zomaarwat

Op school hebben we een 'kot'.
Een ruimte van drie op drie.
Tegen de muren; groene metalen kasten ar we de deuren van afgedaan hebben en rekken.
Erin; allerlei kosteloos materiaal, didactisch materiaal, werkgerief, ...
'Het kot' is eigenlijk 'ons kot'.
'Ons' dat zijn mijn vier collega's, twee mevrouwen van het onderhoudspersoneel en ikzelf.
En aangezien de beperkte grootte van de ruimte, het gegeven dat er weinig is dat in een kleuterklas niet zinvol gebruikt kan worden en het feit
dat zeven mensen er materiaal in stapelen maakte dat ons kot onbetreedbaar geworden was.
Zo kwam het dat we op deze mooie donderdag afgesproken hadden om samen op te ruimen.
Alles eruit, sorteren in -houden- of -containerpark-. Indien -containerpark- : in de auto stoppen, indien -houden- : een geschikte doos zoeken, etiketteren en een al even geschikte plaats zoeken in het lege en proper gepoetste kot.
En schatten vind je dan.
Twee kleine bruine dozen die zwaar wegen. Wat erin zit lijkt het allermeest op oude gastenzeepjes, maar blijkt patroonkrijt te zijn.
In een plastic zak; pietenpakjes. Ooit gemaakt door de mama van Floris uit oude fluwelen gordijnen met de flosjkes er nog aan.
Pakjes waar ik me dit jaar van afvroeg waar ze toch naartoe waren.
Een doos met felgekleurd speelservies waar Nele naar op zoek was.
En een andere doos.
En ik leg me daar met een teder en rustig hart bij neer.

Vele legendes worden er verteld over Valentijn. Deze vind ik een mooie.
Het was in de tijd dat Claudius II aan de macht was. Om zijn rijk in stand te houden had hij veel soldaten nodig aan wie hij allerlei eisen stelde.
Zo mochten soldaten niet trouwen omdat aan het front niets hen mocht afleiden, ook geen gedachten aan thuis.
Een jong paar kwam bij bisschop Valentijn met het verzoek hen te trouwen.
De man was een heidense soldaat, de vrouw een Christen.
Valentijn vond de liefde zwaarder wegen dan de wetten van de keizer en huwde het stel.
Hij werd aangegeven en gearresteerd.
Toen hij voor de keizer moest verschijnen probeerde hij die te bekeren. Claudius II voelde zich beledigd en liet Valentijn martelen en onthoofden. Volgens de legende gebeurde dit op 14 februari.
Voor het vonnis werd uitgevoerd zag hij nog de kans de blinde dochter van de gevangenisbewaarder een brief toe te stoppen, waaruit een gele bloem viel.
Op het briefje stond geschreven 'van je Valentijn' en plots kon het meisje weer zien.