deelnemen is nodig om te winnen ... hey iedereen, dat je hier bent wil zeggen dat je net als ik van de atletiekmicrobe gebeten bent. Geniet gerust mee van mijn foto's en verhalen. Heb je tips, aanvullingen of opmerkingen, laat het me weten in een mailtje. Voel je ook vrij om iets in het gastenboek te kriebelen.
Lopen is altijd mijn grote passie geweest. Gestart als 10 jarige, heb ik alle categoriën "doorlopen". Na een paar jaar inactiviteit terug de draad opgenomen als master, wat resulteerde in een Belgische titel op de 2000m steeple.
Daarna sloeg het noodlot toe. Een zware knieoperatie zette me buiten spel. Maar ... een winnaar geeft nooit op, opgevers winnen nooit!
Ik krabbelde overeind en 4,5 jaar later liep (lees: jog) ik terug. Een paar maanden later kwam al terug de "goesting" om eens een halve marathon te proberen. De kilometers werden opgebouwd, tot april '09 ... terug onder het mes. Nee niet de knie, die blijft voorbeeldig. Na 7 weken, nogmaals herbegonnen .. Een paar maanden later wezen de trainingen en plannen in de richting van Carcassonne, de halve marathon (mijn droom) Tot maart 2010 Murphy zich kwam moeien! Ik moest onder het mes voor mijn andere knie. Een 2e kraakbeentransplantatie (iets wat ik gezworen had wat ik nooit zou laten doen) Maar nu stond ik er voor en moest er door! De revalidatie ligt ondertussen terug ver achter mij. Alles ging veel vlotter dan de 1e keer. Ik loop terug en kan weer volop genieten van deze mooie sport.
Ik durf me geen verre doelen meer te stellen. Ik leef van dag tot dag en zie wel wat er komt. Superprestaties moet je van mij niet meer verwachten, maar de halve marathon van Carcassonne ... (verdorie, ik ging geen verre doelen meer stellen! )
Met mijn verhalen hoop ik andere lopers aan te sporen om te blijven doorgaan! Nooit op te geven ...
Op het einde komt alles goed , en als het niet zo is ... was het niet het einde ...!
Veel plezier tijdens je bezoekje.
06-10-2015
geen licht aan het einde van de tunnel ....
Deze blog is er ooit gekomen toen ik na een zware blessure
en jarenlang revalideren terug kon lopen. Ik wou alle lopers een hart onder de
riem steken en hun tonen dat je nooit mag opgeven. Als je maar graag genoeg
wil, komt alles goed. Maar is dat wel zo?
Een aantal keren wel ja. Na mijn 2 kraakbeentransplantaties
kon ik mits heel lang revalideren en talloze keren vallen en opstaan terug
lopen. Nee, niet zoals vroeger, dat wist ik ook wel dat dat niet meer kon. Maar
ik kon lopen. Zelfs afstanden tot 20 km waren geen problemen voor mijn knieën.
Maar een mens bestaat uit meer dan knieën alleen
Hoe zeer ik altijd geprobeerd heb om anderen te motiveren om
vol te houden, zo dicht sta ik nu bij de beslissing om het zelf op te geven. Ik
ben al op zoek naar een grote haak of een hoge boom om al mijn loopschoenen aan
te hangen
Na 7 maanden te sukkelen met een runners pubalgie zie ik
nog altijd geen licht aan het einde van de tunnel. Alle mogelijk behandelingen
heb ik al uitgeprobeerd. Als ik een tijd niet loop gaat de pijn weg, maar na een paar keer opnieuw proberen is ze er terug. En steeds erger dan er voor. Niets helpt. Vorige week was de pijn zo erg dat ik een
paar dagen bijna niet kon stappen. En toen had ik 5' proberen lopen! Collega lopers, hoedt u voor deze diagnose. Er
is niet veel aan te doen. En ik ben niet alleen, ik ken er nog die hiermee
sukkelen en er niet (lees: nooit meer) vanaf geraakt zijn.
Vorige week moest ik een botscan ondergaan. Even had ik hoop
dat ze iets zouden vinden. Maar wat ze vonden was gewoon het feit dat mijn
lichaam al 52 jaar gebruikt is en er dus niet meer als totaal nieuw uit ziet.
Maar niets wat de voortdurende pijn kan verklaren.
Dus verder zoeken. Zondag (ja zondag!) moet ik nu onder een
MRI. Zal dat de oplossing bieden? Ondertussen kreeg ik zwaardere medicatie. Dat
helpt voor de pijn, maar ik sta er wantrouwig tegenover. Is het niet alleen
verdoving? Afwachten.
Het feit dat ik niets meer kan en mijn uitlaatklep kwijt
ben, zorgt er ook voor dat ik gelijktijdig een zware opstoot van Menière te
verwerken kreeg. Wie dit kent weet dat je je dan niet ver verzet! Absoluut
verbod om ook met auto of fiets te rijden. Ja dat riskeer ik ook niet! Ik moet
niet naar de kermis in Zele om op de draaimolen te zitten. Gevolg: 2 weken
thuis en daardoor moeten passen voor een superleuke (ja ik las de verslagen met
pijn in het hart) 3-daagse met de collegas in de Ardennen. Ik weet niet wat het
meeste pijn deed, de blessure of het niet mee kunnen. L
Dus nu maar weer de MRI resultaten afwachten, maar als dat
ook niets uithaalt . (en toen was het
stil )
Ik ben Karine Van Hecke
Ik ben een vrouw en woon in Zele (België) en mijn beroep is kinesitherapeute.
Ik ben geboren op 16/02/1963 en ben nu dus 62 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: atletiek, roparun, fietsen, klimmen, lezen, PC, .
Gehuwd met Dirk en moeder van Sofie, Ilse en Tim. 41 jaar lid van AC Zele.
Coach van de Kloddejoggers
