deelnemen is nodig om te winnen ... hey iedereen, dat je hier bent wil zeggen dat je net als ik van de atletiekmicrobe gebeten bent. Geniet gerust mee van mijn foto's en verhalen. Heb je tips, aanvullingen of opmerkingen, laat het me weten in een mailtje. Voel je ook vrij om iets in het gastenboek te kriebelen.
Lopen is altijd mijn grote passie geweest. Gestart als 10 jarige, heb ik alle categoriën "doorlopen". Na een paar jaar inactiviteit terug de draad opgenomen als master, wat resulteerde in een Belgische titel op de 2000m steeple.
Daarna sloeg het noodlot toe. Een zware knieoperatie zette me buiten spel. Maar ... een winnaar geeft nooit op, opgevers winnen nooit!
Ik krabbelde overeind en 4,5 jaar later liep (lees: jog) ik terug. Een paar maanden later kwam al terug de "goesting" om eens een halve marathon te proberen. De kilometers werden opgebouwd, tot april '09 ... terug onder het mes. Nee niet de knie, die blijft voorbeeldig. Na 7 weken, nogmaals herbegonnen .. Een paar maanden later wezen de trainingen en plannen in de richting van Carcassonne, de halve marathon (mijn droom) Tot maart 2010 Murphy zich kwam moeien! Ik moest onder het mes voor mijn andere knie. Een 2e kraakbeentransplantatie (iets wat ik gezworen had wat ik nooit zou laten doen) Maar nu stond ik er voor en moest er door! De revalidatie ligt ondertussen terug ver achter mij. Alles ging veel vlotter dan de 1e keer. Ik loop terug en kan weer volop genieten van deze mooie sport.
Ik durf me geen verre doelen meer te stellen. Ik leef van dag tot dag en zie wel wat er komt. Superprestaties moet je van mij niet meer verwachten, maar de halve marathon van Carcassonne ... (verdorie, ik ging geen verre doelen meer stellen! )
Met mijn verhalen hoop ik andere lopers aan te sporen om te blijven doorgaan! Nooit op te geven ...
Op het einde komt alles goed , en als het niet zo is ... was het niet het einde ...!
Veel plezier tijdens je bezoekje.
05-11-2015
een maand later ...
Dat ik het vorige maand helemaal niet meer zag zitten, was in de vorige blog wel duidelijk. Maar het is nu wel weer eens bewezen, ik ben geen opgever. Hoe diep de put ook is, ik kruip er altijd op één of andere manier weer uit. Al 8 maanden sleept mijn blessure aan, dus het mag al eens gaan beteren.
Al heeft niet iedereen hiervoor begrip. De laatste tijd krijg ik reacties in de zin van ... je wil niet toegeven dat je oud wordt! En zoek een andere sport als lopen niet meer gaat ... Om de één of andere rede werkt dit dus averechts op mij. Ik word ouder ja, maar dat wil niet zeggen dat ik in mijn zetel moet gaan zitten. (ik moet wel fit genoeg zijn om nog minstens 10 jaar te werken!) En ik wil wel af en toe eens een andere sport doen, zolang ik ook maar kan lopen, want dat is en blijft mijn enige uitlaatklep.
De MRI wees uit dat er een zware ontsteking was van de symfyse pubis met botoedeem. Maar men bleef volhouden dat het van mijn rug kwam. Daardoor werd de ontsteking chronisch.
Een maand lang moest ik nu feldene slikken. En als dat geen soelaas bracht, werd het opereren. Maar gelukkig werd de pijn langzaamaan minder.
Momenteel ben ik terug aan het lopen. Niet ver en niet snel, maar wat doet dat deugd ! 5 tot 7 km in het zonnetje met de herfstkleuren rondom mij. Genieten is dat!
Ik voel dat het nog niet volledig weg is, maar het is een heel pak beter.
Voorlopig is een operatie dus afgewend. Maar ik moet nog 2 weken verder doen met die pillen. En dan zien we weer...
Ik ben Karine Van Hecke
Ik ben een vrouw en woon in Zele (België) en mijn beroep is kinesitherapeute.
Ik ben geboren op 16/02/1963 en ben nu dus 62 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: atletiek, roparun, fietsen, klimmen, lezen, PC, .
Gehuwd met Dirk en moeder van Sofie, Ilse en Tim. 41 jaar lid van AC Zele.
Coach van de Kloddejoggers
