deelnemen is nodig om te winnen ... hey iedereen, dat je hier bent wil zeggen dat je net als ik van de atletiekmicrobe gebeten bent. Geniet gerust mee van mijn foto's en verhalen. Heb je tips, aanvullingen of opmerkingen, laat het me weten in een mailtje. Voel je ook vrij om iets in het gastenboek te kriebelen.
Lopen is altijd mijn grote passie geweest. Gestart als 10 jarige, heb ik alle categoriën "doorlopen". Na een paar jaar inactiviteit terug de draad opgenomen als master, wat resulteerde in een Belgische titel op de 2000m steeple.
Daarna sloeg het noodlot toe. Een zware knieoperatie zette me buiten spel. Maar ... een winnaar geeft nooit op, opgevers winnen nooit!
Ik krabbelde overeind en 4,5 jaar later liep (lees: jog) ik terug. Een paar maanden later kwam al terug de "goesting" om eens een halve marathon te proberen. De kilometers werden opgebouwd, tot april '09 ... terug onder het mes. Nee niet de knie, die blijft voorbeeldig. Na 7 weken, nogmaals herbegonnen .. Een paar maanden later wezen de trainingen en plannen in de richting van Carcassonne, de halve marathon (mijn droom) Tot maart 2010 Murphy zich kwam moeien! Ik moest onder het mes voor mijn andere knie. Een 2e kraakbeentransplantatie (iets wat ik gezworen had wat ik nooit zou laten doen) Maar nu stond ik er voor en moest er door! De revalidatie ligt ondertussen terug ver achter mij. Alles ging veel vlotter dan de 1e keer. Ik loop terug en kan weer volop genieten van deze mooie sport.
Ik durf me geen verre doelen meer te stellen. Ik leef van dag tot dag en zie wel wat er komt. Superprestaties moet je van mij niet meer verwachten, maar de halve marathon van Carcassonne ... (verdorie, ik ging geen verre doelen meer stellen! )
Met mijn verhalen hoop ik andere lopers aan te sporen om te blijven doorgaan! Nooit op te geven ...
Op het einde komt alles goed , en als het niet zo is ... was het niet het einde ...!
Veel plezier tijdens je bezoekje.
13-06-2012
het mag echt niet zijn ...
De eerste week na de Roparun leef je altijd in een roes. De adrenaline stroomt nog volop en de foto's en filmpjes laten je nagenieten. Het was TOP ! (of toppie ... zoals onze Noorderburen het zo mooi zeggen)
Het lopen ging ook vrij goed. Niet snel, maar pijnloos, en dat is voor mij "goed" tegenwoordig.
ik had zelfs zin om op zaterdagavond na een lange werkdag nog te lopen in Oordegem. Sofie had daar wedstrijd en ik ging de plaatselijke Finse piste onveilig maken. Wat een leuk gevoel. Weer eens lopen tussen atleten die zich aan het opwarmen waren voor hun wedstrijd. Dat was lang geleden! Omdat ik hou van "ronde getallen" ging ik voor 10 rondjes. Totaal zo'n dikke 6 km. Het was volop genieten, al lag de piste er heel zwaar bij. De helft van de ronde gaat lichtjes bergop en op bepaalde delen loop je in mul zand. Na 2 rondjes was mijn moeite van de werkdag verdwenen en kon ik volop genieten.https://www.polarpersonaltrainer.com/user/calendar/item/analyze.ftl?id=154000052&r
Dat weekend kon het niet op. Omdat ik probeer om geen 2 dagen na elkaar te lopen, ging ik zondag fietsen.
Het regende zachtjes maar dat deerde niet. Soepel ronddraaien en genieten! En dat deed ik.
Tot maandagmorgen ... knietje herinnerde me aan de Finse piste. Van fietsen heb ik geen last, dus het moest daar van zijn. Daar gingen we weer ... een week zonder lopen.
Zondag zou ik normaal meelopen "rond de Donk" Sandra zou me gezelschap houden, en samen met haar zou ik proberen de kaap van 10 km te overschrijden .. waar is de tijd !! ??
Maar zoals zo dikwijls als ik iets vooraf plan moest ik noodgedwongen forfait geven. Mijn knieklachten waren wel weer weg, maar ik vond het niet verstandig om nu op straat te gaan lopen en mijn grenzen te verleggen.
Mijn humeur zakte onder 0! Tot overmaat van ramp begon mijn nek "ambetant" te doen. Opzij kijken ging maar moeizaam en als ik probeerde tractie te geven op mijn wervels, voelde ik het tot in mijn vingertoppen. Niet goed dus ...
Maandagmorgen de huisdokter dan maar een bezoekje gebracht want in de loop van de nacht was het er niet beter op geworden. Resultaat : hele week thuis. pppffff ... In normale omstandigheden zou ik dit super vinden, maar nu ... je bent thuis maar kan toch niets doen. De medicatie die ik kreeg zorgt er ook voor dat ik me net een zombie voel.
Je raadt het al ... weer niet lopen, een humeur als een diepvries en muren die stilletjes aan op me afkomen!
vraag ik dan zoveel? Gewoon een paar keer per week rustig kunnen lopen ... Blijkbaar wel ...!
Ik ben Karine Van Hecke
Ik ben een vrouw en woon in Zele (België) en mijn beroep is kinesitherapeute.
Ik ben geboren op 16/02/1963 en ben nu dus 61 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: atletiek, roparun, fietsen, klimmen, lezen, PC, .
Gehuwd met Dirk en moeder van Sofie, Ilse en Tim. 41 jaar lid van AC Zele.
Coach van de Kloddejoggers
