Verder op weg naar het zuiden door uitgestrekt glooiend Montana-landschap. Onderweg kom je vaak kunstwerken tegen van plaatselijke “beroemdheden”, een muurschilderij in het kleine dorpje Will Sall. Plus de bank in de bar. Kun je tenminste tegen je vrouw zeggen dat je even naar “de bank” gaat.  

In Livingstone, dat zich de Gateway to Yellowstone noemt, probeert men het centrum in de 50-er jaren stijl aan te kleden, onder meer door alle reclame aan de bestaande bouw en de in stijl gebouwde nieuwbouw in die stijl uit te voeren.

Even voor Yellowstone zijn we neergestreken op een recreation site van BLM, een soort Staatsbosbeheer. Het is lekker weer, dus de luifel nog maar eens uitgetrokken en de stoeltjes buitengezet. Voor ons vermaak een “selfie” op afstand.

Een echt konijn kwam ons even bezoeken.

Vanochtend vertrokken uit Great Falls. We hebben weer zon, dus blauwe lucht. Heerlijk om te rijden. We weten nog niet helemaal hoever. Onderweg valt de ruimte in Montana weer op. We hebben eens even uitgezocht hoe de verhouding met Nederland is. Montana is 10 keer zo groot als Nederland en even groot als Duitsland en Nederland samen. Nederland heeft 450 inwoners per km2 en Montana heeft 2,6 inwoners per km2. Wat dan ook inhoudt dat het heerlijk rustig is op de weg.

We komen langs een canyon met een kleine trail naar de Memorial Falls. We besluiten dit voor de lunch te doen. Er hangt een waarschuwing op het bord dat beren in de omgeving zijn gesignaleerd. Je weet alleen nooit hoe oud de waarschuwing is. Dus toch maar de bear spray en bear bell mee. Achteraf gelukkig niet nodig gehad.

Na de lunch nog een 50 mijl gereden en daar naar een campground die leden van Passport America (zoals wij) 50% korting geeft. We betaalden $16,- (€12,-). We staan voor het eerst in maanden weer onder de douche van een camping. Dus maar even wat langer blijven staan onder het warme water. Op een camping staan betekent ook, omdat je op de elektriciteit en het water bent aangesloten, dat je even aan de poets gaat. We gaan dus schoon het weekend in. We gaan dit weekend naar Yellowstone Nat’l Park.

Het bekende zonnetje schijnt weer volop en we bezoeken ‘the falls’ waar de plaats naar is vernoemd. Doordat hier in de Missouri een dam is gelegd voor energie-opwekking zijn the falls wat minder imposant als vroeger. Even verder ligt het Lewis & Clark museum. Deze mannen hebben begin 1800 een doorgang van Mid-USA naar de Pacific gezocht en daarvoor de Missouri-stroom opwaarts gevolgd. Vorig jaar hebben we een heel stuk van de L&C-route van Oregon (Pacific) naar het binnenland gevolgd. Weer aardig om te zien en te horen hoe die expeditie toendertijd, met de toen beschikbare middelen is uitgevoerd.

Na de lunch wilden we naar de Malmstrom Air Force Base om een museum te bezoeken. Deze bases zijn altijd streng beveiligd, maar voor een bezoek aan een museum… De dienstdoende militair maakte ons duidelijk dat we als buitenlander eerst allerlei persoonlijke gegevens (zoals paspoortgegevens) achter moeten laten en 24u later (tbv onderzoek) terug mogen komen….We hebben aangegeven dat we een andere bestemming voor de middag zullen vinden.

Ja, wat doe je dan in een plaats als Great Falls. Eerst maar eens naar de mall dan naar de binnenstad. Maar deze laatste is als veel andere binnensteden: zo goed als leeg!

Browning, waar we overnacht hebben is de ‘hoofdstad’ van de Blackfeet-indianen. Bepaalde stammen hebben een gebied toegewezen gekregen, waarover zij een bepaalde autonomie hebben. Ze hebben dan ook een eigen raad, die regels kan uitvaardigen. De raad van de Blackfeet zetelt in Browning. In deze plaats kom je allerlei kunstwerken van indianen tegen, die ik leuk vind om te fotograferen.

Met bewolkt weer hebben we Browning verlaten, op weg naar Great Falls. Ik kan me voorstellen dat je niet weet waar dat ligt. Het is hetzelfde als dat we hier vertellen dat we in Zwolle in Nederland wonen…

De weg leidt door een heuvelachtig prairielandschap. Veel grasland, hooirollen en hier en daar grazende koeien in een enorme wei. In de verte aan de westkant zien we de Rocky Mountains liggen. We komen enorme wolkenpartijen tegen, links van ons regent het en wij rijden in de zon.

In de loop van de middag zijn we in Great Falls. Daar rijden we het eerst naar Walmart en rijden er weer met een volle kar naar buiten. Veel levensmiddelen waren op. Dit hadden we zo uitgerekend vanwege de douanebeperkingen (geen groente, aardappelen en melkprodukten invoeren, maar ook omdat de prijzen in Amerika aanzienlijk lager zijn dan in Canada.

Vandaag hebben we Waterton Lakes Nat’l Park gedaan. Een park van bergen, canyons en meren. Mooi weer, zonnetje met wolken. Dit is onze laatste dag in mooi Canada. Waterton Lakes Nat’l Park in Canada grenst aan Glacier Nat’l Park in Amerika. De scheiding is de grens.

We zijn aan het eind van de middag de grens weer overgegaan. En zitten nu in de staat Montana, in Browning. We staan bij een casino, waar we een lekkere maaltijd met trout hebben genuttigd. Een heel groot bord vol met gestoomde forel, aardappelgerecht met warme en koude groente voor $16,-- p.p. Browning is de hoofdnederzetting van de Blackfeet Indians.

Fris, maar met een zonnetje hebben we Calgary achter ons gelaten op weg naar de Amerikaanse grens. Omdat het Labour Day is en daarom veel mensen een vrije maandag hebben (maar de winkels zijn veelal wel open), is het erg rustig op de weg. We nemen een doorgaande 2-baans weg naar het zuiden, want we willen als gebruikelijk de interstate’s mijden. Hier zie je meer van de omgeving en rijd je door dorpjes.

Plots zien we een deel (of restant) van een berg in een weiland staan met een grote parkeerplaats en borden erbij. De borden verklaren dat de rots een kei (van enkele tonnen) is die in de laatste ijstijd door de gletsjer vooruit geschoven is, enkele 100-en kilometers verwijderd van bergen met hetzelfde gesteente. Na het smelten van het ijs zijn deze stenen blijven liggen.

Onderweg een historic site van Parks Canada bezocht, vlakbij Longview. Het is een ranch uit het begin van de 20^e eeuw. Allerlei boerenschuren en werktuigen zijn er te bezichtigen en wordt er uitleg gegeven. 

Even later toen we de weg vervolgden, hadden we een politieauto achter ons. Het duurde niet lang tot we het bekende sirene geluid hoorden. Hoewel we niet konden voorstellen dat het voor ons bedoeld was, toch de camper maar even aan de kant van de weg gestopt. Zoals je ook in Amerikaanse films ziet, parkeert de politie zijn auto achter die van ons. En zoals hier gebruikelijk moet je in de auto blijven zitten. De agent kwam vragen of we een probleem met ‘the engine’ hadden? Nee, dus. Hij legde uit dat het vandaag druk op de weg is met al het vakantieverkeer dat na dit ‘holiday weekend’ terugrijdt naar huis (m.n. in noordelijke richting naar Calgary) en dat onze rijsnelheid achteropkomend verkeer zal irriteren dat tot onverantwoordelijke inhaalmanoevres kan leiden. Op de weg waar 100km gereden mag worden, reden we 80-85km, mede vanwege de harde zijwinden. Toch het dringende verzoek om ook circa 100km/u te rijden. Dus toch maar het pedaal wat dieper ingetrapt.

Omdat we wat eerder op onze bestemming waren ( ) konden we mooi even weer de was in de coin-laundry doen …..

Gisteren (zaterdag) naar Galgary gereden, bij Walmart geslapen en vanochtend met de bus in 55 minuten voor 3 dollar naar downtown gereden. We vallen met de neus in de boter. Er is een Parade en wel de Gay Parade. Start om 12.00 uur. Daar willen wij bij zijn. Het is een leuke kleurrijke parade. De homo-vlag is een zeer kleurrijke vlag. En iedereen en alles is in die kleuren versiert.  Alles doet mee of sponsort de Parade. Ondermeer: de politiek, de stad Calgary, de politie, de brandweer, enkele kerken, zelfs het leger is vertegenwoordigd. Volgend jaar voor het 25ste jaar.

Daarna door de stad gelopen. Om een overzicht te krijgen van de skyline moeten we 177 treden omhoog. Ondanks dat Calgary een grote stad is, heeft het een gezellige binnenstad.

Uit Lake Louise vertrokken naar Banff over de Bow Valley Parkway. Dit is een rustige natuurweg, die parallel aan de Highway 1 naar Calgary loopt. Deze weg loopt door bossen en heeft veel parkeerplaatsen waar je van het uitzicht kunt genieten.

Banff is een heel bekende toeristenplaatsin de Canadese Rocky Mountains. Zowel in de zomer als in de winter. Het centrum is naar ons idee in 11 jaar erg uitgebreid en het is er erg druk. We hebben hier geen camping gereserveerd. Een rondje langs de campings leerde dat reserveren wel verstandig was. Zeker omdat het vrijdag is en Labor Day weekend. Een lang weekend in Amerika en Canada. Na een wandeling door het stadje zijn we doorgereden richting Calgary. Onderweg komen we langs een casino, dat beheerd wordt door First Nation people, waar we mogen blijven staan.

Woensdag aangekomen in Lake Louise Village. Aangezien de weersverwachting voor donderdag erg slecht is, besluiten we ’s avonds na het eten nog naar het meer te rijden, waar het plaatsje Lake Louise naar vernoemd is. 11 jaar geleden (juni) zijn we hier ook geweest. Toen was de berg achter het meer vol sneeuw en het meer nog bevroren. Nu was er van de sneeuw weinig meer over. De zon scheen, het was gezellig druk en we hebben een wandeling van 5 km langs het meer gemaakt. We besluiten, als we weer thuis zijn, het foto-album van 11 jaar geleden eens te bekijken, daar we de nodige vragen hebben over “hoe het toen ook al weer was”.

Donderdagochtend zijn we in de regen naar Lake Moraine gereden. 11 km van hier. Als we daar in de stromende regen hebben geparkeerd, besluiten we te wachten op een droge periode. We doden de tijd met koffie drinken, lezen en borduren en zowaar na de lunch lijkt het droog te worden. Met paraplu gewapend (altijd meenemen als je droog weer wilt) wordt het droog als we langs het azuur blauwe meer een wandeling maken. Onze 2^e wandeling is een klim naar een uitzichtpunt waar je boven het meer staat. Mensen, wat is het hier mooi.

De hele Icefield Parkway is zo mooi, hij wordt de mooiste scenic route van de wereld genoemd. En bij mooi weer ziet alles er nog mooier uit. Ik vind dat de foto’s niet kunnen laten zien hoe mooi het hier is. Vrijdag gaan we het laatste deel van deze route doen naar Banff.

Vandaag weer een stuk van de Icefield Parkway gereden en zijn in Lake Louise aangekomen. Het lijkt misschien dat het eentonig wordt met al die bergen, gletsjers, meren en canyons, maar als je er zo tussenin staat, blijft het een bijzondere natuur. Zeker als je dan ook nog weer een beer ziet met 2 cubs. Omdat we niet op de ‘1^e rij’ stonden, konden we alleen de laatste cub die achter moeders aanholde op de foto ‘pakken’.

Ook vandaag weer een blauwe lucht met wolken en een zonnetje wat het geheel nog mooier maakt.

We hebben Jasper achter ons gelaten en zijn begonnen aan de Icefield Parkway, op weg naar Lake Louise.  Het stuk dat we vandaag rijden is ca. 140 km en is een aaneenschakeling van bergen, bergrivieren, watervallen en gletsjers. Dat betekent veel stoppen en korte wandelingetjes maken. Het hoogtepunt van vandaag is de Athabasca gletsjer onderdeel van de Columbia Icefield. Deze gletsjer trekt zich erg snel terug. In de afgelopen 30 jaar al meer dan 150m. Bepaalde onderzoeken geven aan dat de gletsjer over ca 50 jaar zover is teruggetrokken, dat je ‘m vanaf het huidige uitkijkpunt niet meer kunt zien.

We hebben vandaag een klein zonnetje met bewolking, waardoor je de bergen beter kan zien dan gisteren. Het is een wonderschone dag en door wonderschone natuur gereden.

Vanochtend toen we opstonden was het 10 graden in de camper. Zo fris hebben we het de laatste paar maanden niet meer gehad. De zon wilde er vandaag ook maar niet doorkomen. Met de lange broek aan hebben we Maligne Canyon bezocht. Zo’n diepe, smalle canyon hebben we nog niet eerder gezien. In een boekje lees ik dat je in de winter, als er minimaal water in de canyon staat, een wandeling door deze canyon komt maken…

Doorgereden via Medicin Lake naar Maligne Lake. Hoewel de bergentoppen wazig te zien waren, hebben we een paar leuke wandelingen langs het meer gemaakt. Daar zagen we ook een paar aparte eenden zwemmen. Door andere wandelaars werden we er op attent gemaakt dat dit Loonies zijn. Van de loonie kom je in Canada regelmatig een afbeelding tegen. Hij staat ook afgebeeld op de Canadese dollarmunt. Deze wordt dan ook een loonie genoemd.

Hoewel een beetje fris stonden we op met een lekker zonnetje. Op weg naar Jasper hebben we een aantal stops onderweg gemaakt. Naast wandelingetjes naar twee watervallen kwamen we ook op een viewpoint op een berg die vernoemd is naar Terry Fox. Het verhaal erachter lees je op één van de foto’s. Ook passeerden we de Mount Robson, de hoogste berg van de Canadese Rockies (bijna 4.000m). We hoorden dat het redelijk zeldzaam is dat de berg een blauwe achtergrond heeft.

Even nadat we de grens met Alberta zijn gepasseerd rijd je het Jasper Nat’l Park binnen. Omdat we een jaarpas van Parks Canada hebben (via Marktplaats overgenomen van een eerdere bezoeker eind vorig jaar) konden we doorrijden. Zonder een jaarpas moet je bijna €15,= per dag betalen…

In Jasper hebben we rondgewandeld en hebben we vervolgens heerlijk gegeten in een restaurant waar we 11 jaar geleden ook hebben gegeten.

We hebben Prince George achter ons gelaten en zijn oostwaarts richting Jasper (prov. Alberta) gereden. Onderweg hebben we een mooie trail (3km) gelopen, die leidde door een Ancient Rainforest. Dit bos bestaat uit oude cedar bomen. Het eindpunt van de trail is een waterval.

In McBride, het enige plaatsje dat we vandaag (230km) langs deze weg zijn tegengekomen, heeft zowaar een station. Juist toen wij er waren stopte de toeristentrein, die van Prince Rupert (aan de Pacific) naar Jasper rijdt.

Even voorbij McBride loopt de Holmes River. Een trail leidt naar een kleine waterval in deze rivier, waar eind augustus de chinook salmon stroomopwaarts zwemmen. Maar helaas, geen zalm zien springen bij de waterval. Even verderop is een gratis camping. Daar hebben we een plaatsje gezocht voor de nacht.

De Fireweed die ons de hele heenweg naar Alaska heeft vergezeld, raakt nu uitgebloeid. Hij (zij) verandert in een pluizige plant, die het bij harde wind laat “sneeuwen”.

Donderdag in Smithers zagen we bij het museum een Nederlandse vlag met wimpel hangen. Daar moet ik dan het mijne van weten. Dus naar binnen, de dame vragen hoe die vlag daar komt. Zij vertelde dat meneer Schimmel, ooit vanuit Nederland geëmigreerd, deze vlag uit Nederland heeft over laten komen. In de WWII zijn veel mannen uit Smithers omgekomen. Na de oorlog zijn veel families uit Zwitserland en Nederland overgekomen om daar in de landbouw te helpen. Ik vertelde dat wij de wimpel alleen gebruiken bij een koninklijke verjaardag. Zij wist dit niet, maar wilde graag de data van die verjaardagen hebben om dan alleen die dagen de wimpel te gebruiken. Die ga ik haar sturen.

Die dag verder over de Yellowhead Highway (Hwy16) oostwaarts gereden naar Prince George. Onderweg wordt het landschap steeds meer gecultiveerd. Anderhalve maand geleden zijn we ook in Prince George geweest en zijn toen naar het noorden doorgereden. Zo is ons rondje weer rond.

Vandaag een was- en winkeldag gehouden. Morgen (zaterdag)verder over de Yellowhead Hwy richting Jasper en het Nat’l Park. Wij gaan dan ook Britisch Columbia verlaten en komen in de provincie Alberta. Prince George gaat ons voor de tweede keer uitzwaaien.

Omdat de meeste ‘beer activity’ bij de Fish Creek in Hyder ’s morgens tussen 6 -10u plaatsvindt, zijn we om 5:30u opgestaan. Even na 6u wilden we opbreken en vertrekken. Maar helaas. We werden verrast door een zwarte beer die vlak bij onze camper over de camping liep. Dus toch maar even wachten. De beer was nog even nieuwsgierig wat er in de auto even verderop zat (zie foto).

Tegen 7u werden we bij de Fish Creek verrast met een zwarte wolf die op afstand even kwam rondkijken. Omdat tot 8u verder geen ‘wildlife’ zich toonde, behalve de vele zalmen en een blue heron, zijn we, mede vanwege de kou, vertrokken.

Op de terugweg over de Glacier Hwy en het resterende stuk van de Cassiar Hwy hebben we nog enkele leuke plaatjes kunnen schieten van de natuur. ’s Middags op de Yellowhead Hwy (Hwy16) stak er een eindje voor ons een jonge beer de weg over. Al met al weer een mooie, erg zonnige dag. ’s Middags weer ruim 25gr C.

Bij het opstaan stond het zonlicht prachtig op de berg met gletsjers voor ons. Op weg naar Stewart over de Glacier Hwy (Hwy37A) komen we de Bear Glacier tegen. De mist komt al behoorlijk opzetten, maar we kunnen de glacier nog net op de foto zetten.

In Stewart wonen nog zo’n 700 mensen. Het is een dorpje dat het moet hebben van de houtindustrie en het toerisme. Het heeft via het Portland Canal een ijsvrije open verbinding met de Pacific. Dit water en de omringende bergen trekken de nodige bezoekers.

’s Middags door naar Hyder. Hyder ligt 3 km verderop aan het Portland Canal, maar ligt in de 'staart' van bij Alaska en is dus Amerikaans grondgebied (zie kaart op foto). Hoewel er geen Amerikaanse douanier is, is er wel een Canadese als we weer terug Canada ingaan. Hyder heeft slecht 200 inwoners, betalen doe je hier met Canadees geld en houdt men ook de Pacific Time (BC-tijd) aan. Maar dat geldt alleen niet voor het postkantoor van Hyder. Omdat het een officiële Amerikaanse instantie is, moet je hier met US-dollars betalen en wordt in dat kantoor de Alaska-tijd gehanteerd….

Hyder is bekend van de Fish Creek Wildlife Observation Boardwalk en de Salmon Glacier. Via de boardwalk langs de Fish Creek heb je in de tijd van de salmon run mooi zicht op de zalmen die daar tegen de stroom opzwemmen om daar te paren. Ook de beren weten dat de vette zalmen daar dan zijn. Een mooie faciliteit om de natuur te aanschouwen. Toen we daar goed en wel waren, verscheen de eerste zwarte beer, maar deze verdween even later weer. Een uurtje later kwam een tweede voor zijn maaltijd. Helaas, deze verorberde z’n maaltje in de bosschage, maar had daarna nog even de tijd om wat rond te scharrelen. Een mooi moment voor alle fotografen. Hoewel meestal de meeste ‘beer-activiteit’ tussen 6-10u ’s morgens en ‘s avonds is, hebben we ’s avonds voor ‘nop’ naar de beren uitgekeken. Misschien morgenvroeg meer succes.

Naar de Salmon Glacier loopt een slingerende, smalle, steile weg, die voor campers wordt afgeraden. Die zullen we dan helaas moeten laten schieten.

Gelukkig is het vanochtend minder bewolkt. We rijden goed 8u de Cassiar Highway weer op en vervolgen onze weg naar het zuiden. Het is of we niet weggeweest zijn. Dezelfde groene weg en van prima kwaliteit. Hier en daar een oranje vlaggetje aan de zijkant van de weg. Dit geeft aan dat er een oneffenheid in de weg zit. Een gat of stuk dirt road of gravel van een wegreparatie. Meestal kun je op tijd reageren door af te remmen of het gat etc. te omzeilen. Er is namelijk heel weinig verkeer op deze weg. Hoewel wordt aangegeven dat 5% van de route dirt road is, komen we dat alleen bij een enkele wegreparatie tegen.

We hadden ’t bijna opgegeven, maar aan het eind van deze route zagen we ineens een zwarte beer die in de berm lekker aan ’t smullen was van het verse gras en de bloemetjes. Ook toen we de Cassiar Hwy hadden verlaten op weg naar Stewart/Hyder kwamen we nog een zwarte beer tegen in de berm. Op deze weg naar Stewart (HWY37A) rij je tussen de bergen door. We staan nu op een pullout met zicht op een bergwand met 3 gletsjers. Kijken wat morgen brengt…

Vanochtend is het wat regenachtig. Gelukkig geen dikke bewolking, maar de bergtoppen zijn niet te zien. We rijden nog een laatste stukje van de Alaska Highway (150km) naar het zuidoosten, waarna we de Cassiar Highway (Hwy37) naar het zuiden opdraaien. Dit heet een highway, maar is een smalle weg, die je dwars door de wildernis leidt, 725 km lang is, weinig verkeer, enkele korte stukken zijn dirt road en het verbindt slechts 3 kleine dorpjes (ca200 inw.). Onderweg zijn 3 punten voor benzine. Dus alle 3 maar even aandoen om geen risico te lopen. Het deel van vandaag (200km) is een erg goede weg waarover we met de camper 60-70 km/u kunnen rijden. Helaas wordt de bewolking steeds dichter, waardoor we alleen de bergen, die direct om ons hen liggen, zien. Het is erg groen, maar we zien helaas geen ‘wildlife’.

We bereiken Jade City. Het is geen dorpje, maar alleen een werkplaats annex winkel waar jadesteen, dat hier uit de bergen wordt gehaald, wordt bewerkt. Er worden aardige sieraden van gemaakt, maar wel erg prijzig (veelal meer dan €100). Ze bieden op deze verlaten plek gratis WiFi aan. Daar maken wij dan maar even gebruik van…

Van andere Alaska-gangers hadden we een paar campingadressen gekregen op deze Hwy37, waar je gratis kunt staan. Eén daarvan is aan het Dease Lake. We hebben voor vannacht een hele mooie plek aan het water. Helaas ontbreekt de zon.

Na weer eens de was te hebben gedaan, zijn we verder op weg naar het zuiden. Het eerste stuk (vandaag en deels morgen) is hetzelfde deel van de Alaska Highway dat we zo’n 5 weken geleden de andere kant uit hebben gereden. We herkennen er niet veel van. Of het de andere kant op toch weer anders is of dat we ondertussen zoveel hebben gezien dat we ’t alweer vergeten zijn…we weten ’t niet. Maar het is gewoon weer genieten van de omgeving!

En dat we niet altijd alleen op de toilet zitten op een rest area bewijst het nest met vogeltjes, die heel rustig blijven zitten. We hebben toch maar de andere toilet genomen.