Ik had er maanden naar uitgekeken. Na de Urban Trail van Antwerpen en Brugge in 2013 had ik er enorm zin in. Dit keer zouden we met een 11 koppige delegatie van de kloddejoggers naar de Antwerp Urban Trail 2014 gaan. De oranje brigade was er klaar voor.

Mijn voorbereidingen voor de 10 miles verliepen tot nu toe vlekkeloos. De hyaluronzuurspuiten van 2 weken geleden deden hun werk. De knietjes zijn braaf. De conditie ging in stijgende lijn. Eindelijk na 10 jaar in de lappenmand begon ik me terug een beetje “loper” te voelen.

Tot deze week Murphy weer eens zijn kop liet zien! Ik begon echt te denken dat die man me gerust begon te laten, dat hij een ander slachtoffer gevonden had. Maar nee hoor. Begin deze week schoof hij een voorwerp onder mijn voeten waar ik in het donker over uitgleed. Ik voelde het direct! Dit was niet goed. Een scheut in  de hamstring. Na een tijdje ging de pijn wel weg, maar ik bleef het voelen bij bepaalde bewegingen.

Na een paar dagen rust vrijdag dan even rustig meegelopen met een paar start to runners, maar na 6 km moest ik stoppen omdat ik weer  iets voelde. Niet veel, maar toch wijselijk niet verder gelopen.

Op zaterdag heb ik  dan de hele dag gewerkt  met een tube voor de dij, en voelde ik eigenlijk niets meer. Dus vol goeie moed mijn sportzak klaargemaakt en uitgekeken naar vandaag.

Zondagmorgen was iedereen stipt op tijd op de parking. 11 oranje lopers. Sommigen met een identieitscrisis (zo werd Dirk plots Jan en Ilse kreeg de naam van Lieve) Kwestie van de borstnummers van de afwezigen allemaal te gebruiken.

Met 2 auto’s reden we richting Melsele. Daar de tram op naar Antwerpen, park spoor Noord. Heel mooie locatie met veel ruimte. Ik vond het beter dan vorig jaar.

Nummers ophalen, omkleden, sportzakken wegbrengen, de foto, natuurlijk het gebruikelijke aanschuiven aan de toiletten en dan naar de start van wave 3. Daar vielen we zo op in onze oranje outfit dat we al direct een interview scoorden voor de gazet van Antwerpen.

15’ na het startschot, bereikten we eindelijk de zandloper. Eén voor één konden we vertrekken. We liepen in 2 groepjes. Erik, Veronique, Petra, Ilse, Jan, Michael en ikzelf  vormden het 1^e groepje en Mia, Patrice, Suzy en Karin hielden elkaar gezelschap even verderop.

Het was zalig loopweer en de eerste 6,5 km verliepen heel vlot. Op het Van der Steenplein werden we begroet door Suske en Wiske.  We kwamen de zoo voorbij, liepen door het centraal station, het park en door de Blauwtorentunnel waar net als vorig jaar een groep doedelzakspelers stond. Overal  zaten mensen op het terras en moedigden de lopers aan.

Het starten in waves deed zijn werk. Daar waar we vorig jaar 10’ moesten aanschuiven voor het stadhuis en in schuifelpas over het schoon verdiep moesten, konden we nu gewoon doorlopen.  Via steegjes en kleine straatjes kwamen we na 6,5 km dus aan het Steen … en tot daar mijn loop …

Een scherpe pijnscheut in mijn hamstring deed me plots stoppen. Met lede ogen moest ik mijn maatjes laten gaan. Heel stoer zei ik ‘loop maar,ik trek mijn plan wel!” Maar daar stond ik dan. Gelukkig was er een agent in de buurt waar ik de kortste weg naar de aankomst kon aan vragen.  Die man wou een ambulance voor me bellen! Hij had medelijden dat ik nog zo ver moest stappen. Tot 3 x toe moest ik zijn aanbod om een ziekenwagen te bellen afslaan. Wel een vriendelijke man. Maar ‘k vond het nu niet echt  nodig om me te laten voeren. Tot ik na ongeveer een km stappen daar spijt van kreeg. De pijn werd er niet beter op! Het werd uiteindelijk 3 km “pikkelen”.

Na nog een 2^e, … en een 3^e maal de weg vragen, vond ik eindelijk de aankomst. Ondertussen was ik flink afgekoeld, ondanks het mooie weer.  Stappen in ¾ tight en t-shirt was nog net iets te fris blijkbaar.

Ongeveer gelijktijdig kwam ik met de andere kloddejoggers aan de aankomstmeet. Zij er over, ik er naast!

Tas ophalen en naar het ontbijt. Ondanks het feit dat ik geen bon voor het ontbijt had, heb ik er toch één gekregen van een vriendelijke medewerker. Het smaakte (zij het wat wrang) in het zonnetje.

Na nog een drankje, terug richting tram en naar Zele. Het was voor mij een dag met gemengde gevoelens. Ontgoocheling, boosheid, verdrietig … omdat ik weeral eens aan de kant sta. Twijfel, … komt het goed voor de 10 miles of vallen die ook in het water? En toch ook kunnen genieten van een prachtige organisatie, het mooie weer en vooral mijn loopmaatjes die ik de laatste tijd veel te weinig zie …

Mag ik eens heel luid vloeken …?

17-03-2014 om 11:32 geschreven door Karine

Langzaam maar zeker gaat de gemiddelde snelheid van mijn loopjes naar omhoog. Niet spectaculair, maar ben er best blij mee. Het is een beloning voor het keihard werken en nooit op te geven, een stimulans om verder te doen. Hoewel ik steeds ben blijven vechten, twijfelde ik er soms aan of het ooit nog zou lukken. 10 jaar is lang en in die 10 jaar ben ik de tel kwijtgeraakt over het aantal keren dat ik ooit terug opnieuw moest beginnen. Nu nog steeds hoor ik een stemmetje dat zegt, dit kan niet blijven duren. Nog even en je staat weer aan de kant. Maar 'k probeer hem de mond te snoeren ... Winnaars geven nooit op en opgevers winnen nooit! 

Afgelopen dinsdag 17 km op de teller gezet. Tot km 12 ging alles heel soepel, daarna begon het "zwoegen". 'k Had die dag ook al de  hele dag rondgelopen op het werk, dus een ideale voorbereiding was dat niet. Maar het lukte! Nog even 100m voor de deur rondtollen om de 17 km vol te maken. (Je kan toch niet stoppen op 16,900m!!!)  De gemiddelde snelheid kwam toch nog op 10/u. Een beetje verloren de laatste 5 km, maar ben er toch tevreden mee. 

2 dagen later had ik een afspraak bij dr. Peeters voor een herhaling van de hyaluronzuurspuiten. De jaarlijkse smeerbeurt voor mijn knietjes.

(Hyaluronan is een product dat op natuurlijke wijze voorkomt in het lichaam. Hyaluronan komt vooral voor in het bindweefsel en in het dikvloeibare gewrichtsvocht. In het gewrichtsvocht van een gezond gewricht werkt Hyaluronan als smeermiddel en als buffer die de schokken opvangt.)

Hoewel ik er niet gerust in was (ik herinner me een vorige keer die flink pijnlijk was) heb ik er deze keer niets van gevoeld. Beide knieën kwamen aan de beurt. Lopen mocht ik niet die dag , maar wel even fietsen om het product in het volledige gewricht te verspreiden. Hopelijk kunnen we er nu weer tegen voor even. Normaal wordt deze behandeling elk jaar herhaald. Verder blijft het dagelijks glucadol twin slikken (glucosamine en chondroitine) Soms wil ik er eens mee stoppen, maar na een paar weken voel ik verschil en moet er terug mee beginnen. Als dat de voorwaarde is om te kunnen blijven lopen, dan kan ik daar volledig mee leven! 

'k had deze blog beter "slikken en prikken" als titel gegeven ! ...  ;-) 

Asics-dag met collega's Angelo, Evelien en Jonas en topper Jeroen D'Hoedt

01-03-2014 om 21:39 geschreven door Karine