Het moet gezellig toeven zijn onder gelijkgezinden. Tuurlijk, er zijn
verschillen, Jan-Peter zegt 'aardappelen', Yves zegt 'patatten', maar
ach, wat maakt het uit: Christen-Democraten zijn er om mekaar te
helpen. Toen de minister-president van Vlaanderen gisteren een bezoekje
bracht aan zijn Nederlandse collega Balkenende, had hij een cadeautje
meegebracht: Vlaanderen zag af van het wegenvignet. Mooi, die mag JP
alvast op zijn palmares schrijven. Dat er tussen het idee van een
wegenvignet en zijn implementatie wetten en praktische bezwaren in de
weg stonden, dat was algemeen geweten. Dat Yves Leterme daar zonder
verwijlen omomkeerbare conclusies aan zou verbinden, daar waren velen
niet op voorbereid. Onze Waalse vrienden bijvoorbeeld, die het
binnenstromende tolgeld goed zouden kunnen gebruiken. "Daerden et
Antoine se sentent trahis par Leterme", titelt Le Soir. En dan te weten
dat Leterm toch al niet zo 'n geweldig imago heeft in het zuiden des
lands ... Dat de Vlaamse minister-president zich niet eens de moeite
heeft getroost de Waalse en de Brusselse regering op de hoogte te
brengen van zijn voornemen, dat valt hem zonder meer aan te rekenen en
pleit niet voor hem als kandidaat premier van ons land. Dat hij het
niet eens nodig vond om de coalitiepartners in 'zijn' Vlaamse regering
in te lichten, daar zakt pardoes mijn broek van af. En dat is geen
schoon zicht, geloof me vrij. Yves leidt de dans en indien u dat niet
zint, tant pis. Weg zijn de laatste schilfertjes bescheidenheid uit de
beginjaren van de oppositiekuur. Nu Paars 2 allengs op zijn laatste
benen loopt, lijkt het alsof de CVP nooit is weggeweest. Hoe ging dat
liedje ook al weer, toen in de tijd van Dehaene ? "Mooi, 't leven is
mooi, zolang je zonder commentaar kunt regeren." Het spijt me dat ik u moet wekken uit uw schone droom meneer de minister-president: Zelfs de 'politieke' hemel bestaat niet !
Vandaag, 26 maart 2007, ben ik niet vermoord geworden. Enigszins
voorbarig, durf ik reeds van een meevaller te gewagen. Voorbarig, want
strikt beschouwd heeft mijn potentiële moordenaar nog ruim twee uur de
tijd om te doen waarvoor hij gekomen is. Daarna draagt hij
noodgedwongen het stokje over aan mijn potentiële moordenaar van 27
maart 2007. Het zou mij trouwens niets verbazen mocht dat dezelfde
persoon blijken te zijn, het potentiële moordenaarsdom stoort zich aan
wet noch gebod. Persoonlijk vind ik moordenaars die het van
herkansingen moeten hebben, geen knip voor de neus waard. Herkansen
hoort thuis in het hoogspringen. Moord daarentegen, is een hoogte die
in één keer overwonnen moet worden. Alsof mijn potentiële moordenaar
rekening zou houden met mijn gevoeligheden hieromtrent ...
Ik
voel me veilig nu, al ontgaat me het waarom hiervan. Niets belet mijn
potentiële moordenaar mij alsnog van het leven te beroven. Een
professional laat zich niet weerhouden door een éénvoudig yale-slot.
Een vakman met gevoel voor theater zou zich moeiteloos een weg door het
dubbel glas van mijn slaapkamerraam kunnen hameren. Ik zou compleet
weerloos zijn. Toch weiger ik mijn blik op het venster gericht te
houden. Net zo goed zou hij zich langs de slaapkamerdeur toegang tot
zijn slachtoffer kunnen verschaffen. Of door een nog te maken gat in
het dak.
De illustere Richard Feynman stelde dat
" ... the probability of an event is the sum of the probabilities of alternate independent ways for that event to occur. "
Wat
wederom bewijst hoe bitter weinig je hebt aan quantum electrodynamica.
Het is nu twintig voor tien en ik leef nog steeds. Mogelijk tot morgen.
