Vele legendes worden er verteld over Valentijn. Deze vind ik een mooie. Het was in de tijd dat Claudius II aan de macht was. Om zijn rijk in stand te houden had hij veel soldaten nodig aan wie hij allerlei eisen stelde. Zo mochten soldaten niet trouwen omdat aan het front niets hen mocht afleiden, ook geen gedachten aan thuis. Een jong paar kwam bij bisschop Valentijn met het verzoek hen te trouwen. De man was een heidense soldaat, de vrouw een Christen. Valentijn vond de liefde zwaarder wegen dan de wetten van de keizer en huwde het stel. Hij werd aangegeven en gearresteerd. Toen hij voor de keizer moest verschijnen probeerde hij die te bekeren. Claudius II voelde zich beledigd en liet Valentijn martelen en onthoofden. Volgens de legende gebeurde dit op 14 februari. Voor het vonnis werd uitgevoerd zag hij nog de kans de blinde dochter van de gevangenisbewaarder een brief toe te stoppen, waaruit een gele bloem viel. Op het briefje stond geschreven 'van je Valentijn' en plots kon het meisje weer zien.
De auto en die gesprekken. In de auto Remi naast me, Helena achter me, en een vriendje en vriendinnetje naast haar. Terwijl mijn blik en gedachten bij de witte weilanden, stralende zon en weg ligt vang ik een gesprek op over vrijdag. Zo te horen gaan ze vrijdag op school carnaval vieren. Het vriendinnetje zal Michael Jackson zijn, een ander Lady Gaga en nog een ander de president van Europa. En als ik het goed begrepen heb gaan zij samen een wedstrijd organiseren. Het vriendinnetje dat Michael jackson speelt zegt tegen me 'En? Katrijn? Wil je weten wat de hoofdprijs is?' En voor ik kan antwoorden roept Remi brullend van het lachen en gevolgd door het schateren van de andere kinderen ' LIKKEN AAN DE TETTEN VAN LADY GAGA!'
Kuch.
Dwaas moet ik gekeken hebben en nog veel dwazer toen ze allemaal zo hard begonnen te lachen, eigenlijk al een seconde voor Remi uitgesproken was. Blijkbaar was het al de hele speelplaats rond gegaan en hadden de organisatoren van de wedstrijd er al veel succes mee gehad. De opvoeder in mij nam de overhand en vroeg lachend, maar met strenge blik aan Remi het op een beleefdere manier te verwoorden. Dat was natuurlijk helemaal een stomme en vooral naast de kwestie doende vraag. Remi zei 'ok', ademde diep en zei met lachende oogjes en een poeslieve stem ' de hoofdprijs is likken aan de borstjes van Lady Gaga'. Waarop Michael Jackson riep 'Neeeeeen! Niet AAN, maar ERTUSSEN !' en ze waren weer vertrokken met lachen. De bijhorende discussie over tetten, borsten en borstjes, wat het verschil is, aan wie wat toegeëigend wordt en wie wat waarvan vind onthoud ik u wijselijk. Alsook wie graag de hoofdprijs zou winnen of liever de tweede prijs (een'move' leren van Michael Jackson) of de troostprijs (een dag mee president mogen zijn van Europa).
Een envelop met een handgeschreven brief zit in onze brievenbus.
Een kopie van een bericht dat ik mag inkijken, ontroerd door het vertrouwen.
Onderaan in het blauw bijgeschreven zo laat ik jou ook eens in mijn rozentuin.
De brief heb ik gisterenavond aan de warmte van het haardvuur gegeven, want meer dan de geur van rozen heb ik niet nodig om weer in de rozentuin te zijn.
En laat nu net de geur van rozen hier sinds kort rijkelijk aanwezig zijn.
Vorige zomer ging ik naar iemand die me ayurvedisch behandeld. Een mevrouw met kennis en kracht om U tegen te zeggen. Tussen de soep en de patatten door ging het gesprek over parfums. Meer bepaald over mijn afkeer van sommige erg aanwezige parfums en waar ik met hoofdpijn op reageer. Terwijl ik eigenlijk wel gek ben op lekkere geurtjes.
Waarna die mevrouw haar pendel ter hand neemt, mij nadien even aandachtig monstert en besluit met 'roos', 'rozengeur, dat moet je kopen, dat hoort bij jou'.
En nadat ik diezelfde week van vriendinnen een pakketje krijg met bodylotion, shampoo en douchecrème, allen in rozengeur, bedenk ik dat het dan maar zo zijn moet en koop rozenwater.
Zijn handen gleden van haar schouders naar beneden. Naar beneden langs haar armen, over haar heupen, haar contouren tekenend, om uiteindelijk tot rust te komen op haar dijen. Haar handen legde ze zacht en strelend op de zijne. Een tedere kus op zijn voorhoofd, zijn neus, en eentje op zijn hart. Want dat klopte zo snel. Ze was vrouw als nooit tevoren. Waarna ze haar dag en muziekinstrument weer opnam en haar stukje speelde, schijnbaar onverstoord. En ik wandel naast haar en luister hoe ze dit vertelt. Ik luister naar welke woorden ze kiest en welke niet, waar ze met heldere stem doorspreekt, waar ze even aarzelt. Ik kijk naar haar lichaam en haar ogen, en hetgene zij vertellen. Ze is zo'n mooie vrouw. Zoals ook hij gezegd had.
Gisteren was ik aan het wegdromen op een site van 'kosmische sieraden'. Een zilveren bolleke aan een ketting. In één zin samengevat en de mooie uitleg op de site schromelijk tekort doend. Niet alleen de ketting, maar ook een ring en armband namen me mee naar andere dan aardse oorden. Een aards oord was wel mijn ouderlijk huis, waar ik op deze mooie dag heel graag naartoe ging. En toen ik net binnen was, de zoenen nog warm op de wang, de jas nog aan, zag ik iets hangen aan de sleutel op de kerselaren kast. Kettingen van oudste zus die ze niet meer draagt en aan mama geschonken waren en mochten doorgegeven worden aan één van de zussen. Eén ervan; een zilveren fijne lange ketting met een bolletje eraan, gevormd door allemaal zilveren draden aan elkaar te smeden. En zo heb ik nu mijn eigen zilveren bolleke. Mijn eigen zilveren bolleke, met eigen gegeven kosmische waarde en een glimlach van hier tot ginder. De engeltjes hierboven moeten soms zo'n leute hebben.
Volgende week zondag wordt Piets mama 75 jaar. Het verjaardagsfeestje organiseren wij. Piets ouders, Piets zus en gezin, een zus van de mama, de broer van de papa en echtgenote zijn uitgenodigd. Een echt familiefeest dus. Reden genoeg voor mijn mama om even te polsen of het feest wel naar behoren zal verlopen. Een soepetriene heb ik nodig, meent ze, een echte soepetriene. In het algemeen nederlands beter gekend als 'soup terrine'.
Als we samen in de kelder duiken vinden we er drie. Een stijlvolle inox soepetriene die ik dus niet krijg, een robuuste versie uit wit aardewerk en eentje die ze wat aarzelend tevoorschijn haalt. Het is de soepetriene van mijn oma Dudzele zaliger. Oma was geboren in 1904, huwde in 1929. En deze soepetriene is onderdeel van haar tachtig jaar oude huwelijksservies.
En zo staat oma's servies nu hier. Bij één van haar jongste kleinkinderen en eentje die dat romantiek in de ware zin van het woord vind. Niet alleen de engeltjes zullen hierboven veel leute hebben.
Lucas en ik samen in de auto. 'Mama, W is halve familie hé?' W is de vriend van mijn jongste zus. 'Ik hoop zo dat dat blijft duren, ik vind hem leuk, zou dat blijven duren denk je?' Ik denk van wel, ik weet het niet. Je kent tante B hé. In elk geval heb ik haar nog nooit zo lang en zo gelukkig met iemand gezien, dus ik denk van wel. 'Amaai, dat moet toch wel een beproeving zijn voor tante B'. Voor tante B? 'Aja, op haar leeftijd'.
Tante B, moet je weten, is 43 jaar en bruisend van leven en sportiviteit, een madam om U tegen te zeggen. Ik heb zo'n licht vermoeden dat de beproeving eerder bij W. ligt. Zoals al eerder neergeschreven; in de auto vinden de mooiste gesprekken plaats.
Op dit eigenste moment schrijf ik op de laptop in ons bureautje. Ons bureautje is eigenlijk 'den inkom'. Ooit getekend om ingericht als vestiaire en voorzien van een mooie bank bezoekers te onvangen. Nu echter in gebruik genomen door een boekenkast over de volledige wand, een voorleesbankje en een bureau. En ooit hadden Piet en ik een felle strijd over houten en aluminium ramen en deuren. Maar eens de strijd gestreden was, was ons huis voorzien van aluminium ramen en deuren. En door die aluminium voordeur heen hoor ik nu onmiskenbaar het geroep van een uil. Vermoedelijk had ik dat doorheen de deur van mijn keuze niet gehoord. Alles heeft een voor- en nadeel. Alles. Dus ik roep met zachte, doch dwingende stem Piet. Want reeds enkele malen hoorde ik 's avonds in onze tuin een uil roepen. Wat Piet met verwondering stemde. En na het een aantal keer horen zag ik hem ook. Op een avond laat, iedereen in bed, ik wou nog even iets het lezen. En toen ik opkeek zag ik hem. Donker en groot op een tak in de wilg. Het silhouet onmiskenbaar een uil. Op kousevoeten het fototoestel gaan halen en de nachtmogelijkheid ingeschakeld, maar weg was ie zodra ik het raam wou openen. Dus zacht, doch dwingend roep ik nu Piet. Want hij mag wel denken wat hij wil, maar soms is het toch fijn gelijk te krijgen.
Remi belt Hadewich op haar GSM om iets te vragen. Na één minuut klapt hij het mobieltje toe en zegt : Hadewich is er niet, ze is boodschappen gaan doen. Een vrije vertaling van : 'Dit is Hadewich, ik ben er niet, spreek een boodschap in na de biep' Ja, dàt is ons Remietje. Hij hoort de klok wel luiden, maar weet de klepel niet steeds hangen.
In de auto met anderen of met de kinderen, tussen ditjes en datjes door, vinden de meest serieuze en intieme onthullingen plaats. Dat komt doordat je naast elkaar zit en elkaar niet hoeft aan te kijken en er ondertussen honderd-en-een andere dingen gebeuren die aandacht vragen denk ik dan. Waardoor jouw onthulling door de andere naar keuze met weinig of veel aandacht onthaald kan worden, en dat geeft een veilig gevoel.
In de auto dus. Helena en ik op weg naar huis na een koude dag in de klas. 'Mama, ik weet wat ik later wil worden' Er volgt een korte stilte die haar vastberadenheid wel lijkt te benadrukken. 'Zoals juf Kaat' Ah, juf dus. Juf van het lagere? 'Neen' Ah, mama bedoel je? 'Neen, zoals juf Kaat, je weet wel, met dat bordje op straat' Juf Kaat moet je weten, staat soms aan de schoolpoort. Met een hesje aan en een bordje. Om ervoor te zorgen dat de kinderen veilig de school bereiken. Ik zie het in gedachten Helena zo doen 'Gij, ja gij, naar daar! Gij daar en gij doorstappen en gij stoppen en gij en gij en gij!' en moet lachen. Waarop Helena boos wordt, en ik steeds meer moet lachen, zij nog bozer wordt en ik nog meer moet lachen. Jaja, ik weet het.
Lucas is drie januari dertien geworden. En op het kaartje dat ik toen van mijn mama kreeg stond geschreven wat een geluk dat hij had dat zijn wiegje bij ons stond. Ik herinner me dat toen ik het las ik er wat om lachte. Wegens ouderwets en oubollig. Ik meende toen nog dat 'ons' Piet en mezelf inhield. Maar toen het leven en de blik wat ruimer werd heb ik vaak aan haar woorden terug gedacht. En niet enkel als ik een foto zie van een jongentje onder het puin van Port-au-Prince of lees dat driejarige chinese meisjes alvast als bruid ontvoerd worden voor de vierentwintig miljoen chinese mannen die geen vrouw vinden. Wat een ongelofelijk kado voor het leven om bij 'ons' geboren te worden !
Zoals ze ooit op een werkdag haar beide handen voor haar uitstrektte, de handpalmen naar boven richtte en in dat kuiltje een kommetje vers gesneden fruit hield.
Fruit om hem aan te reiken.
Ze boog zachtjes het hoofd, knielde in gedachten en liet samen met dat kommetje al haar warmte meestromen.
Zo gaf ze hem nu, op net dezelfde wijze, zichzelf.
Zonder enige bescherming, terughoudendheid of angst.
Want niemand had haar ooit zo naakt, zo kwetsbaar, zo klein gezien als hij.
Boos ben ik. Boos op anderen, boos op mezelf. Een gevoel dat me niet zo vaak overkomt. Tenminste; de boosheid op een ander. En hoe bozer ik innerlijk ben, hoe groter die stomende, kolkende massa, die onmacht, hoe rustiger en stiller ik uiterlijk ben. Mijn gebaren onverstoorbaar, terugvallend op de rust van het repetitieve dat een huishouden is. Schijnbaar, want nadat de hond een stamp gekregen heeft, Lucas een snauw, ik mijn vinger gesneden heb aan een scherf en een fles omver viel omdat ik ze te bruusk wegzette zeg ik mompelend tegen Piet dat iedereen vandaag maar beter uit mijn buurt blijft. Wat hij als ervaringsdeskundige voor waar aanneemt. 's Avonds belt een vriendin me en plots vinden mijn boosheid, ontgoocheling en verdriet van jaren ver woorden. Lachend zegt ze dat ik het ooit allemaal eens in één keer zal zeggen en dat het dan zijn beste dag niet zal zijn. En aangezien zij me 2 jaar geleden ooit eens boos heeft gezien weet ik waarom ze lacht. Beheersing is niet bepaald mijn sterkste punt als ik echt boos ben. Maar aangezien het van toen geleden is neem ik het niet aan als een werkpunt. Een kolkende en stomende massa uitspuwen kan soms nodig zijn. Voor mij of voor de andere dat laat ik wijselijk in het midden.
Eind 2004 krijg ik een liedje in mijn mailbox. Van een vriend die soms zijn muzikale ontdekkingen met me deelt. Een rauw, puur en akoestisch lied. Kippevel. Geraakt tot in mijn diepste zijn. Later, in de lente van 2005, doodgepolijst. In een succesvolle poging in te spelen op de marketing. 'You're beautiful' Dankzij dat polijsten heb ik ondertussen James Blunt kunnen zien in Vorst, zijn CD's kunnen aankopen, zijn website kunnen bekijken, zijn muziek op de radio gehoord, maar nooit heeft nog iets van zijn muziek kunnen tippen aan die allereerste kennismaking. Denk vooral niet dat ik geen fan ben, ik ben een fan met grote F. Zijn twee CD's zijn de enige waar ik van de eerste tot laatste noot stil van wordt. Maar goud zou ik geven om al zijn muziek eenmaal ongepolijst te mogen beluisteren. De versie van toen heb ik niet meer. En uren reeds besteed aan het zoeken naar. You're so beautiful. Precies daarom.
Op een avond, in het begin van de zomer, reed ik naar huis. Alleen in de auto, een landweg gehuld in de donkerte. Een lied op radio 1. Een lied waardoor ik mijn adem inhield, kippevel kreeg en zonder het te weten stilstond op straat. Hannelore Bedert. 'Altijd nooit meer' Eenmaal thuis het liedje gedownload en steeds opnieuw beluisterd. Nadien ook 'ontdooi me' een duet van haar met Bart Peeters gehoord en ook daardoor flink geraakt. De viool zo alleszeggend, de tekst zo rakend en kervend. Twee prachtige liefdesliedjes. Twee liedjes die in die mate een impact hebben op me, dat mijn hart een slag oversloeg toen ik daarstraks een affiche zag dat Hannelore Bedert naar Merelbeke komt. Wait for me!
In 1986, I went for the first and only time on the pilgrimage known as the Way to Santiago, an experience I described in my first book. We had just finished walking up a small hill, a village appeared on the horizon, and it was then that my guide, whom I shall call Petrus (although that was not his name), said to me:
- We must never stop dreaming. Dreams provide nourishment for the soul, just as a meal does for the body. Many times in our lives we see our dreams shattered and our desires frustrated, but we have to continue dreaming. If we dont, our soul dies
The Good Fight is the one we Fight because our heart asks it of us.The Good Fight is the one thats fought in the name of our dreams. When we are young our dreams first explode inside us with all of their force, we are very courageous, but we havent yet learned how to Fight. With great effort, we learn how to Fight, but by then we no longer have the courage to go into combat. So we turn against ourselves and do battle within. We become our own worst enemy. We say that our dreams were childish, or too difficult to realize, or the result or our not having known enough about life. We kill our dreams because we are afraid to Fight the Good Fight.
The first symptom of the process of killing our dreams is lack of time. The busiest people I have known in my life always have time enough to do everything. Those who do nothing are always tired and pay no attention to the little amount of work they are required to do. They complain constantly that the day is too short. The Truth is, they are afraid to Fight the Good Fight
The second symptom of the death of our dreams lies in our certainties. Because we dont want to see life as a grand adventure, we begin to think of ourselves as wise and fair and correct in asking so little of life. We look beyond the walls of our day-to-day existence, and we hear the sound of lances breaking, we smell the dust and the sweat, and we see the great defeats and the fire in the eyes of the warriors. But we never see the delight, the immense delight in the hearts of those engaged in the battle. For them, neither victory nor defeat is important; whats important is only that they are Fighting the Good Fight.
And, finally, the third symptom of the passing of our dreams is peace. Life becomes a Sunday afternoon; we ask for nothing grand, and we cease to demand anything more than we are willing to give. In that state we think of ourselves as being mature; we put aside the fantasies of our youth, and we seek personal and professional achievement. We are surprised when people our age say that they still want this or that out of life. But really, deep in our hearts, we know that what has happened is that we have renounced the battle for our dreams-we have refused to Fight the Good Fight.
When we renounce our dreams and find peace, we go through a period of tranquility. But the dead dreams begin to rot within us and to infect our entire being. We become cruel to those around us, and then we begin to direct this cruelty against ourselves. What we sought to avoid in combat-disappointment and defeat-came upon us because of our cowardice. And one day, the dead, spoiled dreams make it difficult to breath, and we actually seek death. Its death that frees us from out certainties, from our work, and from that terrible peace of Sunday afternoons.
