Nooit is dat holle wegje zo mooi als in de eerste drie dagen van Mei.
Mijn ogen vochtig van zoveel schoonheid.
Het fluitekruid bloeit.

Op deze mooie woensdagnamiddag sta ik aan het raam in de keuken en was mijn handen, kleverig door het schillen van fruit.
Ik zie een tuin, zo frisgroen als het enkel in de lente kan zijn.
In de verte, achter de serre, twee jongenskopkes die af en toe omhoog piepen boven de haag.
Hét succesnummer van onze tuin en garant voor uren speelplezier; een reuzetrampoline.
Links voor me zie ik de zandbak.
Een zandbak van zo'n meter diep die vrijwel leeg is. Want Remi heeft bijna al het zand eruit geschept.
De voorbereiding tot het omvormen van zandbak tot 'legerput'. Na navraag meen ik te begrijpen dat hij een put wilt, omringd door bergen zand en door een net overdekt waar vanalles inzit.
'Vanalles' blijkt zijn namaakgeweer, verrekijker, takken en bladeren te zijn.
Godzijdank dat dit achtjarig jongentje dit enkel kent vanuit boeken of film.
De zandbak dus. Die op dit moment even in bruikleen is aan twee kleine meisjes.
Ik sta aan het raam en was mijn handen en bedenk dat deze twee kleine meisjes geslaagd zijn in hetgene twee volwassenen zelf niet konden.
Door hun samenspelen moeten de ouders wel omgaan met elkaar.
Zij het summier, zij het voorzichtig en op afstand.
Maar één moet letterlijk een deur opendoen en een ander moet binnengaan.
Eén moet de deur weer opendoen om de ander buiten te laten en de ander moet weer buitengaan.
En aangezien 'dag' zeggen bij toekomen en weggaan flink geconditioneerd zit in elk van ons, worden minstens vier woorden uitgesproken ; 'dag', 'dag, 'dag' en 'dag'.
Maar gelukkig was het nu heel wat meer. 
Desalniettemin hebben de twee kleine meisjes ons flink bij ons pietje te pakken.

Vakantie.
De zomervakantie en op reis gaan.
Het wordt stilletjesaan hoogtijd om daar werk van te maken.
Niet dat ik daar in mijn hoofd, achter de laptop en in ons gezin nog geen tijd voor vrij gemaakt heb.
Integendeel.
Helena wil overal naartoe en alles doen als het maar vakantie is en als ze maar meemag.
Remi wil onder geen enkele voorwaarde vliegen. Varen mag, mits het een korte tijd is. Remi wil graag een berg beklimmen.
Lucas wil overal heen als het maar een actieve vakantie is. Mountainbiken, fietsen , kajakken, wandelen, windsurfen... eender wat.
En hij wil heel graag snorkelen in helderblauw water. Maar lange ritten in een auto is moeilijk voor hem.
Piet is het eender. Als het maar groen en rustig is, zonder toeristen. En liefst met de auto.
En ik wil het allerliefste naar iets groen en wijds. Niet naar bergen. Wel naar zee, maar dan naar een woeste kust zonder toeristen.  
En geen toeristen wil meestal ook zeggen : geen verhuur of mogelijkheden van wat dan ook dat de kinderen fijn vinden.
Als er binnen twee weken geen schitterend verblijf op mijn pad komt dan schrijf ik op een briefje de ideeën voor dit jaar.
Alle andere dromen zijn of onbetaalbaar voor een gezin van vijf, of met het vliegtuig en dan blijft Remi bij oma en opa en dat is niet de bedoeling.

- engeland, cornwall
- engeland, wales
- jersey
- dordogne
- provence
- l'aquitaine
- noord spanje en pyreneëen
- noord-kroatië
- denemarken

Ik stop ze in een doosje, laat Lucas er flink mee schudden, mag Helena een briefje trekken, mag Remi het voorlezen, legt Piet zijn verlof vast en boek ik het verblijf. 
Bij nader inzien vraag ik me af waarom ik nog twee weken zou wachten.  

Lucas zijn frans is niet bepaald om naar huis te schrijven.
En in een poging het niveau wat op te krikken of op zijn minst te onderhouden hebben we afgesproken dat hij elke dag iets frans doet.
Een frans lied beluisteren, kijken naar Dragonball Z in het frans, iets schrijven, iets lezen, ... eender wat.
Hij zou vandaag iets schrijven over de vakantie.
Onze overeenkomst was : het moet in het frans zijn en tien zinnen lang zijn.
Ik kan niet zeggen om welk deeltje ik het hardst moeten lachen heb, want hij heeft zich nauwkeurig aan de voorwaarden gehouden.
Het is frans én het zijn er tien.
Zijn beperkte kennis van de taal in combinatie met broekveger pur sang te zijn, brengt dit met zich mee.


Dans mon voyage de rêve, vous pouvez: peut tuba, randonnée, vélo, les chiens sont autorisés à conduire, vous pouvez faire pipi contre les arbres, la bonne nourriture, pas ennuyeux frère et sœur aussi bungalow avec piscine.

'Kanon und Gigue in D-Dur für drei Violinen und Basso Continuo' zo zou het volgens Wikepedia officieel heten.
Geschreven rond 1680 door Johann Pachelbel.
Maar misschien zegt 'da liedje van in de trouwmissen' of 'dienen kanon' u meer.
Iemand vertelde me dat je het vrijwel nooit live kan beluisteren . Omdat het muzikaal en muziektechnisch te eenvoudig is. 
Het wordt gebruikt als oefenstukje voor beginnende muzikanten, er wordt ietwat op neergekeken. 
En ik vraag me af hoe je op zoiets moois kan neerkijken.
Ik kreeg het ooit kado.
Het raakt me als geen ander.
Geniet ervan.


http://www.youtube.com/watch?v=JvNQLJ1_HQ0

Ik ben een lijstjesmadam. Voor alles en nog wat maak ik lijstjes.
Zo ook gisteren een boodschappenlijstje, geschreven op een papiertje met roze stift :

brood
melk
kaas/charcuterie
fruit
ovomaltine
soepgroenten
aftershave balsem

Maar toen ik in de winkel kwam, het boodschappenlijstje uit mijn handtas nam en begon met lezen stond er in dezelfde roze stift netjes onder geschreven :

een PSP
spel voor Playstation3
Nintendo
LCD scherm
een nieuwe GSM
hond (2)

Die Lucas. Onkruid vergaat niet!

Een zuiders plein.
Groot. Een binnenplein. Grote grijze rechthoekige plavuizen. Gebouwen in ruwe beige steen.
Hier en daar een cipres, de top zichtbaar achter een muur, een gebouw.
Een drukte van jewelste. Allemaal mensen door elkaar. Manden, emmers, was, voedsel.
Kinderen spelend, rondlopend, aan de hand. Dieren ook. En hond op zoek naar voedsel. Een slapende poes.
Aan de linkerkant, over de breedte van het hele plein; een niveauverschil. Eén trede.
Een brede muur. Wel dertig meter lang. Een blinde muur. Eén deur erin.
En aan de rechterkant van die deur, bijna onzichtbaar, doch onmiskenbaar aanwezig; een oud vrouwtje. Zwart gekleed, gebogen, geleefd.
Een lief gezicht, een zachte stem. Die, naar de grond kijkend, bijna onhoorbaar fluistert ‘ik zou daar niet binnengaan’.  Alle mensen aansprekend die nieuwsgierig zijn naar wat er zich achter het deurtje verschuilt. Opgegroeid als kind met het oude vrouwtje dat steeds maar dat ene zinnetje zegt. Zo zacht en lieflijk.
Heel af en toe, niet meer dan eens per jaarwende, legde iemand haar woorden naast zich neer, opent de bovenste helft van de deur, leunt tegen de onderste helft en kijkt naar binnen.
Het oude vrouwtje meewarrend haar hoofd schuddend, haar blik zacht en vol medeleven.
En niemand die ooit spreekt over wat er zich achter het deurtje bevind.
Niemand.