 |
|
|
| 20-03-2010 |
 Tuut |
Tuut word ik ervan. Helemaal tuut.
In eerste instantie natuurlijk door het niet weten wat er precies met Lucas en 'zijn klier' aan de hand is en de bijhorende bezorgdheid.
Maar op dit moment ben ik tuut door het vele wachten in de ziekenhuizen.
En overal, o-ver-al, liggen daar mensen te wachten.
O, ik zou een slechte verpleegkundige zijn. Ik zou die kwetsbare zieke mensen niet zomaar kunnen achterlaten in een gang waar iedereen voorbij loopt.
Ik kan daar dus echt niet tegen. Als ik zie dat ze daar al liggen en het uur nadien als je voorbij stapt nog en nog.
Dan moet ik even dag gaan zeggen en gaan kijken of ik iets kan doen.
En hoe ze rondrijden met mensen. Een oud menske, zo klein koppeke op zo'n fijn nekske, in een rolstoel en dan bam! over die drempel, en bam! daarover en bam! tegen de deur om die verder open te doen, en dat nekske dat elke keer ook bam! doet.
Ik moet dan zo op mijn tanden bijten om niets te zeggen.
Bij nader inzien was ik misschien wel een goede verpleegkundige geweest. Zo eentje zonder dienst. Zo eentje dat mag vrij rondlopen in het ziekenhuis. Een manusje van alles. Een inspringertje waar nodig. Ja, dàt zou misschien wel iets voor mij zijn.
Maar het wachten dus.
Het aantal uren dat Lucas en ik al sinds zijn geboorte in wachtkamers versleten hebben moeten talrijk zijn.
Het aantal vreemde dingen die hij gehad heeft en ongelukjes hier en daar ook.
Vandaag :
Bellen naar de kinderarts, die zegt : binnengaan via spoed. Wachten om aan te melden bij spoed. Wachten in de wachtkamer. Wachten in een behandelingskamer. Een verpleger die komt. Wachten op de kinderarts. Kinderarts wil de kinderarts spreken die deze week Lucas gezien heeft. Kinderarts wil chirurg erbij. Wachten op chirurg. Chirurg en kinderarts zijn er samen. Naar de radiologie. Wachten in de wachtkamer. Naar binnen in het kleedhokje. Wachten op een verpleegster. Verpleegster zet alles klaar. Wachten op radioloog. Radioloog gaat bellen met kinderarts. Terug naar aanmelding spoed. Terug naar behandelingskamer. Terug wachten op chirurg en kinderarts. Terug telefonisch overleg met andere kinderarts. Uitstel van operatie wegens te zware ontsteking, dus met briefje voor andere antibiotica op zoek naar apotheek van wacht. En zo gaat het al 4 weken.
Ik weet het; het is peanuts in vergelijking met wat andere mensen meemaken. Echt peanuts.
Maar jee, wat heb ik bewondering voor mensen die zwaar of chronisch ziek zijn.
Een ongelofelijke bewondering.
Want helemaal tuut word ik ervan.
|
|
|
|
Reacties op bericht (0)
|
