Hoihoi allemaal,

Op onze laatste dag op Prince Edward Island hebben we een rondje gereden aan de westkant. Na een natte en winderige nacht werd het droog en konden we op pad. Onze eerste foto was van een kerk die naast het museum stond wat wij wilden bezoeken. Het was het museum over het leven van de Acadie bevolking. Hun historie gaat terug naar rond 1700. Een video bekeken, samen met een zaaltje vol bejaarde dames en een heer, een uitstapje van het bejaardenhuis.

Bij Cap Egmont komen we langs het bottle-house, een huis en kapelletje gebouwd van flessen. Het is er erg druk, een leuke gift-shop erbij en zeer vriendelijke mensen. In de tuin van het bottle-house is de onderkant van de grootste boom op de property, die in december 2010 in een zware storm het loodje heeft gelegd. Meneer Bill Gallant heeft hem beschilderd.

Onderweg komen we een huis in aanbouw tegen, boardpapier en hout. De meeste huizen bestaan hieruit. Bij tornado's en orkanen vliegen er daarom ook zoveel de lucht in.

Dan duikt uit het niets een grote stenen kerk op, met een mooi kerkhof en pastorie. Het is de Our Lady of Mont-Carmel-church. Als we naar de kerk lopen, roept een meneer al van ver dat we van harte welkom zijn om “zijn” kerk te bezichtigen en foto's te maken, we kunnen ook een video bekijken. In 1889 heeft een 29-jarige pastoor zo gelobbied dat hij een grote stenen kerk heeft kunnen bouwen met behulp van zijn parochianen, zo'n 100 gezinnen waar de kerk voor bedoeld was.

Zo kom je toch iedere keer kleine verhaaltjes tegen die in de historie zitten van Canada.

Gisterenavond de blog gemaakt met de bedoeling vandaag naar de Mac D. te gaan, heeft de nieuw gebouwde Mac D. geen internet. Dat was balen. Toch vrolijk op pad gegaan met een koffie en allebei een grote choc.muffin, voor 3 dollar 21. Dit is een ontbijt voor twee personen. Je kunt ook voor koffie met een hamburger kiezen als ontbijt.....

Via een toeristische route naar het Nat.Park aan de kust gereden, daar twee kleine trails gelopen. Er zijn veel muggen in het bos, niet leuk. Aan het strand geluncht, met uitkijk op het “drukke “ strand, ongeveer 10 mensen, en twee strandwachters.

Bij Covehead Bay is een leuk haventje met vuurtoren, strand en visrestaurantjes, we hebben lekker mensen zitten kijken en een strandwandeling gemaakt. Doorgereden naar New Annan naar een camping met INTERNET.

Gisteren naar Charlottettown gereden, de hoofdstad van de provincie Prins Edward Island. Vandaag met de bus Downtown. Leuke gezellige stad. Eerst naar de basiliek, daar een praatje gemaakt met twee heren die basiliekwacht hadden, ze hadden er ook een aantal prentjes, beeldjes, boekjes en rozenkransen liggen. Ik vroeg natuurlijk naar Christoffel, waarop de meneer vertelde dat Christoffel jaren geleden als heilige was “afgeschreven”, maar hier nu weer op nr. 1 staat. Hij had een medaille, maar daar heb ik er al 150 van. Vandaar naar het Provincial House waar we een video hebben gekeken over de vergadering die tot de Confederation leidde rond 1860.

Buiten is een voorstelling over en door Mi'kmaq-indianen; zingen en dansen. Erg leuk, lekker in de zon zitten kijken.

Nog even een klein gegeven over Prince Edward Island. Het is ongeveer even groot als Nederland met slechts 135.000 inwoners, waarvan 47.000 in de twee “grootste” steden Charlottetown en Summerside.

Zondag naar New Glasgow gereden, daar bij Walmart overnacht. Maandag de boot genomen naar Prince Edward Island. In de regen de overtocht gemaakt. Het is ontzettend rustig op de boot. We wachten nog steeds op de drukte van het hoogseizoen, die er nog steeds niet is.

We rijden in de regen het eiland op, en het eerste wat we tegenkomen na een aantal kilometers, een vuurtoren. Daar konden we weer naar boven. Er werd verteld, dat in deze vuurtoren, dat ook een radiostation is, de eerste noodsignalen zijn opgevangen van de Titanic (15 april 1912).Ondertussen is het droog geworden en gaat de zon schijnen.

De toeristische route langs de kust opgepakt. Die loopt grotendeels door 'aardappelland'. Prince Edward Island is een aardappeleiland, dus aan de kant van de weg een zakje 'echte PEI'- nieuwe aardappelen gekocht. Ze zijn erg lekker.

Prince Edward Island is voor ons een beetje thuiskomen, het lijkt net Twente-land, is heel gezellig aangelegd, maar niet echt spectaculair. Ze hebben wel leuke stoplichten, vierkante rode lichten; hadden we nog niet eerder gezien.

Hoihoi allemaal, het is alweer even geleden dat we geschreven hebben. Dit omdat het krijgen van internet een beetje een probleem was. We schrijven de blog dus maar vooruit en dan koffie drinken bij de Mac D. Want in Canada is de wifi moeilijk buiten te ontvangen bij Mac D.

In Amerika wel, dus dan kun je gewoon op de parkeerplaats gaan staan en je ding doen.

We hebben afgelopen donderdag na het praatje over de kreeften een camping opgezocht.

Daar werden we 's-avonds getrakteerd op een schitterende rode lucht. Het was helemaal bewolkt, de lucht brak en werd prachtig rood, maar 's-nachts brak de hemel open.

Wij stonden op een tentsite, en er stonden twee tentjes, waarvan er 's-morgens een weg was. Wij vroegen ons af, waar die nou gebleven was. Nou even verderop stond een schuurtje waar de tent inhing te drogen, moeder en zoon in de auto en pa ook in het schuurtje.

We zijn de vrijdag in een museum begonnen, over gebruiksvoorwerpen uit de 17e en 18 e eeuw, en over scheepsrampen. En een kaart, foto's en film over weersverschijnselen.

Onderweg onze eerste Moose gesignaleerd.

's-Middags in Pleasant Bay naar een Interpretive Museum geweest over walvissen.

We konden niet met de boot de zee op omdat het nog steeds vreselijk hard waaide, en ze niet uitvoeren.

Misschien zaterdag.

Maar zaterdag waren de golven nog hoger en er was dus geen whale-watching.

Dus verder gereden en in de regen nog een kleine trail gelopen en besloten richting Port Hawkesbury te rijden. Daar bij Walmart overnacht.

Hoihoi allemaal, gisteren zijn we het Cape Breton Nat.Park ingereden.Het was prachtig weer, zeer warm, en we hebben daar een trail gelopen helemaal naar een punt op de rotsen met een uitzicht over de oceaan. Het park is een beetje raar ingedeeld, zo rijd je in het park, en zo weer over “gewoon land”. Het park ligt in feite om de vissersdorpen heen.Wij hadden een camping op “gewoon land”. Naast ons stond een ouder echtpaar uit USA met een Volkswagen Camper California. De auto is 25 jaar oud. Paar jaar geleden gekocht voor $4.000 en heeft er al heel wat reizen meegemaakt. Van Panama tot in Labrador (het Alaska van Oost-Canada). Als je er in kijkt is de ruimte beperkt. Wat hebben wij het dan lux. Leuke verhalen tijdens een koffie bij ons.

Vanmorgen in de regen de camping afgereden, maar weer geluk, het werd droog, alleen de helft van de temperatuur van gisteren, dus goed aangekleed de trail gelopen. We hebben in een visserdorp Neil's Harbour, waar net een visserboot binnenkwam vol met lobster, uitleg gekregen hoe het nu eigelijk allemaal werkt. De kreeftvangst is slechts 2 maanden per jaar. In dat vissersdorp van half mei tot half juli (vandaag de laatste dag om binnen te halen). Zij vissen 6 dagen per week, zondags niet. De kreeftkooien (traps) worden per stuk aan een grote dobber (de kleur geeft de eigenaar aan) op de zeebodem neergelaten. In de kooi staat een pin waaraan haring, makreel of andere vissoort wordt geprikt. De kreeft zwemt door een trechter van touwen in de kooi en kan er dan niet meer uit. Vaak zitten er meerdere kreeften in een kooi.De visvangst van vanmiddag van die boot was 1 volle bak, ca. 60 stuks. Een kreeft weegt tussen een pond en 1,5 pond. Levend kost die in de haven ca. Eur 6,= per pond. In een eenvoudig restaurant aan de haven betaal je voor een een lobstermeal ca. Eur 15,=. Voor consumptie wordt de kreeft levend in kokend water gedaan en dan ca. 20 min. gekookt. De levende kreeft is bruin en gekookt rood. Voor het kreeftenseizoen wordt op krab gevist. Dat is in de maand april. Alleen leven van de kreeft- en krabvangst is voor een vissersgezin een minimum bestaan.

Hoihoi allemaal,

Maandag 4 juli zijn we begonnen met een felicitatie aan Jenny en Bert, zij zijn 25 jaar getrouwd.

Na wat boodschappen gedaan te hebben zijn we richting Peggy's Cove gereden. Peggy's Cove is een gebied van grote platte rotsen, keien en natuurlijk, een vuurtoren, met een dorpje erbij van 100 inwoners en een vissershaventje.

We zouden slecht weer krijgen, maar hoe dichterbij we kwamen, hoe mooier het weer werd.

Na bijna 2 uur rondgelopen te hebben, de nodige foto's geschoten te hebben, en onze nederlandse lunch op de rotsen genuttigd te hebben, bestaande uit boterhammen in een zakkie en tomatensap in een flessie, begon het mistig te worden en zijn we verder gereden.

Even buiten het dorp kwamen we een herdenkingsplek tegen ter nagedachtenis van het verongelukken van een Swissair vliegtuig (vlucht 111) op 2 september 1998.

Hiernij kwamen 229 passagiers en 14 bemanningsleden om het leven.

Verder langs de kust naar een camping waar we de was gedaan hebben.

Dinsdag 5 juli, we zijn de kustweg verder gereden richting Chester, het is erg rustig. En als we een aantal vissers zien staan bij een parkeerplek, stoppen we even om onze koffie te nuttigen, en te kijken naar de manier van vissen.

Een hengel in het water met daaraan 3 haakjes, zonder aas, waaraan in de kortste keren 3 visjes zitten die in een emmer gegooid worden, om daarmee later grotere vissen te kunnen vangen.

Langs de baai verder, en bij een plek aan het water, de stoeltjes naar buiten en lunchen.

Met een boek en de zon heeft een mens verder niets nodig.

's-Middags aan een volgend strand een wandeling gemaakt. Er liep een klein jongetje te spelen met de golven, we zeiden tegen elkaar dat zou Quinn kunnen zijn, eerst een beetje de kat uit de boom kijken, en toen het toch wel leuk was, er vol ingaan met schoenen en kleiding, koddig om te zien.Na een praatje met z'n moeder kwamen we erachter dat het kindje net drie was geworden. Toen we daar wegreden kwamen we een tweede herdenkingsplek van de Swissair 111 tegen, met daar een steen met alle namen, en een graf met de restanten van de inzittenden. Dan sta je met kippenvel.

We zijn doorgereden naar een Prov.Park. Daar een mooie plek gezocht met zicht over de baai. In onze groene prive tuin hebben we besloten hier een extra dag te blijven staan. Paradise.

Dus woensdag lekker gewandeld, gelezen, geborduurd en “uitgerust”.

Vandaag, 8 juni, terugegereden naar Halifax, waar we de Walmart weer met een nachtelijk bezoekje vereren, boodschappen gedaan voor de komende week.

Morgen richting zuid-oosten van Nova Scotia.

Dinsdag het Fundy Nationale Park verlaten. Toen we, even buiten het park in het plaatsje Alma in het haventje rondliepen, werd net een visserboot gelost. De schipper gunde ons een blik op z'n vangst. 7 Grote bakken vol met kreeften.

In Cape Enrage rondgekeken bij de vuurtoren en genoten van het vergezicht.

Hopewell Rocks was het hoogtepunt van de dag. Bij laagtij kun je daar via een grote trap de rotsen af. Op het strand staan de 'Flower Pots'. Door het getijdeverschil worden de zanddelen tussen de rotsen uitgespoeld. De Flower Pots blijven over (zolang als het duurt....). Een indrukwekkend gezicht.

's-Avond voor de eerste keer bij een casino gestaan. Het casino zelf hadden wij overigens in een half uur wel gezien...We hadden even gemaild of het mocht, ik kreeg antwoord van een meisje wat daar werkt met een Nederlandse schoonmoeder, dus onze uitgelezen tijdschriften daar naar toe.

Woensdag kwamen we op de grens van de provincie New Brunswick en Nova Scotia een National Historic Site tegen. Het waren de restanten van een fort uit midden 1700. Dit gebied is meerdere keren dan door de Fransen, dan weer door de Engelsen bezet. In 1755 hebben de Engelsen na het veroveren van dat gebied de bewoners, de Arcadiers (van oorsprong Fransen) gedeporteerd. Deels naar Amerika en deels naar Europa. Een deel daarvan is later weer teruggekomen. Deze Arcadiers komen nog sterk uit voor hun afstamming.

Dit gebied is tweetalig (frans en engels). Zo zie je in het ene dorp alles in het engels en dan weer in het frans.

Bij info-center op de provinciegrens met Nova Scotia hebben we veel informatie voor de komende weken over die provincie verzameld.

We besloten om een scenic route langs de kust te nemen. Die viel tegen. Het enige wat we zagen waren veel bomen, kort aan de weg. Het was een vrij eentonige route.

Morgen meer kans om iets van de kust en zee te zien.