Hieper de piep Hoeraaaaaa!!

Quinn 4 jaar !!!

Maak er een groot feest van.

Dikke knuffel van ….

Opa Clemens en Omajon

Hoihoi allemaal, een klein stukjes tekst en de rest foto’s.

Wij zijn vandaag een stuk langs de Saint Croix River gereden. De Mississippi wordt o.a. door deze rivier gevoed. We hebben geluncht aan deze rivier en het diner genuttigd. Leuke plaatsjes gezien, langs een (rivier)strandje gelopen, eindje in een park gelopen en voor je het weet is de dag weer om.

Vandaag naar St.Paul, de hoofdstad van Minnesota, en naar Minneapolis geweest.

We hebben de kar bij Walmart geparkeerd en vandaar met de bus downtown St.Paul. Aangekomen (we wisten het eigenlijk al) was er weinig te bekijken. We liepen tegen mooie bloemenhangers aan met jouw  naam ertussen Atty. De bloemenhangers hingen door de hele stad. Het is ook een groene stad met veel bomen. Eerst het Visitor Center opgezocht en een aardige meneer wist te vertellen dat het gebouw waar hij in werkte mooi en fotogeniek was (het eerste gebouw bij de foto’s), het State House een visite waard is, er nog een  bibliotheek is en de grote St.Pauls Cathedral.  Meer kon hij er ook niet van maken. Dus hebben we ons ook laten vertellen welke bus we vanuit St.Paul nodig hebben om later naar Minneapolis te gaan. Ze noemen deze 2 steden ook de Twin City. Helemaal aan elkaar gebouwd. Na hem “a great day” te hebben toegewenst zijn we met de bus (we hadden een day pass voor 6 dollar) naar het State House gegaan. Daar weer vriendelijke mensen die ons een Nederlandse beschrijving van de route door het gebouw gaven.  Vandaar naar de St.Pauls gelopen. Een rondje door de kerk gelopen en toen op de bus naar Minneapolis. Een klein uurtje toch nog. Minneapolis is geen stad om een weekendje naar toe te gaan. Een vreemde stad met een grote Universiteit.  Weinig gezelligs. Er is een straat waar ze iets van hebben proberen te maken met terrasjes  en tussen de kantoorgebouwen wat kleine Mall’s met wat winkeltjes. Dus in een dag twee steden gedaan. Terug naar de natuur. De foto’s na de foto van de kerk zijn van Minneapolis.

Vandaag weer een eindje verder omhoog langs de Mississippi. Het is een mooie weg en onze eerste stop is bij een grote sluis. Hiervan liggen er 29 in de eerste helft van de Mississippi (tot St. Louis, over ca 1.400 km). Er kwam net een grote duwboot aan met 15 duwbakken (3x5  bakken).  De info op het sluiscomplex leerde dat de totale inhoud van deze 15 bakken gelijk is aan de inhoud van 870 opleggers van (Amerikaanse) vrachtwagens, en die zijn al behoorlijk groter dan de Europese opleggers. De bakken zijn blijkbaar op de sluis gemaakt. De sluis is bijna 40 meter breed. Aan beide  zijden was er niet meer dan 10 centimeter ruimte over. In dit soort bakken wordt graan, kolen, cement, en zout vervoerd. Interessant om eens te zien.

Vanmiddag kwamen we bij het dorpje Stockholm en heeft 60 inwoners. Daar zagen we een postkantoortje en aangezien ik zegels nodig had, zijn we even gestopt. We kwamen in een heel klein postkantoortje met een zeer vriendelijke dame. Je kan op de foto de authentieke postbusjes zien waar de inwoners hun post kunnen ophalen. Ze haalde een schrift tevoorschijn waar ik onze naam en adres in moest schrijven. Heel veel mensen uit Zweden komen extra langs Stockholm, zo blijkt uit het schrift.

‘s Middags  in een ander dorpje even gewinkeld Daar kwamen we aan de praat met twee dames, die ons vertelden wat een uitzonderlijke zomer ze dit jaar hebben. Deze warmte en zo lang was voor het laatst in 1930 geweest. Er was ook weinig sneeuw geweest afgelopen winter, ook niet normaal. Maar ze hadden liever dit warme weer dan een meter sneeuw.  

Het landschap in het zuidwesten van Wisconsin is afwisselend. Dan weer landbouw (met name mais), dan weer bossen, dan weer vlak dan weer heuvelachtig. Onderweg kom je regelmatig dorpjes tegen; soms amper te herkennen. Alleen aan het kerkje en de benzinepomp met daarin een klein winkeltje.

Uiteindelijk kom je bij de mighty Old Man River uit, de Mississippi, die hier de scheiding vormt tussen de staten Wisconsin en Minnesota.  De Mississippi (de 2^e rivier van N-Amerika, na de Missouri) ontstaat in het noorden van Minnesota en komt  na ca. 3.700 km uit in de Golf van Mexico.  In de bovenloop, waar wij de Mississippi tegenkomen, is deze al meer dan een kilometer breed, met erg veel eilandje erin.

De foto’s laten zien dat ook wij weer eens wolken hebben gezien, waar regen uit kwam.  Wij denken onze tweede regendag (dus overdag) sinds we “on the road “ zijn. De foto’s laten een rivier zien, dus niet denken dat het sneeuw is.  En natuurlijk de bloemetjes en besjes waar ik altijd foto’s van moet maken. Aan het eind van de middag zijn we naar een uitkijkpunt over het stadje La Crosse gereden, hiervan een stukje ‘ingezoomde’ woonwijk.

Omdat het woensdag erg warm zou worden, hebben we een camping genomen. Via Passport America (50% korting op de campingprijs, we blijven Nederlanders) kwamen we in het stadje Baraboo terecht.

Toen we donderdag vertrokken,  hebben we even door het dorpje gelopen. Blijkt Baraboo de thuishaven te zijn geweest van het Ringling Brothers Circus en Barnum & Bailey Circus, het bekendste circus van Noord-Amerika. In het dorp wordt er op meerdere plekken aan herinnerd en er is een museum, waarin nog regelmatig voorstellingen worden gegeven.  Overal  hangen affiches dat zaterdag de hele dag activiteiten zijn in het dorp. We besluiten te blijven.

Dicht in de buurt is Wisconsin Dells, een stadje aan de Wisconsin rivier, waarlangs allerlei themaparken zijn neergezet. Vele waterparken, achtbanen en ander jeugdvermaak. Zo kwamen we een attractie tegen dat er erg indrukwekkend uitzag. Bij toeval kwamen we langs de achtkant van het gebouw. Het blijkt alleen een façade te zijn.  Het dorp zelf is ook een grote kermis met bijbehorende winkeltjes.

De activiteiten op zaterdag in Baraboo brachten heel wat mensen op de been. Het centrum stond vol met kraampjes van de winkels, farmers market, auto’s uit de 40 tot 80-er jaren, antiekmarkt, circuswagens en natuurlijk eettentjes.. Op het plein werden circusvoorstellingen gegeven. Zijn dit echte Amerikaanse clowns? Zeer sober, maar de mensen moesten er hard om lachen. Amerikanen hebben een apart soort humor.

Wij zijn uit het Nationaal Park vertrokken met een lifter op de bumper. Hoever hij/zij (moeilijk te zien) is meegelift weten we niet. We zijn met een grote boog om Chicago heen gereden, richting het noorden. Zijn nu in de staat Wisconsin aangekomen. Bij binnenkomst in deze voor ons nieuwe staat gestopt bij het Welcome Center  en ons  weer laten voorlichten wat er zoal te doen is en wat we beslist niet mogen missen.Weer met nieuwe boekjes en kaarten vertrokken.

In Madison, de hoofdstad van Wisconsin, hebben we de camper geparkeerd bij een mall en de bus naar downtown genomen. De dame van het Welcome Center vertelde ons over het goede openbaar vervoer in Madison. Dat klopt! We konden zo op de bus stappen die ons rechtstreeks naar het centrum bracht. Het stadje heeft  een gezellige straat met veel leuke winkeltjes en aan het einde van de lange winkelstraat het State House. Daar konden we zonder de zo befaamde (lees: grondige) Amerikaanse controle binnen gaan. We mochten door het hele gebouw lopen en buiten op de vierde verdieping op de Rotunda rondlopen, met uitzicht over de stad.

De stad is er fietsvriendelijk. We kwamen ook weer een leuk bord voor fietsers tegen.

Nog even een Veterans Museum (over oorlogsgeschiedenis van USA vanaf de burgeroorlog tot nu) meegenomen, en toen weer met de bus terug.

De tweede dag weer met de trein, knop indrukken en de trein stopt weer voor ons. Op de terugweg zelfs alleen maar voor ons. We zijn eerst naar de dierentuin geweest. Gratis entree, een van de twee gratis dierentuinen die de USA nog heeft. Dat was ook wel te merken. Ik werd er helemaal triest van. De dieren in veel te kleine hokken. En we zijn na 1,5 uur weer op de bus gestapt naar het centrum.

Toen naar de Loop waar de metro in Chicago boven de straat rijdt. Altijd leuk om naar te kijken. Het is allemaal oud roest, maar ze zakken er nog niet doorheen. We zijn weer een eindje meegereden. Het wordt de Loop genoemd omdat alle lijnen naar het centrum leiden, daar allemaal het zelfde rondje maken en weer naar hun eigen stadsdeel terugrijden.

Het Millenium Park ligt in het centrum. Is  vier jaar te laat opgeleverd (2004) en heeft vele miljoenen meer gekost dan was begroot. Het is echt leuk om er heen te gaan en heeft diverse kunstwerken: The Cloud, een openluchttheater met de wolkenkrabbers op de achtergrond, tuinen en een waterfestijn voor jong en oud.  Je kunt er lekker wandelen en kijken.

Het bloemetje op de foto is in werkelijkheid 1,5 cm groot. ‘s Morgens in grote getalen aanwezig. ’s Avonds niets meer, om de volgende ochtend weer te verschijnen.

Wij staan 4 nachten in een National Park. Vanuit hier zijn we 2 dagen met de trein naar Chicago geweest. De trein op zich is alweer een leuke ervaring. We hebben het stationnetje aan de overkant van de camping. Het is zo klein dat je een zwaailicht aan moet doen, zodat de treinmachinist weet dat hij moet stoppen omdat er mensen mee willen. Je moet dan goed zichtbaar op het perronnetje gaan staan. Dan stop de trein en komt de conducteur om een luik te openen  waarin zich een trapje bevindt. De conducteur is nog van het nostalgische tijdperk. Hij verkoopt kaartjes in de trein, hij knipt de kaartjes, hij leidt de mensen naar een uitgang waar ze de trein uit kunnen als het geen groot station is. Hij kijkt of er nog zitplaatsen zijn voor mensen die moeten staan, hij is de hele reis druk met zijn passagiers, hij is heel vriendelijk. De man of vrouw verdient  echt zijn/haar geld.

Chicago, daar zijn we 5 jaar geleden geweest in de sneeuw en kou, en nu in de zon, wat de stad een stuk aantrekkelijker maakt. We hebben ons er twee dagen prima vermaakt. De eerste serie foto’s zijn van de hoge gebouwen. Voor mij altijd zeer imponerend. Ik voel me daar tussen helemaal  thuis.

Gisteren zijn we in Ludington geweest op weg naar beneden langs de kust. Daar stond een ezel voor het kindermuseum, gemaakt van allemaal oud speelgoed. Wat ons daar opviel was dat het stadje helemaal “versierd” was met allemaal bloemetjes inclusief de tuinen van de mensen. En dat het er allemaal zo fris bij staat. Ondanks dat de temperatuur constant boven de 32 gr. C. is. Vaak boven de 35 gr. Wij vinden het toch wel heel warm hier, en dat blijft voorlopig ook zo. Het is volgens de mensen in Michigan zeer extreem dit jaar. Het een na het ander record wordt verbroken. Dus ze geven de bloemetjes 3 keer per dag water.  Op een muur kwamen we het 'oog' tegen, dat was opgebouwd uit foto's van gebeurtenissen in 365 dagen.

Vandaag hebben we Holland bezocht, een plaats aan de westkust van Michigan. Holland is ontstaan in 1847. Een Nederlandse dominee kwam van overzee met 65 zakenmensen en boeren.  We kwamen zijn kerkje binnen samen met een bus vol Amerikanen, die de kerk kwamen bezichtigen. Een meneer vertelde het verhaal van dominee Van Raalte. Hij en de andere pioniers hebben samen met de indianen het dorp bewoonbaar gemaakt. Hij vertelde een verhaal  dat 2 mannen samen niet een boom konden omhelzen, daar deze zo dik was. De Nederlandse mannen gingen de bomen omzagen maar op een manier dat hij vaak de verkeerde kant op viel, waardoor er vaak gevonden  vielen. De indianen hebben hun verteld hoe het moest met het goede gereedschap. Van de bomen werden de huizen gebouwd. De dominee heeft het dorp Holland genoemd. Nog veel Nederlandse namen zijn er te vinden. Er is ieder jaar begin mei het Tulip Festival met een parade met allemaal mensen in Nederlandse klederdracht en wagens vol met tulpen. We kwamen in een snoepwinkel waar ook de hagelslag verkocht werd voor 8 dollar per pakje, nog geldig tot augustus 2012. Dat kon ik er toch echt niet voor betalen. De klokkenmaker heeft een aantal Nederlandse klokken, maar voor de rest hing zijn hele toko vol met koekoeksklokken uit Duitsland. Het stadsembleem van Holland is typisch Hollands. 

Hoihoi allemaal, zondag naar de Sleeping Bear Dunes National Park gereden. Dit is een schitterend duingebied waar diverse trails lopen. Wij hebben daar een trail gelopen dwars door de duinen. We hebben duinen in Nederland, maar ik moet zeggen, we zitten in Amerika, dus de duinen zijn ook behoorlijk groter (uitgestrekter en hoger) dan bij ons. Hoe kan het ook anders. Het was weer behoorlijk warm, rond 32 gr. C en natuurlijk weinig schaduw in de duinen.

We zijn daarna doorgereden naar een uitkijkpunt waar je inderdaad je ogen uitkijkt. Het is een opgang naar het strand. Maar ze kunnen het beter een downgang noemen. Het gaat steil naar beneden. Ongeveer een hoogteverschil van 150 meter. De meesten (de stoertjes onder ons) rennen met een rot vaart naar beneden om daar meteen het water in te rennen.  Maar dan moeten ze ook weer naar boven. Dan is de stoerheid helemaal verdwenen. De mensen klauteren op handen en voeten weer naar boven. Ze zijn echt helemaal kapot als ze boven zijn. Het is ook nog zo dat ze 3 passen vooruit en 2 achteruit gaan. Zo rul is het zand. Er was een vader die zijn zoontje op de rug had genomen. Wat een karwei om boven te komen. Maar het was wel heel leuk om vanaf boven naar te kijken. We zijn in het park een nachtje naar de camping gegaan.

Hoihoi allemaal, vandaag in Traverse City een Parade (optocht) gezien in verband met het Cherry (kersen)Festival.  Er is de hele week al feest. Alleen dit jaar zijn er geen kersen. 90% van de bloesem is bevroren in maart na 5 dagen 35 gr.C en daar na 5 dagen vorst. Toen zat er geen bloesem meer aan de bomen. Daar bijna 90% van de kersen voor de Amerikaanse markt uit Michigan komt geen kersen dit jaar. Drama voor de kersentelers, maar wel het feest. De optocht duurde 3 uur. Men begint de Parade altijd met de Amerikaanse vlag, gedragen door militairen waar het publiek  voor gaat staan. De optocht zelf bekijken de Amerikanen op de stoel. De foto’s vertellen zichzelf.

In een ander gedeelte van het stadje kwamen we een dame tegen met een Volkswagen cabriolet. Ook nog oranje en uit 1969. Zij was heel trots op haar wagentje. Wij hadden een leuk praatje, en haar auto mocht op de blog, Dus bij deze.

Voor een middagpauze stopten we op een parkeerplaats in Petoskey  Het parkje was er mooi aangelegd: gras, bomen met uitzicht op zeilbootjes. We zijn er tot in de avond blijven staan. We besloten een paar dagen in Petoskey te blijven. ‘s-Avonds  naar Walmart, maar daar mochten we niet blijven staan. Achter de Walmart is een Casino, waar we hartelijk werden ontvangen en we mochten zo lang blijven staan als we wilden. Het is een ruime plek, goede verlichting en rustig. Hier hebben we dus 3 nachten gebruik van gemaakt.  We hebben dus  2 dagen lekker aan het water gezeten. Donderdagochtend eerst de was bij de coin laundry (wasserette), toen naar het State Park (om de hoek) om te dumpen en water te vullen en weer lekker aan het water. Je kunt er lekker langs het water wandelen. Bootjes kijken, duikende jeugd op de pier, en schaduw onder de bomen, waar onze stoeltjes onder staan. Eten, drinken, boeken en borduurwerk bij de hand. Meer heeft een mens toch niet nodig?

Hoihoi allemaal, wij hebben onderweg van Mackinaw City naar Petoskey een shrine, Cross in the Woods (bedevaartsoord) bezocht. Wij lazen in een folder dat hier een groot kruis staat met een Christusfiguur, gemaakt uit een stuk Redwood-boom uit Oregon. De breedte van vingertop tot vingertop is 7 meter. Dus dat moet een dikke boom geweest zijn.  Er was ook een doll museum, zijnde nonnenpoppetjes aangekleed met poppekleren van verschillende zusterorders van over de hele wereld.

Doorgereden naar Petosky, een soort Wassenaar aan het Michigan meer. Alleen heel dure mooie winkels, waar ik in mijn spijkerjurkje alleen naar kijk en niet naar binnenga. Het topje in de etalage is alleen al 398 dollar. Dat kan ik moeilijk bij de coin laundry in de wasmachine stoppen.

Het State Park Tahquamenon Falls heeft twee watervallen. The Lower Falls en The Upper Falls. Zaterdag is het  lekker weer en we gaan door het bos naar de Lower Falls. Onderweg komen we een bighorn sheep tegen, zoek zoek.  We lopen helemaal rond en we lezen op een bord  “Het gebed van het bos”. Aan weerszijden van het meer zijn watervallen. Het is niet druk, ondanks dat de camping helemaal vol is. Zondagochtend op tijd gestart en naar The Upper Falls gereden. Er lopen vele trappen, down and up. Soms 100 treden, soms 120 treden. Maar dan kom je op punten waar je mooie foto’s kunt maken. Nadat we er koffie hebben gedronken zijn we naar Oswalds Bear Ranch in Newberry  gereden. Daar wonen 28 beren. Zij zijn als wees binnengebracht en zijn in verschillende leeftijdsgroepen verdeeld. Vooral de jonkies, die in februari zijn binnengebracht zijn zeer speels. 3 stuks rennen en spelen. Koddig om te zien.(Alleen geen foto’s van de kleintjes omdat ze weigeren stil te zitten).  Er lopen ook een paar zeer grote dikke indrukwekkende beren te paraderen voor onze neus. Wat zijn beren toch mooi om naar te kijken, daar krijg je nooit genoeg van.

Wij zijn nu van Lake Superior zuidwaarts gereden, naar de noordkust van Lake Michigan. Daar heerlijk met een ijsje en een glaasje in onze zetels op het strand gezeten. Doorgereden naar St. Ignace via een mooie route langs die kust. Vannacht slapen we in St.Ignace, waarna we morgen de grote brug bij Mackinac weer oversteken naar het vaste land van Michigan.

Wij zijn met een nieuw fototoestel Sault St.Marie uitgereden. De batterij opgeladen tijdens het rijden, zodat we hem bij de eerste stop kunnen uitproberen. En omdat we de kustweg langs Lake Superior rijden is de eerste foto een vuurtoren. Daar de toren beklommen en een heel aardig praatje gemaakt met de man uit de winkel. Hij is 72 jaar en geniet van iedere dag, wat hij ons ook aanraadt om te doen. Gelukkig kunnen we hem vertellen dat wij dat ook inderdaad doen. We vertelden hem ook dat wij ons zo thuis voelen in the States, wat hij erg leuk vond om te horen.

Doorgereden naar Whitefish Point. Weer een vuurtoren, maar deze op een uitstekend puntje van het land, weerszijden zee (zijnde meer). Erg druk met bezoekers. Er wordt in Lake Superior veel white fish gevangen, vandaar de naam.

Doorgereden naar een State Park voor 2 nachten.

Verder langs de kust komen we aan in Mackinac, een klein maar gezellig toeristisch plaatsje, waar normaal door de winter heen 900 mensen wonen, en in het  seizoen zo’n 15.000 per dag in het dorpje zijn. Ze hebben er ook een hoop aangedaan om het gezellig te maken. s’ Avonds was er een lasershow. Die mogen ze nog wel mooier maken, veel harde muziek, weinig laser. Maar goed, ze proberen er wel wat van te maken, en het trekt mensen, die dan toch weer een icecream of a drink kopen. De winkels zijn dan toch maar open tot 23.00 uur.

De volgende ochtend maken we een wandeling  en komen uit bij de vuurtoren van Mackinac en de brug naar de Upper Peninsula van Michigan. De brug is 5 mijl lang en is langer dan de Golden Gate Bridge in San Francisco. Tijdens de wandeling lopen we langs een paar grote huizen. Een foto als voorbeeld.

Op de punt aan de overkant komen we in St.Ignace. Een volgend leuk dorp, helemaal langs het water gesitueerd. We hebben op een bankje onder de vuurtoren onze lunch genuttigd, jaja, onze eigen meegebrachte  boterham, hoe Hollands kan men zijn. Wij dus heeeeeeeeeeeeeeeel Hollands. Er was een museum over de Native Americans. Een meneer was een eigen collectie begonnen over de regionale indianen, die later door donaties vanuit  de hele USA verder is aangevuld. Nog veel authentieke items. We hebben in een winkeltje  een heeeeeeeeeeeeeeel mooi cadeautje voor onze Sjoerd gevonden; ja Sjoerd blijf maar nieuwsgierig tot oktober.

We zijn naar het Casino van St.Ignace gereden waar je kan staan voor 10 dollar incl. elektriciteit en water, en we hebben ons tegoed gedaan aan het buffet in het casino voor 14,99 dollar per persoon. Er gaat geen dollar in de gokmachine. We weten niet eens hoe het werkt. Maar het is druk met met name oudere mensen die daar, ieder voor zich, uren zitten te gokken aan zo’n eenarmige bandiet, waar je in dit tijdperk alleen maar op een knopje hoeft te drukken. Munten gooi je er ook niet meer in. Je koop een saldo op een kaartje en de machine houd je saldo wel bij. Kan het makkelijker?

Wij zijn heerlijk langs de oostkust van Michigan aan het rijden. Het is een mooie weg, en hoe noordelijker je komt, des te rustiger wordt het. Het is in USA nu Independence Day weekend. Op de campings in de State Parks en de overige campings is het wel erg druk, maar daar is op de weg niets van te merken. We rijden hele stukken alleen. Op de beaches en roadside parks (picknick plaatsen) zijn weinig mensen te vinden. We hebben onze hobby (jaja Sjoerd) weer gevonden. Een kustweg, dus veel lighthouses. Zaterdag 2 en zondag 3 stuks. We zijn zondagochtend eerst in een museum  geweest over scheepswrakken. In deze buurt zijn heel veel schepen gezonken, met name door vreselijke stormen in het najaar. Ze liggen nog allemaal op de bodem van Lake Huron.

We lunchen aan het water, we koken aan het water. Het is een heerlijk leven.

De mensen in de lighthouses zijn ontzettend vriendelijk en willen allemaal graag vertellen over “hun” lighthouse.  Vanmiddag hebben we er weer een beklommen, 126 treden  in de rondte. Je wordt nog net niet zeeziek. Het weer is ietsje koeler, we zitten net over de 30 gr.C.

We hadden gelezen dat hier in juli overal kersen te koop worden aangeboden. Verreweg de meeste kersen in USA komen uit Michigan. We hebben nog geen stalletje gezien.  Toen we daarover met iemand spraken, vertelde zij dat in maart het 5 dagen 90gr F. (=ca. 30gr C) is geweest  Door de vorst die erop volgende zijn alle knoppen kapot gevroren. Hierdoor is bijna de gehele kersenoogst van
Michigan verloren gegaan.