deelnemen is nodig om te winnen ... hey iedereen, dat je hier bent wil zeggen dat je net als ik van de atletiekmicrobe gebeten bent. Geniet gerust mee van mijn foto's en verhalen. Heb je tips, aanvullingen of opmerkingen, laat het me weten in een mailtje. Voel je ook vrij om iets in het gastenboek te kriebelen.
Lopen is altijd mijn grote passie geweest. Gestart als 10 jarige, heb ik alle categoriën "doorlopen". Na een paar jaar inactiviteit terug de draad opgenomen als master, wat resulteerde in een Belgische titel op de 2000m steeple.
Daarna sloeg het noodlot toe. Een zware knieoperatie zette me buiten spel. Maar ... een winnaar geeft nooit op, opgevers winnen nooit!
Ik krabbelde overeind en 4,5 jaar later liep (lees: jog) ik terug. Een paar maanden later kwam al terug de "goesting" om eens een halve marathon te proberen. De kilometers werden opgebouwd, tot april '09 ... terug onder het mes. Nee niet de knie, die blijft voorbeeldig. Na 7 weken, nogmaals herbegonnen .. Een paar maanden later wezen de trainingen en plannen in de richting van Carcassonne, de halve marathon (mijn droom) Tot maart 2010 Murphy zich kwam moeien! Ik moest onder het mes voor mijn andere knie. Een 2e kraakbeentransplantatie (iets wat ik gezworen had wat ik nooit zou laten doen) Maar nu stond ik er voor en moest er door! De revalidatie ligt ondertussen terug ver achter mij. Alles ging veel vlotter dan de 1e keer. Ik loop terug en kan weer volop genieten van deze mooie sport.
Ik durf me geen verre doelen meer te stellen. Ik leef van dag tot dag en zie wel wat er komt. Superprestaties moet je van mij niet meer verwachten, maar de halve marathon van Carcassonne ... (verdorie, ik ging geen verre doelen meer stellen! )
Met mijn verhalen hoop ik andere lopers aan te sporen om te blijven doorgaan! Nooit op te geven ...
Op het einde komt alles goed , en als het niet zo is ... was het niet het einde ...!
Veel plezier tijdens je bezoekje.
28-04-2010
verder revalideren
de dag na de controle dan met goede moed op de hometrainer "gekropen" Hoewel ik wist uit mijn vorige ervaring dat ik niet rond zou kunnen trappen, was het toch weer zwaar! Hoewel de kinetec 's middags op 95° stond, lukte het niet! In welke les maakten ze ons vroeger op school weer wijs dat je vanaf 90° kan fietsen ... weer eens bewezen dat theorie en praktijk soms ver uit elkaar lopen.
Na een paar minuten deed mijn hele lichaam pijn. De druk die ik zette was zo hard dat het bijna overeenkwam met steunen (en dat mag dan weer niet) Het werd een korte "rit" van 2' ! De dag nadien liet ik de fiets voor wat hij was. Het was ook immers nog maar 3 weken na operatie, terwijl ik vorige keer pas na 5 weken mocht beginnen fietsen. Rustig aan dus. De kinetec stond ondertussen op 105°
Zondag ondernam ik dan een nieuwe poging op de fiets. Het ging 3/4 rond , dus al iets meer dan mijn vorige poging. Ik drukte ook zo ver niet door, en het ging ontspannener. 5' volgehouden en daarna nog wat statische quadricepsoefeningen. Raar hoe eenvoudige dingen zoals je voet heffen met een kussen onder je knie, na 3 weken inactiviteit niet meer lukken. Het vraagt enorme concentratie en spiergevoel om die voet 1 cm omhoog te krijgen, maar na een aantal pogingen lukte het!
Maandag alleen kinetec, wel op 115° ... die machine kan niet verder meer !!! Geen fiets, ik had pijn in mijn knie en het gevoel dat ze dik stond. Dan maar een dag extra ijs leggen. Hopelijk is het morgen weer beter.
Dinsdag eerst terug 115° kinetec en dan de fiets op! En ... het lukte! Ik kreeg de trappers rond! Wat een zalig gevoel! Eindelijk terug eens een normale beweging. Het zadel staat vrij hoog en rechts mag niet meetrappen. Dit heeft tot gevolg dat mijn lies al vrij vroeg een vermoeid gevoel kreeg. Maar toch 12' verder gertrapt. 7km/u! Ver zal ik zo niet geraken, maar het deed deugd!
Vanmorgen werd ik wakker en mijn hele linker kant voelde aan of ik gisteren (alleen met die kant) een marathon liep! Alles deed pijn! Opstaan en rechtstaan wordt steeds moeilijker. Mijn linker been dat zelf maar half is protesteert duidelijk tegen zijn zware taak. Ik probeer ook wat licht huishoudelijk werk te doen, zittend, maar af en toe moet je toch opstaan. En dat wreekt zich. Maar mijn oefeningen moeten doorgaan! Kinetec terug 1u30' op 115° en dan op de fiets. Het zadel ging 1 cm lager en dat voelde prettiger aan in mijn lies. De knie boog vlot tijdens het trappen! 15' en aan de super snelheid van maar liefst 10km/u ! Dus lager, sneller en langer dan gisteren ... dat competitiebeestje zal er altijd blijven zijn, vrees ik!
Gisteren moest ik voor de 1e maal na de operatie op controle. Ik mocht tegen die datum een knieflexie hebben van max 90° Deze haalde ik op de kinetec, maar zou dat ook het geval zijn bij de dokter? Op de kinetec kan je die buiging geleidelijk halen, eerst wat opwarmen en zo. De dokter plooit in 1 keer door! Blijkbaar was ik er onbewust toch mee bezig of alles goed zou zijn, wat me een paar nachten een nachtmerrie opleverde!
Maar mijn zorgen bleken onterecht! Dr. Maes was heel tevreden! Geen zwelling (ik had bij mijn vorige operatie lang last van vochtophoping), en de naad geneest ook perfect. Oké, dan het plooien ... dat ging in één keer tot ongeveer 90° ("k moet eerlijk zeggen dat ik het uur daarvoor wel op de kinetec "opgewarmd" had ) Dus ook hierover was hij heel tevreden!
Ik kon ook nog vertellen dat ik helemaal geen pijn had, behalve op het einde als ik moet plooien, alles trekt tegen, maar da's normaal. In mijn kniegewricht zelf, voelde ik vanaf een paar dagen na de operatie niets meer. Dit heeft dan het positieve gevolg dat mijn spierkracht beter blijft. 6 jaar geleden had ik pijn bij elke beweging, en automatisch ga je dan minder bewegen.
Al bij al ... een heel gunstige controle. De arts was tevreden! En ik nog veel meer! En hij mocht tevreden zijn, want als het met mij vlot verloopt, wil dat ook zeggen dat hij prima werk leverde !
Gevolgen: Ik mag mobiliserend beginnen fietsen op de hometrainer. Uit ervaring weet ik dat dat eerste "fietsen" wil zeggen ... de trappers telkens een halve draai en terug, want rond dat lukt nog niet. Maar het feit dat je daar mee mag beginnen, schept moed! En het vult weer een stukje van de dag! Ik moet dus eerst al op 1 been op die fiets geraken, en dan trappen, alleen met links. Rechts mag nog geen kracht zetten, omdat ik toch nog 3 weken niet mag steunen. Verder mag ik statische quadricepsoefeningen beginnen. Al is kracht nu nog ondergeschikt aan mobiliteit. Het belangrijkste is dat die knie nu terug volledig kan plooien ... kinetec opdrijven tot boven de 90° .... ik herinner me een gevoel!
Normaal moest ik de brace die mijn been gestrekt houdt nog 3 weken dragen. Maar ik mag, als ik me er klaar voor voel, mijn nieuwe brace al beginnen dragen. (ja, 'k heb er van soorten gekregen!) Deze ontlast de binnenkant van mijn knie, dus de plaats van het letsel. Ik ga er toch nog een paar dagen mee wachten, niet alles gelijk!
Dr. Maes vertelde nog even, dat het niet evident is dat deze operatie (mozaikplastie) goed afloopt! Het wordt niet zo vaak toegepast en het geeft meestal niet zo'n goeie resultaten. Bij mij ziet het er nu voor de 2e maal goed uit. 2e zelfs nog vlotter dan de 1e! Dat resulteerde in zijn uitspraak ... jij bent een unicum !!
Vanaf vandaag vliegen we er dan met goeie moed weer in ... mijn programma voor vandaag: - een uurtje kinetec 95° - 20' op de hometrainer - statische quadriceps (even testen wat dat spiertje aankan voor ik een aantal zet)
1/3 van de tijd of 2 weken al niet gesteund. Mijn rechter quadriceps begint stilletje te slinken. Al 2 cm omtrek minder dan voor de operatie. ok, dat beloofd voor binnen 4 weken! Links daarentegen krijgt training genoeg. Omdat ik links ook al een kraakbeentransplantatie onderging, is die knie niet zo sterk om nu al het werk te doen. Dus ik beperk het stappen tot het meest noodzakelijke.
Het plooien gaat vrij goed. Op 1 week terug 20° bij. Vandaag haalde ik de 90° Het maximum van wat ik mag doen tot aan de controle bij Dr. Maes komende woensdag. Het gevoel zit goed. In de knie vanbinnen heb ik geen pijn, het zit hem vooral in het tekort zijn van de patellapees en quadrceps. Buiten de 90 minuten op de kinetec ligt dat been immers voor de rest van de dag en nacht gestrekt.
Al bij al gaat het herstel dus vrij vlot. Ben nieuwsgierig naar de controle van woensdag!
RONDE VAN ZELE !
gisteren ben ik dan voor het eerst in 17 dagen terug eens buiten geweest! Ronde van Zele wil ik voor geen goud missen! En het was weer prachtig weer! Dirk haalde me rond de middag op, compleet met krukken en rolstoel. Eerst ben ik meegereden op het parkoers. Een beetje supporteren voor de "sukkelaars", "Run 4 fun" en al mijn Kloddejoggers! Leuk was dat, zo kon ik even meegenieten van de sfeer onderweg. Van de stress helemaal vooraan, over het jeugdig enthousiasme bij de ploeg van Tim tot de ontspannen sfeer bij de joggers! Nadien werd ik "gedropt" in de brandweerkazerne. Ja, met een rolstoel moet je blijven zitten waar ze je parkeren Even later kwam "Run 4 fun" al binnen! Leuk was dat Tim slotloper was en zo over de eindmeet mocht lopen als 2e team in de 35 km. Een jong team, allemaal 15 jarigen! Tijd: 1u58' Kleine 10' sneller dan vorig jaar! Knap mannen! Terwijl de teams één voor één binnen liepen, kreeg ik wat "zittend werk" Zo kon ik me ook wat nuttig maken. Het was gespannen wachten op de aankomst van de "sukkelaars" (Stefaan, Filip, Eric en Hans) Toen ik hen laatst zag, liepen ze in 2e positie, op 6" van de 1e. Ze werden uiteindelijk 3e. Super prestatie mannen! 70 km aan bijna 20km/u Chapeau! Daarna kwamen de joggers binnen. Enkelen liepen de 35 km alleen : Lucas, Veronique en Jan, schitterend gedaan! De anderen liepen met 2 of 3 Namen noemen is altijd gevaarlijk, ik wil niemand vergeten, daarom ... kloddejoggers, een collectieve dikke proficiat! Ik was weer een fiere coach.
Met spaghetti en de nodige drank werd nog lang nagekaart. De "rode waanzin" galmde door de micro's. Binnenkort brult elke Zelenaar dit liedje weer mee. Het was een dag om in te kaderen. Ik was uitgeteld 's avonds, van de hele middag in die rolstoel te zitten, en de drukte. Maar 'k had hem voor geld willen missen! 'k zou heel graag zelf eens meelopen!
de 1e van de 6 "niet-steunen" weken zit er op! Nog 5 te gaan. Ze zijn nu te tellen op 1 hand, was als troost bedoeld, maar ja ...
Vorige zaterdag dus thuis uit het ziekenhuis. Na 2 slapeloze nachten daar, was ik blij te kunnen vertrekken. Eerst nog een bezoekje gebracht aan Ria, blijkbaar lagen we naast elkaar in de operatiezalen, en we wisten het niet. Het deed deugd in mijn "eigen" bedje te liggen. 't staat wel beneden, en 't is niet echt "mijn" bed, maar het ligt toch beter dan zo'n ziekenhuisbed! Die zijn blijkbaar ook allemaal gemaakt voor mensen die net iets kleiner zijn dan ik!
Na nog een oefensessie op de kinetec, en een bezoekje van mijn ouders, niet veel meer gedaan die dag. Ik was blij te kunnen slapen. 'k Voelde me toaal uitgeteld. En koorts kwam ook de kop opsteken. Dat was zo nog de eerste 4 dagen. Zondag kwam Freddy (verpleger) terug en die bevestigde mijn vermoeden ... gisteren zag ik er niet uit!
Hoe verlopen mijn dagen ... wel ... vrij ééntonig opstaan rond 7.30u. Ja als de 1e naar beneden komt, ben ik ook wakker dus. Ontbijten: niet zo gemakkelijk (dat geldt ook voor de andere maaltijden) Ik kan niet met mijn been onder de tafel en zit dus dwars, met mijn been op een stoel. Wassen! Een hele onderneming! Aan de lavabo, met 2 stoelen, of erger ... in de douche .. met een douchestoeltje en mijn been op een stoel uit de douche En je zal zien, altijd laat ik wel iets vallen ... al word ik handiger om mijn krukken te gebruiken voor allerlei zaken! Daarna kan de hele badkamer gedweild worden ... (sorry!) Dan de zetel in. Been op een stoel. Beetje amusement op de PC (ja tetris gaat al vrij vlot) en lezen. Mijn 1e boek van de millenium-triliogie is uit (mannen die vrouwen haten) Ik ben gisteren in nr 2 begonnen (de vrouw die met vuur speelde) Net voor de middag komt de verpleger langs. 6 weken spuitjes tegen flebitis. Mijn buik is net een speldenkussen en krijgt zo stilletjes aan een blauwe ondergrond! Na het middageten even rusten in bed, met mijn boek. En dan oefenen op de kinetec. Dat gaat vrij vlot. Momenteel plooi ik 15° verder dan 6 jaar geleden met mijn linker been. Maar gisteren werd het moeilijk. De 70° haalde ik wel, maar met veel pijn. Ook vorige keer was dat een kritiek punt, het duurde 7 dagen voor ik over die 70° zat! Hopelijk gaat dat nu wat vlotter! Je hebt dan het gevoel of alles vanbinnen los gaat scheuren! Na het oefenen ijs leggen, en terug de zetel in. Wat TV kijken, PC of lezen (ja 'k heb keuze hé ) Avondeten en terug in de zetel. Nog wat TV en meestal tegen 21.00u ben ik uitgeteld en ga ik in bed. Ik slaap nog niet direct, maar het liggen voelt dan prettiger. Ik word specialist om TV te volgen alleen op het gehoor !
Positief is dat ik merkelijk minder pijn heb dan mijn vorige kraakbeentransplantatie, het plooien gaat ook vlotter. Maar het meeste zal ik weten als ik mag beginnen steunen. Hopelijk blijft het dan ook zo possitief!
Na een slapeloze nacht was het dan zo ver. Weer eens de auto in richting ziekenhuis. Het was nog geen jaar geleden! Raakt een mens aan zoiets gewoon? Neen ,ik denk het niet! Om 9.30u moest ik er zijn, als 4e in de rij, dus het zou dik namiddag worden. Daar zit je dan, te wachten, honger, klein hartje, en toch ook een beetje opgelucht omdat er eindelijk iets aan gedaan wordt. Om 12.30u (vroeger dan gedacht) was het dan zo ver. Mijn voorganger was minder tevreden! Hij moest wachten, ik kwam in zijn plaats. Er kwam immers een firma die het materiaal leverde voor mijn kraakbeentransplantatie en die mensen gingen er om 13.00u zijn en bleven bij de operatie. Net voor je onder narcose gaat komen ze nog eens duidelijk vragen welk been het is en krijg je met alcoholstift een grote groene pijl op je been. Ik moet zeggen, dat geeft een geruststellend gevoel Nog even een infuus prikken, een laatste gesprek met de chirurg en dan ben je van de wereld ... Wat ze dan met je doen, wil ik dat wel weten?
Het volgende dat je weet is het moment dat je wakker wordt. Dank zij de klok voor mijn neus zag ik dat het ondertussen 17.15u was. Mijn 1e reactie was voelen of mijn knie in een plaaster zat ... JA ! Gelukkig, want dat wou zeggen dat de beide operaties gedaan waren. Eerst dus de artroscopie voor de meniscus en dan de kraakbeentransplantatie zelf. De orthopedist zou pas na de menisectomie weten of hij verder kon doen. Het was een opluchting die dikke plaaster te voelen, anders moest ik binnen 2 weken nog eens terugkomen!
Tegen rond 19.00u pas terug op mijn kamer. Ik denk dat ik onmiddellijk verder geslapen heb voor een tijdje , ik herinner me alleen nog dat Dirk er even was. En voor de rest weet ik ook dat als je om de 20' op je klok kijkt ... de nacht heel lang duurt! Telkens dacht ik uren geslapen te hebben, en telkens zei die klok dat het maar 10 tot 20' later was. Ik had die nacht nochtans weinig pijn, maar doorslapen was er niet bij.
Ook op vrijdag had ik vrij weinig pijn. Ik had immers een spuit gekregen die de knie 24 uur onder verdoving hield! De kinesist kwam en de kinetec ging meteen zonder problemen op 35°. Het begon dus pas goed op vrijdagavond! 's Nachts dus weer geen oog dicht gedaan. En de pijnstillers die ik kreeg hielpen even goed als snoepjes!
Maar ook die nacht ging voorbij en zaterdag voormiddag mocht ik naar huis. Eerst kwam mijn collega kiné nog eens langs met haar kinetec. Het feit dat ik er zelf eentje heb thuis maakte haar niets uit! Ik moest en zou eerst nog oefenen. Dus terug 35° gedaan.
Terug thuis is heerlijk, al is het voor mijn huisgenoten nu wel een lastige periode. Op mij kunnen ze voor niets rekenen, ik krijg zelfs mijn rechter kous niet aan! 'k Moet dringend lenigheidsoefeningen doen, oefenen op kous aantrekken met gestrekt been! Ik slaap beneden, al zeker voor 6 weken, de tijd dat ik niet mag steunen. Het is zoeken en creatief zijn om mijn plan te trekken in de badkamer.
De kinetec staat ondertussen al op 45° Ben eens gaan opzoeken hoeveel ik vorige keer deed. (ja alles staat genoteerd hoor, net als een trainingsschema) Nu kan ik vergelijken ... erg hé, zelfs hier duikt een competitiebeestje op ... linker versus rechter knie! Maar ik weet ook dat forceren geen zin heeft. Het moet goed genezen. Momenteel heb ik nog heel veel pijn. Slapen is tekens tot de pijnstiller uitgewerkt is. Voor 7 weken wordt mijn buik ook weer gebruikt als speldenkussen tegen flebitis. Maar elke dag zal het wat beter gaan, al is het maar 1° verder plooien, het is weer winst. Het is moeilijk, verschrikkelijk zwaar en op sommige momenten zie ik het echt niet zitten. Maar 'k moet er door. En weet je wat helpt? Een blik op mijn linker knie ... da's de beste stimulans die ik kan hebben!
Eindelijk kwam aan het wachten een eind en mocht ik op consultatie bij Dr. Maes. Die man twijfelde er niet aan. De vorige kraakbeentransplantatie was een succes, dus we gaan voor een 2e. Hoewel het een operatie is die niet altijd goeie resultaten geeft, is hij er van overtuigd dat het terug zal lukken. Ik ben sportief, soepele gewrichten, niet roker en ik sta 200% achter de revalidtie. Dat deed hem tot het besluit komen om het opnieuw te doen. Al is er deze keer wel een bijkomende facter. De meniscus (schokdemper van dienst) is ook geraakt. Dat is negatief. Maar we zien wel.
1 april is het dus zo ver. En het is spannend afwachten, want ik weet eigenlijk nog niet wat dan gaat gebeuren. Die dag wordt al zeker de meniscus aangepakt, en als het mogelijk is (niet te veel zwelling in de knie) meteen ook het kraakbeenletsel. Is het niet mogelijk, volgt een 2e operatie, 2 weken later! Ik hoop echt dat het in 1 keer gaat lukken hoor! De revalidatie duurt al lang genoeg zonder die 2 extra weken! 'k heb vandaag de school verwittigd dat ik waarschijnlijk dit schooljaar niet meer terug kan komen. 'k vind het erg voor mijn leerlingen, zo dicht tegen het einde nog een vervanger krijgen.
En nu is het dus de langste week uit mijn leven. Al wat ik kan doen is wachten, wachten en wachten! 30' huishoudelijk werk is al teveel, dan moet ik een uur bekomen in de zetel wegens hevige pijn. Het is prachtig weer buiten, maar om in de tuin te gaan zitten, nog wel iets te fris ... dus, ik zit binnen. Help ........ I wanna breek free !!! Ik wil lopen, fietsen, wandelen, buiten zijn ...
Hoe verging het me deze week? Maandag dus moeten bellen naar school met de boodschap dat ik langere tijd afwezig zou zijn. Helemaal niet leuk. Ik weet wel, ik vraag hier niet om, maar ik vind het helemaal niet leuk dat mijn collega's hiervoor moeten opdraaien. Hopelijk wordt er vlug vervanging gevonden. Het werd een dag in de zetel ... pc, lezen, TV ... en dan heb je het wel gehad. Een half uurtje strijken van op een stoel was een marteling. En koken, het kon net lang genoeg om iets op de borden te toveren.
Dinsdag ... zie maandag.
Woensdag : idem. Alleen keek ik er 's avonds naar uit om naar de training te gaan. Gelukkig woon ik maar 100m van het sportplein, dus ik geraakte er ! Een half uurtje rechtstaan, met mijn fluitje langs de kant, was al genoeg om terug stekende pijn te hebben. Op een kruk in de kantine kon ik even bekomen, had ik mijn krukken maar meegenomen! Met moeite ben ik terug huis geraakt!
Donderdag dan een bezoek aan de orthopedist. Ik had er naar uitgekeken, eindelijk zou iets gedaan worden aan de pijn. Was dat even een tegenvaller! Die dokter wou zich niet uitspreken over de behandeling van het kraakbeenletsel. Mijn meniscus wou hij doen. Dat was niet wat ik wou horen natuurlijk! Verder was die man ook totaal anti-sport! Hij lachtte me net niet uit toen ik te kennen gaf dat ik nog wou sporten! En op het eind vroeg hij "is dat lopen dan echt zo belangrijk ??" Ja, toen brak de veer bij mij! Die dokter had me totaal de grond ingeboord! Hij wees me er ook 3 x op dat ik AL 47 wwas !! Ja en dan ?? Daarbij kwam nog dat de operatie ging gedaan worden door een dokter die ik geen enkele keer zag. Oh nee, niet met mij!
Vrijdag dan een rotdag! Verwerken van de ervaring van de dag voordien. Die dag blokkeerde mijn knie ook 2 x. Nog een 3e maal en dirk ging me naar spoed voeren.
Zaterdag dan maar terug doorgebracht in de zetel.
Zondag: hemacoloop in Dendermonde. Ik schrijf me normaal nooit vooraf in ... deze keer dus wel ... en ja, ik kon niet lopen. Even heb ik wel een bezoek gebracht aan de beurs voor jogbegeeiders. 'k heb ook genoten van de prestaties van mijn atleten, zij het op krukken (nee, geen barkrukken ... echte! ). Ik ben wel niet kunnen blijven tot het einde (mijn onderdanen zegden dat het genoeg was) maar na 3 km was iedereen nog goed bezig. De uitslagen die ik nadien zag op fb, de telefoontjes en smsjes bevestigden het! Ben weer een fiere coach! Sommige hebben zichzelf overtroffen!
En terwijl ik dit schrijf, is het zondagavond. Beentjes in de zetel en laptop op schoot. Morgen weer een laaaaaaaaaaaaaange dag van verveling en afwachten. Dinsdag om 15.00u heb ik een nieuwe afspraak. Ik hoop dat ik dan meer weet. Zo kan het niet langer meer verder!
Vorige maandag werd ik lid van een faceboekgroep ... never, never, never give up ... da's ook altijd mijn motto geweest, dus, een groep voor mij! Dan krijg ik dinsdag de uitslag van mijn kniescan te horen ... zwaar kraakbeenletsel en meniscusscheur. Als het de 2e maal is dat je dit nieuws te horen krijgt (6 jaar geleden mijn andere knie, maar dan zonder de meniscus) wordt het wel even moeilijk om aan je motto van "nooit opgeven" vast te houden! Vandaag schrijft die groep : "Be positive about the future....because that is where you spend the rest of your life!!! " Ik moet er geen tekening bij maken zeker?
Ik had de diagnose "kraakbeenletsel" al ergens verwacht. Ik herkende het gevoel van de vorige keer. Als mijn knie dan ook nog begon te zwellen was ik eigenlijk al ergens zeker. Maar ik schrok van de omvang! Ik dacht dat het minder ernstig zou zijn. Daarbij komt dan nog eens die meniscusscheur. Het eerste gedacht dat bij me opkwam was: "nu is het gedaan!" Ik kan het niet meer opbrengen. Ik herinner me de maandenlange revalidatie vorige keer. En het duurde 5 jaar voor alles weer normaal was! Het was een hel! Als ik nu gewoon braafjes alleen mijn huishouden doe en mijn werk op school, hoef ik dat allemaal niet meer te doorstaan! Maar zo zit ik niet in elkaar! Daarbij komt dat ik er ook last van heb bij "gewoon" mijn schoolwerk. Ik geef praktijk (8 uur /dag) en dat gaat niet van op een stoel. Ik zit na mijn werk met tranen in mijn ogen in de auto van de pijn. Daarbij voel ik me nog te "jong" om helemaal niets meer te doen! Ik heb nog zoveel plannen die ik wil realiseren! Dus ... het zal weer een operatie worden.
Mensen vragen me dan: "hoe komt die kwetsuur?" Steeds krijg ik verwijtende blikken te zien en opmerkingen als ... je loopt veel te veel! Ok, na veel opzoekwerk en vragen aan mensen die het kunnen weten, kan ik alle schuldgevoelens van me afzetten! Gewoon lopen geeft geen kwetsuren als deze. Dit is een plaatselijk tekort van kraakbeen en geen algemene slijtage. Buiten het kraakbeen dat op 1 plaats weg is, is de rest van mijn knie volledig intact. Dus nee, geen slijtage. Die meniscusscheur die er nu bijkomt kan ik (denk ik) wel plaatsen. Sommige Kloddejoggers zullen zich nog wel de training eind december herinneren, toen ik op dezelfde training, 2x in dezelfde bocht slipte op het ijs. Ik ben toen hard op mijn knie terecht gekomen en ik weet dat ze toen verwrongen was. Maar op het moment zelf deed dat niet zo erg pijn.
Ik zie er enorm tegenop tegen een nieuwe operatie, maar toch hoop ik dat het zo vlug mogelijk zal zijn. Het moet toch, en dat wachten is ook niet leuk. Het zal dus de 4e keer worden dat ik me overgeef aan het onbekende! 'k zal vragen dat ze een ritssluiting steken deze keer, dat maakt het wat makkelijker in't vervolg!
Graag wil ik iedereen bedanken voor de morele steun die ik krijg! Zonder al mijn vrienden zou het nog een stuk moeilijker zijn. En bij een drankje in de kantine na de training vergeet ik eens alles. Ja, wees gerust, ik kan genieten van jullie prestaties hoor! Al loop ik veel liever mee, het doet me ook deugd te zien hoe jullie er voor gaan! Straks gaan de Kloddejoggers Dendermonde onveilig maken, (gisteren kreeg ik mijn nummer al via mail !!!!!! ) en het is zalig jullie voorbereidingen voor de ronde van Zele te begeleiden! Er is geen enkele groep atleten binnen onze club die zo enthousiast en zo gemotiveerd is als jullie!
na de inspuiting met hyaluronzuur van vrijdag even rust genomen. Maar dinsdag had ik er weer zin in! Spinning! Ik had het éénmaal eerder gedaan voor het goeie doel (Roparun) en dat was mij wel bevallen. Ik trok vol goeie moed naar een fitnesscentrum. Het spinnen op zich viel enorm mee, ik vind het wel leuk, maar heel zwaar. Alleen de opvang daar was niet echt professioneel. We waren met 2 vrouwen die voor het eerst kwamen en vielen in een groep met 18 mannen, compleet in koersuitrusting! Nu had ik ook wel een koersbroek aan, maar dat alleen telt niet! Je moet naar het schijnt ook nog trappen! Het was de aanpak van de lesgever die me eigenlijk wel stoorde. Hij had er geen enkele aandacht voor dat er mensen voor de 1e keer kwamen. Er werd niet in niveaugroepen gewerkt, dus we kwamen direct in een les samen met gevorderden. En wie mij een beetje kent ... juist ...! Ook viel zijn opmerking op het eind niet echt in goede aarde bij mij en de andere dame. Hij zei "Ze hebben de zon gezien, de vrouwtjes gaan beginnen komen ... ze denken er aan dat hun bikini terug moet passen!" Zoiets moet je echt niet zeggen tegen mij!
Ok, het spinnen op zich was leuk, ik heb er eigenlijk nog 3 dagen lang plezier aan beleefd ... ik voelde stijve spieren op plaatsen waar ik dacht geen spieren te hebben!
Woensdag ben ik begonnen met een nieuwe groep start-to-runners. Dat rustig lopen deed goed aan mijn stijve onderdanen. Al voelde mijn knietje elke stap die ik zette. Maar ik loop mee! Beginners hebben dat graag. Nee, ik ben niet zoals die lesgever in de spinning!
Donderdag rust ... wel gewerkt hé!
Vrijdag dan 's avonds om 20.00u onder de scanner in ASZ Aalst. Afwachten wat dat wordt, want die willen daar niets lossen Het einde van de dag was leuker .. het doopfeest van kloddientje, onze mascotte van de kloddejoggers. De plechtigheid had ik gemist, maar ik was net op tijd voor het dessert. Naar ik hoorde is aan pastoor Erik een roeping verloren gegaan! Jammer! En pépé Eddy (die eerder die dag met succes zijn 10 km brevet liep) en mémé Julie beloofden plechtig heel goed voor ons kindje te zullen zorgen! De zalving van peter en meter met boter (!) deed zijn werk! Nadien zijn we nog "even" blijven plakken in Zele ... om 3.30u hebben we in die zaak de deuren gesloten. Het was een toffe avond! Bedankt kloddejoggers dat ik coach mag zijn van die te gekke bende !!
Zaterdag dan eerst even uitgeslapen En dan eigenlijk een vrij luie dag gehad. Niets speciaals. Buiten wat boodschappen onder luid protest van mijn knie! 'k heb het 's avonds geweten!
Zondag was dan mijn planning om te gaan spinnen terug. Ik heb ondertussen gevonden dat in de passage wel in niveaugroepen les gegeven wordt. Dat is misschien veiliger voor mij. Al zal ik me moeten inhouden om niet te starten in de hoogste groep ... nee, ik mag niet! Maar ipv spinning heb ik zitten typen aan mijn blog... om hem daarna een 2e maal te typen ... ja als je dat niet opslaat ben je dat kwijt !!! Deze nacht ben ik verschillende malen wakker geworden met pijn, en heb dan maar wijselijk beslist om niet te gaan.
Als het lukt ga ik straks misschien even wat rustig loslopen op het gras, of in de praktijk de crosstrainer even martelen. Ik moet iets doen om die kilo's onder controle te houden! Ook in functie van mijn knieën. Ondertussen wordt het afwachten tot morgen, hopelijk heeft Dr. Peeters morgen het resultaat van de scan al binnen.
Damn ... en 't is zo'n prachtig weer! Ik wil lopen !!!!!!!!!!!!
Na de verjaardag van Tim en mezelf, eerder op de maand, is het nu de beurt aan Ilse. Ja, wij blijven bezig in februari! Ilse wordt 20 vandaag! 28 februari 1990 ... jullie zullen het niet meer weten, maar ik wel! Er was toen een hevige voorjaarsstorm aan de gang. De mensen die de mand met suikerbonen brachten, moesten die met 2 vasthouden. Even waren ze van plan om rechtsomkeer te maken, omdat ze vreesden dat de hele inhoud over de parking van het ziekenhuis zou belanden. Maar allé, alles is toch nog goed gekomen, ook met Ilse
Vrijdag dus bij de sportarts langs geweest. Wat ik vermoedde (lees: vreesde) werd al min of meer bevestigd. Ook rechts is er een kraakbeenletsel. Volgende vrijdag heb ik een afspraak in Aalst voor een MNR. Maar ik ken het gevoel, .. die scan is maar een formaliteit meer. Vrijdag is dr. Peeters dan al gestart met een behandeling met hyaluronzuur (3 spuiten). Dat ken ik nog van de vorige keer. Binnen 2 weken de 2e spuit. Hopelijk helpt het voldoende en is er verder niets nodig. 'k Mag ondertussen wel zachtjes blijven lopen (woensdag begint de nieuwe start to run, net op tijd! ) en fietsen. (gelukkig maar, want met al die verjaardagen komen de kilo's erbij! ) 'k Heb ook al zitten kijken om eens te gaan spinnen. Ik deed dat al eens eerder en ik vond dat eigenlijk wel leuk. De kracht in de quadriceps is mooi meegenomen. Misschien ook eens gaan aquajoggen? Plannen genoeg dus ... hopelijk kan ik het opbrengen, want lopen is voor mij het enige waar ik me echt kan in uitleven ...
Het moeilijkste zal weer worden het aan de kant staan bij wedstrijden, 'k had zo veel plannen ... ! Dendermonde ... forget it! Torhout (KVV voor leerkrachten) ... no way! 20 km van brussel ... niets! Maar ergens, een stemmetje heel diep in me blijft hopen ... idd, een winnaar geeft nooit op! Pijn is voor even, opgeven voor altijd!
hoewel ik gisteren traag gelopen heb, ben ik donderdag (11/2) opgestaan met een dikke knie. Mijn goeie knie! Verd*$me! Het ging juist weer eens goed. Af en toe heb ik een ontsteking aan die knie, omdat ik onbewust mijn slechte zou vermijden. Het is echt onbewust, want ik weet niet wat ik verkeerd doe! Oké, er zat niets anders op dan te rusten. Hopelijk blijft het bij een ontsteking. Ik herinner me mijn beginnende kraakbeenletsel, dat begon ook met een dikke knie! Afwachten en hopen, maar ergens blijft toch dat stemmetje knagen.
Wat een leuke week moest worden, werd toch overschaduwd door dat gevoel van ..."wat als?" Een leuke week, want we hadden heel wat te vieren! Zaterdag de 13e werd Tim 15 jaar. Amai, de jongste ook al "zo oud"! Diezelfde dag wisten ook Sofie en Ilse dat ze geslaagd waren op hun examens! Yes! Super! Die avond zijn we dat dan ook gaan vieren met een etentje. Zondag dan verder gevierd met taart ... en dat terwijl ik niet kon lopen! Als dat maar goed kwam met de weegschaal!
Maandag was iedereen thuis. We hadden afgesproken met Stefaan om terug te gaan klimmen in Woluwe. Tim had voor zijn verjaardag klimuitrusting gekregen, en die moest natuurlijk getest worden. Samen met Stefaan, Eric en Ellen werd het een leuke dag. 's morgens op de gladde wegen naar Ternat geschoven waar we opgehaald werden (en met lekke band teruggebracht) De prises werden getemd, duchtig werd naar boven geklommen op allerlei manieren Ik hield het rustig daar mijn knie nog altijd dik stond, en tot overmaat van ramp scheurde mijn nagel in die krappe klimschoenen. Het had 1 voordeel, ik was niet erg stijf nadien, maar had het leuker gevonden om meer te kunnen klimmen. Ik heb voornamelijk beveiligd. Leuke afsluiter, ik kreeg een geschenk van de vrienden. Een dagje sauna ... goed gekozen! Hartelijk dank!
Dinsdag dan terug feest ... mijn eigen verjaardag. Ik zou die heel rustig vieren! Met mijn bongobon die ik voor Kerst kreeg ... beauty en sauna! Een hele dag verwend worden ... zo wil ik nog jarig zijn hoor! Allé als er niet elke keer een jaar bij komt hé!
Ondertussen was de zwelling in mijn knie weg. Woensdag, na een hele week rust, dan terug gelopen. 10 km aan een rustig tempo. En ... terug last! Ik durf zeggen dat ik serieus de moed kwijt was. Oké, donderdag rust en vandaag terug gelopen! Pijn of geen pijn! Ik wil lopen! Als ik niet loop voel ik het ook! Ik weet dat het niet verstandig is, maar het is sterker dan mezelf! We deden 3 x 1 parkronde tempo, met telkens 1 ronde tussen. Het lopen ging vrij vlot (4'37" / 4'17" / 4'28" ) Met die tijden ben ik best tevreden, maar het was niet pijnloos. Vrijdag heb ik een afspraak bij Dr. Peeters. Ik hoop dat we iest kunnen doen aan die steeds wederkerende last.
oh ja, ik wil langs deze weg nog eens iedereen bedankt voor de leuke attenties en wensen voor mijn verjaardag!
Geen uitstap naar de marathonman. De besneeuwde wegen deden ons besluiten om toch maar in Zele te blijven. Ok, dan in de namiddag maar van het sneeuwlandschap in de gratiebossen genoten. Het werden 13 km door sneeuw en modder en over ijs. Aan een rustig tempo 1u20' gelopen. Wel éénmaal uitgeschoven in de modder, wat een flinke pijnscheut in mijn knie opleverde. Toch nog 3 km verder moeten lopen, ja da's het nadeel als je ergens in een bos staat.
Zondag dan maar gerust om mijn knie een plezier te doen.
Maandag even een moeilijk moment. Lopen, niet lopen, wel lopen ... uiteindelijk heeft mijn mental coach me kunnen overhalen Omdat het ondertussen 20.00u was, dan maar op straat. Een toertje van 6 km ... in 31'36" ! Mijn snelste 6 km sinds lang! Dus even twijfelen is nog zo slecht niet hé! Het ging echt heel goed die avond!
Dinsdag stond dan 5 x 400m met 400 traag tussen op het programma. Die dag hadden we pedagogische studiedag. We waren te gast in een school in Borgerhout. 's Middags kregen we daar lasagne te eten. Die was me zo misvallen, dat mijn training 's avonds ook in't water viel. Met maagpijn en een gevoel van "geen adem" ben ik na 2 x 400 moeten stoppen. Tijd : 1'43" en 1'47" Het was een heel raar gevoel.
woensdag 11,8 km rustig loslopen met de kloddejoggers. Altijd leuke trainingen.
Donderdag dan weer gerust, om vrijdag fartlek te doen. 25' en ieder om beurt mocht bepalen hoever de versnelling zou zijn. Leuke training, vrij pittig! De versnellingen lagen tussen 150 en 300m ongeveer.
Zaterdag stond 30' rustig loslopen op het programma. Het werd 5,5 km in 29'13" Ik was mijn polar vergeten en dacht dat ik niet vooruit raakte. In werkelijkheid liep ik gewoon te snel. Zondag dan terug trage duurloop 9,3 km in 56' Mooi loopje langs de Durmedijk.
het werd een week van 44,1 km ... op 1 week al meer km dan vorig jaar op de hele maand februari.
Na een week van 6 trainingen, maandag dan gerust. En dinsdag stond dan 8 x 400 (400 tussen) op't programma. Ik begon er met schrik aan. De 400n van vorige week zaten nog in. De 1e heel behoedzaam gestart, dat ging goed. Na een paar kreeg ik er terug meer vertrouwen in. En ja ... het werden er 8. (1'53" - 1'53" - 1'51" - 1'51" - 1'49" - 1'48" - 1'46" - 1'45") Woensdag was ik heel blij dat ik gisteren interval deed, want weer eens lag er sneeuw! Met Jan en Veronique dan 10,9 km meegelopen, zij moesten er 21 !! Voor hen een hele inspanning, voor mij een leuke ontspannen loop. Ja, 't was ook maar de helft hé! En als later Steven, Lucas, Peter en Dirk er bij kwamen, was het hek van de dam ... wie van hen heeft aandelen op de Flair ?? Ik gok op Steven ...!
Vandaag dan terug gerust. Vandaar eens tijd voor mijn blogje.
lopen, groene jogging, witte boordjes 37 jaar geleden! een rondje, 500m, rond het voetbalplein, 2 rondjes, 500m, rond de Dries ... moeizaam, steeds opnieuw. Training met Dolf! 1 coach, voor de hele ploeg. Een nieuwe club was geboren. Zondagmorgen, Gratiebossen. Terug 1 rondje, 1500m, met veel moeite ... De geur van mest en bieten op de velden Het blijft een herinnering! 4 jaar later ... vele rondjes rond het voetbalplein, niet meer rond de Dries ... Afzien in de gratiebossen, de vertrouwde geur van mest en bieten. Eerste podiumplaats, mijn eerste medaille ... ik heb ze nog! Er volgende er nog vele ... De rondjes op het sportplein worden talrijker ... sneller, harder, afzien, sterven, maar vooral ... genieten! Buitenlandse selecties, pareltjes, om blijvend van te genieten. Vriendenploeg! trainen is leuk! Op je knieën in het gras, de slappe lach .. coach hoort ons ... een kilometer ver! Na vele jaren, na enkele tegenslagen, terug een rondje rond het voetbalplein, 500m ... oranje outfit! Terug een rondje in het park, 900m, de Gratiebossen, afzien, telkens weer, elke keer! Doorbijten ... Volharden, maar vooral ... weer genieten! Eindhoven, terug aan de start, voor het eerst! Weten wat je mist, als het er niet meer is! Lopen, met vrienden, de kloddejoggers ... Lachen, praten, elkaar steunen. Chariots of fire ... Lopen, in weer en wind, door sneeuw en ijs, pletsregen tropische temperaturen ... Geen medailles meer, geen podium meer, wel herinneringen, hele mooie! Ik koester ze! Beleef ze opnieuw, tijdens mijn rondjes. Een doel stellen, hopen, dromen, de start halen ... Carcassonne ... bang voor nieuwe tegenslagen. Maar een winnaar geeft nooit op, een opgever wint nooit! Andere doelen dan vroeger, Maar even belangrijk! Andere dimensies, supporter, kinderen ... ze doen het goed! Zelf coach, van een toffe bende! Ik hoor ze afkomen, van een kilometer ver! De geur van mest en bieten is er nog steeds! Lopen ... een deel van mijn leven ...
Zondag dus een lange rustige duurloop. 13 km vol genieten. Over veldwegen (ja Stefaan, hier zijn veldwegen die niet geasfalteerd zijn!) En terug langs de Durmedijk. Nog 2 rondjes op het sportplein maakte mijn 13 km rond. Ik wou er persé 13, want dan zat ik over de 50 km als weekgemiddelde! 50,9 km We zijn voor het eerst op de plaats voorbij gelopen waar Falco bijna een jaar geleden verongelukte. Het gaf een heel raar gevoel. Ik heb dat altijd al gemeden, ik kon er niet langskomen. Elke dag denk ik nog aan die jongen. Elke dag als ik naar het werk rijd en 's avonds terugkom, moet ik die overweg over, en zie ik weer dat tentje staan. 2 februari 2009 .... Falco, je blijft in mijn geheugen gegrift, er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan je denk.
Maandag rustdag. Deze week wil ik het rustiger aan doen, 'k heb 3 weken opgebouwd, deze week even bekomen dus.
Dinsdag interval. 3 R opwarmen - 5 x {30" (30") - 1' (1') } - 3 R uitlopen. Het ging vrij goed. Al was het ijskoud! Na al die ijsdagen de afgelopen periode, was het vandaag de 1e maal dat ik echt koud had! Maar toch zalig gelopen!
Woensdag begon mijn offperiode dan. 'k weet niet wat er aan de hand was, maar ik heb enkel 4 rondjes gelopen. Het liep voor geen meter. Geen paniek, dat was eens een slechte dag .... Donderdag dan terug gerust, en vandaag weer gelopen op de Ster in Sint- Niklaas. Om vast te stellen dat het nog niet veel beter ging. 6,4 km in 40' ...! Hartslag 20 slagen hoger dan normaal bij ditzelfde tempo. Deze morgen ook al een ochtendpols van 10 slagen hoger dan normaal. Het zal zichzelf wel uitwijzen zeker wat er aan de hand is, want ik kan (buiten dat ik het koud heb) niets bedenken.
Het was gepland om morgen zaterdag mee te gaan lopen met Marathonman. Mijn doel was om te proberen 4 rondjes te lopen. 'k weet nu echter niet meer of ik wel ga lopen, met deze zware benen die ik nu al een paar dagen heb, wordt het toch niets!
de rustdag van gisteren heeft deugd gedaan, 'k had er vandaag weer zin in! Om 19.00u afspraak met de kloddejoggers. Tof, er was een hele bende. Na de gezamenlijke opwarming kwam dan een intervaltraining, zoals gewoonlijk op vrijdag. Het was wel een paar weken geleden, door de gladde wegen hadden we vooral duurloop gedaan. Als we in groep lopen is er altijd ambiance. En wat komt die "flair" er toch altijd bij doen!
Op het programma: {400 tempo (400 traag) - 200 snel (200 traag) } x 3 - 4 of 5 (volgens niveaugroep)
Ik heb 5 reeksen gedaan, het ging heel goed. Geprobeerd om elke versnelling ontspannen te lopen, letten op de houding. Dat was mijn doel. tijden: 2'04 - 61" - 1'53" - 47" - 1'47" - 50" - 1'48" - 52" - 1'45" - 50" De eerste reeks ben ik heel behoedzaam gestart. Bij versnellingen is het altijd eerst even aftasten hoe het met mijn knie zit. Daarna durf ik iets sneller te gaan. De tijden zijn nog niet om over naar huis te schrijven, maar het zit in de lift. Ik ben heel tevreden met de progressie. Het gevoel zit goed.
Vandaag zaterdag dan maar weer een rustdag ingelast. Bedoeling was 5 km loslopen, maar een drukke zaterdag besliste er anders over. Morgen terug een langere rustige duurloop.
vandaag was mijn doel 1u30' te lopen. Ik zou wel zien. We begonnen het eerste rondje heel rustig, eigenlijk een beetje te rustig vond ik. Maar samen is het leuker, dus ... Maar de 2e ronde kwam Brigitte erbij en zijn we iets sneller gaan lopen. Een tempo waar we ons beiden goed in voelden. Na 7 ronden kregen we gezelschap van Steven. En ja, het tempo ging de hoogte in ... De laatste 4 ronden liep ik alleen met Steven en elke ronde was iets sneller, uiteindelijk de 17e toer liepen we in 4'59". Hoe lang was het geleden dat ik onder de 5' geraakte? En dat voor mijn 15e km! Zalig gevoel. Totaal dus 15,3 km gelopen in 1u32" - Hartslag steeds onder controle, alleen de laatste 4 ronden iets meer dan 150, dus nog niet echt hoog. Beetje bij beetje gaat het de goeie weg op. Langzaam maar zeker, eerst zorgen voor een goeie basis, en af en toe er eens invliegen! I like it!
Morgen rustdag, de gelopen kilometers eens laten bezinken!
zaterdag 16/1 een inspanningstest gedaan bij Dr. KrisPeeters.
De volledige uitslag heb ik nog niet doorgekregen, maar wel al een voorlopige. We zijn gestart op 8km/u gedurende 3' - dan 10/u - 12/u - 14/u telkens voor 3' Het ging vrij vlot tot halfweg de 14/u , maar voor de dood zou ik niet gestopt zijn Die 3' moesten vol. Overslagpols ligt momenteel op 10/u Dat gevoel had ik bij het lopen ook al. De laatste dagen kon ik vlot 10/u houden met een lage HF. (ongeveer 135)
Met de volledige uitslag kunnen we de training gerichter bepalen. Ik hoop deze eerstdaags te ontvangen. Na de test dan nog 30' (5 km) loslgelopen.
Zondag 11 km (1u08") heel rustig dus, losgelopen in Waasmunster. Het was ploeteren en baggeren in de modder. Zalig vond ik dat. Ik heb vele jaren heel graag crossen gelopen, en hoe meer modder hoe beter. Dat gevoel kwam even terug.
Maandag op straat 32' loslopen. 5,740 km. Het werd loslopen met 8 versnellingen erin. Vrij vlot gelopen.
Vandaag dinsdag dan de eerste intervaltraining. Eerst 3 ronden loslopen, dan 10 x 30" versnellen (1' traag) en nog 3 ronden uitlopen. Totaal iets meer dan 8 km. Leuke training. De versnellingen gingen vlot (22" per 100m) Hout vasthouden, maar ik hoop dat mijn treintje terug op de rails staat ...
Na de zalige training in de Gratiebossen van gisteren, weer vol goeie moed de loopschoenen aangetrokken. Dat viel even tegen! Het park lag er spiegelglad bij! 2 stappen vooruit en 1 achteruit. In elke bocht bijna stilstaan om niet onderuit te gaan. 'k mocht vandaag ongeveer een half uurtje lopen. Het werden 7 parkronden (6,3 km) zo'n 38'. Ben nieuwsgierig om dit eens terug te doen zonder sneeuw. Ik voel me echt wel sterker geworden.
Zaterdag staat een inspanningstest op het programma bij dr. Peeters in Hamme. Daarna kunnen we wat meer gerichter beginnen trainen aan de hand van de HR. Verdorie, dat wordt waarschijnlijker weer trager lopen dan ik nu doe ...
In mijn kalender zie je ook een aantal geplande wedstrijden. Samen met mijn coach zocht ik er al enkele uit. Er zullen er zeker nog bijkomen.
laatste trainingen van 2009 en de eerste van 2010!
Mijn laatste training van 2009 was de training in wintersfeer. Blijkbaar vonden de Kerstmannen dit een goede rede om na Kerst nog niet direct te vertrekken. Ze waren dan ook in grote getallen te vinden op de Zeelse training die avond. We kregen zelfs bezoek van een heuse Kerstelf!
Met de nodige kilometers in de benen, kon iedereen aanschuiven voor een lekkere warme chocolademelk of glühwein. De suikers werden aangevuld met boterkoeken. In de tent was het heel gezellig, die kerstverlichting mag er het hele jaar blijven voor mijn part!
Die avond werd ook de uitslag bekend gemaakt van de Kloddejoggers-fotowedstrijd. Er werd duchtig gegokt om al die Kerstmannen te herkennen. En voor sommigen was het een makkie, anderen bezorgden een paar mensen een identiteitscrisis! Zo werd Erik meermaals aangeduid op de foto, en hij stond er niet eens bji!. Dat de kloddejoggers creatief zijn, bewijst ook de geboorte van onze mascotte die avond. Ze luistert naar de naam KLODDIENTJE. Oh ja, 'k heb toen 6,3 km gelopen in kersmannenpak.
31 december dan niet gelopen. Maar wel geklommen. Zie vorig blogverhaal.
De eerste training van 2010 was op 2 januari. 7,2 km met 5 versnellingen erin. Nog steeds in de sneeuw.
3 januari dan 25 rondjes gedraaid op de piste, omdat het park te slecht lag en ook het licht uit was. 10 km op de teller dus.
De eerste volledige week van 2010 leverde me 42,6 km op. Verdeeld over 4 loopjes. maandag: 5,6 km loslopen woensdag: 15 km rustig gelopen. 'k had het gevoel dat ik kon blijven lopen! vrijdag : terug 10,5 km lolsopen zondag: 11,5 km in de Gratiebossen. Heel leuke training. Eerst ongeveer 8,5 km in de bossen, jammer dat er geen sneeuw meer op de bomen lag. Maar het uitzicht was nog prachtig. Daarna verder gelopen naar huis. Dat is nog 3 km op de straat. Op 16' stond ik thuis. Zalig gewoon. Ik loop heel graag in de sneeuw, maar eens lopen zonder sneeuw is extra makkelijk. Ik voel wel dat al die weken lopen op gladde bodem en sneeuw een flinke spierversterking tot gevolg heeft.
Dat 2009 een jaar was van vallen en opstaan, konden jullie al lezen in mijn jaaroverzicht. Dat er onverwacht nog een leuke afsluiter op het programma stond, was super! Stefaan had met Tim afgesproken om te gaan klimmen. Maar omdat Tim nog niet alleen in Brussel geraakt, werd ik dus chauffeur van dienst. Meteen trokken die 2 heren de conclusie dat ik dan ook maar zou klimmen! Ik dacht er nog niet aan! Ik met mijn hoogtevrees en nog nooit een kllimmuur aangeraakt, ging nu niet proberen in een zaal waar iedereen moeiteloos naar boven kruipt! Maar ergens kriebelde het toch om eens te proberen. Ik liet me overhalen! Eerst ging Tim eens tonen hoe het moest. Hij heeft het ook nog niet zo veel gedaan, maar gaat toch vlot naar boven. Op aanwijzen van stefaan wordt de juiste route gevolgd! 1 kleur ... en owee als je een prise in een andere kleur durfde nemen ... De leermeester was streng maar rechtvaardig Dan was het mijn beurt. In moest me eerst in klimschoentjes wringen die een maat kleiner zijn dan mijn gewone maat. Dat hoort zo naar het schijnt! Begon me op dat moment al af te vragen waar ik aan begonnen was. Maar ik kon niet meer terug nu. oké, heel voorzichtig de 2 voeten erop, handen vast ... en dan is er maar 1 weg ... the only way is up ! Na een paar meter wou ik terug naar beneden. Oké, alles loslaten, en blind vertrouwen in de persoon die beneden staat. Dat is geen probleem! 'k vond het een geslaagde 1e poging. De spanning was wat minder. Terug de beurt aan Tim en dan ging ik weer. Deze keer tot bijna boven. En ... ik begon er zelfs al plezier in te krijgen! 'k heb nog een paar andere routes geklommen, en deze keren wel degelijk tot boven. Op het allerlaatste was het afzien! Alles was op. Mijn armen en handen voelde ik niet meer, maar heb toch doorgebeten en raakte boven! Ik wil nog eens .... ! Kathleen en Geert leerden me dan hoe ik Stefaan kon beveiligen. Chapeau dat die me zomaar blind vertrouwde! Ik had dat immers nog nooit gedaan! Maar met de deskundige uitleg van 2 specialisten kwam alles goed. Eénmaal was het wel schrikken toen Stefaan uit een route viel en ik ineens 10 cm van de grond ging! Na die eerste keer was ik ook daar op voorbereid! In de auto naar huis vroeg Tim of we nog terug gingen ... Vooraf hadden ze moeten zagen om me te overtuigen ... nu is dat helemaal niet meer nodig ... we gaan nog terug! Ik was weer een heel leuke ervaring rijker. Heb op de laatse dag van 2009 nog even mijn grenzen verlegd. 'k wil op hetzelfde elan doorgaan in 2010 !
The day after voel ik nu wel spierpijn op plaatsen waar ik geen spieren vermoedde! 't zal wel ergens deugd gedaan hebben zeker!
Ik ben Karine Van Hecke
Ik ben een vrouw en woon in Zele (België) en mijn beroep is kinesitherapeute.
Ik ben geboren op 16/02/1963 en ben nu dus 62 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: atletiek, roparun, fietsen, klimmen, lezen, PC, .
Gehuwd met Dirk en moeder van Sofie, Ilse en Tim. 41 jaar lid van AC Zele.
Coach van de Kloddejoggers
Geen fiets, ik had pijn in mijn knie en het gevoel dat ze dik stond. Dan maar een dag extra ijs leggen. Hopelijk is het morgen weer beter.
... dat competitiebeestje zal er altijd blijven zijn, vrees ik!
Die 3' moesten vol.
