Vandaag naar het Apartheid Museum in Johannesburg. Een aardige rit van 1,5 uur. Het is een expositie over de apartheid, van de opkomst van de rassenscheiding (1^e helft van de vorige eeuw) tot aan de afschaffing ervan in de 90-jaren.Daarnaast een uitgebreide expositie over het leven van Nelson Mandela.

Toen we daarvan thuis kwamen was Leon al thuis van zijn werk en werd de boot in de Vaalrivier te water gelaten. Een heerlijke tocht over het water gemaakt met een pilsje in de hand. Een luxe leven hier zo aan het water.

Het eerste stukje vanuit Zuid-Afrika.

Niet voor de eerste keer in dit continent (Tunesië en Marokko), maar wel het gevoel weer in een hele andere wereld te zijn.

We hebben een hele rustige vlucht gehad naar Johannesburg met een goede verzorging door de KLM.

Dinsdag een beetje in de omgeving rondgereden en genoten van de giga-tuin aan de Vaal Rivier.

Woensdag met Natasha en Leon naar een hele grote mall en de supermarkt President geweest. De mall is vergelijkbaar met de Amerikaanse mall. Het verschil is dat er geen leegstand is. Maar een supermarkt (alleen etenswaren!), zeker tweemaal groter dan de oppervlakte van een Super-Walmart, de grootte van vier voetbalvelden! Wij dachten dat dat bijna niet kon, maar het bewijs staat hier in Vanderbijlpark.

We vermaken ons prima, we hebben kennis mogen maken met mijn nichtje en haar partner, die we nog niet eerder hebben ontmoet. En het klikt heel goed. Het is erg gezellig met ons vieren.

We zijn alweer een aantal dagen thuis. Vrijdag 17 juni zijn we weer in Nederland aangekomen. Na een iets vertraagde vlucht, lang wachten op de bagage (ik ben altijd weer blij dat die aankomt), een gezellige koffie op Schiphol met Sjoerd en Lisette en een vertraagde treinreis zijn we om half zes weer in Zwolle. We hebben een goede vlucht gehad met zonsondergang en even later alweer de zonsopgang. Icelandair laat je op de nachtvlucht altijd genieten van het ‘noorderlicht’.

De reden van onze vervroegde terugkomst had alles te maken met de slechte gezondheid van mijn moeder. Die is nog weinig verbeterd.

Maar we kunnen toch terugkijken op een hele mooie drie maanden, met ons bezoek aan Atty in El Reno Oklahoma, de reunie van de Amerika-gangers in Picture Rocks/Tucson in Arizona, het bezoek aan Trudy en Celine Dion in Las Vegas en het bezoek aan Wim in Vancouver en aan Wayne en Petra in Surrey Canada.

Amerika, we komen volgend jaar terug, waar we weer van je mooie natuur, rustige wegen en mooie weer gaan genieten. We hebben nog een reis naar Zuid Afrika gepland in de maand september. We hopen dat die door kan gaan. Dat zullen we afwachten.

Mensen, we wensen jullie een heel fijn, gezellig en gezond jaar toe.

Afgelopen woensdag kregen we bericht dat het niet de goede kant opgaat met mijn moeder. Het herstel laat op zich wachten. Dit brengt veel onrust voor ons. Je bent steeds op zoek naar wifi om te kijken of er iets veranderd is. Daarom het besluit genomen om contact op te nemen met de verzekering. De situatie uitgelegd, ook dat we nog een weekje willen hebben om naar Denver te rijden, 2500 km vanaf Vancouver. Dit om de camper daar te kunnen stallen voor het komende jaar. Zij waren ons zeer gewillig en zij hebben vliegtickets voor ons besteld. Wij vliegen donderdag 16 juni weer naar Nederland en komen vrijdagmiddag aan in Amsterdam.

Nog een foto bij de grensovergang Canada-Amerika.

Onze laatste zonsondergang aan English Bay. En dan onze laatste dag in Vancouver. We besluiten een lange wandeling te maken rond en door Stanley Park. Het is weer een prachtige dag.

Wat komen tegen in Stanley park? Dieren, totempalen, een vijver helemaal vol met waterlelies. Een genot om naar te kijken. Een lekkere lunch en dan komt het onvermijdelijke afscheid weer. Wim, we hebben weer 4 fantastische dagen gehad samen met jou. We doen het nog eens over.

In Surrey worden we ook weer gelijk opgenomen als familie. We horen dat er nog een echtpaar bij komt uit Oklahoma met wie zij samen met ieder een camper naar Alaska gaan. Zij zullen donderdag vertrekken. ’s Avonds gaan wij, Wayne en Petra, een broer van Wayne en zijn vrouw en het Oklahoma-stel fish and chips eten in White Rock. Ook weer een gezellige avond. Ook daar weer een mooie zonsondergang.

Deze dag was ook weer een cadeautje.

Alweer een dag verder. De tijd vliegt altijd als het gezellig is.

Vandaag een ritje naar Queen Elizabeth Park en een wandeling er door heen. Het was weer heerlijk weer en lopen in de schaduw onder de bomen voelt dan zo lekker. In dit park hebben president Clinton en president Jeltsin op 3 april 1993 gezamenlijk  een lunch gebruikt. Daar staat een bronzen plak van. Ook hier weer bronzen kunstwerken in het park. Daar kan ik echt van genieten.  

Feest vandaag, Wim jarig en onze trouwdag. Als cadeautje krijgen we een schitterende dag met zon, een taartje, een wandeling, een etentje, een ijsje en we eindigen met een glaasje champagne op het balkon met uitzicht op English Bay.

We zijn alweer drie dagen verder. We zijn donderdagochtend vanuit Bellingham naar de camping in Blaine gereden. Deze camping gebruiken we altijd om de was te doen, de tanks te legen en water te vullen voordat we de grens met Canada oversteken. Het is al bijna traditie dat we ’s avonds na het eten naar de Birch Bay lopen. We hadden geen regen, maar ook geen zonsondergang, maar daarom niet getreurd, het is altijd lekker om even langs het water te wandelen.

Vrijdag zijn we de grens met Canada overgegaan. De vragen van de douane zijn bijna altijd hetzelfde. Waar hebben we de kar gehuurd, antwoord is van ons zelf. Waar ben je in Amerika geland en van waaruit en wanneer vlieg je weer naar huis. Heb je alcohol bij je, ja enkele blikjes bier. Heb je wapens, pepperspray bij je, nee dus. En dan mogen we verder.

We gaan eerst een paar boodschappen doen en dan naar ons vaste adres in Surrey. Gezellig om elkaar weer te zien. We kletsen verder of we er vorige week nog geweest zijn. Het is zo eigen, heel leuk.

Zaterdag met de Skytrain naar neef Wim in Vancouver. En daar ervaren we hetzelfde, net of je hier ook net geweest bent. We voelen ons in Surrey en Vancouver helemaal thuis.

We gaan samen genieten van het weekend.

Wat hebben we toch een eenvoudig en gemakkelijk leven. We rijden elke dag een mooie weg door rustig Amerika. Komen door een western plaatsje Winthrop, even een wandelingetje. Dan weer langs de Cascade Range, met mooie uitzichten. Een lunch in de zon op een parkeerplaats onderweg waar nog de nodige sneeuw ligt. We zoeken een camping op, waarvan Clemens weet dat hij daar de kar mag wassen. Daar kan hij zijn hobby uitoefenen.

De volgende ochtend zien we een klein kapelletje in het bos, waar ik even een boodschap heb achtergelaten, want je kon geen kaarsjes branden, maar wel op schrift. Een Outlet, Camping World, en dan is het alweer tijd om te koken.

Zo zien veel dagen eruit met steeds weer andere uitzichten, andere plaatsen en andere activiteiten. Maar met heel veel mooi weer.

In twee dagen van Spokane via Colville naar Omak. Daar valt niet zoveel over te vertellen. We stopten even in het dorpje Chewelah, dat er gezellig uitziet. Maar zoals in vele dorpjes in Amerika zijn de winkeltjes gewoon dicht op zondag. Dit in tegenstelling tot de grote steden. We kwamen een etalage tegen waar kunstwerken van kinderen waren geëtaleerd over hun idee van Memorial Day. Vandaag op Memorial Day hadden we een enorme drukte op de wegen verwacht; Amerikanen die na het lange weekend kamperen weer huiswaarts keren. Het was het tegendeel. We waren weer mijlen lang alleen op de wereld, wat wij heerlijk vinden.

We komen door het dorpje Republic, een western aandoend dorpje Ook hier is alles gesloten.

Als we op het Walmart terrein staan voor overnachting komt er een combinatie aan die Clemens gelijk op de benen brengt om er foto’s van te maken. De aanhanger blijkt het achterste deel van een Simca Vedette (’54-’61) te zijn met aan de voorkant delen van de Studebaker uit die tijd. Grappig, maar toch wel een beetje behelpen om zo te kamperen…

Vandaag weer vanuit Idaho Washington State ingereden. Naar Spokane, de 2^e stad van Washington State met 200.000 inwoners..Het was even zoeken naar een gratis parkeerplek voor zo’n grote kar dicht bij het centrum.

Aan de noordkant van het centrum is een groot park, het Riverfront Park. Het voormalige spoorwegemplacement is begin jaren 70 omgebouwd tot een park en toen gebruikt voor de Wereldtentoonstelling in 1974. De Spokane River met zijn watervallen is onderdeel van het park. In en rond het park zijn veel sculpturen te vinden. Eén ervan is die van Michael Anderson. De man met de vogel. Deze stadgenoot was één van de astronauten die in de Columbia Space Shuttle van 2003 is omgekomen.

The Davenport is een in Amerika bekend hotel uit 1914. In 1985 is het gesloten en daarna in verval geraakt. In 2000 is het opgekocht en in 2 jaar en met vele miljoenen dollars volledig in oorspronkelijke staat hersteld.

Aan het einde van de middag kwamen we bij Walmart aan. Er staat hier bij bijna iedere boom een bord met No Camping or Overnight Parking. We keken elkaar aan, wat doen we hiermee. Clemens zegt: ik ga toch vragen. En we mogen hier 24 uur staan. Op zijn vraag waarom dan al die bordjes kwam het antwoord dat er mensen zijn die hier soms een week of langer bleven staan. En deze bordje blijken te werken, want wij zijn hier de enige ‘overnighter’.

We zijn vanochtend bij de laundry begonnen. Het mandje was weer vol. We waren binnen het uur klaar. Dus toen kon de rit weer beginnen.

Vanuit Clarkson (Washington State) zijn we de Snake River overgestoken naar Lewiston in de staat Idaho. Deze plaatsen zijn vernoemd naar de heren Lewis en Clark die in het begin van de 19^e eeuw een expeditie leidden in dit gebied op zoek naar een route naar de Grote Oceaan.

Via een mooie en rustige scenic route (Hwy 6 en 97) rijden we naar Coeur d’Alene, een luxe vakantieplaats aan het gelijknamige meer. In de jachthaven hebben we de wereld langste floating boardwalk afgelopen, die meer dan een kilometer lang is. Hier ligt ook een luxe golfbaan en zelfs de enige ‘a floating green’ van de wereld (met ‘holes’ op het water).

Op onze lunchplek stonden we naast een camping. We konden de dumpplaats zien liggen. Bij navraag konden we hier voor $2,-- dumpen en water innemen. Dat is dus ook weer klaar voor de komende dagen. Het bankje op de camping was al aangekleed voor Memorial Weekend. De laatste maandag van mei is het Memorial Day, voor alle overledenen maar met name de gevallenen in de oorlog. Het eerste Holiday Weekend in de USA (lang weekend). Dan gaan de Amerikanen los, op het water, in de bergen en in het bos. Met bosjes tegelijk komen ze met volle auto’s met etenswaren, hout en grote barbecues. Altijd een vermaak om naar te kijken.

In Baker City (OR) bij een Truck Stop overnacht. Van daaruit de volgende ochtend even het plaatsje in. Er is zelfs een kathedraal. Daar een kaarsje opgestoken voor mijn moeder, die een tia heeft gehad. Hopelijk helpt dat iets bij haar herstel.

Nabij Baker City loop de Oregon Trail. Rond 1850 was er een slechte economische periode in het oosten van Amerika. Banken gingen failliet en er was veel werkeloosheid. Pioniers die in het westen van Amerika zijn geweest, komen met enthousiaste verhalen over de mogelijkheden in het westen: grond te verkrijgen, vis, vlees en graan in overvloed. Hele groepen mensen gingen de uitdaging aan om naar het westen te trekken: 3.000 km in 6 maanden, vertrek in april. Eerder levert problemen met voedsel voor de trekdieren, later betekent sneeuw in de Rocky Mountains. In ca.10 jaar trokken zo’n 600.000 mensen langs een min of meer vaste route naar het westen, veelal naar Oregon. Door ziektes en onenigheid met onder meer indianen zijn velen niet in het westen aangekomen. Rondom Baker City zijn nog de nodige karrensporen te vinden uit die tijd. Daar in de buurt is op een heuvel een museum ingericht. In een film en door uitbeelding wordt uitgelegd waarom men vertrok en hoe zo’n reis verloopt. Erg indrukwekkend.

Vandaag, donderdag, wilden we langs de Hell’s Canyon, een kloof die bijna 2,5 km diep is (dieper dan de Grand Canyon). Gisteren bij het Visitor Center in Baker City gehoord dat de zuidelijke toegangsweg nog niet open is vanwege de sneeuw. Vanuit La Grande proberen we via de noordelijke route er te komen. In het plaatje Joseph blijkt het Visitor Center nog dicht te zijn. In het dorp durfde men ons niet te zeggen of de weg open is, maar verwees ons naar het Visitor Center in een plaatsje 10 km terug. Omdat er dikke wolken boven de bergen hangen waar we dan doorheen moeten en omdat ons wordt afgeraden die weg (deels onverhard) met een camper te doen, zijn we na een wandeling door het dorp Joseph omgekeerd en naar Clarkston / Lewiston gereden. Ook een mooie weg door de bergen.

Het plaatsje Joseph is vernoemd naar een opperhoofd van de Nez Perce-indianen, die in dit gebied leefden. Hij wilde via onderhandelingen, in plaats van strijd het recht verkrijgen. Toen er steeds meer blanken vanuit het oosten naar het westen trokken, is een verdrag tussen de indianen en de Amerikaanse overheid gesloten over grondgebied voor de indianen. Toen 5 jaar later goud werd gevonden in het reservaat, werd alsnog het verdrag teruggedraaid en werd eenzijdig een veel kleiner gebied aan de indianen toegekend en werden de indianen uiteindelijk helemaal verdreven uit hun gebied. Door de opstelling van het opperhoofd is later alsnog veel bewondering gekomen voor dit opperhoofd.

TacoBell heeft dus ook free wifi, maar als je het eten al op hebt, ga je niet naar binnen, maar zoek je even een muurtje om op te zitten om de blog op internet te zetten. Altijd handig zo’n muurtje erbij.

Onderweg kom je regelmatig ‘Oversize Load’ tegen. Vaak zijn dit (delen van) huizen. Als het een ‘groot’ huis is, heb je twee of meer vrachtwagens nodig om het naar de plaats van bestemming te brengen. Zo makkelijk is dat bij ons in Amerika.

Gisteren en vandaag (dinsdag) zijn we verder naar ’t noorden gereden, (Oost-) Oregon in via hele mooie en erg rustige wegen (via Hwy 95 en 78 naar Burns/Hines en verder via 395, 26 en 7 naar Baker City).

Vandaag,zaterdag, zijn we laat vertrokken van de camping. We hebben eerst op ons gemak koffie gedronken met internet.

We gaan in Reno overnachten, Onderweg doen we Virginia City nog even aan, een cowbow-stadje in de laat 19^e eeuw-stijl. Daar zijn we vorig jaar ook geweest. Onze ervaring is: de eerste keer is alles het leukst. Ook in dit geval. Dus we wandelen er op ons gemak nog eens doorheen. Het is koud, dus de dikke jassen aan. Vandaar door naar Reno, waar we bij een ons bekend casino staan.

Er is een outlet bij Reno/Sparks, maar de winkels zijn vandaag (zondag) pas om 11.00 uur open. Dus een paar foto’s van wat kunstwerken die daar staan. Doorgereden naar de McD, waar de warme chocolademelk op is. Nog nooit meegemaakt. Dan er maar internetten met warme apple pie. Ook lekker.

We komen op weg naar Winnemucca een Prison Area-bord tegen. Die zie je hier in Amerika geregeld aan de weg en altijd in the middle of nowhere. Ze waarschuwen dan ook altijd geen hitchhikers mee te nemen of er te stoppen. Na de foto van het bord een foto van de Prison.

In Winnemucca worden we door vele reclameborden langs de weg verwelkomt. Als laatste foto ons uitzicht vanavond op de bergen.

We hebben in het plaatsje Bishop (CA) geslapen, een leuk dorp met veel murals, waarvan er drie op de foto staan.

We beginnen daarna aan onze zoveelste scenic drive. We rijden oostelijk langs de Sierra Nevada (Hwy 395) met zicht op veel besneeuwde bergtoppen. Bergen zijn mooi, maar nog mooier met sneeuw.

Langs de Hwy 395 komen we het bord tegen: Tioga Pas: OPEN. We kijken elkaar aan en slaan links af om de Tioga Pass heen en terug te rijden. Het is een schitterende Pass, die in het voorseizoen vaak nog dicht is. Bovenop komen we in de sneeuw en het is 3 gr.C. Er speelde op de radio het liedje  ‘What a wonderful world’. Dan word je bijna emotioneel. Dat je zo’n mooie omgeving samen mag beleven.

Op de camping aan het Topaz Lake waar we slapen, net weer over de grens met Nevada, gaat de lange broek en de trui aan. Het is 8 gr.C en 's nachts rond het vriespunt. Dus de dekens uit de kast en de dikke pyama’s aan.

We wilden vanaf hier een meer westelijker route nemen naar Vancouver. Maar vanwege de aankondigingen op Weather Channel voor regen, sneeuw en vorst blijven we aan de oostkant van de Sierra Nevada richting ‘t noorden, door Oost-Oregon.

Vanuit Las Vegas, waar we een heerlijke week hebben gehad, nu in ruim twee weken naar Vancouver. We hebben natuurlijk weer allerlei scenic routes uitgezocht. En dat neemt tijd. We reden vandaag en gisteren samen 280 mijl (ca 450 km). We hebben weer genoten van de vergezichten, de passen. We hebben deze twee dagen er 4 gehad. Het is toch weer lekker om ’s morgens op te staan, je dingen te doen, de thermoskan met koffie te vullen, de koekjes erbij en dan weer ‘on the road’. Onderweg een plekje zoeken om te lunchen, je weet nooit waar dat is  en van de dag en de omgeving te genieten.

Vanmiddag met de bus naar de Strip. Het was heerlijk weer. Hollands weer: wolkje, zonnetje en 22 gr.C. Dat is 20 gr. minder dan afgelopen zaterdag. Dan kun je goed lopen. We hebben ons naar het eind van The Strip laten brengen. Even door een paar oudere casino’s en in een van die casino’s van een lekker buffet genoten, voorafgaand aan de show van Celine Dion. Mensen we hebben heerlijke en gezellige dagen in Las Vegas gehad, maar de show van Celine Dion slaat alles. Het was in één woord: GEWELDIG. We hebben enorm genoten. Het was een non-stop show van 1 uur en 40 minuten. Een aanrader voor iedereen.