel van ….

Opa Clemens en Omajon

Hoihoi allemaal, een klein stukjes tekst en de rest foto’s.

Wij zijn vandaag een stuk langs de Saint Croix River gereden. De Mississippi wordt o.a. door deze rivier gevoed. We hebben geluncht aan deze rivier en het diner genuttigd. Leuke plaatsjes gezien, langs een (rivier)strandje gelopen, eindje in een park gelopen en voor je het weet is de dag weer om.

Vandaag naar St.Paul, de hoofdstad van Minnesota, en naar Minneapolis geweest.

We hebben de kar bij Walmart geparkeerd en vandaar met de bus downtown St.Paul. Aangekomen (we wisten het eigenlijk al) was er weinig te bekijken. We liepen tegen mooie bloemenhangers aan met jouw  naam ertussen Atty. De bloemenhangers hingen door de hele stad. Het is ook een groene stad met veel bomen. Eerst het Visitor Center opgezocht en een aardige meneer wist te vertellen dat het gebouw waar hij in werkte mooi en fotogeniek was (het eerste gebouw bij de foto’s), het State House een visite waard is, er nog een  bibliotheek is en de grote St.Pauls Cathedral.  Meer kon hij er ook niet van maken. Dus hebben we ons ook laten vertellen welke bus we vanuit St.Paul nodig hebben om later naar Minneapolis te gaan. Ze noemen deze 2 steden ook de Twin City. Helemaal aan elkaar gebouwd. Na hem “a great day” te hebben toegewenst zijn we met de bus (we hadden een day pass voor 6 dollar) naar het State House gegaan. Daar weer vriendelijke mensen die ons een Nederlandse beschrijving van de route door het gebouw gaven.  Vandaar naar de St.Pauls gelopen. Een rondje door de kerk gelopen en toen op de bus naar Minneapolis. Een klein uurtje toch nog. Minneapolis is geen stad om een weekendje naar toe te gaan. Een vreemde stad met een grote Universiteit.  Weinig gezelligs. Er is een straat waar ze iets van hebben proberen te maken met terrasjes  en tussen de kantoorgebouwen wat kleine Mall’s met wat winkeltjes. Dus in een dag twee steden gedaan. Terug naar de natuur. De foto’s na de foto van de kerk zijn van Minneapolis.

Vandaag weer een eindje verder omhoog langs de Mississippi. Het is een mooie weg en onze eerste stop is bij een grote sluis. Hiervan liggen er 29 in de eerste helft van de Mississippi (tot St. Louis, over ca 1.400 km). Er kwam net een grote duwboot aan met 15 duwbakken (3x5  bakken).  De info op het sluiscomplex leerde dat de totale inhoud van deze 15 bakken gelijk is aan de inhoud van 870 opleggers van (Amerikaanse) vrachtwagens, en die zijn al behoorlijk groter dan de Europese opleggers. De bakken zijn blijkbaar op de sluis gemaakt. De sluis is bijna 40 meter breed. Aan beide  zijden was er niet meer dan 10 centimeter ruimte over. In dit soort bakken wordt graan, kolen, cement, en zout vervoerd. Interessant om eens te zien.

Vanmiddag kwamen we bij het dorpje Stockholm en heeft 60 inwoners. Daar zagen we een postkantoortje en aangezien ik zegels nodig had, zijn we even gestopt. We kwamen in een heel klein postkantoortje met een zeer vriendelijke dame. Je kan op de foto de authentieke postbusjes zien waar de inwoners hun post kunnen ophalen. Ze haalde een schrift tevoorschijn waar ik onze naam en adres in moest schrijven. Heel veel mensen uit Zweden komen extra langs Stockholm, zo blijkt uit het schrift.

‘s Middags  in een ander dorpje even gewinkeld Daar kwamen we aan de praat met twee dames, die ons vertelden wat een uitzonderlijke zomer ze dit jaar hebben. Deze warmte en zo lang was voor het laatst in 1930 geweest. Er was ook weinig sneeuw geweest afgelopen winter, ook niet normaal. Maar ze hadden liever dit warme weer dan een meter sneeuw.  

Het landschap in het zuidwesten van Wisconsin is afwisselend. Dan weer landbouw (met name mais), dan weer bossen, dan weer vlak dan weer heuvelachtig. Onderweg kom je regelmatig dorpjes tegen; soms amper te herkennen. Alleen aan het kerkje en de benzinepomp met daarin een klein winkeltje.

Uiteindelijk kom je bij de mighty Old Man River uit, de Mississippi, die hier de scheiding vormt tussen de staten Wisconsin en Minnesota.  De Mississippi (de 2^e rivier van N-Amerika, na de Missouri) ontstaat in het noorden van Minnesota en komt  na ca. 3.700 km uit in de Golf van Mexico.  In de bovenloop, waar wij de Mississippi tegenkomen, is deze al meer dan een kilometer breed, met erg veel eilandje erin.

De foto’s laten zien dat ook wij weer eens wolken hebben gezien, waar regen uit kwam.  Wij denken onze tweede regendag (dus overdag) sinds we “on the road “ zijn. De foto’s laten een rivier zien, dus niet denken dat het sneeuw is.  En natuurlijk de bloemetjes en besjes waar ik altijd foto’s van moet maken. Aan het eind van de middag zijn we naar een uitkijkpunt over het stadje La Crosse gereden, hiervan een stukje ‘ingezoomde’ woonwijk.

Omdat het woensdag erg warm zou worden, hebben we een camping genomen. Via Passport America (50% korting op de campingprijs, we blijven Nederlanders) kwamen we in het stadje Baraboo terecht.

Toen we donderdag vertrokken,  hebben we even door het dorpje gelopen. Blijkt Baraboo de thuishaven te zijn geweest van het Ringling Brothers Circus en Barnum & Bailey Circus, het bekendste circus van Noord-Amerika. In het dorp wordt er op meerdere plekken aan herinnerd en er is een museum, waarin nog regelmatig voorstellingen worden gegeven.  Overal  hangen affiches dat zaterdag de hele dag activiteiten zijn in het dorp. We besluiten te blijven.

Dicht in de buurt is Wisconsin Dells, een stadje aan de Wisconsin rivier, waarlangs allerlei themaparken zijn neergezet. Vele waterparken, achtbanen en ander jeugdvermaak. Zo kwamen we een attractie tegen dat er erg indrukwekkend uitzag. Bij toeval kwamen we langs de achtkant van het gebouw. Het blijkt alleen een façade te zijn.  Het dorp zelf is ook een grote kermis met bijbehorende winkeltjes.

De activiteiten op zaterdag in Baraboo brachten heel wat mensen op de been. Het centrum stond vol met kraampjes van de winkels, farmers market, auto’s uit de 40 tot 80-er jaren, antiekmarkt, circuswagens en natuurlijk eettentjes.. Op het plein werden circusvoorstellingen gegeven. Zijn dit echte Amerikaanse clowns? Zeer sober, maar de mensen moesten er hard om lachen. Amerikanen hebben een apart soort humor.

Wij zijn uit het Nationaal Park vertrokken met een lifter op de bumper. Hoever hij/zij (moeilijk te zien) is meegelift weten we niet. We zijn met een grote boog om Chicago heen gereden, richting het noorden. Zijn nu in de staat Wisconsin aangekomen. Bij binnenkomst in deze voor ons nieuwe staat gestopt bij het Welcome Center  en ons  weer laten voorlichten wat er zoal te doen is en wat we beslist niet mogen missen.Weer met nieuwe boekjes en kaarten vertrokken.

In Madison, de hoofdstad van Wisconsin, hebben we de camper geparkeerd bij een mall en de bus naar downtown genomen. De dame van het Welcome Center vertelde ons over het goede openbaar vervoer in Madison. Dat klopt! We konden zo op de bus stappen die ons rechtstreeks naar het centrum bracht. Het stadje heeft  een gezellige straat met veel leuke winkeltjes en aan het einde van de lange winkelstraat het State House. Daar konden we zonder de zo befaamde (lees: grondige) Amerikaanse controle binnen gaan. We mochten door het hele gebouw lopen en buiten op de vierde verdieping op de Rotunda rondlopen, met uitzicht over de stad.

De stad is er fietsvriendelijk. We kwamen ook weer een leuk bord voor fietsers tegen.

Nog even een Veterans Museum (over oorlogsgeschiedenis van USA vanaf de burgeroorlog tot nu) meegenomen, en toen weer met de bus terug.

De tweede dag weer met de trein, knop indrukken en de trein stopt weer voor ons. Op de terugweg zelfs alleen maar voor ons. We zijn eerst naar de dierentuin geweest. Gratis entree, een van de twee gratis dierentuinen die de USA nog heeft. Dat was ook wel te merken. Ik werd er helemaal triest van. De dieren in veel te kleine hokken. En we zijn na 1,5 uur weer op de bus gestapt naar het centrum.

Toen naar de Loop waar de metro in Chicago boven de straat rijdt. Altijd leuk om naar te kijken. Het is allemaal oud roest, maar ze zakken er nog niet doorheen. We zijn weer een eindje meegereden. Het wordt de Loop genoemd omdat alle lijnen naar het centrum leiden, daar allemaal het zelfde rondje maken en weer naar hun eigen stadsdeel terugrijden.

Het Millenium Park ligt in het centrum. Is  vier jaar te laat opgeleverd (2004) en heeft vele miljoenen meer gekost dan was begroot. Het is echt leuk om er heen te gaan en heeft diverse kunstwerken: The Cloud, een openluchttheater met de wolkenkrabbers op de achtergrond, tuinen en een waterfestijn voor jong en oud.  Je kunt er lekker wandelen en kijken.

Het bloemetje op de foto is in werkelijkheid 1,5 cm groot. ‘s Morgens in grote getalen aanwezig. ’s Avonds niets meer, om de volgende ochtend weer te verschijnen.

Wij staan 4 nachten in een National Park. Vanuit hier zijn we 2 dagen met de trein naar Chicago geweest. De trein op zich is alweer een leuke ervaring. We hebben het stationnetje aan de overkant van de camping. Het is zo klein dat je een zwaailicht aan moet doen, zodat de treinmachinist weet dat hij moet stoppen omdat er mensen mee willen. Je moet dan goed zichtbaar op het perronnetje gaan staan. Dan stop de trein en komt de conducteur om een luik te openen  waarin zich een trapje bevindt. De conducteur is nog van het nostalgische tijdperk. Hij verkoopt kaartjes in de trein, hij knipt de kaartjes, hij leidt de mensen naar een uitgang waar ze de trein uit kunnen als het geen groot station is. Hij kijkt of er nog zitplaatsen zijn voor mensen die moeten staan, hij is de hele reis druk met zijn passagiers, hij is heel vriendelijk. De man of vrouw verdient  echt zijn/haar geld.

Chicago, daar zijn we 5 jaar geleden geweest in de sneeuw en kou, en nu in de zon, wat de stad een stuk aantrekkelijker maakt. We hebben ons er twee dagen prima vermaakt. De eerste serie foto’s zijn van de hoge gebouwen. Voor mij altijd zeer imponerend. Ik voel me daar tussen helemaal  thuis.

Gisteren zijn we in Ludington geweest op weg naar beneden langs de kust. Daar stond een ezel voor het kindermuseum, gemaakt van allemaal oud speelgoed. Wat ons daar opviel was dat het stadje helemaal “versierd” was met allemaal bloemetjes inclusief de tuinen van de mensen. En dat het er allemaal zo fris bij staat. Ondanks dat de temperatuur constant boven de 32 gr. C. is. Vaak boven de 35 gr. Wij vinden het toch wel heel warm hier, en dat blijft voorlopig ook zo. Het is volgens de mensen in Michigan zeer extreem dit jaar. Het een na het ander record wordt verbroken. Dus ze geven de bloemetjes 3 keer per dag water.  Op een muur kwamen we het 'oog' tegen, dat was opgebouwd uit foto's van gebeurtenissen in 365 dagen.

Vandaag hebben we Holland bezocht, een plaats aan de westkust van Michigan. Holland is ontstaan in 1847. Een Nederlandse dominee kwam van overzee met 65 zakenmensen en boeren.  We kwamen zijn kerkje binnen samen met een bus vol Amerikanen, die de kerk kwamen bezichtigen. Een meneer vertelde het verhaal van dominee Van Raalte. Hij en de andere pioniers hebben samen met de indianen het dorp bewoonbaar gemaakt. Hij vertelde een verhaal  dat 2 mannen samen niet een boom konden omhelzen, daar deze zo dik was. De Nederlandse mannen gingen de bomen omzagen maar op een manier dat hij vaak de verkeerde kant op viel, waardoor er vaak gevonden  vielen. De indianen hebben hun verteld hoe het moest met het goede gereedschap. Van de bomen werden de huizen gebouwd. De dominee heeft het dorp Holland genoemd. Nog veel Nederlandse namen zijn er te vinden. Er is ieder jaar begin mei het Tulip Festival met een parade met allemaal mensen in Nederlandse klederdracht en wagens vol met tulpen. We kwamen in een snoepwinkel waar ook de hagelslag verkocht werd voor 8 dollar per pakje, nog geldig tot augustus 2012. Dat kon ik er toch echt niet voor betalen. De klokkenmaker heeft een aantal Nederlandse klokken, maar voor de rest hing zijn hele toko vol met koekoeksklokken uit Duitsland. Het stadsembleem van Holland is typisch Hollands.