Lucas moet tegen morgen 'Let it be' en 'Yesterday' kennen. Wat zorgt voor de nodige slappe lach in huis. En niet alleen door zijn zangkwaliteiten. Om een wat meer overtuigd gevoel te krijgen vraag ik hem lachend 'weet je eigenlijk wel wat je zingt?' 'Ja hoor' zegt Lucas, 'moeder Marie komt naar mij, sprekend woorden van wijsheid, laat het zijn'. Misschien moet ik het vooral laten zijn. Lachen en ook zoete herinneringen. De rode en de blauwe plaat van de Beatles, zo vaak als kind gehoord. En deze, vooral deze nam ik mee. Een plaat van John Lennon. Stand by me. Alstublieft.
Of ik van gedichten hou vraagt er me iemand. Ik twijfel even om te antwoorden. ( Euh ja ... ja, eigenlijk wel. Eigenlijk veel. Alleen, van sommige heel erg veel en van anderen totaal niet. En 't is niet zo dat ik bundels verzamel of ontleen of absoluut in mijn boekenkast wil staan hebben en ... maar ik kan wel geen gedicht of citaat voorbijlopen zonder het gelezen te hebben en sommige leven echt in me, gaan al jaren mee met me. Begrijp je?) Ik hield mijn warrig antwoord maar wijselijk voor mezelf. Niet wetende dat ik enkele uren later in de boekhandel één van mijn laatste ontdekkingen in het groot zou zien staan en mee naar huis zou krijgen.
Uitgesproken
praat met mij en doe dat honderduit, vertel me zwijgend waarover een leven gaat hoeveel tederheid er nodig is en adem gulzig tot het eind
spreek dit lichaam zonder een spoor van schroom, spreek het, spel het volledig uit laat me duizelen breng me in totale ademnood geef je
ik hep een goet iedee ik geev al mijn speegoet weg voor 100 euroo 100+100=200 en 4+7=11 en 14+1=51 ...5+++++
Dit schrijfsel van Helena vond ik tijdens het opruimen. Sinds ze kan schrijven en rekenen vinden we tot op de beslagen badkamerruit haar sporen. Bij de aanvang ervan bedenk ik dat het fijn is dat onze kinderen stukjes van ons overnemen. In dit geval : weggeven wat je zelf niet meer gebruikt of waar een ander meer nood aan heeft. Tot ik het briefje helemaal uitlees. Al moet ik eerlijkheidshalve ook daar mijn hand in eigen boezem steken. Want het was enkele weken geleden mijn idee om speelgoed te verkopen toen Remi vroeg hoe hij aan geld zou kunnen komen om nog meer KAPLAblokjes aan te kunnen kopen. Die Helena, ik zou een boek kunnen vullen met al haar grappige schrijfsels!
Herfst, dag van het bos. Ze stond een paar meter van hem. Keek hoe hij zijn rugzak afdeed, door zijn kniëen hurkte, de zak opende, sapjes openplooide, er een rietje instak. Een appel nam, een mes en de appel schilde. Hoe hij partjes sneedt en aan de kinderen gaf. Hoe haar jongste zoon, toen nog met een gezichtje rond als een volmaantje wankelend naar hem toestapte. Als enige bleef stilstaan en één voor één een appelpartje aannam en opat. En hoe alles in haar stil werd, kijkend naar dat kleine jongentje en die mooie grote man gehurkt in het bos, haar buik teder en zacht. En wist dat vanaf dan niets meer zou zijn zoals het was.
Mama, vraagt Helena, mama, klopt het dat oma vroeger een aap was? Wetende hoe mijn jongste steeds moet opboksen tegen die grote broers die altijd alles beter weten, en het ook altijd beter weten, hou ik mijn lach in mezelf. Nee schatje, oma niet, oma was geen aap. Maar wel ons overoveroveroveroveroooooooooovergrootouders. Miljoenen jaren geleden. H: En wie dan wel van wie we kennen? Tijd. En haar moeilijk te vatten, bevatten, behouden zijn. Tijd die vliegt. Tijd die rozen baart. Tijden van komen en tijden van gaan. Tijd die raad brengt. Tijd die heelt.
Perioden van goed slapen en slecht slapen wisselen elkaar af. Ik weet : een paar keer per jaar is het zover. Een aantal keer per jaar word ik een paar weken na elkaar wakker rond twee, drie uur, om dan niet meer in te slapen. En hoe ik vannacht erop kwam; ik weet het niet, maar ik elk geval ben ik tot een ontdekking gekomen. Ik heb ontdekt dat in de eenentwintigste eeuw ik altijd evenveel jaar word als de kalenderdatum opgeteld. Ter verduidelijking, woorden zijn nooit mijn sterkste kant geweest, op 09.03.2011 word ik 43. 09+03+20+11 = 43 en zo zal dit doorgaan zolang het deze eeuw is. En toen ik even nadacht en probeerde in te schatten of dit al dan niet bijzonder is bedacht ik dat zus B net hetzelfde heeft. Zij is namelijk 2 jaar ouder dan mij en verjaart 2 maand later. 'Spooky' zegt een vriendin me met wie ik mijn ontdekking deel. Is it?
Lucas is vandaag veertien. Veertien jaar geleden geboren na een spoedkeizersnede en bijhorende niet zo'n fijne herinneringen. En ook al konden we die eerste week niet samen zijn, ik was een tijgerin geworden. Eentje van het kaliber 'do - not - touch - my - child'. Was ik diegene die geen kinderen aandurfde vanuit een angst het niet te zullen kunnen? Het niet te zullen weten, niet te zullen voelen? In elk geval : veertien is Lucas. Zijn bewogen dertiende levensjaar achter de rug. Het namaaklederen hesje dat hij kreeg van C. voor zijn eerste verjaardag ingeruild voor een ander namaak lederen jasje, vele maten groter. Wees gelukkig Lucas. Wees gelukkig, wees gezond!
Oudejaarsavond en Pimpampet en ik die blijf nalachen als ik eraan denk. De opdracht was een krant met een K. 'Kerk en Leven' roept Piet uit. Vuur, mijn handen had ik in het vuur gestoken. Zo zeker was ik van mijn zaak na dag op dag vijfentwintig jaar samenzijn dat deze 'godsdienstketter' Kerk en Leven niet zou kennen. En blijkbaar had ik dat toch vrij goed ingeschat, want toen we na de eerste verbazing, uitgelachen waren wou ik toch graag weten hoe hij op de naam van dat weekblad gekomen was. Bleek dat er onlangs een item op de radio was over Kerk en Leven die wou adverteren op 'de lijvekes' van Cercle Brugge en daarvoor vriendelijk bedankt was. Haha, Cercle Brugge ... vandaar! Gods wegen zijn ondoorgrondelijk. En die van Piet ook!
Onthoud, zegt de Dalai Lama, onthoud dat je kinderen geen kleurboeken zijn die je kan inkleuren met jouw lievelingskleuren. Ze stopte met afdrogen, de handdoek in haar handen, ademde diep en keek naar buiten. Het landschap wit en stil. De woorden van Millie in haar hoofd.
Schoolvakantie, dus onverwachte wendingen van de dagen. Wat voor iemand met mijn rigide denken en navenante nauwkeurig bijgehouden agenda niet altijd eenvoudig is. Maar met de nodige rustmomenten (lees: geen gerij, geen bezoek, geen geplande activiteiten, geen telefoon) is voor elk gezinslid vakantie ook werkelijk vakantie. En grinikkend kijk ik naar hoe de dag van vandaag en gisteren zo verschillend is. Gisteren : Lucas met twee vrienden. Rustig, cool, alles onder controle. Hier en daar een stem die onder invloed van de hormonen even de hoogte of laagte inschiet. En daarnaast vooral heel veel gegooi met het hoofd naar links of rechts, al naar gelang langs welke kant de bles op het voorhoofd hoort te liggen. Het groepje hoofdzakelijk vertoevend waar ik niet ben. En waar ik het niet in mijn hoofd haal te gaan vragen of er iemand een stukje fruit wil. Ondertussen flaneert een ander trio zich door het huis. Letterlijk. Helena en twee vriendinnetjes bewegen zich van haar kamer naar de badkamer naar onze slaapkamer, de keuken, de woonkamer. Het hele huis door. Waarbij veel aandacht en tijd gaat aan zich verkleden, zich schmincken en samen dansen en zingen op muziek. ik kijk heel diep in zijn ogen en zie duizend regenbogen http://www.youtube.com/watch?v=Y4lOFfiVyRY De drie meisjes zoeken wel mijn aanwezigheid op en laten het fruit, een koekje, wat drinken, zich welgevallen. Vandaag : Lucas is met vrienden en vriendinnen naar de bioscoop. Helena speelt bij een vriendinnetje. Remi is dus alleen thuis. Remi, vriendje M en ikzelf. En na uren in vrijwel stilte een prachtig en hoog bouwwerk gemaakt te hebben met de duizend KAPLAblokjes beramen ze een aanslag. Ze gaan de toren aanvallen met papieren vliegtuigjes en kijken wat er dan gebeurt. Ze gaan het ook filmen. Ze hebben mijn aanwezigheid niet nodig, noch stoort ze hen. Ik snij wat fruit en denk aan de duizend regenbogen. Ze laten zich het fruit, dessertje en drinken welgevallen.
Flashmobs, zegt wikipedia, een flashmob is een groep mensen die plotseling op een openbare plek samenkomt, iets ongebruikelijks doet en daarna weer snel uiteenvalt. Flashmobs worden veelal georganiseerd via moderne communicatiemiddelen. Zoals deze : http://www.youtube.com/watch?v=SXh7JR9oKVE Zo super vind ik dat; even wakker schudden, even stekken, prikken, lostrekken van gewoontes en patronen . Hartverwarmend. Hallelujah!
Ze wonen in groene heuvels. Levens geleden. In de nabijheid van bergen, zee en rotsen. Groen, rust, wijds. Mooi. Hun huisje; hout en eenvoudig. Links het huis, een bankje, bloemen. Rechts er tegenaan ; een soort schuurtje, een overkapping. Hout gestapeld, een zaagbok, wat stro, hooi. Ze zijn gelukkig. Eén. Hij is veel weg, weken na elkaar. Is herder, visser, misschien handelaar. Zij is alleen, maar voelt zich niet alleen. Zelf afwezig vervult hij alles. Kijkt ze reikhalzend uit naar hem. Zorgt voor de dieren, het huis. Er zijn geen kinderen. Nochtans is ze niet jong meer. Hij is onderweg naar huis. Verlangend. Ziet haar liggend onder de afkapping, aan het houtblok, ze is dood. Hij vlucht en blijft vluchten. Zijn verdriet groot. Nooit meer wil hij met iemand één zijn.
Een oudere man op school, een gewezen schooldirecteur, staat in de zaal. Sinds zijn kleinzoon in ons klasje zat komt hij steeds een hand geven. En meestal volgen er wat zinnen op en af. En hoe het komt, ik weet het niet goed, misschien was het de wederzijdse genegenheid voor zijn kleinzoon die het hem deed, maar ik heb altijd het gevoel dat hij een stukje van zichzelf geeft. En zo zie ik nu een man die vroeg zijn echtgenote aan een ziekte verloor. Hertrouwde met een mevrouw die hij later door dezelfde ziekte moest afstaan. Gisteren is de mama van de eerste echtgenote op éénennegentig jaar overleden. Tweeënveertig jaar zegt hij hoofdschuddend, tweeënveertig jaar heeft ze haar dochter overleefd. Het zou niet mogen zijn.
Bedelaars. Bedelaars zijn er aan bepaalde kruispunten in Gent. Even geleden waren ze daar soms. Nu steeds. Aan een kruispunt, een bekertje in de hand, vragend om geld zodra het rood is en je stil staat met de auto. En aangezien de laatste keer dat ik het kruispunt gebruikte alledrie onze kinderen in de auto zaten, maakte dat de bedelaar deze middag een onderwerp tijdens het eten werd. Want ook al was het groen en stond het al dan niet geven van geld niet ter discussie, Remi en Helena hadden de man gezien. Geen spiegel weegt op tegen de spiegel die onze allesvragende, en daarbij nietsontziende, kinderen zijn. Naast het feit dat ik mijn kinderen 'het goede voorbeeld' wil meegeven, vind ik dat het er niet toe doet of iemand aan armoede al dan niet schuld heeft.(De woorden 'schuld hebben' is sowieso iets waar ik het moeilijk mee heb. Heeft er iemand ooit schuld aan iets? Is alles niet een reactie, interactie?) En het doet er voor mij ook niet toe doet of ze uberhaupt wel arm zijn. Ik wil het niet op mijn geweten hebben dat iemand honger of koud heeft omdat ik betwijfel of het wel zo is. En al hebben er negenennegentig op de honderd bedelaars me bij mijn pietje te pakken, dan nog zal die ene in nood werkelijk geholpen zijn met mijn ene euro. En dat de andere dan maar veel plezier mogen hebben met die andere euro's. En even geleden dacht ik dat het essentieel was dat Piet en ik op één lijn stonden, dat dat iets was waar we moesten aan werken. Hard aan werken, kloppen, schuren, polijsten. Nu denk ik dat het mooi is zo. Twee meningen die niet gelijk zijn en toch beiden warm-en barmhartig zijn. En daarnaast deze van onze drie kinderen. Allemaal rond die ene tafel. En dat is zo mooi om zien. Je ziet ze als het ware nadenken, hun hersens krakend en linken leggend.
