Vandaag de Beartooth Pass gereden. In het begin was het redelijk helder weer. Maar hoe hoger we kwamen hoe mistiger het werd. Boven op de pas, die bijna 11.000 feet  is, konden we bijna geen hand voor onze ogen zien. We hebben veel mooie vergezichten gemist, wat erg jammer was. Het waaide heel hard en het was erg koud.

Op weg naar beneden werd het weer helderder. Ondanks alles was het een mooie weg om te rijden. We zijn van daaruit doorgereden over de hwy 72 naar Cody. Onderweg kwamen we de restanten tegen van de Smith’s Mine. In 1943 was in deze kolenmijn een gasexplosie, waarbij 74 mensen zijn omgekomen en slechts 3 het hebben overleefd. Omdat het zaterdag was, waren er minder mensen in de mijn. De mijn is daarna gesloten. De restanten blijven gewoon staan en over 100 jaar ligt het waarschijnlijk wel helemaal plat.

Vandaag, zaterdag stonden we op me wat motregen. Het is onze laatste dag in Yellowstone. Hoewel het zaterdag is, is het een stuk rustiger op de weg en op de parkeerplaatsen dan gisteren. Op een iets hoger gelegen stuk zien we wat eerste sneeuw langs de weg liggen.

We hebben bij dit Yellowstone-bezoek nog erg weinig dieren gezien. We gaan het park verlaten via de noordoostelijke ingang. Het laatste stuk park gaat door de Lamar-valley. Hier komen we de kuddes bizons (op afstand) tegen. Ook een groepje pronghorns.

Bij een toevallige stop op een pull-out (om auto’s te laten passeren) zien we 2 osprey’s op het nest. En waar de meeste bezoekers voor komen, zien we even verder waar een heleboel auto’s langs de weg staan. We kunnen gelukkig ook net een parkeerplaats opdraaien. We worden gewezen op een moeder-grizzly met 3 cubs, die in de verte ergens naar op weg zijn. Omdat het een open gebied is, kunnen we ze lang volgen. Marion met de fotocamera en Clemens met de verrekijker. Wel als hele kleine puntjes. Hoop dat jullie ze kunnen onderscheiden op de foto. Als de grizzly’s in de buurt van een kudde bizons komen, gaan de bizons op hol. Evenals een groep pronghorns. We worden er opgewezen dat even verder een (mannelijke) grizzly ligt bij zijn prooi, een bizon. Hij bewaakt al 3 dagen zijn prooi. Bij dergelijke taferelen zijn er de nodige spotters met uitgebreide apparatuur (verrekijkers en foto/filmcamera’s). Veel van deze mensen bieden je aan om door hun apparatuur te kijken, omdat ze zien dat wij met een kleine camera en eenvoudige verrekijker in de hand staan. We moeten onze camera maximaal inzoemen om die dieren op afstand er op te krijgen. Even verder zien we op kale bergen een paar mountain goats. Witte stipjes op de berg, met de verrekijker een beetje te zien, maar niet met de camera voor een goede foto. Ze staan echt te ver weg.

In de Lamar-valley zijn 2 kleine campgrounds. Deze blijken allebei vol te zijn. Wij spreken een camp-host. Hij geeft aan dat het nu visseizoen is en dat de helft van de kampeerders hier sportvissers zijn. ’s-Morgens vroeg staan er al mensen te wachten of er een plaatsje vrij komt. Hij geeft aan dat op de eerste pull-out buiten Yellowstone je vrij mag overnachten, wat we dan ook doen, omdat de Natl. Forest campgrounds allemaal al gesloten zijn.

In de valley is te zien dat de bladeren van de aspen (een soort berk) nu beginnen te verkleuren. De herfst begint hier dus voorzichtig in te vallen.

Vandaag onze tweede dag in Yellowstone. We zijn vanochtend begonnen met mist, die vrij snel optrok en daarna hebben we een prachtige dag gehad. We zijn vandaag de stoom en brompotten gaan opzoeken, waaronder The Old Faithful. Bronnen met mooie kleuren, veel stoom en heel veel mensen. We hebben nog niet eerder deze drukte meegemaakt in Yellowstone. We hebben ons weer prima vermaakt.

Gisteravond hadden we visite vanuit Zwolle. Kennissen van ons reizen 4 weken met vrienden door West Amerika en we hadden een afspraak in dit National Park. Het was heel gezellig. Vanavond hebben we met z’n zessen lekker buiten gezeten. Een leuke ervaring.

Gisterenavond was de lucht zo, dat we zeiden: avondrood geeft water in de sloot. We weten alleen niet of dit klopt. Of het avond- of ochtendrood is. Vandaag (donderdag) heel vroeg Yellowstone ingereden om een plekje op de camping te bemachtigen en dat is gelukt, hoera.

We konden dus al om half negen met ons rondje beginnen.

Enkele dieren gezien, veel minder dan in het voorjaar. De watervallen waren er nog wel, maar ook met minder water. Maar Yellowstone gromt en stoomt nog steeds voluit.

We hebben nog een bloemetje kunnen vinden en tegen twee uur kregen we regen. Maar we waren alweer helemaal tevreden met wat we allemaal gezien hebben.

Gisteren (dinsdag)  hebben we geshopt voor twee nieuwe voorbanden, die aan vervanging toe waren. Dat is goed gelukt, daarna doorgereden naar een camping in Rexburg waar Clemens de kar mocht wassen.

Vandaag via de Mesa Falls Scenic Byway (de 47)  naar Yellowstone Natl. Park gereden. Een leuke, rustige weg met op de achtergrond het Grand Teton-gebergte en waarbij je langs twee watervallen komt. De Lower Falls en de Upper Falls. Je kunt op de parkeerplaats zien hoe druk het is.

We waren er ook vanuit gegaan dat low season in Yellowstone was begonnen. Maar dat is alles behalve waar. We kwamen bij de ingang van West-Yellowstone, waar de dame ons vertelde dat ALLE campings vol zijn. Dat is vreselijk balen ’s avonds om 6 uur.

We kregen een lijst van haar met de campings in de buurt. De eerste die we belde was VOL. Wat is hier aan de hand? Het blijkt dat alle senioren van Amerika in deze twee dagen dat wij er zijn naar Yellowstone gaan. Onzin natuurlijk, maar we konden nog een plek krijgen op een camping in de buurt, alleen afgrijselijk duur. Ik zal het jullie influisteren: $ 47,50 en dan is daar nog eens 10% discount in begrepen. Dat hebben we in alle jaren dat we nu naar Amerika gaan nog NOOIT betaald. Het is bij een IMAX-cinema. We kregen wel twee vrijkaartjes voor de cinema erbij (ter waarde van $ 9, -). Clemens is naar de film over Yellowstone gegaan, die wel 40 minuten duurde. Ik ben het stadje even ingelopen.

Op dergelijke campings zien je soms ook bijzondere campers. Dit keer eentje met een zijwand, die je naar buiten schuift en dan daarop een balkon inricht, natuurlijk inclusief een grote televisie…

Vandaag vanuit Craters of the Moon Natl. Monument, over de hwy 20 naar Idaho Falls gereden. Een lange, eentonige weg van 65 mijl. Je komt door een gebied met kernreactoren. Dit gebied is even na de 2^e Wereld Oorlog hiervoor uitgekozen, vanwege de uitgestrektheid en zeer dunne bevolkingsdichtheid. In 1951 wordt de eerste kernenergie voor huishoudelijk gebruik geleverd. De kernafval wordt hier in de grond opgeslagen. Hierover is nu discussie in USA, omdat dit gebied kwetsbaar is voor vulkanische activiteiten.

Na ongeveer 35 mijl begint de wereld weer een beetje te leven in de vorm van hier en daar een boerderij, waar men “hooi” verbouwt. Waarschijnlijk het enige gewas dat wil groeien op de lava ondergrond, maar ook hier met veel sproeien.

In Idaho Falls de Falls bezocht. De Snake River, waarin de Falls zich bevinden stroomt door het “Historic Downtown”.

Er staat ook een grote Mormonen Tempel in Idaho Falls. De tweede grote Mormonen stad in de USA.

Downtown waren we zo mee klaar, daar alle winkels buiten de binnenstad liggen. Ook hier weer het bekende Amerikaanse gegeven: geen winkels meer in de binnenstad, de winkelruimtes worden opgevuld met antiekzaken, kleine restaurantjes of het staat leeg.

Vanuit Mountain Home over de US20 naar Craters of the Moon gereden. Zeker in het begin een mooie route door de heuvels en wijds uitzicht.

Craters of the Moon hebben we ook al in het begin van deze reis bezocht (2 juni). Toen stonden er allerlei bloemen in bloei. Toch een iets fleuriger uitzicht dan nu in september. Hetzelfde rondje gereden binnen het park. Alleen nu een stuk sneller, omdat we de caves niet bezoeken. Het is al wel echt naseizoen, het is erg rustig. We staan vannacht hier op de campground.

Vandaag zaterdag wilden we, na internet bij the library te hebben bijgewerkt, verder richting Yellowstone. Maar helaas was de hoofdstraat in het dorp afgezet. Via een omweg kwamen we bij de bieb. Daar hoorden we dat het vandaag Mountain Home Air Force Appreciation Day is. Het grootste jaarlijkse feest van het dorp. Dat mag je natuurlijk niet missen. Het feest is voor de waardering van de bevolking aan de luchtmachtbasis, die hier vlakbij ligt.

De festiviteiten begonnen met 2 straaljager die overvlogen. Hierna kon the big parade beginnen; een 1,5 u durende trektocht van allerlei verenigingen en belangengroepen.

In het bijgelegen park was muziek en waren er allerlei stalletjes van verenigingen. Daar kon je iets te eten kopen, je gezicht laten beschilderen, ballen gooien of gewoon info krijgen. Je kon ook een gratis maaltijd, die bestond uit een hotdog met een warme maïskolf, afhalen. Die rij was het langst. Ook Amerikanen houden van gratis….

Dan morgen maar door in de richting van Yellowstone.

Omdat we zoveel mogelijk de interstate proberen te mijden, moesten we als alternatief nu om een groot natuurgebied heenrijden. Het bleek een erg rustige weg te zijn, waarbij natuur en agrarisch gebied elkaar afwisselden. Doel dus geslaagd.

Door de hevige regenval van gisteren was op verschillende plaatsen ‘flooding’ ontstaan. Ze waren hier en daar nog bezig alle modder van de weg te verwijderen. De vele regen van gisteren heeft vandaag plaats gemaakt voor heerlijk zonnig weer met een zonnetje, een windje en rond 28 gr.C.

Hoewel het in sommige gebieden erg droog is, lukt het toch met irrigatie en besproeien hier gewassen te laten groeien.

Langs de wegen kom je vaak borden tegen die informatie geven over historische gebeurtenissen die in dat gebied hebben plaatsgevonden. Een paar 100 meter daarvoor wordt zo’n bord aangekondigd met een bordje ‘Historical Marker Ahead’. Bij de foto’s een voorbeeld van zo’n ‘marker’.

Onderweg kwamen we een mega-veeteeltbedrijf tegen. Er liepen duizenden koeien rond. Allemaal op het zand. De bekende geur erom heen, en ontzettend veel vliegen. Op de foto slechts een klein deel van te zien.

De laatste twee dagen een beetje rondgelummeld. Jaja, dat kan ook in onze vakantie. Het kwam eigenlijk een beetje door het weer. Na onze eerste onweersbui werd het weer zo heet en vochtig, dat je geen zin hebt om maar iets te doen. Dus we kwamen niet verder dan internetten, een ijsje bij MacD. En ’s avonds buiten gezeten bij Walmart, iets wat we nooit doen. Maar het was zo heet in de kar. Je staat dan meestal niet als enige camper op zo’n parkeerplaats. Dit keer ook een tot camper omgebouwde oude schoolbus.

Vandaag doorgereden naar Nampa in Idaho. Daarmee weer een tijdsgrens gepasseerd. Nu verschil met Nederland: 8 uur. Hier hebben we onze regenstand bijgewerkt. We kregen 3 enorme buien met hagel, onweer en vreselijk veel water over ons heen. Dus maar weer op de parkeerplaats bij Walmart. Je kan in dit weer beter staan dan rijden. Morgen weer verder.

Vandaag een ritje van 50 mijl voor de boeg. We willen in het eerste plaatsje John Day de Library opzoeken voor internet. Maar we komen de Mac D tegen met een grote parkeerplaats ernaast. Daar de email bijgewerkt, één en ander opgezocht, geskyped en de blogtekst met foto’s geplaatst. We hopen dat we jullie nog een beetje kunnen boeien met de korte verhaaltjes en foto’s.

Weer op weg komen we weer door zo’n klein dorpje (Prairie City), waarvan je denkt: dat mensen hier wonen? Ze proberen voor de toeristen, die er doorkomen, toch iets van te maken. In de brandweerkazerne staat nog een nostalgische oude brandweerauto, die het altijd goed doet in een optocht, zoals op 4th of July (Independence Day).

Een scenic route geeft ook altijd “viewpoint” en als je geen haast hebt, ga je daar kijken.

Dus nu een grote huifkar, met inlichtingen over de omgeving. Zoals de Strawberry waterfall, en bergen, maar niet waar we die moeten vinden…  Later een trail naar een uitkijkpunt over de Strawberry Mountains, maar de trail gaat de andere kant uit dan het plaatje laat zien. We besluiten onze eigen strawberries maar te eten.

We vinden een Natl. Forest campground. Kunnen we voor $5,- staan. We staan helemaal alleen op deze campground, tussen allemaal Ponderosa Pine Trees. Onze eerste onweersbui over ons heen gekregen sinds we uit Nederland zijn vertrokken. Na de bui weer de zon en 25 gr. Komende dagen weer tegen de 35 gr.C.

Zondag van Cultus Lake naar Bend gereden. Onderweg langs deze scenic route enkele leuke (lava-)meren  gezien en een lavaberg. Het leek net of deze lavaberg bij wijze van spreken gisteren is ontstaan. Vanuit Bend kwam ons erg veel auto- en (race)fietsverkeer tegemoet. Allemaal mensen uit Bend voor een dagje in de natuur.

In Bend de Old Mill Mall bezocht. Deze mall is een verzameling van winkels, bios en eet- en drinkgelegenheden rondom een oude zaagfabriek en dan een geheel dat enigszins in die oude stijl is opgebouwd. Leuke opzet die veel mensen trekt. Helaas hebben ze er voor gekozen om de parkeergelegenheid vóór de winkels te creëren, in plaats van aan de rand. Mensen parkeren daar hun auto en lopen weg en dan kijk je overal tegen auto’s aan. De auto is ’heilig’ in Amerika.

Raar maar waar, we kwamen in Amerika op een scenic route (van Tumalo naar Sisters voor de kenners ) in de file. Toch een wat vreemd gevoel.

Het tweede deel zijn foto’s van de Journey thru Time-scenic byway (Oregon US26), richting het stadje Ontario, bij de grens met Idaho.

We hebben een nachtje op een Forest Campground aan het Diamond Lake gestaan waar ze showers hadden. We kwamen hier dit bord tegen. Hoe Amerikanen verknocht zijn aan hun auto.

Donderdag doorgereden naar Cultus Lake waar we 2 nachtjes wilden gaan staan. Maar we hadden zo’n mooie plek, in het bos aan het meer, dat we besloten nog een nachtje te blijven. Het is druk dit weekend. Het is weer een holiday-weekend, maandag is het Labor Day. Dus een lang weekend voor de Amerikanen. Op onze campground zitten veel ground squirrels. Als we buiten zitten, komen ze zo dicht bij, op mijn voeten, bij Clemens sprong er zelfs een op schoot.Zijn e-reader vloog door de lucht van schrik. We hebben drie rustige dagen met lezen, borduren, wandelen en kijken naar het vermaak van vele mensen op het water. Die foto’s bij deel twee van Cultus Lake.

Cultus Lake ligt aan de Cascade scenic byway, ca. 40km ZW van Bend (mid-Oregon). Het is een groot natuurgebied met diverse lava-meren. 

Hieronder het vermaak van mensen op het water. Kun je uren naar kijken. Wij lekker op een stoeltje voor het water.

Crater Lake was vandaag aan de beurt. Hoe blauw kan water zijn. Hoewel nog steeds hoogseizoen is, is het erg rustig als we ons rondje  rijden. Het is een rondje van 33 mijlen (50km). Met onderweg uitzichtpunten en trails. Dan doe je over 33 mijlen een kleine 7 uur (als je rustig aandoet).

Crater Lake is ontstaan toen zo’n 7700 jaar geleden de totale top van de vulkaan Mt Mazama (toen zo’n 4.000m) door een explosie eraf werd geschoten. Vergelijkbaar met Mt. Helens (1980), maar dan zo’n 60x zwaarder. Door gestolten lava, regenwater en gesmolten sneeuw is dit meer ontstaan. Het is zo’n 600m diep.  De resterende krater is nu nog zo’n 2400m. Het is een leuke rit over de rand van een vulkaan. Eerst in stralende zon, later op de dag lichte bewolking.

Vandaag (dinsdag) begonnen voor de bibliotheek van Eagle Point met ‘internetten’. De bibliotheken in Amerika geven free wifi. Soms moet je binnen gaan zitten voor ontvangst, vaak kun je het ook buiten ontvangen.

In Eagle Point is nog een op water aangedreven meelmolen (uit 1872). En met winkel, even terug in de jaren ’50.

Dan richting Crater Lake. Onze Lolo (gps, genoemd naar de Lolo Pass, waar we “haar” in de buurt gekocht hebben) wijst ons een mooie route. (de oude gps, ‘Bets’ ligt nu dus in de kast). Hoe hebben we het ooit zonder de “dames”gekund…. We komen weer in een wat meer bergachtig gebied. Hier worden we gewezen op verschillende watervallen. Een aantal trails gelopen (klimmen en dalen) om er in de buurt te komen. Maar heerlijk door de bossen. We komen ook een, voor ons nieuwe “vrucht” aan een boom tegen. Dan zeggen we tegen elkaar: Yvon, help!!

Vlakbij de (Natl.  Forest-) campground, die we op het oog hadden, is nog een bezienswaardigheid: Natural Bridge. Eerder hebben we al eens melding gemaakt van een lava-tunnel. In dit geval is het een oude lava-tunnel, die door de natuur wordt gebruikt als rivierbedding/tunnel voor het afvoeren van water uit de bergen.

Vandaag, maandag een boodschappendag gehouden in Grants Pass. We gaan een dag of 4-5 het bos weer in. Dus waarschijnlijk ook weinig internet. Als jullie even niets horen, maak je niet ongerust.

Plaatsnamen hebben hier vaak een historie. Vaak kom je plaatsnamen tegen van Europese steden: Rom, Beograd, Aberdeen. Grants Pass kreeg zijn naam toen ze hier in Oregon een stadje aan het bouwen waren als stopplaats in de California Stage Route (postkoetsroute). Dit was in 1863, toen generaal Grant net de slag bij Vicksburg (in Oost-USA) won in de Amerikaanse Burgeroorlog. Zo heeft alles een verhaal.

Je ziet regelmatig Dutch Bros. Coffee drive thru-huisjes. Dit bedrijf is in 1992 opgezet door de broers Dane en Travis Boersma. In 2012 kregen ze van de klanten de beste beoordeling. “Men” geeft als advies niet meer naar Starbucks, maar naar Bros te gaan. In 2011 heeft Bros. meer dan 1 miljoen dollar aan stichtingen geschonken, zoals Boys and Girls Clubs of America, Cancer Society, Food Banks enz. Blijkbaar zijn Dutch windmills and tulips nog een goed handelssymbool.

Op onze laatste camping stonden we tegenover een “kleine caravan”. Hij was “maar” 12 meter lang.

Gisteren de grens met Californie over gegaan om, op aanraden van Joop van Ine (waarvoor dank), een trail te lopen door het noordelijkste deel van de Redwood Forests. Deze bossen groeien alleen in een smalle strook langs de Pacific Ocean van  Zuid-Oregon tot Midden-Californie. Deze grote redwood-bomen zijn soms meer dan 2000 jaar oud en bereiken een lengte van ruim over de 100 meter met een basis diameter van ruim 7 meter. Als je hier tussen loopt, weet je hoe Klein Duimpje zich gevoeld moet hebben bij de Reus.

In de middag Oregon weer ingereden, in de richting van Crater Lake.

Zoals gisteren al vermeld, vandaag weer “on the road again”.

Weer een stukje langs de kust, richting de grens met Californie. Er zijn weer veel stops, veel gelopen, soms weer door rul zand, soms door het bos om bij het water te komen. Hier en daar een beetje mist. Het is iedere keer weer een verrassing wat je op je pad tegenkomt. Op de foto’s een impressie hiervan.

Wij zijn vandaag een kleine 10 mijl de staatsgrens met Californie over gegaan.