Omdat de meeste ‘beer activity’ bij de Fish Creek in Hyder ’s morgens tussen 6 -10u plaatsvindt, zijn we om 5:30u opgestaan. Even na 6u wilden we opbreken en vertrekken. Maar helaas. We werden verrast door een zwarte beer die vlak bij onze camper over de camping liep. Dus toch maar even wachten. De beer was nog even nieuwsgierig wat er in de auto even verderop zat (zie foto).

Tegen 7u werden we bij de Fish Creek verrast met een zwarte wolf die op afstand even kwam rondkijken. Omdat tot 8u verder geen ‘wildlife’ zich toonde, behalve de vele zalmen en een blue heron, zijn we, mede vanwege de kou, vertrokken.

Op de terugweg over de Glacier Hwy en het resterende stuk van de Cassiar Hwy hebben we nog enkele leuke plaatjes kunnen schieten van de natuur. ’s Middags op de Yellowhead Hwy (Hwy16) stak er een eindje voor ons een jonge beer de weg over. Al met al weer een mooie, erg zonnige dag. ’s Middags weer ruim 25gr C.

Bij het opstaan stond het zonlicht prachtig op de berg met gletsjers voor ons. Op weg naar Stewart over de Glacier Hwy (Hwy37A) komen we de Bear Glacier tegen. De mist komt al behoorlijk opzetten, maar we kunnen de glacier nog net op de foto zetten.

In Stewart wonen nog zo’n 700 mensen. Het is een dorpje dat het moet hebben van de houtindustrie en het toerisme. Het heeft via het Portland Canal een ijsvrije open verbinding met de Pacific. Dit water en de omringende bergen trekken de nodige bezoekers.

’s Middags door naar Hyder. Hyder ligt 3 km verderop aan het Portland Canal, maar ligt in de 'staart' van bij Alaska en is dus Amerikaans grondgebied (zie kaart op foto). Hoewel er geen Amerikaanse douanier is, is er wel een Canadese als we weer terug Canada ingaan. Hyder heeft slecht 200 inwoners, betalen doe je hier met Canadees geld en houdt men ook de Pacific Time (BC-tijd) aan. Maar dat geldt alleen niet voor het postkantoor van Hyder. Omdat het een officiële Amerikaanse instantie is, moet je hier met US-dollars betalen en wordt in dat kantoor de Alaska-tijd gehanteerd….

Hyder is bekend van de Fish Creek Wildlife Observation Boardwalk en de Salmon Glacier. Via de boardwalk langs de Fish Creek heb je in de tijd van de salmon run mooi zicht op de zalmen die daar tegen de stroom opzwemmen om daar te paren. Ook de beren weten dat de vette zalmen daar dan zijn. Een mooie faciliteit om de natuur te aanschouwen. Toen we daar goed en wel waren, verscheen de eerste zwarte beer, maar deze verdween even later weer. Een uurtje later kwam een tweede voor zijn maaltijd. Helaas, deze verorberde z’n maaltje in de bosschage, maar had daarna nog even de tijd om wat rond te scharrelen. Een mooi moment voor alle fotografen. Hoewel meestal de meeste ‘beer-activiteit’ tussen 6-10u ’s morgens en ‘s avonds is, hebben we ’s avonds voor ‘nop’ naar de beren uitgekeken. Misschien morgenvroeg meer succes.

Naar de Salmon Glacier loopt een slingerende, smalle, steile weg, die voor campers wordt afgeraden. Die zullen we dan helaas moeten laten schieten.

Gelukkig is het vanochtend minder bewolkt. We rijden goed 8u de Cassiar Highway weer op en vervolgen onze weg naar het zuiden. Het is of we niet weggeweest zijn. Dezelfde groene weg en van prima kwaliteit. Hier en daar een oranje vlaggetje aan de zijkant van de weg. Dit geeft aan dat er een oneffenheid in de weg zit. Een gat of stuk dirt road of gravel van een wegreparatie. Meestal kun je op tijd reageren door af te remmen of het gat etc. te omzeilen. Er is namelijk heel weinig verkeer op deze weg. Hoewel wordt aangegeven dat 5% van de route dirt road is, komen we dat alleen bij een enkele wegreparatie tegen.

We hadden ’t bijna opgegeven, maar aan het eind van deze route zagen we ineens een zwarte beer die in de berm lekker aan ’t smullen was van het verse gras en de bloemetjes. Ook toen we de Cassiar Hwy hadden verlaten op weg naar Stewart/Hyder kwamen we nog een zwarte beer tegen in de berm. Op deze weg naar Stewart (HWY37A) rij je tussen de bergen door. We staan nu op een pullout met zicht op een bergwand met 3 gletsjers. Kijken wat morgen brengt…

Vanochtend is het wat regenachtig. Gelukkig geen dikke bewolking, maar de bergtoppen zijn niet te zien. We rijden nog een laatste stukje van de Alaska Highway (150km) naar het zuidoosten, waarna we de Cassiar Highway (Hwy37) naar het zuiden opdraaien. Dit heet een highway, maar is een smalle weg, die je dwars door de wildernis leidt, 725 km lang is, weinig verkeer, enkele korte stukken zijn dirt road en het verbindt slechts 3 kleine dorpjes (ca200 inw.). Onderweg zijn 3 punten voor benzine. Dus alle 3 maar even aandoen om geen risico te lopen. Het deel van vandaag (200km) is een erg goede weg waarover we met de camper 60-70 km/u kunnen rijden. Helaas wordt de bewolking steeds dichter, waardoor we alleen de bergen, die direct om ons hen liggen, zien. Het is erg groen, maar we zien helaas geen ‘wildlife’.

We bereiken Jade City. Het is geen dorpje, maar alleen een werkplaats annex winkel waar jadesteen, dat hier uit de bergen wordt gehaald, wordt bewerkt. Er worden aardige sieraden van gemaakt, maar wel erg prijzig (veelal meer dan €100). Ze bieden op deze verlaten plek gratis WiFi aan. Daar maken wij dan maar even gebruik van…

Van andere Alaska-gangers hadden we een paar campingadressen gekregen op deze Hwy37, waar je gratis kunt staan. Eén daarvan is aan het Dease Lake. We hebben voor vannacht een hele mooie plek aan het water. Helaas ontbreekt de zon.

Na weer eens de was te hebben gedaan, zijn we verder op weg naar het zuiden. Het eerste stuk (vandaag en deels morgen) is hetzelfde deel van de Alaska Highway dat we zo’n 5 weken geleden de andere kant uit hebben gereden. We herkennen er niet veel van. Of het de andere kant op toch weer anders is of dat we ondertussen zoveel hebben gezien dat we ’t alweer vergeten zijn…we weten ’t niet. Maar het is gewoon weer genieten van de omgeving!

En dat we niet altijd alleen op de toilet zitten op een rest area bewijst het nest met vogeltjes, die heel rustig blijven zitten. We hebben toch maar de andere toilet genomen.

De tweede dag op weg naar Whitehorse. Na een uitzichtpunt op de Yukon op weg naar het Tage Cho Hudan Interpretive Centre van de Northern Tutchon First Nation. Er is een klein museum over de levenswijze van de First Nation people in het hoge noorden. Achter het museum kon je een korte wandeling door een bos maken. Daar waren een aantal bouwsels, die vroeger door indianen werden gebruikt. Onder meer opbergplaatsen voor etenswaren als vlees en vis. Clemens was de gids.

Je gaat op zo’n dag kilometers maken en een kleine stop hier en daar.

Op onze lunchplek stonden we bij het Montague House, zijnde een typisch early days roadhouse. Dit is een halteplaats van de postkoets tussen Whitehorse en Dawson City.

Tegen half drie waren we in Whitehorse, waar we weer eens flink boodschappen moesten doen. We staan weer bij Walmart met zo’n 40 andere campers.

Vandaag op weg naar Whitehorse, dus nu echt op de terugweg.

Omdat we The Top of the World Hwy gedaan hebben, hebben we nu een andere weg richting Whitehorse dan op de heenreis. We hebben 500 km voor de boeg. Daar gaan we twee dagen over doen. Ons kennende stoppen we veelal op alle uitzichtpunten. Soms mooi, andere keren staan er allemaal bomen voor en kun je niets zien, maar wordt dan wel aangegeven als fotogeniek.

Als we Dawson City uitrijden zien we kilometers lang bergen van keien langs de weg. Dit zijn allemaal stenen die de afgelopen eeuw uit de riviertjes en oevers zijn gebaggerd op zoek naar goud.

Ook op deze weg weer de nodige roadwork. Omdat het droog is, is het ook erg stoffig.

We komen regelmatig grote tourbussen tegen van de Holland America Tours. Mensen doen een cruise met de Holland America Line en gaan met de bus landinwaarts. In dit geval naar Dawson City. Deze route loopt langs de Klondike Rivier, waar veel goudzoekers overheen zijn gevaren in ‘the early days’.

Dinsdag zijn we in Chicken blijven hangen. De reden was dat het een regenachtige dag zou worden. Vóór ons ‘lag’ de Top of the World Highway, een dirt road die je liever met droog en zonnig weer wilt rijden. Die dag gelezen, ge-internet (met slechte wifi) en een wandelingetje gemaakt.

Vandaag, woensdag is het inderdaad weer mooi weer. Een goed begin voor een bijzondere weg. Omdat deze weg 170km dirt road is (mix van zand en stenen), hebben we deze weg niet in de route willen opnemen. Maar de mensen die we hebben gesproken, geven aan dat de weg goed te doen is en erg mooi is. Dus het avontuur maar aangaan. Deze weg blijkt, met een vaartje van zo’n 30km/u, over ’t algemeen goed te berijden te zijn. Het tweede deel van de route rijd je boven de bomengrens en kijk je ver over de rijen bergen om je heen. Helaas is dit niet erg goed met onze camera ‘te vangen’.

Tijdens deze route passeer je de Alaska (USA) – Yukon (Canada)-grens. Daarbij kom je ook in een andere tijdzone (nu weer 9u verschil met NL) .

Aan het eind ligt Dawson City, een plaatsje dat bekend is van de Klondike Goldrush. Rond 1900 woonden hier 30.000 mensen. Nu wonen er nog zo’n 2.000 mensen, die voornamelijk leven van het toerisme. Met behulp van de overheid probeert men wat er nog over is te bewaren en de open plekken in de stad in stijl op te vullen. De twee bouwvallen heeft men laten staan, met de uitleg dat als er hier gestookt wordt dat dan de ondergrond (permafrost) ontdooit met als gevolg dat de huizen wegzakken.

‘You haven’t seen Alaska, when you haven’t been in Chicken’…. Dus moeten ook wij naar Chicken. Op de weg er naar toe kom je weer veel groen tegen, maar ook hele gebieden die jaren geleden door brand als gevolg van blikseminslag zijn verwoest. Inmiddels groeien er weer spontaan jonge bomen en struiken.

Langs de weg vind je regelmatig een restarea waar vaak borden staan waarop een en ander over de historie van het gebied of over de flora en fauna wordt uitgelegd.

Chicken is een oud goudzoekersplaatsje op de grens met het Canadese Yukon. Het is nog het enige overgebleven historische plaatsje in dit gebied. Hier wordt zelfs ook nog naar goud gezocht, maar dan voornamelijk door toeristen.

Na het handmatig zoeken naar het goud (rond1900) kwamen al gauw grote machines die hele rivierbeddingen en oevers uitbaggerden op zoek naar goud. Zie foto.

In Chicken wonen nog zo’n 20 mensen en in de winter slechts 3. Een foto laat 'downtown' Chicken zien; letterlijk één groepje gebouwtjes. That's all! Iets verder zijn nog 2 campings met ieder een souvernirwinkel en een benzinestation. Deze mensen leven allemaal van de toeristen die via Dawson en ‘the Top of the World Highway’ Alaska binnenkomen of verlaten. En er is ook een postkantoortje. Chicken stelt dus eigenlijk niets voor, maar heeft een soort cultus weten te creëren, waar je voor de aardigheid langs moet. Dus wij ook….

De lucht is weer blauw en de besneeuwde toppen van de Alaskan Range, waar ook Mt McKinley (in Denali Nat’l Park) deel van uitmaakt, zijn nu goed te zien.

In Delta Junction ligt het officiële eindpunt van de Alaska Highway: 1422 mijl (bijna 2.300km). Toen we ruim 3 weken geleden Alaska binnen reden, hebben we de Alaska Highway niet helemaal afgereden. In Tok zijn we toen naar het zuiden afgebogen. Vandaag rijden we het laatste traject Tok – Delta Junction in omgekeerde richting. Een groene weg, veel bomen en erg weinig verkeer.

In Tok hebben we de camper weer een wasbeurt gegeven. Hij was nog niet erg vuil, maar de wasgelegenheid is daar een handige faciliteit, waar je (weer) bij ‘fuel fill up’ gratis gebruik van mag maken. 

Van het boondock-adres in Surrey bij Vancouver maken verschillende nationaliteiten gebruik. Dit jaar hebben ze onder meer ‘the Kiwi’s’,  ‘the British’ en ‘de Hollanders’ gehad. Nou wil het geval dat the British en de Hollanders allebei naar Alaska gaan. Via het boondock adres kwamen we via email in contact met the British. Gisterenavond hebben we in Fairbanks samen een pilsje gedronken en ervaringen uitgewisseld. Erg leuk.

Vanochtend hebben we Fairbanks, ons meest noordelijke punt van deze reis, verlaten en zijn op weg gegaan naar North Pole, de plaats waar de Kerstman woont. Een bezoekje gebracht aan zijn winkel. Erg veel kinderen in de rij om even bij Santa te mogen zijn en een snoepje te krijgen.

Onderweg naar Delta Junction is the Knotty House, een houten huis van stammen met vele bulten erin. De bulten ontstaan doordat de wilg zich verweert tegen een kever. Van de bomen met die bulten worden allerlei houten souvenirs gemaakt en verkocht. En ze verkoper er ook  ice cream. Met een bon uit de Milepost kon je een gratis ijsje halen, dus twee halen en één betalen. Niet tegen dovemansoren gezegd.

Langs de weg naar Delta Junction loopt the Pipeline. Deze oliepijpleiding loopt van Prudhoe Bay in het noorden van Alaska naar Valdez in het zuiden van Alaska. Dit is een afstand van 800 mijlen (bijna 1.300km). De olie doet over deze afstand ongeveer 5 dagen. Dagelijks worden zo een half miljoen ‘vaten’ vervoerd. In Valdez wordt de olie in tankers gepompt en gaat zo naar raffinaderijen in de Verenigde Staten. In 1989 was in Valdez de grootste olieramp met het gelijknamige schip, waardoor de zee en de kusten onder de olie kwamen te zitten. Op de foto steekt de pijplijn de Tanana River over.

In Fairbanks is het Pioneer Park. Dit park is onder meer een verzameling van diverse lokale huisjes uit het begin van de 20^e eeuw, dat als een klein dorp is neergezet. In elk van deze huisjes is nu kleine winkeltje ondergebracht met allerlei snuisterijen en eten. Ook een museum, theater, kerk en een fotograaf voor foto in oude klederdracht en een speeltuim is aanwezig. In een ander gedeelte is een vallei gecreëerd, waar materieel is neergezet en de tijd van de goldrush uitbeeldt. Het park is vrij toegankelijk. Aardig om een wandeling doorheen te maken.

Uit een praatje begrepen we dat hier de laatste tijd veel regen is gevallen. Het waterpeil van de rivier staat hoog. Enkele bomen uit hogere gebieden zijn meegesleurd. De ‘gemeentewerken’ waren ze net aan het opruimen.

Op de parkeerplaats heeft iemand achter op onze camper een knuffel geplaatst. Wij weten niet wie. We laten ‘m maar zitten…

Deze week is in Fairbanks juist de Country Fair. In een grote hal zijn standjes met mensen die allerlei waren aanprijzen, maar ook allerlei healing-achtige en politiek gerichte stands. Buiten idem en een combinatie van kermis en veel eettentjes. Met een uur hadden we dit wel gezien.

Je hebt natuurlijk Fairbanks niet gezien als je niet een wandelingentje door het centrum hebt gemaakt. Buiten een aardige park met memorials is het niet veel meer dat het gemiddelde  Amerikaans dorpscentrum… Eén van de memorials is ter herinnering aan de hulp van Amerika aan Rusland door levering van 8.000 vliegtuigen in WWII. De Amerikaanse vliegtuigen werden vanuit USA via West-Canada naar Fairbanks gevlogen en daar overgedragen aan Russische piloten. Deze hulp was om de Duitse opmars in Rusland te stoppen en vervolgens terug te dringen.

Voordat we afscheid hebben genomen van het prachtige Denali Nat’l Park eerst nog naar een demonstratie van de sledehonden van het park. Ze hebben ongeveer 25 sledehonden die voor het park werken met name in de winter als het park onbegaanbaar is. De slede honden zijn zomers en winters buiten. Hun vacht is zo dik dat ze tot minstens minus 40 gr. C. kunnen leven. Er werd een rondje met 5 honden met een slede gereden.

Na dumpen en de lunch zijn we het park uitgereden.Op weg naar Fairbanks hebben we 6 keer omvangrijke wegwerkzaamheden gehad. De weg naar Fairbanks was niet de mooiste qua scenery van Alaska. Maar we zijn hier natuurlijk ook vreselijk verwend.

Vandaag (woensdag) gaan we mee met de green bus/shuttle bus tour. Een 8 uur durende tocht door de Denali wildernis naar het Eielson Visitor Center, dat 66 mijl (ruim 100km) diep in het park ligt. We wilden de eersten zijn op de opstapplaats voor de beste zitplaats: rechts voorin. Helaas was een groep van 6 Quebec-ers ons voor. Maar bij het instappen wilden zij daar niet zitten, omdat daar een wielkast zat. Wij hebben toen die eerste bank ingepikt. Een betere plaats kun je niet krijgen in de bus. En het ‘voetenbankje’ was mooi meegenomen. Het was erg bewolkt en het regende een beetje. De ramen waren al snel vuil van al het zand, maar ‘onze’ voorruit bleef mooi schoon. Al gauw zagen we de nodige caribou’s grazen, gevolgd door enkele grizzly’s. Bij het visitor center begonnen de bergtoppen zich te tonen, door de wolken heen.

Op de terugweg weer een aantal grizzly’s en zelfs een moeder met twee cubs. Weer zagen we een aantal caribou’s en 2 mooses met enorme geweien. Ook het landschap toonde zich nu steeds meer. Al met al een zeer geslaagde dag. Een ‘must’ als je Alaska doet! En dat voor amper €25,= pp.

Maandag en dinsdag waren we op weg naar Denali Nat’l Park. Dit park ligt tussen Anchorage en het noordelijker gelegen Fairbanks.

Maandag hadden we onderweg ernaar toe eerst nog een afspraak in Wasilla bij een bandenbedrijf. Zij moesten 2 banden nakijken, omdat 2 van de 4 nieuwe achterbanden druk verloren. In Whitehorse hadden we er al één laten controleren, maar zij konden niets vinden. Het probleem is nu gelukkig opgelost (oneffenheid aan de velg). De rekening gaat naar de bandenleverancier in Oregon.

Beide dagen is het bewolkt weer, waardoor de bergtoppen niet of nauwelijks te zien zijn. Maar het is een erg groene weg, waarbij je regelmatig goed een eind van je af kunt kijken. En er is weinig verkeer.

Vanochtend stonden we bij een Memorial for Alaskan Veterans. Daar was ook een uitzichtpunt. De top van de hoogste berg van Noord-Amerika, Mount McKinley (het ‘hoogtepunt’ van Denali Nat’l Park) vertoonde zich ineens, slechts een moment in volle glorie voor ons. Een enkele minuut later hing er weer een dikke wolk omheen.

Vanmiddag in het Denali Nat’l Park aangekomen. Het was goed dat we 4 dagen geleden nog een plaats voor twee nachten hebben gereserveerd. Voor komende nachten zit alles vol! Vanmiddag nog een flinke wandeling door het bos naar het Visitor Center van het park gemaakt, er rondgekeken en een film over het park gekeken.

De paddenstoelen en bloemetjes van het Denali Nat. Park…

Vandaag is een lummeldag. We gaan richting Denali Nat’l Park dat zo’n 300km ten noorden van Archorage ligt. We maken vandaag de stop in Wasilla. Dat is slechts 100km rijden. Mede omdat het wat druilerig weer is, vermaken we ons met wat winkelen.

Vandaag een “sportieve” dag gehad. We hebben in Anchorage fietsen gehuurd. Maar eerst naar de farmers market, een grote markt met veel eigen gemaakt spul.

Toen fietsend op weg naar de Tony Knowles coastel trail. Een route door het bos en langs de Cook Inlet. Een 11 mijl lang gecombineerd fiets/loop pad, dat ook langs het vliegveld gaat. Dit leverde ook een mooie spottersplek. Je ziet ze over je heen opstijgen en een paar mijl verder een plek waar ze over je heen landen. Het is mooi weer dus een druk bezochte route, maar heerlijk om te fietsen.

Halverwege is een monument ter herdenking aan de aardbeving, die gevolgd werd door een grote tsunami op Goede Vrijdag in 1964. Dat is nu 50 jaar geleden, maar in de diverse stadjes die getroffen zijn, vind je herdenkingsplekken met borden met uitleg en foto’s.

Nadat we de  fietsen weer hadden ingeleverd, zijn we door downtown gelopen. Daar ben je dan zo weer mee klaar.

Vlakbij de parkeerplaats was een salmon viewing platform. Hier zwommen verschillende soorten zalm de rivier op. Deze rode op de foto is de King Salmon ofwel Chinook, het grootste soort.

Af en toe moet je je bezig houden met andere zaken dan vakantie houden, zoals bijvoorbeeld de was doen. Normaal niet zo’n punt, maar in Seward waren maar twee laundromats. De eerste laundry van Sewart had slechts 4 machines en ’10’ wachtende mensen en voor de 2^e leidde TomTom ons de bush-bush in. Wij waren erg benieuwd waar dat heen zou leiden. Een laundromat in het bos. En ja, bij een afgelegen cabinpark hadden ze ook 4 wasmachines en die waren vrij. We kregen er gratis wifi bij en konden zo rustig onze dingen op de computer doen.

De lunch was inmiddels genuttigd toen we eindelijk richting Anchorage reden. Onderweg wat plaatjes geschoten. In Moose Pass zagen we in een heel klein riviertje de red salmon (ook sockeye genoemd) tegen de stroom opzwemmen. Deze red salmon verandert geleidelijk van kleur van zilverachtig als deze de Grote Oceaan verlaat (zie blog van 29 juli), in rood lijf en groene kop als deze de rivier opzwemt. 

Uiteindelijk zijn we zo’n 50km ten zuiden van Anchorage gestopt bij een Visitor Center, waar we vrij kunnen staan en beschikken over internet. Een combinatie die ons altijd weer trekt…..

Hoera

Groot feest

Quinn 6 jaar !!

Dikke knuffel, Opa Clemens en Omajon