Voordat we afscheid hebben genomen van het prachtige Denali Nat’l Park eerst nog naar een demonstratie van de sledehonden van het park. Ze hebben ongeveer 25 sledehonden die voor het park werken met name in de winter als het park onbegaanbaar is. De slede honden zijn zomers en winters buiten. Hun vacht is zo dik dat ze tot minstens minus 40 gr. C. kunnen leven. Er werd een rondje met 5 honden met een slede gereden.

Na dumpen en de lunch zijn we het park uitgereden.Op weg naar Fairbanks hebben we 6 keer omvangrijke wegwerkzaamheden gehad. De weg naar Fairbanks was niet de mooiste qua scenery van Alaska. Maar we zijn hier natuurlijk ook vreselijk verwend.

Vandaag (woensdag) gaan we mee met de green bus/shuttle bus tour. Een 8 uur durende tocht door de Denali wildernis naar het Eielson Visitor Center, dat 66 mijl (ruim 100km) diep in het park ligt. We wilden de eersten zijn op de opstapplaats voor de beste zitplaats: rechts voorin. Helaas was een groep van 6 Quebec-ers ons voor. Maar bij het instappen wilden zij daar niet zitten, omdat daar een wielkast zat. Wij hebben toen die eerste bank ingepikt. Een betere plaats kun je niet krijgen in de bus. En het ‘voetenbankje’ was mooi meegenomen. Het was erg bewolkt en het regende een beetje. De ramen waren al snel vuil van al het zand, maar ‘onze’ voorruit bleef mooi schoon. Al gauw zagen we de nodige caribou’s grazen, gevolgd door enkele grizzly’s. Bij het visitor center begonnen de bergtoppen zich te tonen, door de wolken heen.

Op de terugweg weer een aantal grizzly’s en zelfs een moeder met twee cubs. Weer zagen we een aantal caribou’s en 2 mooses met enorme geweien. Ook het landschap toonde zich nu steeds meer. Al met al een zeer geslaagde dag. Een ‘must’ als je Alaska doet! En dat voor amper €25,= pp.

Maandag en dinsdag waren we op weg naar Denali Nat’l Park. Dit park ligt tussen Anchorage en het noordelijker gelegen Fairbanks.

Maandag hadden we onderweg ernaar toe eerst nog een afspraak in Wasilla bij een bandenbedrijf. Zij moesten 2 banden nakijken, omdat 2 van de 4 nieuwe achterbanden druk verloren. In Whitehorse hadden we er al één laten controleren, maar zij konden niets vinden. Het probleem is nu gelukkig opgelost (oneffenheid aan de velg). De rekening gaat naar de bandenleverancier in Oregon.

Beide dagen is het bewolkt weer, waardoor de bergtoppen niet of nauwelijks te zien zijn. Maar het is een erg groene weg, waarbij je regelmatig goed een eind van je af kunt kijken. En er is weinig verkeer.

Vanochtend stonden we bij een Memorial for Alaskan Veterans. Daar was ook een uitzichtpunt. De top van de hoogste berg van Noord-Amerika, Mount McKinley (het ‘hoogtepunt’ van Denali Nat’l Park) vertoonde zich ineens, slechts een moment in volle glorie voor ons. Een enkele minuut later hing er weer een dikke wolk omheen.

Vanmiddag in het Denali Nat’l Park aangekomen. Het was goed dat we 4 dagen geleden nog een plaats voor twee nachten hebben gereserveerd. Voor komende nachten zit alles vol! Vanmiddag nog een flinke wandeling door het bos naar het Visitor Center van het park gemaakt, er rondgekeken en een film over het park gekeken.

De paddenstoelen en bloemetjes van het Denali Nat. Park…

Vandaag is een lummeldag. We gaan richting Denali Nat’l Park dat zo’n 300km ten noorden van Archorage ligt. We maken vandaag de stop in Wasilla. Dat is slechts 100km rijden. Mede omdat het wat druilerig weer is, vermaken we ons met wat winkelen.

Vandaag een “sportieve” dag gehad. We hebben in Anchorage fietsen gehuurd. Maar eerst naar de farmers market, een grote markt met veel eigen gemaakt spul.

Toen fietsend op weg naar de Tony Knowles coastel trail. Een route door het bos en langs de Cook Inlet. Een 11 mijl lang gecombineerd fiets/loop pad, dat ook langs het vliegveld gaat. Dit leverde ook een mooie spottersplek. Je ziet ze over je heen opstijgen en een paar mijl verder een plek waar ze over je heen landen. Het is mooi weer dus een druk bezochte route, maar heerlijk om te fietsen.

Halverwege is een monument ter herdenking aan de aardbeving, die gevolgd werd door een grote tsunami op Goede Vrijdag in 1964. Dat is nu 50 jaar geleden, maar in de diverse stadjes die getroffen zijn, vind je herdenkingsplekken met borden met uitleg en foto’s.

Nadat we de  fietsen weer hadden ingeleverd, zijn we door downtown gelopen. Daar ben je dan zo weer mee klaar.

Vlakbij de parkeerplaats was een salmon viewing platform. Hier zwommen verschillende soorten zalm de rivier op. Deze rode op de foto is de King Salmon ofwel Chinook, het grootste soort.

Af en toe moet je je bezig houden met andere zaken dan vakantie houden, zoals bijvoorbeeld de was doen. Normaal niet zo’n punt, maar in Seward waren maar twee laundromats. De eerste laundry van Sewart had slechts 4 machines en ’10’ wachtende mensen en voor de 2^e leidde TomTom ons de bush-bush in. Wij waren erg benieuwd waar dat heen zou leiden. Een laundromat in het bos. En ja, bij een afgelegen cabinpark hadden ze ook 4 wasmachines en die waren vrij. We kregen er gratis wifi bij en konden zo rustig onze dingen op de computer doen.

De lunch was inmiddels genuttigd toen we eindelijk richting Anchorage reden. Onderweg wat plaatjes geschoten. In Moose Pass zagen we in een heel klein riviertje de red salmon (ook sockeye genoemd) tegen de stroom opzwemmen. Deze red salmon verandert geleidelijk van kleur van zilverachtig als deze de Grote Oceaan verlaat (zie blog van 29 juli), in rood lijf en groene kop als deze de rivier opzwemt. 

Uiteindelijk zijn we zo’n 50km ten zuiden van Anchorage gestopt bij een Visitor Center, waar we vrij kunnen staan en beschikken over internet. Een combinatie die ons altijd weer trekt…..

Hoera

Groot feest

Quinn 6 jaar !!

Dikke knuffel, Opa Clemens en Omajon

We ontwaakten vanochtend met een lekker zonnetje aan de Resurrection Bay. Vandaag is een energieke dag geworden. Na het dagelijkse ritueel van blog bijwerken ‘en zo’ zijn we naar Lowell Point gereden (5km van Seward) voor de Tonsina trail. Deze hike (3km enkel) leidde door het bos, parallel aan de baai (maar die zie je amper) naar een rivier waar in het juiste seizoen zalmen te zien zijn. Bij de trailhead was aangegeven dat in de zomer als er zalm is, er ook beren bij de rivier kunnen zijn. Dus de bear spay en bear bell meegenomen. We hebben geen beren, maar wel de zalmen zien zwoegen om de rivier op te komen. Het was laag water, waardoor de grote, dikke zalmen (silver salmon/coho) goed te zien waren. Fascinerend tafereel om bij te lunchen.

’s Middags naar de Exit Glacier (15km van Seward) gereden. Op de weg er naar toe staat een aantal bordjes met jaartallen, te beginnen bij 1810. Bij het Visitor Center wordt duidelijk dat daarmee wordt aangegeven waar de tong van de gletsjer zich toen bevond. Wel schokkend om te zien dat deze gletsjer erg snel terugtrekt. Na een wandeling van circa 2km (enkel) ben je dicht bij de gletsjer en heb je een mooi uitzicht over de omgeving.

Vanochtend gestart met een stadswandeling door Old Kenai. Waren twee Orthodoxe kerkjes en enkele oude houten huisjes (begin 20e eeuw) tussen de bestaande bebouwing. Maar wat wel leuk was, dat we via een pad naar het strand konden dat we gisteravond vanaf de cliff zagen. Vele vissers waren weer (nog steeds) rode zalmen aan het vangen met hun dipnets. Vele zalmen haalden de bovenloop van de rivier niet om de kuit te schieten.

’s Middags zijn we richting Seward gereden. Een vissersplaats en halte voor vele cruiseschepen. We vonden een mooie plek op de gemeentecamping, weer direct aan de Resurrection Bay, waar de vele vissersscheepje en cruiseschepen binnenkomen en omringt door de bergen. En dat alles in een lekker zonnetje met wat wolkjes om de bergtoppen; ca 20gr.

Inmiddels hebben we 12.000km gereden, alweer bijna 2 weken (van de 4 weken) in Alaska, hebben nog ruim 2 van de 5 maanden te gaan en nog steeds lange (tot na 11u), overwegend zonnige dagen.

En ja, het is vanochtend weer blauwe lucht. Eerst een wandeling over het strand gemaakt. Weer enkele vogels gespot en gewacht tot de bergen aan de overkant weer vrij kwamen te liggen.

Op weg naar het noorden gestopt bij een klein museum in Kasilof, waar het leven eind 19e eeuw werd getoond. Men woonde er in erg primitieve huisjes en met dito gereedschappen (maar met duo-pot...gezellig). Ook waren er beelden van het zalmverwerkingsbedrijf (salmon cannery), die deze plaats de nodige werkgelegenheid bood.

Op aanwijzing van het Visitor Center zijn we naar het Captain Cook State Park gereden. Het zou een mooie weg zijn naar een afgelegen punt met fraai uitzicht op de Cook Inlet. Aan de weg bleken enkele raffinaderijen te liggen en na zo’n 45km kwamen we bij het State Park. Het uitzicht leverde enkele leuke plaatjes, maar we moesten daarvoor wel weer 45km terugrijden. Weer een voorbeeld hoe Amerikanen over afstanden denken…

’s Avonds nog even naar een uitkijkpunt in Kenai geweest. Daar bleken bij de ingang van de Kenai River talloze vissers in het water te staan. Ze houden aan de kant van de rivier een groot schepnet (ca 1,8 m diameter) voor zich in de hoop dat de zalm (hier nu red salmon) er in zwemt. Gezien het resultaat heeft deze visvorm meer succes dan met de hengel. Mooi gezicht in de avondzon.

Uit een praatje met enkele ’locals’ hoorden we dat je als eerste van het gezin max. 25 zalmen zo mag vangen en de partner of kind nog eens 10 per persoon. De vriezers zullen hier dus wel aardig gevuld zijn met zalm…

Gisteravond bezoek gehad van een Nederlands echtpaar, Tita en Dick. Zij stonden op dezelfde camping en we zagen een Nederlands kenteken en dat maakt nieuwsgierig. Zij reizen rond met een eigen camper, verscheept vanuit Nederland. Zij willen een heel jaar rondreizen door de VS en Canada.

Als we vanochtend wakker worden springen de zalmen nog steeds hoog uit het water. Blijft fascineren maar lastig om op de foto te krijgen. Vandaag is het bewolkt en omdat voor komende dagen regen wordt voorspeld, hebben we besloten vanmiddag Homer weer te verlaten. Maar eerst, nu het nog droog is, een wandeling gemaakt naar het eindpunt van de Spit, langs de plezierhaven en aan beide kanten winkeltje en kantoortjes voor fishing tours, bear watching en water taxi’s en overtochten naar de overkant van de Kachemak Bay.

Na de lunch in de richting van Kenai Village gereden. Dezelfde weg als gisteren, maar door het grijze weer en later de regen waren de besneeuwde bergen nu niet te zien. Nabij Ninilchik een State Park ‘gepakt’ waar we met de camper op de rand van het strand staan, kijkend naar een grijze zee, de Cook Inlet. Wie weet worden we morgenvroeg verrast met een mooi uitzicht….

De weersvoorspelling geeft aan dat het twee dagen mooi weer zal zijn en daarna regenachtig. Daarom besloten om deze dag te gebruiken om rustig naar Homer te rijden, ons zuidelijkste puntje van Alaska. Deze reisdag gaat langs de Cook Inlet met zicht op een aantal vulkanen op het tegenovergelegen schiereiland Katmai. Een goeie keuze, die veel mooie plaatjes op levert.

Op de Kenai Peninsula zijn nog vele Russische invloeden te vinden. In 1867 heeft Amerika Alaska van Rusland overgenomen voor $7 mln. Rusland vond het waardeloos land. Een aantal jaren later werd daar goud en andere delfstoffen gevonden.

Er zijn nog een groot aantal Orthodoxe kerkje, Russische namen, plaatsjes als Kasilof en Ninilchik te vinden en een leefgemeenschap die Russian Old Believers heet. Zij gebruiken wel moderne hulpmiddelen, eigen klederdracht, leven voornamelijk van visserij en landbouw en zijn zo goed als selfsupporting. Vanuit hun (strenge vorm van) Orthodoxe geloof mogen de mannen zich niet scheren.

Even voordat je bij Homer aankomt, kun je de Kachemak Bay overzien met de Homer Spit (landengte) en kun je het zuidelijker gelegen Kenai Nat’l Park zien liggen. Dit deel is alleen met vliegtuig en boot bereikbaar.

Wij hebben een camping op de Homer Spit gevonden, waar we direct aan het water staan met uitzicht op een kleine zeearm die erg populair is bij zalmvissers. Af en toe zien we de zalm zelfs uit het water springen.

Goed gekleed zijn we vanochtend op stap gegaan naar Progress Day Parade, die vandaag hier in Soldotna wordt gehouden. Sinds 1960 wordt deze parade gehouden. Toen is deze gestart nadat een grote aardgaspijpleiding gereed was, die Alaska en daarbuiten van Kenai-aardgas voorziet. In de parade doen, net als op 4th of July, vele organisaties uit het sociale leven van die plaats mee, maar ook scholen en kerken. Ook wordt de parade door de politiek gebruikt om kandidaten voor de komende gemeente-, staats- (gouveneur, senaat) en landelijke verkiezingen (zoals US Congres en –Senaat) een gezicht te geven. Betreffende kandidaten komen je dan ook persoonlijk een handje schudden. Deze parade duurde ruim een uur.

’s Middags,inmiddels in een lekker zonnetje, naar het Visitor Center gelopen. Daar loopt je over de boardwalk langs de rivier, waar ook veel vissers op de zalm staan te vissen. Zo hier en daar wordt er een flinke vis uit het water gehaald. Maar er komt ook heel veel geduld bij kijken.

De voorspelling geeft aan dat het vandaag een regenachtige dag zal zijn. Als we opstaan en wegrijden is het bewolkt, maar droog. Even verderop (nabij Girdwood) is het Alaska Wildlife Conservation Center. Hier worden dieren, die niet zelfstandig in het wild kunnen leven, ondergebracht. Veelal zijn ze als heel jonge dieren hier terecht gekomen. Ze hebben o.m. enkele bruine en zwarte beren, bizons, moose, caribou, deer, een bald eagle, muskox, een lynx en een vos. Zoals the bald eagle die beschoten is.

’s Middags, als we doorrijden naar Soldotna in het westen van het Kenai Peninsula gaat het gestaag regenen. Onderweg passeren we enkele rivieren die belangrijk zijn voor de zalmkweek. Afhankelijk van de soort zalm zwemmen ze ergens in juni tot september de rivier op. Nu is het met name de tijd voor de rode en zilverzalm. Het is dan ook voor de sportvissers ‘hoogseizoen’. Op meerdere plekken, maar vooral hier op de Peninsula zijn heel wat bedrijfjes die je kunt inhuren of je tegen betaling meenemen voor een halve of hele dag vissen op m.n. zalm of halibut.

Uit onze ’dry camping’-bronnen weten we dat je in Soldotna, de plaats waar we willen overnachten, bij Fred Meijer Supermarket op de parkeerplaats mag staan. Ook in de Milepost (de bijbel voor Alaska-gangers) wordt dit vermeld. Als we tegen 5u daar aankomen, zijn ons al ruim 50 camperaars voorgegaan. Het lijkt wel één grote familie…

Na de nodige periodieke akties (tanken, dumpen, water innemen en internetten) zijn we op weg gegaan naar de ‘grote stad’ Anchorage. Niet om de stad te bekijken (komt nog), maar eindelijk weer eens naar een grote winkel als Walmart en Michaels, Jo-ann voor de creatieve huisvlijt.

’s Middags verder op weg naar de Kenai Pensinsula ten zuiden van Anchorage. De enige weg om daar te komen loopt langs de noordkant van de Turnagain Arm, een diepe zeearm vanuit de Cook Inlet. Een drukke weg, wat we al enkele weken niet meer gewend zijn.

In de late 18^e eeuw voer kapitein Cook deze zeearm binnen toen hij op zoek was naar een doorgang via de noord-west route van Europa naar Azië. Na enige tijd varen door deze zeearm kwam hij er achter dat dit naar een rivier moest leiden. Dit vanwege het getij en omdat het steeds meer zoetwater werd. Hij riep: Turnagain. Die naam heeft het gehouden.

In de Turnagain Arm leven ook beluga walvissen; de witte walvis die qua uiterlijk familie is van de dolfijn. Vanmiddag was het laagwater, zoals de foto’s laten zien. De beluga’s lieten zich (mogelijk daardoor) niet zien.

Als we opstaan kijken we tegen een dik wolkendek aan. Van de besneeuwde bergtoppen is weinig meer te zien. Het wolkendek ontneemt ons het zicht op de witte bergtoppen die we volgens de beschrijving vandaag zullen passeren. De Matasuma Glacier loopt ver door in het dal en daardoor nog goed op de foto vast te leggen. Je kunt een wandeling naar de mond van deze gletsjer maken, maar het weer nodigt nu niet uit. Het is droog weer, dus dan maar genieten op afstand, vanaf de vele parkeerplekken langs de weg. En dat die parkeerplekken aan de linkerkant van de weg liggen maakt niet uit, want het is erg rustig op de weg. De Matasuma gletsjer is één van de weinig gletsjers die stabiel blijft. Dit in tegenstelling tot de meeste gletsjers in Alaska die ieder jaar enkele meters korter worden. Deze gletsjer gaat over in de Matasuma rivier, die al gauw een erg brede bedding heeft. Als je dieper de rivier in kijkt, zie je dat er toch heel veel water wordt afgevoerd. In het vroege voorjaar is dit één grote kolkende massa.

Op onze lunchplek aan het water komen we een echtpaar tegen uit Kampen. Even een gezellige “talk”gehouden en wat ervaring uitgewisseld. Dan op naar de laundry in Eagle River.

Eerst moet ik iets recht zetten over de Lupine bloem. Want dat zijn ze niet. Ik kwam er vandaag achter dat Yukon en Alaska vol staan langs de wegen met Fireweed, ofwel het wilgenroosje. Op de eerste foto staan ze nog een keer. We zijn nog even langs de fish hatchery gereden om afscheid te nemen van de salmon. En er kwam nog even een zeeleeuw langs om ons goedendag te zeggen.

Vandaag vertrokken uit Valdez, op weg nu naar Anchorage. Dat is 300 mijl (ca.480km) en daar gaan we 2 dagen over doen. We hebben weer schitterend weer en rijden langs de bergen. Is zeker geen straf. De weg die we zaterdag deels met zware bewolking en wat regen hebben afgelegd, reden we vandaag in de zon. En toen kwamen de bergen met veel sneeuw goed te voorschijn. Een reden om regelmatig even te stoppen en te genieten van het uitzicht.

Columbia Glacier Cruise was onze 7 uur durende activiteit van vandaag. We voeren door de Prince William Sound. En mensen, we hadden strakke blauwe lucht met een zonnetje, 21 gr. Aan het begin was het heerlijk weer, tot dat we in de ijszee terecht kwamen. Daar vroor het. Maar wat een geweldige natuur, overweldigend. De foto’s kunnen er een klein stukje van laten zien.  Alaska, wat ben je mooi.

Vanmorgen op weg naar Valdez. Dit is een heen en weer weg. Het zou een regenachtige dag worden. Dus we hadden ons voorbereid op niets. En het werd een echte “wauw”dag. Na de ochtend begon de zon te schijnen. En wat wordt Alaska dan mooi. We werden verrast door de mooie bergketens met nog enkele grote gletsjers en watervallen. Op het Visitor Center waar we gisteren langs kwamen in Glennallen, vertelde de zeer vriendelijke dame dat we in Valdeze zeker naar Allison Point moesten gaan. Daar komen bij de fishtrap ‘s avonds regelmatig beren.

Vanmiddag naar dat punt gereden en vlakbij een campingplaats gereserveerd op het StatePark, direct aan het water, recht tegenover downtown Valdaz. Op weg naar het dorpje ging er een Bald Eagle voor ons in de boom zitten. Dan is mijn dag alweer goed. In het dorpje even naar het Visitor Center voor internet. Naar Safeway voor boodschappen en voor morgen (maandag) een boottocht gereserveerd.

Na het eten naar de fishtrap en wachten op de beer. En ja hoor, tegen kwart over zeven komt er een grote bruine beer uit het bos en geeft voor vele fotografen een show vis vangen. Een geweldige wauw Alaska dag was dit.