Vandaag een ritje van 50 mijl voor de boeg. We willen in het eerste plaatsje John Day de Library opzoeken voor internet. Maar we komen de Mac D tegen met een grote parkeerplaats ernaast. Daar de email bijgewerkt, één en ander opgezocht, geskyped en de blogtekst met foto’s geplaatst. We hopen dat we jullie nog een beetje kunnen boeien met de korte verhaaltjes en foto’s.

Weer op weg komen we weer door zo’n klein dorpje (Prairie City), waarvan je denkt: dat mensen hier wonen? Ze proberen voor de toeristen, die er doorkomen, toch iets van te maken. In de brandweerkazerne staat nog een nostalgische oude brandweerauto, die het altijd goed doet in een optocht, zoals op 4th of July (Independence Day).

Een scenic route geeft ook altijd “viewpoint” en als je geen haast hebt, ga je daar kijken.

Dus nu een grote huifkar, met inlichtingen over de omgeving. Zoals de Strawberry waterfall, en bergen, maar niet waar we die moeten vinden…  Later een trail naar een uitkijkpunt over de Strawberry Mountains, maar de trail gaat de andere kant uit dan het plaatje laat zien. We besluiten onze eigen strawberries maar te eten.

We vinden een Natl. Forest campground. Kunnen we voor $5,- staan. We staan helemaal alleen op deze campground, tussen allemaal Ponderosa Pine Trees. Onze eerste onweersbui over ons heen gekregen sinds we uit Nederland zijn vertrokken. Na de bui weer de zon en 25 gr. Komende dagen weer tegen de 35 gr.C.

Zondag van Cultus Lake naar Bend gereden. Onderweg langs deze scenic route enkele leuke (lava-)meren  gezien en een lavaberg. Het leek net of deze lavaberg bij wijze van spreken gisteren is ontstaan. Vanuit Bend kwam ons erg veel auto- en (race)fietsverkeer tegemoet. Allemaal mensen uit Bend voor een dagje in de natuur.

In Bend de Old Mill Mall bezocht. Deze mall is een verzameling van winkels, bios en eet- en drinkgelegenheden rondom een oude zaagfabriek en dan een geheel dat enigszins in die oude stijl is opgebouwd. Leuke opzet die veel mensen trekt. Helaas hebben ze er voor gekozen om de parkeergelegenheid vóór de winkels te creëren, in plaats van aan de rand. Mensen parkeren daar hun auto en lopen weg en dan kijk je overal tegen auto’s aan. De auto is ’heilig’ in Amerika.

Raar maar waar, we kwamen in Amerika op een scenic route (van Tumalo naar Sisters voor de kenners ) in de file. Toch een wat vreemd gevoel.

Het tweede deel zijn foto’s van de Journey thru Time-scenic byway (Oregon US26), richting het stadje Ontario, bij de grens met Idaho.

We hebben een nachtje op een Forest Campground aan het Diamond Lake gestaan waar ze showers hadden. We kwamen hier dit bord tegen. Hoe Amerikanen verknocht zijn aan hun auto.

Donderdag doorgereden naar Cultus Lake waar we 2 nachtjes wilden gaan staan. Maar we hadden zo’n mooie plek, in het bos aan het meer, dat we besloten nog een nachtje te blijven. Het is druk dit weekend. Het is weer een holiday-weekend, maandag is het Labor Day. Dus een lang weekend voor de Amerikanen. Op onze campground zitten veel ground squirrels. Als we buiten zitten, komen ze zo dicht bij, op mijn voeten, bij Clemens sprong er zelfs een op schoot.Zijn e-reader vloog door de lucht van schrik. We hebben drie rustige dagen met lezen, borduren, wandelen en kijken naar het vermaak van vele mensen op het water. Die foto’s bij deel twee van Cultus Lake.

Cultus Lake ligt aan de Cascade scenic byway, ca. 40km ZW van Bend (mid-Oregon). Het is een groot natuurgebied met diverse lava-meren. 

Hieronder het vermaak van mensen op het water. Kun je uren naar kijken. Wij lekker op een stoeltje voor het water.

Crater Lake was vandaag aan de beurt. Hoe blauw kan water zijn. Hoewel nog steeds hoogseizoen is, is het erg rustig als we ons rondje  rijden. Het is een rondje van 33 mijlen (50km). Met onderweg uitzichtpunten en trails. Dan doe je over 33 mijlen een kleine 7 uur (als je rustig aandoet).

Crater Lake is ontstaan toen zo’n 7700 jaar geleden de totale top van de vulkaan Mt Mazama (toen zo’n 4.000m) door een explosie eraf werd geschoten. Vergelijkbaar met Mt. Helens (1980), maar dan zo’n 60x zwaarder. Door gestolten lava, regenwater en gesmolten sneeuw is dit meer ontstaan. Het is zo’n 600m diep.  De resterende krater is nu nog zo’n 2400m. Het is een leuke rit over de rand van een vulkaan. Eerst in stralende zon, later op de dag lichte bewolking.

Vandaag (dinsdag) begonnen voor de bibliotheek van Eagle Point met ‘internetten’. De bibliotheken in Amerika geven free wifi. Soms moet je binnen gaan zitten voor ontvangst, vaak kun je het ook buiten ontvangen.

In Eagle Point is nog een op water aangedreven meelmolen (uit 1872). En met winkel, even terug in de jaren ’50.

Dan richting Crater Lake. Onze Lolo (gps, genoemd naar de Lolo Pass, waar we “haar” in de buurt gekocht hebben) wijst ons een mooie route. (de oude gps, ‘Bets’ ligt nu dus in de kast). Hoe hebben we het ooit zonder de “dames”gekund…. We komen weer in een wat meer bergachtig gebied. Hier worden we gewezen op verschillende watervallen. Een aantal trails gelopen (klimmen en dalen) om er in de buurt te komen. Maar heerlijk door de bossen. We komen ook een, voor ons nieuwe “vrucht” aan een boom tegen. Dan zeggen we tegen elkaar: Yvon, help!!

Vlakbij de (Natl.  Forest-) campground, die we op het oog hadden, is nog een bezienswaardigheid: Natural Bridge. Eerder hebben we al eens melding gemaakt van een lava-tunnel. In dit geval is het een oude lava-tunnel, die door de natuur wordt gebruikt als rivierbedding/tunnel voor het afvoeren van water uit de bergen.

Vandaag, maandag een boodschappendag gehouden in Grants Pass. We gaan een dag of 4-5 het bos weer in. Dus waarschijnlijk ook weinig internet. Als jullie even niets horen, maak je niet ongerust.

Plaatsnamen hebben hier vaak een historie. Vaak kom je plaatsnamen tegen van Europese steden: Rom, Beograd, Aberdeen. Grants Pass kreeg zijn naam toen ze hier in Oregon een stadje aan het bouwen waren als stopplaats in de California Stage Route (postkoetsroute). Dit was in 1863, toen generaal Grant net de slag bij Vicksburg (in Oost-USA) won in de Amerikaanse Burgeroorlog. Zo heeft alles een verhaal.

Je ziet regelmatig Dutch Bros. Coffee drive thru-huisjes. Dit bedrijf is in 1992 opgezet door de broers Dane en Travis Boersma. In 2012 kregen ze van de klanten de beste beoordeling. “Men” geeft als advies niet meer naar Starbucks, maar naar Bros te gaan. In 2011 heeft Bros. meer dan 1 miljoen dollar aan stichtingen geschonken, zoals Boys and Girls Clubs of America, Cancer Society, Food Banks enz. Blijkbaar zijn Dutch windmills and tulips nog een goed handelssymbool.

Op onze laatste camping stonden we tegenover een “kleine caravan”. Hij was “maar” 12 meter lang.

Gisteren de grens met Californie over gegaan om, op aanraden van Joop van Ine (waarvoor dank), een trail te lopen door het noordelijkste deel van de Redwood Forests. Deze bossen groeien alleen in een smalle strook langs de Pacific Ocean van  Zuid-Oregon tot Midden-Californie. Deze grote redwood-bomen zijn soms meer dan 2000 jaar oud en bereiken een lengte van ruim over de 100 meter met een basis diameter van ruim 7 meter. Als je hier tussen loopt, weet je hoe Klein Duimpje zich gevoeld moet hebben bij de Reus.

In de middag Oregon weer ingereden, in de richting van Crater Lake.

Zoals gisteren al vermeld, vandaag weer “on the road again”.

Weer een stukje langs de kust, richting de grens met Californie. Er zijn weer veel stops, veel gelopen, soms weer door rul zand, soms door het bos om bij het water te komen. Hier en daar een beetje mist. Het is iedere keer weer een verrassing wat je op je pad tegenkomt. Op de foto’s een impressie hiervan.

Wij zijn vandaag een kleine 10 mijl de staatsgrens met Californie over gegaan.

Vandaag in Coos Bay naar The House of Myrtlewood geweest. Dit is een fabriek(je) waar van Myrtlewood allerlei producten gemaakt worden. Veel met kleine machines, maar aan ieder product zit ook veel handwerk. De Myrtlewood boom groeit in het zuidwesten van Oregon en noorden van Californie. We kijken naar een video en mogen even door een van de werkplaatsen lopen. We kijken ervan op hoe primitief het eraan toe gaat. Maar misschien lijkt dat wel zo, omdat er veel handwerk aan zit. We komen in een havenplaatsje langs een oesterverwerkende fabriek. De afval ligt buiten!!

In Bandon een stop gemaakt. Het eerste wat we tegenkomen zijn kunstwerken van afval, aangespoeld uit de oceaan. Een foto van een van de werken: Henry the fish. Bandon is weer een plaatsje met veel toeristische winkeltjes. Van een van de winkeltjes een foto; het was een kruip door, sluip door winkeltje, zo vol. Langs de kustroute de Coquille River Lighthouse.

Het laatste “uitstapje” vandaag was naar het Face Rock State Park. Een stuk strand met verschillende rockformaties. Bij vertrek uit Bandon begon het al mistig te worden. Helaas op het strand ook, maar toch lekker om daar te lopen. We zijn vandaag geëindigd op een PA-campground, waar we “jaja” wel twee nachten blijven staan.

Gisterenavond buffet gehad in het Casino bij Florence. In een Casino betaal je eerst voor ze je naar je tafeltje brengen. Wij moeten 2 x $15,- betalen. Maar krijgen gelijk beiden $4,- speeltegoed terug. We hadden een heerlijk uitgebreid buffet. Om met het speelgeld te kunnen gokken, moet je je laten registreren en krijg je een pas. Na het eten de pas geregeld, waarbij de dame zei: U krijgt $10,- speeltegoed bij de pas. Dus ieder $14,--. Wij met ons geld naar de machine. Je kunt het speeltegoed niet innen. Je moet er mee spelen. Dan kun je de “winst” laten uit betalen. We hebben samen $22,- uit de machine gewonnen. Ons uitje kostte ons dus $8, --. Lang leve het Casino.

Vandaag gereden tot Coos Bay. Vanochtend eerst the Historic Downtown van Florence bezocht. Daar ben je in een kwartiertje klaar: enkele souvenirwinkeltjes, eettentjes en cafés langs de haven. Van daaruit rijd je 50 mijlen langs Sand Dunes. We hebben een wandeling van 3 kilometer door het zand geploeterd met halverwege uitzicht op de oceaan.

We hebben bij Winchester Bay de Umpqua Lighthouse bezocht. Om daar te komen rijd je tussen campings door, maar dan ook van de ene naar de andere camping. En allemaal mensen met zandbuggy’s om door de duinen te scheuren. We hebben onze ogen uitgekeken.

Vandaag weer de hele dag langs de kust gereden over de highway 101. De beroemde route langs de kust door de  staten Washington, Oregon en Californie. Langs de kust rijden brengt ook weer Lighthouses. Onze eerste vandaag is The Yaquina Head Lighthouse, tegenwoordig alleen nog een toeristentrekker. Wij waren te vroeg om hem van binnen te bezichtigen. Ging pas om 11.00 uur open. Ook een mooi gezicht op de brug van Newport. En dan kom je weer aan de oceaan. Het blijft trekken. Deze dagen staat er een erg harde wind, wat grote golven met zich meebrengt. Het tegen de rotsen slaan brengt veel water omhoog en dat dan vangen op de foto. Leuk werk!!

De pelikanen lieten zich ook weer zien. Bij Smelt Sands State Park zat een echtpaar op het  strand iets te zoeken. Ik kon niet zien wat, dus erop af. Het is een heel stukstrand met heeeeele kleine steentjes, gevormd door de oceaan. Het heet agates, in allerlei kleuren. Ik dus ook zoeken, leuk voor 10 minuten. Ze vertelden dat ze hier 4 keer per jaar komen. Zien het als een soort meditatie. Vanaf Cape Perpetua hadden we een wijds gezicht langs een stuk van de kust. Nog een vuurtoren en dan zandduinen, en we hebben weer 50 mijlen gedaan in bijna 6 uur. Zo zakken we rustig zuidwaarts. Vanavond weer een Casino, met een buffetje, waar we lekker gebruik van gaan maken.

We zijn een klein eindje (wel 30km) naar ’t zuiden afgezakt tot aan Newport. Verder zijn we vandaag niet gekomen. Dit omdat we bij bijna ieder viewpoint stoppen en van het uitzicht op de kust en de zee genieten. Waar mogelijk maken we een wandeling. Op een viewpoint zagen we een walvis  (gray whale) zwemmen. Even later kwamen ook de bekende ‘whalewatch’-boten langsvaren. In een haven waar je kon zeevissen,kon je de gevangen vis laten schoonmaken.

Van het ene casino naar het volgende casino gereden. Dit casino staat aan de Oregonkust in Lincoln City. We dachten dat we afgelopen nachten bij een groot lux casino hadden gestaan, maar in Amerika is altijd de overtreffende trap mogelijk. We staan nu op een (casino-)parkeerplaats met wel 50 campers, met uitzicht op het enorme casino (7x24u open) en op de Pacific Ocean. En het is ook nog stralend weer. Vanmiddag hier eerst een outlet bezocht, waar Marion zich even geheel alleen mocht ‘uitleven’. In de namiddag een grote wandeling over het strand gemaakt, waar een aantal kite-surfer aan het werk was. Vanavond konden we de buffetaanbieding in het casino weerstaan en heeft Marion weer (zoals gewoonlijk) overheerlijk gekookt: aardappels, broccoli en een gehaktbal (en appelmoes voor Marion)…. Hollandser kan ’t niet, want dat blijven we.

De campers met zonne-energie is overal gemeen goed. We komen hier nu ook campers met een (demontabele) windmolen tegen. Ideetje Sjoerd?

Wij zijn bij een groot casino in Grand Ronde aangekomen. Dit ligt in een indianenreservaat. Er is dit weekend een Pow Wow. Wij kunnen 3 nachten gratis bij het Casino staan, maar dan moeten wij ons wel registreren in het casino. Dat is geen straf, want we krijgen ieder $5,-- speelgeld en $3,-- korting bij het buffet. Het buffet kost ons nu $16,= p.p. En het is een zeer groot, uitgebreid buffet. Veel soorten vlees en vis en een zeer uitgebreid toetjesbuffet. Het is geen straf om hier onze magen te vullen met “teveel”. Je mag overigens ook langer blijven staan dan 3 nachten, maar dan moet je tenminste $200 per dag besteden in het casino. Wij vinden 2 nachten wel voldoende en besteden alleen de kosten van het buffet.

De volgende dag worden we met een gratis shuttle naar de Pow Wow gebracht. Het is een danswedstrijd, waaraan verschillende stammen uit de omliggende staten aan meedoen. Er wordt gestreden in verschillende leeftijdsgroepen. Er is dit weekend een prijzenpot van $35.000,-- te verdelen. Zelfs de kleinsten winnen ieder tenminste $1,--.

Niet Portland, maar Salem (50 km ten zuiden van Portland) is the State Capitol of Oregon. Daar moeten we dus heen om een bezoekje te brengen aan the State House. Dit State House is wat afwijkend in vorm van de andere. De reden is dat het vorige gebouw in 1936 is afgebrand. Voor het nieuwe is een wat strakker, voor toen moderner gebouw neergezet van marmer.  Na een ‘self guided tour’ hebben we ook een tour met een gids gevolgd, waarbij we ook bovenop het gebouw zijn geweest. We stonden onder het grote “gouden” beeld dat een pioneer uitbeeldt. Na the State House door het centrum gelopen, waar toch nog wel veel kleine winkeltjes zijn. Ook hier erg veel verkeer, maar omdat het veel one-way-roads zijn, lijkt het minder druk dan in Portland. Kunnen hier ook makkelijk parkeren in het centrum.

Iedere staat is verdeeld in county’s en de hoofdstad Salem ligt in Marion County.

Gisteren (dinsdag) de grens met de staat Oregon overgegaan. De grens is de Columbia River.

Vandaag (woensdag) de stad Portland ingegaan, 3 kwartier bussen en je bent in het “hartje”van Portland. Wij vinden de stad niet zo heel gezellig en heeft (naar onze mening) geen echte hoogtepunten. Ze hebben wel geprobeerd er een groene stad van te maken. Wat opvalt in en rond Portland is dat het verschrikkelijk druk is. Allemaal wegen en allemaal auto’s.  Met 570.000 inwoners is dat ook niet zo verwonderlijk.

’s Middags naar de Grotto geweest, ook weer met openbaar vervoer, nl. de lightrail en dan nog een bus. Wij hadden een daypass van $5,-- gekocht. Kun je 24 uur lang je hart ophalen in bus, tram en lightrail. De Grotto is een kleine bedevaartsplaats.

Vandaag maandag naar de Ape Cave in Cougar (Washington) gereden. De Ape Cave is ca. 2.000 jaar geleden ontstaan bij een uitbarsting van Mt. St. Helens. Dit was de enige keer dat uit Mt St Helens rode, hete vloeiende lava stroomde. De lava aan de oppervlakte stolde snel. De lava daaronder bleef doorstromen en stroomde uiteindelijk vrij weg. Een tunnel bleef over. Deze tunnel van bijna 4 km is in 1947 ontdekt door een leider van de plaatselijke padvindersgroep The Apes.  Er is een upper cave (met veel obstakels) en een lower cave. Wij hebben de lower cave bewandeld.  Omdat het in de tunnel ongeveer 6 gr.C is, hebben we een vest aangedaan. Het is er echt pikdonker. De organisatie raadt aan om minstens 3 lichten mee te nemen. Wij nemen ieder een zaklantaarn mee en Clemens huurt een grote gaslamp. Als je naar beneden bent gelopen en in de aardedonkere Tube komt besef je, dat je weer in een uniek gedeelte van de aarde loopt. Het is beslist geen geplaveid pad. Dus als je met de zaklantaarn de omgeving wilt beschijnen om om je heen te kijken en foto’s wilt maken, moet je echt stilstaan. De lower cave is een km. heen en eentje terug. We doen er twee uur over. Een unieke ervaring.

Op de terugweg even lekker aan het water in het zonnetje gezeten. De zon is weer helemaal terug met temperaturen van rond de 30 gr. C.

Zaterdag zijn we blijven hangen in Aberdeen. Een stadje aan de monding van 2 rivieren die in de Pacific uitkomen. Zoals in veel Amerikaanse steden ook hier veel oude fabrieks- en havengebouwen, waar geen bestemming meer voor is. Omdat het onderhoud dan vaak achterwege blijft, wordt het aanzicht van de stad niet mooier. We kwamen er nog wel een oud, gerestaureerd Shell-tankstation tegen. Naast dat het gebouw nostalgie op roept, doet dat ook de toenmalige benzineprijs.

We stonden die nacht bij Walmart, waar de trein langs onze camper kwam. De foto is vanuit onze camper gemaakt.

Zondag van Aberdeen naar Longview gereden. Onderweg kom je door dorpjes, waar je soms kunst tegenkomt, hiervan een voorbeeld. In Washington State viert de houtkap hoogtij. Tegenwoordig is het wel zo, dat waar de bomen gekapt worden, ze ook weer moeten zorgen voor herbeplanting. Een gedeelte van de route ging langs de Columbia River. We kwamen 2 Osprey-nesten tegen. Een Osprey is een “vissende havik”.  Het is een grote roofvogel, die met de poten neerwaarts het water induikt om de vis te vangen.